Pagina 1 van 1

Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radeloos.

Geplaatst: 12 apr 2013 20:38
door Pepe
Hallo iedereen,

Al voor enkele jaren gaat het niet goed met mijn broer. Voordat hij het eerst in een enorm gat viel was hij enorm leergierig, intelligent, met veel talenten, sociaal en knap. Hij was geliefd bij iedereen en alles, had een toekomst die hem toelachte tot hij plots een depressie kreeg.

Mijn broer is 3 jaar ouder dan mij, in juli 2013 wordt hij 22 jaar. Zoals ik al zei is mijn broer een zeer intelligent persoon. In het 6de middelbaar deed hij Wetenschappen Wiskunde tot dat hij tijdens de kerstexamens ineens dichtklapte. Hij verklaarde zelf dat hij Tinnitus had gekregen van de stress. Al meteen kwam van ons beide huizen een dubbel gevoel op gang (ouders zijn gescheiden, kwam nooit goed overeen met onze 'stief'mama), vooral dan ook de stiefouders die dachten dat het eerder om een "aandachts"kwestie ging. Mijn mama is er steeds voor hem geweest, en mijn vader ook maar die stond voor hem wat te dicht bij mijn stiefmoeder denk ik.
Dankzij de hulp van zijn school heeft hij zijn eerste examenperiode niet opnieuw moeten doen, en is met de hakken over de sloot afgestudeerd met Humane Wetenschappen.

Zijn hele middelbare carrière maakte hij deel uit van een musical gezelschap waar hij een serieuze reputatie heeft opgebouwd. Zingen en acteren, het is op zijn lijf gesmeten. In de paasvakantie (na zijn eerste depressie), had hij de moed gevonden om zich in te schrijven voor een ingangsexamen aan de Herman Teirlinck Hogeschool. Waar hij met al zijn talent zonder al te veel moeite is geslaagd voor drama. Hierna dachten we dat alles weer in orde was gekomen, en dat het nu niet meer kon slecht lopen. Begin oktober begint hij met volle moed aan het academiejaar, op kot in Antwerpen.

Eind november was het mooie verhaal al afgelopen, mijn broer komt tijdens de week plots thuis en zondert zich helemaal af. Er valt niet meer mee te praten, plots was "het zijn ding niet". (Je moet ook wel weten dat Herman Teirlinck een zware opleiding is waar ze je snel testen of je tegen kritieken kan, iets waar hij en ook mijn moeder heel licht gevoelig voor zijn). Niet alleen mijn broer, maar ook mijn moeder zijn twee emotioneel onstabiele personen die zeer kwetsbaar zijn en al heel wat meegemaakt hebben. Mijn broer is homoseksueel, maakte de scheiding van mijn ouders bewust mee en verloor zijn meter (mijn mama haar zus) op puberale leeftijd aan kanker.

Ik denk dat het ongeveer in die periode was dat hij de intentie gekregen heeft om zijn droom om popster te worden werkelijkheid te maken. Van die dag tot nu, is hij met niets anders meer bezig. Soms tot een stuk in de nacht zat hij piano te spelen, ten koste van mijn moeder haar slaap. Sindsdien is hij over niks anders meer te praten en leeft hij zeer egocentrisch.

Tot het begin van de lente leefde hij zeer onregelmatig maar kon hij toch nog steun vinden bij zijn laatste goede vrienden. Vanaf toen bleek hij weer wat optimistischer te worden en ging hij ook werken voor Oxfam Solidariteit. In de zomer besliste hij Psychologie te gaan studeren in Gent, onze woonplaats. Hier opnieuw hetzelfde verhaal, een goede start en een snel einde. Eind november stopt hij opnieuw met naar de lessen te gaan. Deze keer steekt hij het wel nog weg voor mijn ouders om hun gezaag en kritiek te vermijden tot dat ze het uiteindelijk toch weer te weten komen. Opnieuw komt hij begin de lente er weer door. Maar het nastreven van zijn droom bleef het aller belangrijkste, en vooral studies stonden hem in de weg.

In het laatste afgeronde academie jaar (2011-2012), is hij er in geslaagd om een 7de jaar aan de Ottogracht Gent uit te doen. Ondanks dat hij het volledig had opgegeven op het einde van het jaar (omdat het hem weer teveel in de weg stond) heeft mijn moeder hem nog kunnen overtuigen om de examens mee te doen, waar hij voor slaagde. Het is ook ergens in dat jaar dat zijn beste (en ook laatste échte) vriend(in) hem liet vallen, omdat het voor haar te lastig werd. Ook een andere goede vriendin liet hem kort daarop vallen. Hij praat steeds over zichzelf en zijn problemen. Hoe de wereld hem niet begrijpt en niet kan begrijpen. Persoonlijk denk ik ook dat hij een enorme jaloezie heeft voor dat meisje, omdat zij ondertussen al een heel succesvol leven heeft (met 2 diploma's). Een jaar en een half later heeft hij nog steeds een énorme woede tegenover haar en haalt hij haar nog dagelijks aan.

Om een lang verhaal kort te maken; na al die jaren, psychologen, psychiaters, therapieën,... komt er geen verbetering in de zaak en lijkt hij steeds dieper en dieper te vallen. In een jaar tijd is hij 30 kilo bijgekomen, verzorgt hij hem helemaal niet meer, voelt hem helemaal onbegrepen, valt er helemaal niet meer mee te praten, is zijn levensdoel en zijn activiteit nog steeds popster worden (op zijn ééntje, hij heeft bijvoorbeeld geen interesse in muziekschool, popacademie,...) ... Het doet pijn om het te zeggen, maar ik herken hem niet meer als de oude. Mijn broer van 4-5 jaar geleden was lief, aangenaam, gezellig, humoristisch, super sociaal enz.

Vanaf je nu in zijn buurt komt voel je je niet meer op mijn gemak, hij loopt agressief en je kan nauwelijks iets goeds zeggen. Je ziet dat hij zich helemaal niet goed voelt in zijn vel, hij is verzuurt. Ik ben er van overtuigd dat gezonde voeding, een normaal bio ritme, elke dag wat buitenlucht en sport en wat meer sociale contacten als wondermiddel zouden helpen. Maar in al die zaken wordt hij volgens mij teveel geconfronteerd met zichzelf en wat hij allemaal (al/nog maar) gemist heeft. Voor hem is het een enorme moeite om zijn leven weer op te bouwen, maar hij ziet helaas niet in dat dat het begin van zijn genezing is. Als je hem dat probeert duidelijk te maken, vlucht hij met de woorden "JULLIE BEGRIJPEN MIJ NIET, NIEMAND KAN MIJ BEGRIJPEN".

Mijn moeder is ook geen "normaal" geval. Zoals ik al zei heeft ze ook al heel wat verdriet meegemaakt (vooral de dood van mijn tante en oma en de scheiding van mijn ouders). Sinds mijn broer zijn eerste depressie woont hij ook enkel nog maar bij haar thuis. Omdat mijn moeder alleenstaande is, heeft ze het financieel vrij zwaar ondanks ze 5 dagen op 7 9uren werkt. Zeker nu dat mijn broer al 3 jaar thuis woont, de hele dag door eet, energie verbruikt en geen bijdrage doet aan het gezinsleven (de laatste tijd durft hij af en toe eens koken). Doordat mijn broer zeer egocentrisch is geworden, en heel diep verwikkeld zit in zijn eigen leefwereld heeft hij vaak ook geen respect meer voor haar. Soms durft hij zichzelf Jezus te noemen, dat hij geboren is met het doel de mensheid te verbeteren. Daardoor kan het soms zijn dat ze losbarst en hem op verkeerde manieren benadert (door hem dingen te verwijten, ...) Hij geeft vaak ook mijn ouders (en vooral haar direct) de schuld van zijn toestand door hun opvoeding. Hij heeft een enorme faalangst, loopt steeds weg van zijn problemen en geeft bijna altijd de anderen de schuld (want wij begrijpen hem niet).


Niet alleen ik, maar gelukkig ook vooral mijn ouders en andere familieleden beginnen ons serieus zorgen te maken. Komt dit wel nog goed? Hij lijkt enorm manisch depressief te zijn. Hij kan "moodswings" hebben dat hij de gelukkigste mens op aarde is, en 2u later weer helemaal gestruikeld in zijn somberheid. Dit is niet alleen een hel voor hem, maar ook voor de mensen die constant samen met hem onder één dak moeten leven zoals mijn moeder.

Zijn er mensen die iets aan te raden hebben, zichzelf of een situatie waarin ze zich bevinden herkennen? Alle hulp is welkom...

Alvast bedankt

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 12 apr 2013 20:43
door quodpersortem
Ik weet niet of hij een manisch depressieve stoornis heeft, en dat kan ik ook niet vaststellen. Niemand op deze site is een professionele psycholoog, en zelfs dan nog zouden er meerdere tests etc. moeten worden afgenomen. Let wel, manisch depressiviteit is een aangeboren aandoening, terwijl de symptomen van een borderline persoonlijkheidsstoornis er erg op kunnen lijken terwijl deze vaak deels is 'aangeleerd' door de omgeving.

Mag ik vragen of hij op dit moment hulp krijgt voor zijn problemen?

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 12 apr 2013 20:56
door Minerva
Het klinkt allemaal niet zo goed met je broer. Een diagnose stellen via een forum met informatie uit tweede hand is echter niet goed te doen. Het is immers jouw verhaal en hoe jij er tegen aan kijkt, jouw interpretatie van de situatie en niet zijn verhaal en hoe hij er tegen aan kijkt en zijn interpretatie. Een diagnose kan je pas stellen nadat je degene om wie het gaat uitgebreid bevraagd en getest hebt.

Wat ik er van lees lijkt hij problemen te hebben met zijn doorzettingsvermogen. Hij geeft het al snel op als het even tegen lijkt te zitten of hij maakt de verkeerde keuzes op de verkeerde gronden misschien, waardoor hij telkens na een aantal maanden er achter komt, dat het niet is wat hij er van verwacht had of wilde. Hij lijkt faalangstig te zijn (geworden?) want op het moment dat hij moet presteren (examens of feedback krijgt) dan haakt hij vaak af ondanks dat hij er zelfs voor kan slagen.

Ik krijg de indruk dat hij in ieder geval niet lekker in zijn vel zit, zich mogelijk door een reeks mislukkingen steeds minder goed voelt met zich zelf (zelfbeeld). Daarbij valt het mij op dat hij vrij egocentrisch is. Zich door anderen laat onderhouden en dit ook normaal lijkt te vinden i.p.v. zelf te gaan werken en geld binnen te brengen. Hij houdt ook weinig rekening met behoeften en gevoelens van anderen (piano spelen diep in de nacht) en is bozig op anderen (je moeder krijgt er "flink van langs" verbaal gezien) en met name anderen die hem bij staan en proberen te helpen. Ik vraag me af waar die boosheid en woede vandaan komt (frustratie? negatieve ervaringen in het verleden?) en waarom hij dat zo afreageert.

Je broer heeft hulp nodig om zijn leven op de rails te krijgen want het lukt hem zelf niet zo goed. Hij glijdt af zoals je zelf ook al constateerde en lijkt er zelfstandig niet uit te komen. De wens om pop/rockstar te worden lijkt me een onbereikbaar doel gezien zijn geestelijke toestand nu. Als niemand hem begrijpt en het trekt hem steeds verder de put in dan wordt het tijd om eens professionele hulp in te schakelen want ik denk niet dat het vanzelf beter gaat worden zo.

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 12 apr 2013 20:57
door Pepe
Op dit moment krijgt hij geen actieve hulp meer van professionals. Bij geen enkele psycholoog of psychiater voelde hij zich begrepen en op zijn gemak.

Soms krijg ik echt het gevoel dat er iets is met hem, dat we écht niet kunnen begrijpen. Maar dat lijkt natuurlijk nogal onwaarschijnlijk.

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 12 apr 2013 21:01
door Minerva
Nou dat kan best zo zijn. Als hij bij een psycholoog of psychiater zich niet begrepen of op zijn gemak voelt dan zal er best iets zijn dat anderen nu niet kunnen begrijpen. Kennelijk kan hij het dan ook niet goed delen of overbrengen doordat hij zich niet op zijn gemak voelt of niet echt de diepte in durft te gaan in gesprekken. Een cliënt moet zelf ook echt willen en zichzelf durven open stellen anders wordt het lastig en blijft het oppervlakkig en zal er geen echt begrip of inzicht komen.

Aan jezelf werken kan heel confronterend aanvoelen en bedreigend voor je zijn. Je dient uit je comfortzone te komen en jezelf "bloot" te geven geestelijk. Veel mensen durven of kunnen dat niet. Het is te beangstigend of ze zijn bang voor wat er werkelijk naar boven gaat komen. Ze hebben angst om voor "gek" te worden verklaard of hebben angst voor de consequenties van de behandeling en de keuzes die ze daarna zouden moeten maken.

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 12 apr 2013 21:11
door Pepe
Daar kan ik best wel inkomen, en dat is ook hoe wij er hier thuis over denken.
Zo zijn we in de hopeloze situatie terecht gekomen waar we geen opties meer vinden...

Als hij zichzelf niet kan genezen, en wij hem ook niet, en dan nog eens die professionals ook niet. Hoe dan wel?

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 12 apr 2013 21:15
door quodpersortem
Hij is van mijn leeftijd, Pepe, en ik weet hoe lastig dingen soms nog kunnen zijn. Zeker als je al jaren bij hulpverlening hebt gelopen. En ik weet ook niet of 'genezen' wel het juiste woordje is. Het is vaak eerder een kwestie van ermee leren leven (wat vaak prima kan, trouwens, zeker gezien het type problematiek dat hij heeft--daar moet zéker iets aan te doen zijn).

Ik denk dat hij eerder gewoon nog niet het juiste type behandeling is tegengekomen. Want een paar gesprekken bij een psycholoog kán mensen helpen, maar er zijn ook mensen die groepsbehandelingen krijgen, dagbehandelingen, klinische behandelingen, thuis ondersteuning, en weet ik wat nog meer. Soms helpt zelfs een goede diagnose al bij het accepteren van je eigen problemen.

Re: Heeft mijn broer het manisch-depressief-syndroom? Radelo

Geplaatst: 14 apr 2013 00:13
door Minerva
Ik ben het wel met Q. eens. De vraag is welke type behandeling past er wel bij je broer, wat heeft hij nodig, wat wilt hij er zelf mee bereiken? Het is vaak toch even zoeken wat wel en niet werkt bij iemand. Mensen zijn verschillend, hebben verschillende behoeften en noden. De ene therapie kan prima bij de een werken en totaal niet werken bij de ander. Het is maar net hoe je als persoon in elkaar steekt en of je je ook wel durft open te stellen in de therapie. Er is een zekere motivatie nodig om ergens aan te willen werken. Zolang iemand dingen blijft ontkennen of de schuld voortdurend buiten zichzelf legt door anderen elke keer aan te wijzen als "het probleem" dan zal geen enkele therapie een kans van slagen hebben. Werken aan jezelf, begint met...werken aan jezelf. En daar moet je als mens wel durven/kunnen. Er is een zekere mate van reflectie, kritisch naar jezelf kijken en openheid voor nodig.