Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

paniekaanvallen

Hoi,

Omdat ik momenteel langzaam mijn lexapro opnieuw aan het opbouwen ben en nog niet het juiste niveau bereikt heb en de diazepam af aan het bouwen ben, komen mijn paniekaanvallen weer terug. Ik zit nu op 11 druppels en ik moet minimaal naar 13, 14 druppels toe, maar dat duurt nog wel een aantal weken......

Ik ben in ieder geval niet meer bang voor de angst, en mijn psychotherapeut heeft me verteld dat ik de paniek moet laten komen en er niet tegen moet vechten. Maar ik heb die techniek nog niet echt goed onder controle. De ene keer wel, dan komen de emoties los en dan is mijn paniekaanval weg.

Maar soms kan ik gewoon niet huilen.

Mijn nieuwe psychiater zei dat ik boos op de angst moest worden, maar hoe vertelde hij niet.

Ik heb dus onbewust verdrietgedachtes die door een blokkade mij paniek geven.

Heeft iemand tips voor mij wat ik moet doen?

Afleiding zoeken doe ik ook door te schilderen, maar ik heb momenteel soms de hele dag een paniekerig gevoel en dan ga ik er echt voor zitten en buikademhaling toepassen. Maar na een half uur, als het niet werkt, schei ik er dan maar mee uit.

Zucht, hoe kom ik hier vanaf....
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: paniekaanvallen

Hi Renee,
dat boosheid kan helpen, dat weet ik. (Ik stelde me dan mijn angst voor als een persoon en de ging ik dan uitschelden.)

Het voordeel van boosheid boven huilen is, dat boosheid en angst beide overlevingsemoties zijn.
Als er in de oertijd een tijger aankwam, had je dus je alarmbel (=de angst) en een serie mogelijkheden om het gevaar op te lossen: vechten, vluchten of je doodhouden 'bevriezen'. Bevriezen is slopend - maar vechten en vluchten zijn 2 puike manieren om de alarmbel 'af te zetten'.
reneemulder schreef: Ik ben in ieder geval niet meer bang voor de angst, en mijn psychotherapeut heeft me verteld dat ik de paniek moet laten komen en er niet tegen moet vechten.
Hm - ik heb bijzonder slechte ervaringen met dit zinnetje.
(Ik heb als kind van een overlevende van een concentratiekamp in mijn opvoeding geleerd, dat het belangrijk was, om te kunnen bevriezen. De therapeut die me bovenstaand advies gaf, heeft mij alleen maar beschadigd.)

Maar ook buiten mijn eigen opvoeding, mijn moeders trauma's en geknoei op het riagg: angst is niet bedoeld, "om verdragen te worden".
(Uiteraard is het mooi, als iemand dat kan - maar een paniekaanval passief uitzitten in freeze toestand, dat raad ik niemand aan. Als je een huis-, tuin- enkeukenschrikje meteen herkent als iets 'dat niet de moeite waard is', is het momenteel voor jou al heel erg mooi.)

Angst is een signaal vanit je instinct, dat jeiets moet gaan doen. (Desnoods bevriezen, hoewel dat het zwaarste van de 3 opties is - maar niets doen is dodelijk, (= die tijger gaat niet weg, als jij hem negeert - dan heeft de tijger alleen maar een makkelijke prooi) dus daar wordt de angst doorgaans alleen maar erger van.)

Uiteraard is er wel een heel groot verschil tussen "niet bang zijn voor je angst" (= het is een signaal, het gaat weg als je vecht of vlucht - en het hoeft gelukkig niet te betekenen dat er daadwerkelijk een tijger is)
en "niet vechten tegen je angst, laat het maar over je heen komen" (wat nogal lijkt op bevriezen).

Een valkuil is hier cognitieve gedragstherapie. Gedrag dat je compleet negeert, verdwijnt doorgaans (want aandacht kan voelen als een beloning). En mbt. angst wordt dan wel gezegd, dat je, door er aandacht aan te besteden, jezelf zou bevestigen in het "idee", dat er daadwerkelijk iets zou zijn, om bang van te worden, terwijl het helemaal niets is.
(Mooie gedachten, maar het klopt niet. Angst is geen gedrag, maar gaat daar ruimschoots aan vooraf.
En als je in reactie op je eigen alarmsignaal gaat hollen of karateoefeningen doen, kalmeer je je eigen alarmsysteem - dat heeft niets, maar dan ook niets te maken met de kwalificatie, of er in de buitenwereld daadwerkelijk iets was, om bang van te worden.)


(Voor wie ooit in freeze is geweest: het is wezenlijk belangrijk, dat je daarna je flink uitschud, je spieren rekt, stampvoet - net zo lang totdat je je weer levend, en vooral prettig voelt!!)
reneemulder schreef:Maar ik heb die techniek nog niet echt goed onder controle. De ene keer wel, dan komen de emoties los en dan is mijn paniekaanval weg.
Maar soms kan ik gewoon niet huilen.
Redenerend vanuit 'hoe angst bedoeld is', is huilen pas aan de orde, nadat de tijger of wat voor gevaar dan ook weer weg is.
Zolang je alarmbel nog loeit "Pas op, tijger!Rennen! Wegwezen! NU!! Doe iets!!!"
werkt huilen niet.

Het punt is wel: ook instinctief zitten er een aantal 'remmen' in het systeem. Van de week: een vriendin van mij sprong instinctief achteruit, omdat ze dacht dat ze een slang zag. (Je kunt schrikken, voor je hersenen de kans hebben gehad, echt goed te zien, wat er te zien valt. Die tijdwinst kan je leven redden.) Tegen de tijd, dat ze echt achteruit gesprongen was, realiseerde ze zich, "dat het maar een tak was". Dat is het moment, om te gaan lachen, huilen of hoe het maar uit komt - eerder niet. (Na het lachen hebben we de tak vereeuwigd:"Kijk, dit is net die slang uit die film".)
En daarna een fikse diepe zucht, buikademhaling toepassen, yoga doen, etc.
reneemulder schreef:Ik heb dus onbewust verdrietgedachtes die door een blokkade mij paniek geven.
Eh - deze snap ik niet...?
(Onbewust en blokkade kan ik rijmen. En dat rondlopen, met iets, dat je liever niet "ziet", paniek kan geven als dat *iets* dreigt door te breken, kan ik ook nog wel snappen. - Maar is dat min of meer, wat jij of je psychiater bedoelen...??)

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”