Hoi iedereen,
Ik heb deze site pas vandaag ontdekt, en heb al vele verhalen gelezen waarin ik me kan vinden.
Ik ben sinds een jaar of 3 depressief maar ik durf er met niemand over spreken, niet met mijn vriend of ouders of men huisdokter, omdat ik me schaam.
Ik voel de ene moment alsof ik de wereld aankan en 5 minuten later heb ik gewoon nergens meer zin in.
Hoe is het allemaal gekomen vraag ik me soms af?
Ik heb 3 jaar geleden een abortus laten uitvoeren en +/-6 maanden later nog een keer, omdat mijn vriend er toen nog niet klaar voor was. Ik heb daar veel spijt van want ik wou het eigenlijk wel. Maar zo ben ik, ik doe alles om iemand anders gelukkig te maken. Ook al heb ik daardoor veel verdriet. ik weet niet of mijn problemen enkel daarvan komen. Ik ben opgegroeid in een gezin vol ruzie en bedrog. We hebben heel zware momenten meegemaakt, deurwaarders, voedselbank, schuldbemiddelaar ik heb het allemaal al gezien.
Ik heb het nu ook financieel moeilijk, ik kan de ene moment heel veel geld opdoen en de andere moment alles aan de kant willen zetten. Ik begrijp er zelf niks van. Ik doe me echt perfect voor naar de buitenwereld toe maar ik heb zelf gewoon geen zin meer, in niks
Ik weet het allemaal niet meer
-
geen zin meer
Re: mijn verhaal
Hoi Meis,
goed dat je hier je verhaal doet - hopelijk heeft het je ook een beetje opgelucht.
Ik heb ooit in een groep gezeten met een vrouw, die net zo'n soort leven achter de rug had als jij. Dat was een vreselijk lieve meid, er op uit om niemand tot last te zijn (want ze had al veel te veel trammelant meegemaakt in haar leven) en ze deed "heel erg ontzettend haar best".
En wat zo triest was: ik zeg het om je te troosten en te steunen: het was nooit genoeg.
(Het is allemaal goed met haar gekomen: dus moed houden!!!)
Wat je vertelt over je abortussen lijkt me loei- en loeizwaar!!!
Sowieso: 1 abortus hakt er doorgaans al in. Twee al helemaal. En als je er zelf niet echt achterstaat lijkt het me nog zwaarder - en er dan ook nog eens met niemand over spreken...!!!!
(Okee - er lopen helaas nogal wat mensen rond, die abortus afkuren en nog meer schaamte, dat kun je niet gebruiken.)
Schaamte is sowieso een hel epijnlijke emotie - het is in feite, dat je voelt, dat jij als persoon fout bent. (...schuldgevoel kan al slopend zijn, maar dat gaat "aallen maar" over wat je hebt gedaan. Dan kun je sorry zeggen, er dingen tegenover stellen - schaamte gaat nog dieper.)
En mogelijk heeft je gezin van herkomst, met alle leugen en bedrog daar ook wel mee te maken. (Iemand die tegen jou liegt respecteert jou nou niet direct als mens. En ouders die het goed voorhebben met hun kinderen, proberen ze allerei trammelant zoals de voedselbank nodig hebben etc. te besparen.)
En het zou je wellicht ontzettend opluchten, om alles eens goed door te spreken en op een rijtje te zetten.
Wat er allemaal gebeurd is, hoe jij daar op gereageerd hebt (hetzij met lief zijn, hetzij met somber zijn, met een 'het gaat perfect'masker, met niet meer willen - enzovoort).
En er over nadenken, hoe jij het zelf zou willen. En wat voor stappen je daarvoor zou kunnen zetten.
Het verleden kun je er niet mee ongedaan maken, maar je kunt er wel van leren (van het verleden) en je kunt streven naar het stevige gevoel, dat jij zelf aan het roer staat in je leven en er voortaaan niet of nauwelijks dingen meer gebeuren, die jij niet wilt.
goed dat je hier je verhaal doet - hopelijk heeft het je ook een beetje opgelucht.
Ik heb ooit in een groep gezeten met een vrouw, die net zo'n soort leven achter de rug had als jij. Dat was een vreselijk lieve meid, er op uit om niemand tot last te zijn (want ze had al veel te veel trammelant meegemaakt in haar leven) en ze deed "heel erg ontzettend haar best".
En wat zo triest was: ik zeg het om je te troosten en te steunen: het was nooit genoeg.
(Het is allemaal goed met haar gekomen: dus moed houden!!!)
Wat je vertelt over je abortussen lijkt me loei- en loeizwaar!!!
Sowieso: 1 abortus hakt er doorgaans al in. Twee al helemaal. En als je er zelf niet echt achterstaat lijkt het me nog zwaarder - en er dan ook nog eens met niemand over spreken...!!!!(Okee - er lopen helaas nogal wat mensen rond, die abortus afkuren en nog meer schaamte, dat kun je niet gebruiken.)
Schaamte is sowieso een hel epijnlijke emotie - het is in feite, dat je voelt, dat jij als persoon fout bent. (...schuldgevoel kan al slopend zijn, maar dat gaat "aallen maar" over wat je hebt gedaan. Dan kun je sorry zeggen, er dingen tegenover stellen - schaamte gaat nog dieper.)
En mogelijk heeft je gezin van herkomst, met alle leugen en bedrog daar ook wel mee te maken. (Iemand die tegen jou liegt respecteert jou nou niet direct als mens. En ouders die het goed voorhebben met hun kinderen, proberen ze allerei trammelant zoals de voedselbank nodig hebben etc. te besparen.)
En het zou je wellicht ontzettend opluchten, om alles eens goed door te spreken en op een rijtje te zetten.
Wat er allemaal gebeurd is, hoe jij daar op gereageerd hebt (hetzij met lief zijn, hetzij met somber zijn, met een 'het gaat perfect'masker, met niet meer willen - enzovoort).
En er over nadenken, hoe jij het zelf zou willen. En wat voor stappen je daarvoor zou kunnen zetten.
Het verleden kun je er niet mee ongedaan maken, maar je kunt er wel van leren (van het verleden) en je kunt streven naar het stevige gevoel, dat jij zelf aan het roer staat in je leven en er voortaaan niet of nauwelijks dingen meer gebeuren, die jij niet wilt.