Hallo iedereen,
Ik ben een meisje/ vrouw van 28.
Ik ben vroeger altijd tot mijn 21 dik geweest. Kheb anorexia gehad, en heb nu al 6 jaar boulimie. Ik worstel nog steeds met mijn gewicht, ik ben nu aangekomen en kan mezelf maar niet aanvaarden, ik kan er niet blij om zijn, ik verafschuw mijn lichaam en spiegelbeeld
Depressieve gedachten dolen al jaren rond in mijn hoofd. Jezelf iedere dag afvragen wat je hier nog loopt te doen
Ik heb bijna 2 jaar samen gewoond met mijn vriend in een appartement van zijn ouders en tegen zijn ouders.
Ik voelde me er niet goed en voelde me er niet thuis. Ben maanden depri geweest
Iedere dag ging ik langs bij mijn ouders, waarmee ik een super goede band heb! ik zag er tegenop om terug naar het appartement te gaan. We waren aan't rondkijken om een huisje te kopen, toen zijn ouders op de proppen kwamen met een grond waarop hij mag bouwen (die grond ligt achter zijn ouders hun huis) Zijn beslissing was direct gemaakt, bouwen en niks anders meer.
Dit heeft veel teweeg gebracht. Ik heb uiteindelijk toegezegd, waardoor we nu dan bezig zijn met bouwen.
We zijn elk terug naar huis gaan wonen om de kosten te drukken.
Ik woon dus sinds april terug bij mijn ouders, ik ben hier veel liever dan in het appartement, en ik zie al enorm op tegen dat we in de nieuwbouw gaan wonen. ik wil niet meer weg bij mijn ouders, iedere dag, als niemand het ziet loop ik te huilen
Mijn mondhoeken zijn steeds naar beneden gericht, ik kan om NIKS lachen! Ik heb nooit gedacht dat lachen zo moeilijk kon zijn. Ik ben zeker geen aangenaam gezelschap voor mijn vriend, soms heb ik liever dat hij er niet is.
In bed kan ik niet verdragen dat hij aan mij komt, laat ik het dan toch toe, dan lig ik stil te huilen.ie
Zie ik hem graag? Soms een hele tijd wel en soms een hele tijd zou ik liever hebben dat hij er niet zou zijn!
Aan hem ligt het niet, hij is lief en respecteert mij en mijn ouders, hij zou alles doen voor mij.
Het lukt me niet om met iets gelukkig te zijn, het lukt me niet meer om te lachen. terwijl ik echt alles heb om gelukkig te zijn, we zijn niet arm, een goed werk, een super familie, en fantastische ouders.
En toch, mocht ik morgen niet meer wakker worden, zou ik het niet erg vinden...
Ik ga sinds deze zomer bij de psychologe voor mijn eetstoornis, en mijn depressieve gedachten, doet het iets uit? Ik weet het niet, ik voel me wel goed bij de gesprekken.
Ik zou nog zoveel kunnen vertellen, maar das misschien voor later
Groetjes en een fijn eindejaar gewenst.
Nala