gelukkig zijn...

[Nala]

Hallo iedereen,

Ik ben een meisje/ vrouw van 28.
Ik ben vroeger altijd tot mijn 21 dik geweest. Kheb anorexia gehad, en heb nu al 6 jaar boulimie. Ik worstel nog steeds met mijn gewicht, ik ben nu aangekomen en kan mezelf maar niet aanvaarden, ik kan er niet blij om zijn, ik verafschuw mijn lichaam en spiegelbeeld
Depressieve gedachten dolen al jaren rond in mijn hoofd. Jezelf iedere dag afvragen wat je hier nog loopt te doen
Ik heb bijna 2 jaar samen gewoond met mijn vriend in een appartement van zijn ouders en tegen zijn ouders.
Ik voelde me er niet goed en voelde me er niet thuis. Ben maanden depri geweest
Iedere dag ging ik langs bij mijn ouders, waarmee ik een super goede band heb! ik zag er tegenop om terug naar het appartement te gaan. We waren aan't rondkijken om een huisje te kopen, toen zijn ouders op de proppen kwamen met een grond waarop hij mag bouwen (die grond ligt achter zijn ouders hun huis) Zijn beslissing was direct gemaakt, bouwen en niks anders meer.
Dit heeft veel teweeg gebracht. Ik heb uiteindelijk toegezegd, waardoor we nu dan bezig zijn met bouwen.
We zijn elk terug naar huis gaan wonen om de kosten te drukken.
Ik woon dus sinds april terug bij mijn ouders, ik ben hier veel liever dan in het appartement, en ik zie al enorm op tegen dat we in de nieuwbouw gaan wonen. ik wil niet meer weg bij mijn ouders, iedere dag, als niemand het ziet loop ik te huilen
Mijn mondhoeken zijn steeds naar beneden gericht, ik kan om NIKS lachen! Ik heb nooit gedacht dat lachen zo moeilijk kon zijn. Ik ben zeker geen aangenaam gezelschap voor mijn vriend, soms heb ik liever dat hij er niet is.
In bed kan ik niet verdragen dat hij aan mij komt, laat ik het dan toch toe, dan lig ik stil te huilen.ie
Zie ik hem graag? Soms een hele tijd wel en soms een hele tijd zou ik liever hebben dat hij er niet zou zijn!
Aan hem ligt het niet, hij is lief en respecteert mij en mijn ouders, hij zou alles doen voor mij.
Het lukt me niet om met iets gelukkig te zijn, het lukt me niet meer om te lachen. terwijl ik echt alles heb om gelukkig te zijn, we zijn niet arm, een goed werk, een super familie, en fantastische ouders.
En toch, mocht ik morgen niet meer wakker worden, zou ik het niet erg vinden...
Ik ga sinds deze zomer bij de psychologe voor mijn eetstoornis, en mijn depressieve gedachten, doet het iets uit? Ik weet het niet, ik voel me wel goed bij de gesprekken.

Ik zou nog zoveel kunnen vertellen, maar das misschien voor later

Groetjes en een fijn eindejaar gewenst.

Nala

[Radius]

Het is een zware last rond te lopen met de kennis dat je toekomst niet van jou is. En dat terwijl het relatief gemakkelijk voorkomen kan worden. Blijf eerlijk tegen je vriend. Vertel hem, al is het laat, hoe je je voelt over deze situatie. Als je hem werkelijk respecteert dan wil je hem de komende jaren niet voor de gek moeten houden door te doen alsof je gelukkig bent in jullie nieuwe woning. Het voelt vast heel beschamend hem dit te vertellen, maar hij verdient het te weten. Veel sterkte en succes.

[Arowana]

Mijn eerste gedacht is ook: zet niet nog méér stappen richting de toekomst die je eigenlijk niet ziet zitten.

Je geeft met alles aan: dit (en wat volgt) wil ik niet !

Doe daar iets mee...

[Janneke]

Hoi Nala,
idd: heel zwaar - dat je nu al weet, dat je dadelijk in een huis woont, waar je je waarschijnlijk niet thuis gaat voelen...
(En dat gaat over een fysiek huis - maar wellicht ook over je lichaam: als je anorexia en boulima gehad hebt, klinkt dat mij ook in de oren alsof je je niet happy voelt met jezelf...)

Fijn, dat de gesprekken met de psychologe positief werken. Een "eetstoornis" is naar mijn idee zelden iets, dat over eten alleen gaat: je gaat hongeren en/of eten, omdat je je om "een of andere reden" niet prettig voelt. (Bijv: jezelf afwijzen; verdrietig zijn en je merkt, dat eten dat verdriet een beetje kan stillen - en dat als je hongert, je helemaal geen emoties meer voelt; of bang zijn en weinig tegen de angst zelf kunnen doen - noem maar op.)
...en als je die "achterliggende" of zo je wilt "onderliggende" problemen hebt aangepakt, verdwijnt de "eetstoornis" 'vanzelf'.

[angel12]

Dag Nala,

Wat houdt je tegen om je gevoel te volgen ?

En wat de anorexia en boulimia betreft. In wat uit zich dat ? Wat kan je doen om die stoornis stap voor stap stop te zetten ?
Ik heb het zelf ook gehad. Ik kon mijn gevoelens niet uiten en uitte het op die manier.
Door eerst weer vloeibaar eten tot me te nemen (te testen of ik dit wel binnen kon houden) en dit een tijdje aan te houden ben ik overgestap op vast voedsel maar dit ging stap voor stap.
Het is me op mijn eentje gelukt om die stoornis stop te zetten maar ik zeg het, het was stap voor stap.

Ik wens je veel moed, liefde en de juiste beslissing. Doe wat je intuïtie jou ingeeft.

Veel succes,

Angel

[Nala]

Hey,
bedankt voor de reacties.
Het is niet simpel om zomaar altijd je gevoel te volgen, omdat ikzelf zeer wankel op mijn benen sta ivm met mijn gevoelens, de ene dag gaat het goed, dan heb ik weer een slechte periode. Ik ben niet stabiel in mijn hoofd
We zijn voordien al eens uit elkaar geweest, wel 3 jaar lang! Zowel hij als ik zijn 3 jaar alleen geweest (toen zat ik heel diep met mijn anorexia). Mijn onzekerheid en ontevredenheid over mezelf en twijfel over alles is de reden waarom het uit was tussen ons, ik heb het uitgemaakt. Wel zei ik steeds, als ik met hem niet kan gelukkig zijn, dan zal het met niemand lukken. Nu zijn we dus terug samen, ik was super content, en dacht dat ik alles op een rijtje had en had het gevoel dat ik er volledig kon voor gaan.
Maar nu is het dus weer hetzelfde liedje, altijd die twijfels steken me de kop op.
Den bouw is nu goed aan het vorderen, maar voor mij mag het gerust wat trager gaan.
Ik heb nog altijd hoop dat het zal verbeteren met naar de psychologe te gaan en proberen aan mezelf te werken.

Deze week heb ik voor het eerst ook een afspraak bij een diëtiste die gespecialiseerd is in eetstoornissen, ik heb er hoop op dat alles samen me opweg kan zetten naar mezelf gelukkig voelen.

En idd Angel, alles gebeurt traag, stapje voor stapje.

Bedankt voor de reacties

Grt Nala

[Apologize]

Maar meid...als jij niet gelukkig bent met de toekomst die voor je ligt, waarom bewandel je het pad dan? Zeg eerlijk tegen je vriend dat je liever nog een tijdje bij je ouders woont. Als hij echt van je houdt, respecteert hij dat. En je ouders ook. Hij zal vast wel even teleurgesteld zijn, maar jij voelt je al weer wat fijner.

Succes! En sterkte!