Hoi,
Voor het eerst dat ik hier wat neertype, heb al wel heel veel gelezen maar nu maar eens de knoop doorgehakt en me geregistreerd misschien wel in de hoop dat ik me wat beter ga voelen met lotgenoten die ook aan een depressie lijden.
Weet sinds februari 2012 dat ik een ernstige depressie heb, op het moment ben ik gestopt met cognitieve therapie omdat het leek dat het helemaal de goede kant op ging, maar de laatste tijd voel ik dat het telkens weer een beetje minder gaat.
Haat dit gevoel, voelt ook allemaal dubbel, voor de buitenwereld vooral niet laten merken dat het weer de verkeerde kant op gaat terwijl ik diep van binnen weet dat het beter is om het ze wel te vertellen. Weet niet meer wat ik voel.
-
klokkie
Re: 1e keer hier
Hoi Klokkie,
Blijkbaar hebben de verhalen en de informatie op dit forum ervoor gezorgd dat je nu lid bent en dat is alleen maar positief.
Want ja...dan krijg je automatisch het gevoel dat het misschien zo zou kunnen zijn dat mensen je kunnen begrijpen en helpen en dat je er uiteindelijk een beter gevoel aan overhoud. Met het gegeven dat je altijd kan schrijven. -Dus dat is wel een goede stap.
Een depressie kan een sluipmoordenaar zijn. Dat klinkt zwaar, moedeloos, hard en eigenlijk is het dat ook wel. Want inderdaad; er zijn periodes dat men het gevoel heeft zich opeens weer veel beter te voelen. Daarna krijgen ze dan (langzaamaan) weer een terugslag en dat is zo slopend. Vaak komt het heel langzaam binnen dringen en dan zit je weer in dezelfde cirkel.
En heel begrijpelijk; dat je de depressie haat. Wat ik mij afvraag; hoe is het zo begonnen allemaal? Wat is of was er gaande voorafgaanbd aan de depressie, of nu nog tijdens de depressie?
[AAI]
Blijkbaar hebben de verhalen en de informatie op dit forum ervoor gezorgd dat je nu lid bent en dat is alleen maar positief.
Want ja...dan krijg je automatisch het gevoel dat het misschien zo zou kunnen zijn dat mensen je kunnen begrijpen en helpen en dat je er uiteindelijk een beter gevoel aan overhoud. Met het gegeven dat je altijd kan schrijven. -Dus dat is wel een goede stap.Een depressie kan een sluipmoordenaar zijn. Dat klinkt zwaar, moedeloos, hard en eigenlijk is het dat ook wel. Want inderdaad; er zijn periodes dat men het gevoel heeft zich opeens weer veel beter te voelen. Daarna krijgen ze dan (langzaamaan) weer een terugslag en dat is zo slopend. Vaak komt het heel langzaam binnen dringen en dan zit je weer in dezelfde cirkel.
En heel begrijpelijk; dat je de depressie haat. Wat ik mij afvraag; hoe is het zo begonnen allemaal? Wat is of was er gaande voorafgaanbd aan de depressie, of nu nog tijdens de depressie?
[AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Re: 1e keer hier
Hoi Klokkie,
welkom als schrijvend lid...!
En rot hoor: ernstige depressie...! Geen kattepis.
En wellicht kan het zin hebben, te stoppen met cognitieve gedragstherapie. Ten eerste: cognitieve gedragstherapie kost energie en bij een zware depressie heb je dat per definitie niet.
2e: het helpt niet, schijf je ("Het experiement geeft de dooslag") En te lang praten zonder resultaat: baat het niet, dat schaadt het WEL: ik ging me destijds nogal een minkukel voelen: "Ik doe zo keurig wat ik moet doen - maar het werkt dus niet... Ik doe het vast fout, maar wat dan??? Of ben ik gewoon hopeloos???"
3e: depressies heb je in soorten en maten. Dus in wezen als iemand zegt dat hij/zij depressief is, weet je nog heel weinig. Maar: eigenlijk iedereen stelt, dat depressie een ziekte is. Denkfouten corrigeren kan zin hebben, maar met een herstede denkfout genees je geen mazelen - en ook geen depressie.
Let wel: gesprekken kunnen erg zinnig zijn!!!! In mijn zwartste periode kwam ik over de vleor op het riagg - en hoe akelig ik me ook voelde, die psychologe accepteerde me als mens. Dat was een tijd lang erg belangrijk (maar het hielp verder geen zier).
Maar: naast steun gaat het dan om tips die werken tegen depressie.
Bijv., wat zou jou helpen, om een beetje een dag/nacht ritme te houden...? (Je lichaamstemperatuur blijkt ontregeld te zijn bij depressie, waardoor je waak/slaapritme verstoord kan raken. Maar toch heeft het zin, om daglicht "in te nemen".)
Wat kan jou helpen, om beter te slapen...? (Er zijn CD's in de handel met een binaural effect, zodat je brein alfagolven gaat aanmaken, of thetagolven, etc.)
Wat zou jou kunnen helpen, om te bewegen...? (Liefst in de buitenlucht. ooit leerde ik de norm van 3x per week ene hlf uur "powerwalk", maar je mocht niet buiten adem raken, je 'moest' nog
mooi kunnen zingen.)
Wat zou jou kunnen helpen, om zo veel mogelijk contact te hebben en onder de mensen te zijn....?
De definitie van 'depressie' staat in de DSM IV (inmiddels 2 maal herzien) en die definitie komt neer op een veredelde turflijst. Deze turflijst doet expres geen uitspraken over oorzaken, aanleidingen en mogelijke behandelingen - dat kan charmes hebben, maar heeft helaas ook nadelen. Het grote nadeel is dus, dat er gedaan wordt, alsof "een depressie" iets duidelijks zou zijn...
Een goede analyse: wat is hier nu echt aan de hand (niet het etiketje 'depressie', maar een verhaal met kop en staart) is dus belangrijk.
ofwel: nadenken over ''hoe ben jij in deze depressie terecht gekomen...?''
En dan zo mogelijk oorzakelijk werken. Bij sommige mensen is de 'motor' achter de depressie trauma. En tot de trauma's zijn aangepakt, kan de depressie niet echt genezen (of komt het kreng telkens terug).
Bij andere mensen kan ''uitputting'' de uitlokkende factor zijn voor depressie. Uitputting is heel goed, geprotocolleerd en wat al niet aan te pakken. (En als gezegd: beweging is goed, maar als je redenen hebt om te denken dat je een 'uitputtingsklant' zou kunnen zijn: misschien is het eerst een maand lang alleen maar 3 minuten wandelen en verder helemaal niets. Sowieso: je lichaam moet altijd binnen 36 uur kunnen herstellen van de inspanning. En soms is dan idd 3 minuten wandelen the limit...)
welkom als schrijvend lid...!
En rot hoor: ernstige depressie...! Geen kattepis.
En wellicht kan het zin hebben, te stoppen met cognitieve gedragstherapie. Ten eerste: cognitieve gedragstherapie kost energie en bij een zware depressie heb je dat per definitie niet.
2e: het helpt niet, schijf je ("Het experiement geeft de dooslag") En te lang praten zonder resultaat: baat het niet, dat schaadt het WEL: ik ging me destijds nogal een minkukel voelen: "Ik doe zo keurig wat ik moet doen - maar het werkt dus niet... Ik doe het vast fout, maar wat dan??? Of ben ik gewoon hopeloos???"
3e: depressies heb je in soorten en maten. Dus in wezen als iemand zegt dat hij/zij depressief is, weet je nog heel weinig. Maar: eigenlijk iedereen stelt, dat depressie een ziekte is. Denkfouten corrigeren kan zin hebben, maar met een herstede denkfout genees je geen mazelen - en ook geen depressie.
Let wel: gesprekken kunnen erg zinnig zijn!!!! In mijn zwartste periode kwam ik over de vleor op het riagg - en hoe akelig ik me ook voelde, die psychologe accepteerde me als mens. Dat was een tijd lang erg belangrijk (maar het hielp verder geen zier).
Maar: naast steun gaat het dan om tips die werken tegen depressie.
Bijv., wat zou jou helpen, om een beetje een dag/nacht ritme te houden...? (Je lichaamstemperatuur blijkt ontregeld te zijn bij depressie, waardoor je waak/slaapritme verstoord kan raken. Maar toch heeft het zin, om daglicht "in te nemen".)
Wat kan jou helpen, om beter te slapen...? (Er zijn CD's in de handel met een binaural effect, zodat je brein alfagolven gaat aanmaken, of thetagolven, etc.)
Wat zou jou kunnen helpen, om te bewegen...? (Liefst in de buitenlucht. ooit leerde ik de norm van 3x per week ene hlf uur "powerwalk", maar je mocht niet buiten adem raken, je 'moest' nog
mooi kunnen zingen.)Wat zou jou kunnen helpen, om zo veel mogelijk contact te hebben en onder de mensen te zijn....?
De definitie van 'depressie' staat in de DSM IV (inmiddels 2 maal herzien) en die definitie komt neer op een veredelde turflijst. Deze turflijst doet expres geen uitspraken over oorzaken, aanleidingen en mogelijke behandelingen - dat kan charmes hebben, maar heeft helaas ook nadelen. Het grote nadeel is dus, dat er gedaan wordt, alsof "een depressie" iets duidelijks zou zijn...
Een goede analyse: wat is hier nu echt aan de hand (niet het etiketje 'depressie', maar een verhaal met kop en staart) is dus belangrijk.
ofwel: nadenken over ''hoe ben jij in deze depressie terecht gekomen...?''
En dan zo mogelijk oorzakelijk werken. Bij sommige mensen is de 'motor' achter de depressie trauma. En tot de trauma's zijn aangepakt, kan de depressie niet echt genezen (of komt het kreng telkens terug).
Bij andere mensen kan ''uitputting'' de uitlokkende factor zijn voor depressie. Uitputting is heel goed, geprotocolleerd en wat al niet aan te pakken. (En als gezegd: beweging is goed, maar als je redenen hebt om te denken dat je een 'uitputtingsklant' zou kunnen zijn: misschien is het eerst een maand lang alleen maar 3 minuten wandelen en verder helemaal niets. Sowieso: je lichaam moet altijd binnen 36 uur kunnen herstellen van de inspanning. En soms is dan idd 3 minuten wandelen the limit...)
-
klokkie
Re: 1e keer hier
Tja daar vraag je me wat, wat was er voor de depressie aan de gang, van alles weet niet eens waar te beginnen.
Denk zelf wel eens dat alle gebeurtenissen in mijn leven me in januari 2012 me de das om hebben gedaan, maar als ik daar echt over nadenk heb ik ook weer zoiets van meid stel je niet aan wie heeft er nou geen nare ervaringen gehad in zijn/haar jeugd.
Maar goed zal mijn leven hier een beetje proberen te omschrijven.
Enigst kind, vader wordt met 30 jaar volledig afgekeurd, dus hoppa die man zat alle dagen thuis, dit kon hij niet verkroppen en is overspannen geworden, is naar de fles gaan grijpen en er zijn toen een aantal jaar flink wat ruzies geweest tussen mijn ouders, hij werd naar mijn moeder gewelddadig, de 1e herinnering die ik daar van heb zijn van toen ik 9 was.
Uiteindelijk is het alcoholgebruik gelukkig teruggebracht naar een paar keer per jaar als mijn vader weer eens in de clinch lag met zijn oudere broer.
Kreeg verkering met mijn man toen ik 19 was, ben met hem gaan samenwonen op mijn 21e, toen ik net bij hem was kreeg ik natuurlijk ook te maken met zijn familie, ouders gescheiden, vader hertrouwd met een aan alcohol verslaafde vrouw, heeft hij ook 2 kindjes bij gekregen, naief als ik was dacht ik zal allemaal wel meevallen, uiteindelijk paste ik dus op de kids als zij aan de zuip was, vond het zo zielig 8 en 2 jaar oud, dus ja wat doe je dan.
Op een bepaald moment had ik werk en werd dat oppassen natuurlijk veel minder, alhoewel ik toch nog een aantal keer de oudste een week in huis heb gehad omdat stiefschoonmoeder niet haar handen thuis kon houden.
In 2000 kregen wij ons 1e kind, 2 jaar later een dochter, een half jaar later werd mijn vader ongeneeslijk ziek en een half jaar daarna stierf hij, mijn alles, mijn steun en toeverlaat was er niet meer.
2005 kregen we onze 2e dochter en de tijd erna verliep enigzins normaal zo af en toe last ven een bezopen stiefschoonmoeder maar daar had ik op mijn manier niet echt last van
in 2007 stierf mijn schoonvader ook aan deze verschrikkelijke ziekte, stiefschoonmoeder sloeg toen een weg in als ik er op terug kijk je kunt er een soap over schrijven, uiteindelijk hebben we het contact met haar verbroken.
Ze was woest heeft me voor alles en nog wat uitgemaakt, was een slechte moeder, mijn kinderen liepen er als slonzen bij, was een profiteur, etc etc.
En ja toen raakte ik in 2010 zwanger, was niet de bedoeling maar goed ik was blij nog een kindje, nog 1 keer zwanger, mijn man was helaas minder blij.
Hij wilde geen 4 kinderen, ik wel dus ja daar sta je dan.
Veel gepraat maar hij bleef bij zijn standpunt, dus maakte ik voor hem een afspraak bij een abortuskliniek, diep van binnen wist ik dat ik het niet kon, maar dacht moet gewoon aan het idee wennen.
Uiteindelijk toen het de dag was kon ik het niet, ik kon dat levende wezentje in mij niet weg laten halen, heb huilend mijn man verteld dat ik het niet ging doen en dat hij uiteindelijk mijn beslissing zou begrijpen.
Hij heeft er nooit meer over gepraat en op 1 januari 2011 is onze 3e dochter geboren.
Bevalling was een drama, ze bleef steken, hoofdje was eruit en dat was het, allerlei alarmen gingen af, heb ik niet echt meegekregen was teveel bezig met mezelf haha, maar uiteindelijk toen ze bijna in wouden grijpen hoorden we allemaal een knak en kwam ze gelukkig verder.
Mijn meisje haar sleutelbeentje was gebroken maar dat was ok haar redding geweest.
en ja toen kwam de kraamperiode, achteraf had ik toen al het gevoel dat mijn lichaam me in de steek had gelaten, had toch al 3 kinderen gekregen, deze gingen alledrie voorspoedig.
De maanden na de bevalling voelde ik dat het anders was maar wist niet wat, na een half jaartje kreeg ik last van al mijn gewrichten, maar weet het aan de bevalling.
Uiteindelijk in december toch maar eens naar de dokter want had er rusteloze benen snacht bijgekregen,werd er gek van snachts.
Pilletjes gekregen en hopen dat het beter ging, niet dus werd steeds erger alleen mijn benen die deden niet meer raar.
Nog een kuurtje ibuprofen 600 mg + bloedprikken
Hielp geen ene zier, dus maar weer naar de huisarts, die wist het niet meer dus doorgestuurd naar de reumatoloog
in het ziekenhuis.
Was toen zo moe, alles maar dan ook alles deed me zeer, en toen kwam de dag 19 januari de sterfdag van mijn vader en daar was hij in 1x, heb die dag gejankt dat was het enigste wat ik deed janken janken en nog eens janken.
En ja dan gaat het balletje rollen, naar de huisarts, op gesprek bij een 1e lijns psychollog, hele lieve vrouw, kon goed met haar praten.
En ja bepaalde mensen in de omgeving wisten natuurlijk dat het niet zo goed ging, waaronder een goede kameraad van ons, hij kampt ook met depressies, dus ja dan heb je een band.
Hij bood aan mocht je ooit behoefte hebben om te praten je weet me te vinden, heb mijn man gevraagd wat hij ervan zou vinden als ik met die kameraad zo af en toe zou praten want hij kon me een beetje begrijpen, mijn man vroeg wel wat voel je dan, maar ik wist niet hoe ik me voelde, voelde weinig tot niets dus ja wat moet je dan vertellen
Hij had er geen probleem mee of ik zo af en toe met die kameraad praatte als ik me daar goed bij voelde moest ik dat doen, misschien hielp het me wel.
Fout helemaal fout, hebben in totaal 3x met elkaar gesproken en toen gaf mijn man aan het niet te kunnen trekken dat ik wel met die kameraad kon praten maar niet met hem.
Uiteindelijk is dat dus zo uit de hand gelopen dat mijn man hem de deur heeft gewezen, einde vriendschap.
en ja toen kwam ik bij de 2e lijn psychologie terecht cognitieve therapie nou ja dat heb ik al verteld daar kwam ik niet echt verder mee.
Lang verhaal maar goed zo heeft mijn leven er ongeveer uitgezien, trek uw conclusie haha ben zeer benieuwd
Denk zelf wel eens dat alle gebeurtenissen in mijn leven me in januari 2012 me de das om hebben gedaan, maar als ik daar echt over nadenk heb ik ook weer zoiets van meid stel je niet aan wie heeft er nou geen nare ervaringen gehad in zijn/haar jeugd.
Maar goed zal mijn leven hier een beetje proberen te omschrijven.
Enigst kind, vader wordt met 30 jaar volledig afgekeurd, dus hoppa die man zat alle dagen thuis, dit kon hij niet verkroppen en is overspannen geworden, is naar de fles gaan grijpen en er zijn toen een aantal jaar flink wat ruzies geweest tussen mijn ouders, hij werd naar mijn moeder gewelddadig, de 1e herinnering die ik daar van heb zijn van toen ik 9 was.
Uiteindelijk is het alcoholgebruik gelukkig teruggebracht naar een paar keer per jaar als mijn vader weer eens in de clinch lag met zijn oudere broer.
Kreeg verkering met mijn man toen ik 19 was, ben met hem gaan samenwonen op mijn 21e, toen ik net bij hem was kreeg ik natuurlijk ook te maken met zijn familie, ouders gescheiden, vader hertrouwd met een aan alcohol verslaafde vrouw, heeft hij ook 2 kindjes bij gekregen, naief als ik was dacht ik zal allemaal wel meevallen, uiteindelijk paste ik dus op de kids als zij aan de zuip was, vond het zo zielig 8 en 2 jaar oud, dus ja wat doe je dan.
Op een bepaald moment had ik werk en werd dat oppassen natuurlijk veel minder, alhoewel ik toch nog een aantal keer de oudste een week in huis heb gehad omdat stiefschoonmoeder niet haar handen thuis kon houden.
In 2000 kregen wij ons 1e kind, 2 jaar later een dochter, een half jaar later werd mijn vader ongeneeslijk ziek en een half jaar daarna stierf hij, mijn alles, mijn steun en toeverlaat was er niet meer.
2005 kregen we onze 2e dochter en de tijd erna verliep enigzins normaal zo af en toe last ven een bezopen stiefschoonmoeder maar daar had ik op mijn manier niet echt last van
in 2007 stierf mijn schoonvader ook aan deze verschrikkelijke ziekte, stiefschoonmoeder sloeg toen een weg in als ik er op terug kijk je kunt er een soap over schrijven, uiteindelijk hebben we het contact met haar verbroken.
Ze was woest heeft me voor alles en nog wat uitgemaakt, was een slechte moeder, mijn kinderen liepen er als slonzen bij, was een profiteur, etc etc.
En ja toen raakte ik in 2010 zwanger, was niet de bedoeling maar goed ik was blij nog een kindje, nog 1 keer zwanger, mijn man was helaas minder blij.
Hij wilde geen 4 kinderen, ik wel dus ja daar sta je dan.
Veel gepraat maar hij bleef bij zijn standpunt, dus maakte ik voor hem een afspraak bij een abortuskliniek, diep van binnen wist ik dat ik het niet kon, maar dacht moet gewoon aan het idee wennen.
Uiteindelijk toen het de dag was kon ik het niet, ik kon dat levende wezentje in mij niet weg laten halen, heb huilend mijn man verteld dat ik het niet ging doen en dat hij uiteindelijk mijn beslissing zou begrijpen.
Hij heeft er nooit meer over gepraat en op 1 januari 2011 is onze 3e dochter geboren.
Bevalling was een drama, ze bleef steken, hoofdje was eruit en dat was het, allerlei alarmen gingen af, heb ik niet echt meegekregen was teveel bezig met mezelf haha, maar uiteindelijk toen ze bijna in wouden grijpen hoorden we allemaal een knak en kwam ze gelukkig verder.
Mijn meisje haar sleutelbeentje was gebroken maar dat was ok haar redding geweest.
en ja toen kwam de kraamperiode, achteraf had ik toen al het gevoel dat mijn lichaam me in de steek had gelaten, had toch al 3 kinderen gekregen, deze gingen alledrie voorspoedig.
De maanden na de bevalling voelde ik dat het anders was maar wist niet wat, na een half jaartje kreeg ik last van al mijn gewrichten, maar weet het aan de bevalling.
Uiteindelijk in december toch maar eens naar de dokter want had er rusteloze benen snacht bijgekregen,werd er gek van snachts.
Pilletjes gekregen en hopen dat het beter ging, niet dus werd steeds erger alleen mijn benen die deden niet meer raar.
Nog een kuurtje ibuprofen 600 mg + bloedprikken
Hielp geen ene zier, dus maar weer naar de huisarts, die wist het niet meer dus doorgestuurd naar de reumatoloog
in het ziekenhuis.
Was toen zo moe, alles maar dan ook alles deed me zeer, en toen kwam de dag 19 januari de sterfdag van mijn vader en daar was hij in 1x, heb die dag gejankt dat was het enigste wat ik deed janken janken en nog eens janken.
En ja dan gaat het balletje rollen, naar de huisarts, op gesprek bij een 1e lijns psychollog, hele lieve vrouw, kon goed met haar praten.
En ja bepaalde mensen in de omgeving wisten natuurlijk dat het niet zo goed ging, waaronder een goede kameraad van ons, hij kampt ook met depressies, dus ja dan heb je een band.
Hij bood aan mocht je ooit behoefte hebben om te praten je weet me te vinden, heb mijn man gevraagd wat hij ervan zou vinden als ik met die kameraad zo af en toe zou praten want hij kon me een beetje begrijpen, mijn man vroeg wel wat voel je dan, maar ik wist niet hoe ik me voelde, voelde weinig tot niets dus ja wat moet je dan vertellen
Hij had er geen probleem mee of ik zo af en toe met die kameraad praatte als ik me daar goed bij voelde moest ik dat doen, misschien hielp het me wel.
Fout helemaal fout, hebben in totaal 3x met elkaar gesproken en toen gaf mijn man aan het niet te kunnen trekken dat ik wel met die kameraad kon praten maar niet met hem.
Uiteindelijk is dat dus zo uit de hand gelopen dat mijn man hem de deur heeft gewezen, einde vriendschap.
en ja toen kwam ik bij de 2e lijn psychologie terecht cognitieve therapie nou ja dat heb ik al verteld daar kwam ik niet echt verder mee.
Lang verhaal maar goed zo heeft mijn leven er ongeveer uitgezien, trek uw conclusie haha ben zeer benieuwd
-
klokkie
Re: 1e keer hier
ben helemaal vergeten te vertellen dat ik 15 maart bij de reumatollog terecht kon, conclusie fibromyalgie met hms syndroom, ze schreef een briefje cesar/mensendieck, afspraak over 6 weken bij haar een een afspraak bij de reumaconsulent.
En dan ja dan heb je een diagnose, maar wat voor 1, had er wel eens over gehoord, maar nu had ik het,,,, ik 36 jaar overal pijn, paniekgevoel wat moet ik hier mee.
En dan ja dan heb je een diagnose, maar wat voor 1, had er wel eens over gehoord, maar nu had ik het,,,, ik 36 jaar overal pijn, paniekgevoel wat moet ik hier mee.
Re: 1e keer hier
Hoi Klokkie,
alsof je een emmer leeggooit - wat een bak ellende!!!
(En sindsdien ben ik eerlijk gezegd een beetje wantrouwend: als mensen een van deze zinnetjes zeggen, denk ik terug aan die groep. Voor alle duidelijkheid: een therapeutische groep voor incestvrouwen.)
(En wat een heerlijke geboortedatum, al die enen...!)
Op zo'n moment zelf ben je zo wat in trance en ontgaat je van alles, maar een bevalling heet in het engels niet voor niets "labour": het IS zwaar werk, ook als alles goed gaat.
En als dingen niet goed gaan, krijg je daar als kraamvrouw ook een stevige klap van...!
(Technisch gesproken ben ik nu aan het denken aan uitputting...) - Veel vrouwen voelen zich emotioneel heel akelig: net een nieuw kindje en je wilt op je best zijn (...en hoe lief babies ook zijn: ze vragen veel energie...) en dat gaat dan niet...
Ja - na alle pijn, vermoeidheid, emotie "vraagt (nu ja: eist) je lichaam opeens aandacht".
...en daar zit je dan.
Na alle "meid, ga nou maar gewoon door, overal is wel wat (etc.)" lukt dat opeens niet meer. (Iets wat ik destijds erg verwarrend vond.)
(Moest je daar weg, omdat de 10 gesprekken op waren oid.? Anders zou je gewoon terug kunnen gaan...)
Je bent nog zo voorzichtig en open geweest: "Vind je het goed..." - maar het blijkt 'nee' te zijn.
alsof je een emmer leeggooit - wat een bak ellende!!!Tja - ooit zat ik in een vrouwengroep en we wisselden onze (nare) ervaringen uit: de een na de ander vertelde over "kiezen op elkaar" en doorgaan, alsof er niets aan de hand zou zijn. Idd: zinnen als "stel je niet aan" waren ook niet van de lucht en "overal is wel wat..." viel ook met enige regelmaat.klokkie schreef: Denk zelf wel eens dat alle gebeurtenissen in mijn leven me in januari 2012 me de das om hebben gedaan, maar als ik daar echt over nadenk heb ik ook weer zoiets van meid stel je niet aan wie heeft er nou geen nare ervaringen gehad in zijn/haar jeugd.
(En sindsdien ben ik eerlijk gezegd
een beetje wantrouwend: als mensen een van deze zinnetjes zeggen, denk ik terug aan die groep. Voor alle duidelijkheid: een therapeutische groep voor incestvrouwen.)Leuk is beslist anders! (Idem "veilig" - en dat is nou krek wat je als mens nodig hebt: een thuis als een plek, waar het goed en fijn is, waar je tot rust kunt komen.)klokkie schreef:Maar goed zal mijn leven hier een beetje proberen te omschrijven.
Enigst kind, vader wordt met 30 jaar volledig afgekeurd, dus hoppa die man zat alle dagen thuis, dit kon hij niet verkroppen en is overspannen geworden, is naar de fles gaan grijpen en er zijn toen een aantal jaar flink wat ruzies geweest tussen mijn ouders, hij werd naar mijn moeder gewelddadig, de 1e herinnering die ik daar van heb zijn van toen ik 9 was.
Uiteindelijk is het alcoholgebruik gelukkig teruggebracht naar een paar keer per jaar als mijn vader weer eens in de clinch lag met zijn oudere broer.
Ojojoj - het siert je: wellicht heb je die kinderen net dat zetje gegeven, wat ze keihard nodig hadden. Maar wel balen: een echt nieuwe start zonder problemen 'werd je niet gegund'...klokkie schreef:Kreeg verkering met mijn man toen ik 19 was, ben met hem gaan samenwonen op mijn 21e, toen ik net bij hem was kreeg ik natuurlijk ook te maken met zijn familie, ouders gescheiden, vader hertrouwd met een aan alcohol verslaafde vrouw, heeft hij ook 2 kindjes bij gekregen, naief als ik was dacht ik zal allemaal wel meevallen, uiteindelijk paste ik dus op de kids als zij aan de zuip was, vond het zo zielig 8 en 2 jaar oud, dus ja wat doe je dan.
Heftig hoor!! Heel krachtig, dat je je hart hebt gevolgd!!!!klokkie schreef:En ja toen raakte ik in 2010 zwanger, was niet de bedoeling maar goed ik was blij nog een kindje, nog 1 keer zwanger, mijn man was helaas minder blij.
Hij wilde geen 4 kinderen, ik wel dus ja daar sta je dan.
Veel gepraat maar hij bleef bij zijn standpunt, dus maakte ik voor hem een afspraak bij een abortuskliniek, diep van binnen wist ik dat ik het niet kon, maar dacht moet gewoon aan het idee wennen.
Uiteindelijk toen het de dag was kon ik het niet, ik kon dat levende wezentje in mij niet weg laten halen, heb huilend mijn man verteld dat ik het niet ging doen en dat hij uiteindelijk mijn beslissing zou begrijpen.
Hij heeft er nooit meer over gepraat en op 1 januari 2011 is onze 3e dochter geboren.
(En wat een heerlijke geboortedatum, al die enen...!)
Heel ingrijpend!!!klokkie schreef:Bevalling was een drama, ze bleef steken, hoofdje was eruit en dat was het, allerlei alarmen gingen af, heb ik niet echt meegekregen was teveel bezig met mezelf haha, maar uiteindelijk toen ze bijna in wouden grijpen hoorden we allemaal een knak en kwam ze gelukkig verder.
Mijn meisje haar sleutelbeentje was gebroken maar dat was ok haar redding geweest.
Op zo'n moment zelf ben je zo wat in trance en ontgaat je van alles, maar een bevalling heet in het engels niet voor niets "labour": het IS zwaar werk, ook als alles goed gaat.
En als dingen niet goed gaan, krijg je daar als kraamvrouw ook een stevige klap van...!
Vreselijk...!klokkie schreef:en ja toen kwam de kraamperiode, achteraf had ik toen al het gevoel dat mijn lichaam me in de steek had gelaten, had toch al 3 kinderen gekregen, deze gingen alledrie voorspoedig.
(Technisch gesproken ben ik nu aan het denken aan uitputting...) - Veel vrouwen voelen zich emotioneel heel akelig: net een nieuw kindje en je wilt op je best zijn (...en hoe lief babies ook zijn: ze vragen veel energie...) en dat gaat dan niet...
Tegen fybromyalgie is wel het een en ander te doen, dus je kunt profijt hebben van die diagnose. En het verklaart in elk geval je ijn - ook dat kan nooit kwaad.klokkie schreef:De maanden na de bevalling voelde ik dat het anders was maar wist niet wat, na een half jaartje kreeg ik last van al mijn gewrichten, maar weet het aan de bevalling.
Uiteindelijk in december toch maar eens naar de dokter want had er rusteloze benen snacht bijgekregen,werd er gek van snachts.
Pilletjes gekregen en hopen dat het beter ging, niet dus werd steeds erger alleen mijn benen die deden niet meer raar.
Nog een kuurtje ibuprofen 600 mg + bloedprikken
Hielp geen ene zier, dus maar weer naar de huisarts, die wist het niet meer dus doorgestuurd naar de reumatoloog
(...) conclusie fibromyalgie met hms syndroom, ze schreef een briefje cesar/mensendieck, afspraak over 6 weken bij haar een een afspraak bij de reumaconsulent.
En dan ja dan heb je een diagnose, maar wat voor 1, had er wel eens over gehoord, maar nu had ik het,,,, ik 36 jaar overal pijn, paniekgevoel wat moet ik hier mee.
klokkie schreef:Was toen zo moe, alles maar dan ook alles deed me zeer, en toen kwam de dag 19 januari de sterfdag van mijn vader en daar was hij in 1x, heb die dag gejankt dat was het enigste wat ik deed janken janken en nog eens janken.
Ja - na alle pijn, vermoeidheid, emotie "vraagt (nu ja: eist) je lichaam opeens aandacht".
...en daar zit je dan.
Na alle "meid, ga nou maar gewoon door, overal is wel wat (etc.)" lukt dat opeens niet meer. (Iets wat ik destijds erg verwarrend vond.)
Hiephoi...! Steun en begrip - dat is ZO belangrijk!!!klokkie schreef:En ja dan gaat het balletje rollen, naar de huisarts, op gesprek bij een 1e lijns psychollog, hele lieve vrouw, kon goed met haar praten.
(Moest je daar weg, omdat de 10 gesprekken op waren oid.? Anders zou je gewoon terug kunnen gaan...)
Heel rot...!klokkie schreef:En ja bepaalde mensen in de omgeving wisten natuurlijk dat het niet zo goed ging, waaronder een goede kameraad van ons, hij kampt ook met depressies, dus ja dan heb je een band.
Hij bood aan mocht je ooit behoefte hebben om te praten je weet me te vinden, heb mijn man gevraagd wat hij ervan zou vinden als ik met die kameraad zo af en toe zou praten want hij kon me een beetje begrijpen ...) en toen gaf mijn man aan het niet te kunnen trekken dat ik wel met die kameraad kon praten maar niet met hem.
Uiteindelijk is dat dus zo uit de hand gelopen dat mijn man hem de deur heeft gewezen, einde vriendschap.
Je bent nog zo voorzichtig en open geweest: "Vind je het goed..." - maar het blijkt 'nee' te zijn.
-
klokkie
Re: 1e keer hier
De beslissing van mijn man om met de vriendschap te kappen kan er bij mij dus niet in, begrijp gewoonweg niet dat hij een vriendschap van 16 jaar zomaar aan de kant schuift.
Hebben er geregeld ruzie om gehad, ook omdat we na die bewuste avond nog wel zo af en toe telefonisch contact hadden, heb hem dat ook gezegt jij hebt de vriendschap verbroken, niet ik.
Op een bepaald moment, we hadden een andere kameraad op visite, genoeg biertjes gedronken op een bepaald moment gaf ik een reactie op wat die jongen vertelde, kreeg toen fijn te horen dat ik geen haar beter was want ik had nog steeds contact met ..... en daar zat ik op dat moment met mijn mond vol tanden. Ben toen zonder ook nog maar iets te zeggen naar bed gegaan.
Kan er zo slecht tegen, in dit sta ik gewoon helemaal alleen, zijn kant van de familie, zijn moeder en zijn zus met haar vriend staan aan zijn kant. Pppppffffffff zo ellendig
Heb 10 gesprekken gehad, mocht rustig weer komen in 2013.
Hebben er geregeld ruzie om gehad, ook omdat we na die bewuste avond nog wel zo af en toe telefonisch contact hadden, heb hem dat ook gezegt jij hebt de vriendschap verbroken, niet ik.
Op een bepaald moment, we hadden een andere kameraad op visite, genoeg biertjes gedronken op een bepaald moment gaf ik een reactie op wat die jongen vertelde, kreeg toen fijn te horen dat ik geen haar beter was want ik had nog steeds contact met ..... en daar zat ik op dat moment met mijn mond vol tanden. Ben toen zonder ook nog maar iets te zeggen naar bed gegaan.
Kan er zo slecht tegen, in dit sta ik gewoon helemaal alleen, zijn kant van de familie, zijn moeder en zijn zus met haar vriend staan aan zijn kant. Pppppffffffff zo ellendig
Heb 10 gesprekken gehad, mocht rustig weer komen in 2013.
Re: 1e keer hier
Hey klokkie
Alle gezwets terzijde
, het is een lastige diagnose en er is anno 2012 niet een concrete oplossing.
Ik loop al bijna 9 jaar tegen hetzelfde probleem aan als jij en het helpt niet als ze je van het kastje naar de muur sturen zonder uitweg of wat valse hoop geven. De reumatoloog die bij mij het officieel vaststelde gaf de raad dat ik maar moest 'geloven 'dat het overging Van zoveel onzin word ik dus woest.
Ik was paar weken geleden op afspraak bij een prof (die dus vele vele jaren geneeskunde en specialisatie achter zich had) en die zei rechtuit dat het chronische pijn is en niet zal weggaan. Maar dat je wel een aantal dingen en pistes kan bewandelen om de klachten niet de spuigaten te doen uit te lopen.
Zowel steun of fysiek vlak aan de hand van revalidatie als ondersteuning van de psychische kant van de ziekte. Omdat je je inderdaad depressief en nutteloos en verschrikkelijk eenzaam gaat voelen als je elke dag opgesloten zit in je bubbel van pijn en vermoeidheid.
Op de korte termijn kunnen sterke pijnstillers de ergste kanten wegschaven voor een paar uur, als je een heel slechte dag hebt.
Iedere depressieve persoon is anders, iedere persoon met fibromyalgie ook. Zoek uit wat je grenzen zijn en wat het beste bij je past.Jij kent jezelf beter dan wie ook.
Het paniekgevoel herken ik ook zeker, je krijgt iets op je bord dat je niet wil en er voor altijd blijft liggen of je er naar kijkt of niet. Maar probeer eerst even alles rustig te laten bezinken en ga dan op zoek naar de kleine dingen die je vooruit helpen.
vragen mag je me altijd stellen via pb indien nodig.
Alle gezwets terzijde
, het is een lastige diagnose en er is anno 2012 niet een concrete oplossing.Ik loop al bijna 9 jaar tegen hetzelfde probleem aan als jij en het helpt niet als ze je van het kastje naar de muur sturen zonder uitweg of wat valse hoop geven. De reumatoloog die bij mij het officieel vaststelde gaf de raad dat ik maar moest 'geloven 'dat het overging
Van zoveel onzin word ik dus woest.Ik was paar weken geleden op afspraak bij een prof (die dus vele vele jaren geneeskunde en specialisatie achter zich had) en die zei rechtuit dat het chronische pijn is en niet zal weggaan. Maar dat je wel een aantal dingen en pistes kan bewandelen om de klachten niet de spuigaten te doen uit te lopen.
Zowel steun of fysiek vlak aan de hand van revalidatie als ondersteuning van de psychische kant van de ziekte. Omdat je je inderdaad depressief en nutteloos en verschrikkelijk eenzaam gaat voelen als je elke dag opgesloten zit in je bubbel van pijn en vermoeidheid.
Op de korte termijn kunnen sterke pijnstillers de ergste kanten wegschaven voor een paar uur, als je een heel slechte dag hebt.
Iedere depressieve persoon is anders, iedere persoon met fibromyalgie ook. Zoek uit wat je grenzen zijn en wat het beste bij je past.Jij kent jezelf beter dan wie ook.
Het paniekgevoel herken ik ook zeker, je krijgt iets op je bord dat je niet wil en er voor altijd blijft liggen of je er naar kijkt of niet. Maar probeer eerst even alles rustig te laten bezinken en ga dan op zoek naar de kleine dingen die je vooruit helpen.
vragen mag je me altijd stellen via pb indien nodig.
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Re: 1e keer hier
Ja, rot hoor!!klokkie schreef:De beslissing van mijn man om met de vriendschap te kappen kan er bij mij dus niet in, begrijp gewoonweg niet dat hij een vriendschap van 16 jaar zomaar aan de kant schuift.
Juist als je depresief bent, is steun zo ontzettend belangrijk, en hij ontzegt jou die steun...
Jaklokkie schreef: Kan er zo slecht tegen, in dit sta ik gewoon helemaal alleen, zijn kant van de familie, zijn moeder en zijn zus met haar vriend staan aan zijn kant. Pppppffffffff zo ellendig
Dat scheelt dan in elk geval weer!!klokkie schreef:Heb 10 gesprekken gehad, mocht rustig weer komen in 2013.
(En svp. ook iets permanenters verzinnen, want voor een depressie hb je meer dan 10 gesprekken nodig.)
-
klokkie
Re: 1e keer hier
Ben na die 10 gesprekken bij de 1e lijn psycholoog, naar de 2e lijn gegaan, heb daar een aantal maanden cognitieve therapie gehad, op een bepaald moment bleef zij maar doorhameren wat er tussen mijn man en kameraad is voorgevallen, ik daar met mijn man over moest praten, alsof we dat al niet genoeg gedaan hebben.
Wel geprobeerd maar eindigde telkens weer in ruzie, en ja dat trek ik niet, dat is vechten tegen iets waarin we beide simpelweg niet willen toegeven.
Uiteindelijk leek het in de zomer de goede kant op te gaan had weinig tot niets last, dus gestopt met cognitieve therapie.
Wel geprobeerd maar eindigde telkens weer in ruzie, en ja dat trek ik niet, dat is vechten tegen iets waarin we beide simpelweg niet willen toegeven.
Uiteindelijk leek het in de zomer de goede kant op te gaan had weinig tot niets last, dus gestopt met cognitieve therapie.
Re: 1e keer hier
Hee Klokkie,
Ik lees wel dat je op zoek bent naar eventuele oplossingen of stappen voorwaarts. Heel goed! En daarom ook prettig, dat je in 2013, terug mag komen. Een nieuw jaar, maar wel vertrouwd.
Ik lees wel dat je op zoek bent naar eventuele oplossingen of stappen voorwaarts. Heel goed! En daarom ook prettig, dat je in 2013, terug mag komen. Een nieuw jaar, maar wel vertrouwd.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
klokkie
Re: 1e keer hier
tuurlijk ben ik op zoek naar een oplossing, heb 4 kinderen, doordeweeks alleen, man is int. chauffeur, dus wil beter worden, wil weer een leuke moeder zijn inplaats van een moeder met heel weinig geduld.
Opgroeiende kinderen vreten energie en daar ontbreekt het me heel vaak aan, hoe ik het doordeweeks voor elkaar krijg om ze op tijd op school te hebben, eten te verzorgen en alles op tijd op bed krijg is me soms echt een raadsel, maar het lukt met heel veel moeite.
Opgroeiende kinderen vreten energie en daar ontbreekt het me heel vaak aan, hoe ik het doordeweeks voor elkaar krijg om ze op tijd op school te hebben, eten te verzorgen en alles op tijd op bed krijg is me soms echt een raadsel, maar het lukt met heel veel moeite.
Re: 1e keer hier
Hoi KLokkie,
dat je 'ongeduldig' bent, is denk ik een variant op dat je nog maar heel weinig energie tot je beschikking hebt. Alles - en vooral: alles buiten wat je zelf hebt gepland is dan te veel, een nieuwe belasting (en vaak ook een extra ergernis, bovenop alle stress die er toch al was).
dat je 'ongeduldig' bent, is denk ik een variant op dat je nog maar heel weinig energie tot je beschikking hebt. Alles - en vooral: alles buiten wat je zelf hebt gepland is dan te veel, een nieuwe belasting (en vaak ook een extra ergernis, bovenop alle stress die er toch al was).
-
klokkie
Re: 1e keer hier
tja depressie, fibromyalgie wat was er eerder, volgense de therapeut van mensendieck/cesar heeft de fibromyalgie waarschijnlijk altijd al wel aanwezig geweest, en nu ik over mijn grens heen ben gegaan, heeft mijn lichaam nu aangegeven dat het genoeg is geweest, zowel geestelijk als lichamelijk.Maar ja da's achteraf praten he kom je toch nooit achter.
Enigste wat nu teld is om er weer bovenop te komen, hoe lang het duurt, allerliefste vandaag nog
En dan de mensen in de omgeving, ze bedoelen het goed ik weet het maar wordt er zo beu van, hun weten niet hoe het voelt van binnen, hoe het is om smorgens op te staan met pijn en er mee naar bed te gaan.
Alles staat momenteel op een laag pitje, huishouden doe het wel hoor , maar doe gewoon veel minder dan eerder en dat steekt, mijn man zegt altijd meis het loopt niet weg, in het weekend helpt hij zo goed en kwaad hij kan mee, maar merk dat ik bij mezelf denk had het net zo goed zel kunnen doen want hij doet het op mijn manier helemaal verkeerd , zeg ik natuurlijk niet tegen hem, hij bedoeld het goed 
Enigste wat nu teld is om er weer bovenop te komen, hoe lang het duurt, allerliefste vandaag nog
En dan de mensen in de omgeving, ze bedoelen het goed ik weet het maar wordt er zo beu van, hun weten niet hoe het voelt van binnen, hoe het is om smorgens op te staan met pijn en er mee naar bed te gaan.
Alles staat momenteel op een laag pitje, huishouden doe het wel hoor
, maar doe gewoon veel minder dan eerder en dat steekt, mijn man zegt altijd meis het loopt niet weg, in het weekend helpt hij zo goed en kwaad hij kan mee, maar merk dat ik bij mezelf denk had het net zo goed zel kunnen doen want hij doet het op mijn manier helemaal verkeerd , zeg ik natuurlijk niet tegen hem, hij bedoeld het goed