Meerdere malen per week depressief
Geplaatst: 08 nov 2012 17:42
Hallo iedereen,
Ik had me al voor gesteld bij het Forum onderdeel 'Voorstellen'. Maar omdat het nogal een lang verhaal is het beter is als ik het hier plaats. Ik heb vandaag weer ik bui dat ik depressief ben, ik zit constant te huilen en heb overgeef neigingen. Ik weet écht niet wat ik moet doen op zo'n moment. Een dagboek bijhouden werkt niet bij mij, ik vergeet het constant of heb geen zin om het te doen. Ik zit wel bij een psycholoog, ik weet alleen niet of dat wel werkt.
Hier is een stuk over mijn verleden tot heden, ik hoop dat het niet te lang is:
Het begon allemaal toen mijn ouders uit elkaar gingen, ik was toen 9 jaar. Ik ging samenwonen met mijn zus en met mijn moeder. Mijn zus ging aan de drugs op 17 jarige leeftijd en mijn moeder werd zo erg depressief dat ze een zware alcoholist werd. Ik werd toen die tijd ook erg gepest op school (Schelden, schoppen, slaan etc.) En thuis moest ik wakker blijven (van mezelf) totdat mijn moeder sliep. Mijn moeder had namelijk bijna elke avond een zelfmoord poging gedaan, medicijnen innemen of zichzelf snijden, waardoor ik eigenlijk op die leeftijd mijn moeder moest verzorgen. Ik belde mijn vader vaak in paniek op om langs te komen om naar het ziekenhuis te gaan.
Mijn zus en mijn moeder waren vaak aan het schelden tegen elkaar, ze wilde elkaar dood hebben en mijn zus heeft vaak genoeg mijn moeder expres laten struikelen. Na een hevig gevecht is mijn zus op 18 jarige leeftijd het huis uit gegaan met haar vriend, waarmee ze nu nog steeds heeft.
Na 4 jaar kwamen mijn ouders weer bij elkaar, eerder omdat mijn vader het zielig voor mij vond omdat ik alles alleen moest doen. Ik kreeg mijn eerste 'vriend' toen ik 14 jaar was, ik heb hem maar 5 keer gezien in die 6 maanden relatie, maar er waren vaak pogingen van wurging of verkrachting.. Ik had toen de moed verzameld om het via MSN toen die tijd uit te maken. Daarna had ik nog 3 vriendjes gehad, maar dat was eerder omdat ik niet alleen wilde zijn in plaats van echt houden van. Mijn laatste ex had het vorig jaar uit gemaakt omdat hij vreemd was gegaan met een ander. Dat was precies de periode dat het weer slechter ging met mijn moeder, ze vergat steeds meer dingen en na enkele testen zeiden ze dat het misschien korsakof kon zijn.
Toen sloeg het helemaal door met mij, ik was in 1 maand 8 kilo afgevallen en ik had meerdere pogingen gedaan tot zelfmoord. Op school gingen mijn cijfers flink achteruit en dat kon ik ook niet meer aan. Ik wil namelijk alles perfectionistisch doen, dan pas voelde ik me goed.
Nu heb ik sinds 25 februari een nieuwe vriend, waar ik echt van hou, maar omdat al mijn andere relaties flop zijn, weet ik soms niet goed hoe ik me moet gedragen. Ik ben erg snel jaloers en vraag veel aandacht. Ik ben bang dat hij vreemd gaat omdat al mijn vorige vriendjes het ook hadden gedaan, terwijl ik zélf weet dat hij het niet doet. Dit is ook erg lastig voor hem en kan het soms ook niet aan dat ik zo vaak depressief ben. We krijgen vaak meningsverschillen hierdoor en ik krijg sinds 3 á 4 maanden ook paniekaanvallen. Mijn vriend heeft nu ook problemen thuis met zijn moeder, waardoor hij sneller chagrijnig is. Ik vind het erg lastig ook om uit mezelf mijn problemen te vertellen, ik heb dat nooit gedaan in mijn leven, omdat ik bang ben dat ze boos worden. Mijn vriend kan er niet tegen als ik constant "niks" zeg op de vraag "is er wat?". Ik heb gewoon heel veel moeite om het te kunnen zeggen, gewoon omdat ik soms zelf niet eens weet wat er aan de hand is of hoe ik mezelf daarbij voel. Ik hou echt veel van hem en ik wil hem zeker ook niet kwijt, toch ben ik bang om hoe ik nu ben, dat het wel gaat gebeuren.
Als mijn vriend er in het weekend is, eten we vaak lekkere dingen. Dit verergert alleen de situatie door de weeks, ik voel mijzelf er dan zo slecht door, dat ik bijna niks meer eet. Ik let met alles op de calorieën en ik mag van mezelf niet boven de 1000 calorieën per dag komen, daarnaast sport ik minimaal 1x per week erg intensief. Ook loop ik naast mijn school post, dat is ongeveer 4 á 5 uur totaal aan intensief lopen.
Ik heb ook een beste vriendin, die ik al bijna 8 jaar ken.. Zij heeft bijna dezelfde problemen als mij en ik vind het soms lastig om haar te helpen, zij heeft een eetstoornis en is ook vaak erg depressief.
Ik zit hier heel erg mee, ik kan op dit moment niet alles op een rijtje zetten.
Ik had me al voor gesteld bij het Forum onderdeel 'Voorstellen'. Maar omdat het nogal een lang verhaal is het beter is als ik het hier plaats. Ik heb vandaag weer ik bui dat ik depressief ben, ik zit constant te huilen en heb overgeef neigingen. Ik weet écht niet wat ik moet doen op zo'n moment. Een dagboek bijhouden werkt niet bij mij, ik vergeet het constant of heb geen zin om het te doen. Ik zit wel bij een psycholoog, ik weet alleen niet of dat wel werkt.
Hier is een stuk over mijn verleden tot heden, ik hoop dat het niet te lang is:
Het begon allemaal toen mijn ouders uit elkaar gingen, ik was toen 9 jaar. Ik ging samenwonen met mijn zus en met mijn moeder. Mijn zus ging aan de drugs op 17 jarige leeftijd en mijn moeder werd zo erg depressief dat ze een zware alcoholist werd. Ik werd toen die tijd ook erg gepest op school (Schelden, schoppen, slaan etc.) En thuis moest ik wakker blijven (van mezelf) totdat mijn moeder sliep. Mijn moeder had namelijk bijna elke avond een zelfmoord poging gedaan, medicijnen innemen of zichzelf snijden, waardoor ik eigenlijk op die leeftijd mijn moeder moest verzorgen. Ik belde mijn vader vaak in paniek op om langs te komen om naar het ziekenhuis te gaan.
Mijn zus en mijn moeder waren vaak aan het schelden tegen elkaar, ze wilde elkaar dood hebben en mijn zus heeft vaak genoeg mijn moeder expres laten struikelen. Na een hevig gevecht is mijn zus op 18 jarige leeftijd het huis uit gegaan met haar vriend, waarmee ze nu nog steeds heeft.
Na 4 jaar kwamen mijn ouders weer bij elkaar, eerder omdat mijn vader het zielig voor mij vond omdat ik alles alleen moest doen. Ik kreeg mijn eerste 'vriend' toen ik 14 jaar was, ik heb hem maar 5 keer gezien in die 6 maanden relatie, maar er waren vaak pogingen van wurging of verkrachting.. Ik had toen de moed verzameld om het via MSN toen die tijd uit te maken. Daarna had ik nog 3 vriendjes gehad, maar dat was eerder omdat ik niet alleen wilde zijn in plaats van echt houden van. Mijn laatste ex had het vorig jaar uit gemaakt omdat hij vreemd was gegaan met een ander. Dat was precies de periode dat het weer slechter ging met mijn moeder, ze vergat steeds meer dingen en na enkele testen zeiden ze dat het misschien korsakof kon zijn.
Toen sloeg het helemaal door met mij, ik was in 1 maand 8 kilo afgevallen en ik had meerdere pogingen gedaan tot zelfmoord. Op school gingen mijn cijfers flink achteruit en dat kon ik ook niet meer aan. Ik wil namelijk alles perfectionistisch doen, dan pas voelde ik me goed.
Nu heb ik sinds 25 februari een nieuwe vriend, waar ik echt van hou, maar omdat al mijn andere relaties flop zijn, weet ik soms niet goed hoe ik me moet gedragen. Ik ben erg snel jaloers en vraag veel aandacht. Ik ben bang dat hij vreemd gaat omdat al mijn vorige vriendjes het ook hadden gedaan, terwijl ik zélf weet dat hij het niet doet. Dit is ook erg lastig voor hem en kan het soms ook niet aan dat ik zo vaak depressief ben. We krijgen vaak meningsverschillen hierdoor en ik krijg sinds 3 á 4 maanden ook paniekaanvallen. Mijn vriend heeft nu ook problemen thuis met zijn moeder, waardoor hij sneller chagrijnig is. Ik vind het erg lastig ook om uit mezelf mijn problemen te vertellen, ik heb dat nooit gedaan in mijn leven, omdat ik bang ben dat ze boos worden. Mijn vriend kan er niet tegen als ik constant "niks" zeg op de vraag "is er wat?". Ik heb gewoon heel veel moeite om het te kunnen zeggen, gewoon omdat ik soms zelf niet eens weet wat er aan de hand is of hoe ik mezelf daarbij voel. Ik hou echt veel van hem en ik wil hem zeker ook niet kwijt, toch ben ik bang om hoe ik nu ben, dat het wel gaat gebeuren.
Als mijn vriend er in het weekend is, eten we vaak lekkere dingen. Dit verergert alleen de situatie door de weeks, ik voel mijzelf er dan zo slecht door, dat ik bijna niks meer eet. Ik let met alles op de calorieën en ik mag van mezelf niet boven de 1000 calorieën per dag komen, daarnaast sport ik minimaal 1x per week erg intensief. Ook loop ik naast mijn school post, dat is ongeveer 4 á 5 uur totaal aan intensief lopen.
Ik heb ook een beste vriendin, die ik al bijna 8 jaar ken.. Zij heeft bijna dezelfde problemen als mij en ik vind het soms lastig om haar te helpen, zij heeft een eetstoornis en is ook vaak erg depressief.
Ik zit hier heel erg mee, ik kan op dit moment niet alles op een rijtje zetten.