Hoi allemaal,
Hieronder een korte samenvatting van mijn leven. Ik zou het erg fijn vinden als jullie dit even willen lezen en mij misschien kunnen helpen met een reactie, vraag o.i.d. Alvast bedankt!
Mijn naam is Eva, 23 jaar oud. Ik kom uit een heel warm gezin, bestaande uit mijn vader, moeder, broer en tweelingzus. Ik heb een erg fijne jeugd gehad; ik had veel vriendinnetjes en kon goed leren. Na de basisschool ging ik samen met mijn zus naar het VWO; in 2007 heb ik mijn diploma behaald. Vanaf toen is het mis gegaan. Mijn zus ging op kamers. Ik koos voor een andere studie en bleef thuis wonen. Na een aantal maanden gestopt met de opleiding. Ik voelde me heel somber, onzeker en zocht contact met een psycholoog. Zij constateerde een identiteitsstoornis (door de “scheiding” met mijn tweelingzus) en een depressie. Na een half jaar ging het iets beter met me en ik startte met een nieuwe opleiding. Gedurende mijn studie diverse depressieve periodes gehad, maar ook periodes dat het iets beter ging. In 2011 raakte ik echter in crisis; het werd me allemaal teveel. Ik kon niet meer slapen, was continu gespannen en angstig. Ik kon de druk van school niet meer aan en besloot mijn studie te beëindigen. Daarnaast kwam mijn eetstoornis aan het licht, iets wat al maanden speelde, maar wat ik altijd verborgen heb (proberen) te houden. Met behulp van therapie heb ik de eetstoornis nu redelijk onder controle, maar de depressieve gevoelens spelen nog altijd een grote rol. Daarnaast is de thuissituatie verslechterd; ik maak erg veel ruzie met mijn moeder. We kunnen niet meer door één deur. Ook ben ik bang om alleen over te blijven, ik ben ontzettend verlegen en heb nog nooit een relatie gehad.
Ik heb het gevoel dat ik niets waard ben en dat ik voor anderen niets beteken. Ik heb nog niets bereikt in mijn leven, terwijl ik ondertussen al 23 jaar oud ben. En mijn zus, de alleskunner, is cum laude afgestuurd aan de universiteit en heeft een mooie titel voor haar naam staan. Haar gaat het allemaal wel voor de wind…
Binnenkort ga ik deelnemen aan een vierdaagse behandeling, bij een GGZ. Wanneer is nog niet bekend, ik sta nu op een wachtlijst.
Ik ben ten einde raad. Ik slaap slecht, huil veel, ben continu gespannen en pieker voortdurend over de toekomst. Ik kan nergens van genieten en blijf het liefst de hele dag binnen, op mijn kamer. Ik zou graag willen studeren, maar ik ben bang dat ik het psychisch niet meer aan kan. Ik heb er echt een “zooitje” van gemaakt. Als er een “uit-knop” zou bestaan, zou ik deze al tig keren hebben ingedrukt. Het is alsof ik een nachtmerrie zit. Ik wil gewoon rust. Ik durf het eigenlijk niet te typen, maar ik wil gewoon slapen en nooit meer wakker worden.
-
Eva89
-
johan799
Re: nachtmerrie
Hoi Eva,
Welkom op dit forum. Naar voor je dat je je zo voelt. Je hebt harde oordelen over jezelf, maar kloppen ze wel? En zijn ze bruikbaar? Het lijkt dat jij jezelf erg met anderen vergelijkt? Wat voor diagnose hebben ze over je gesteld?
Je komt uit een warm gezin zeg je. Wat denk je dat ze van jou vinden? Klopt dat beeld wel wat jij denkt dat ze van jou vinden?
Naar mijn mening heb jij best al wel wat bereikt. Vwo diploma. Je hebt bewezen dat je sociaal kan zijn. En waar draait het voor jou om in je leven?
Ik vind het knap van je dat je aan jezelf werkt en die therapie bij het GGZ gaat doen.
Hoe is nu het contact met je zus en broer? en ouders?
groetjes en sterkte
Welkom op dit forum. Naar voor je dat je je zo voelt. Je hebt harde oordelen over jezelf, maar kloppen ze wel? En zijn ze bruikbaar? Het lijkt dat jij jezelf erg met anderen vergelijkt? Wat voor diagnose hebben ze over je gesteld?
Je komt uit een warm gezin zeg je. Wat denk je dat ze van jou vinden? Klopt dat beeld wel wat jij denkt dat ze van jou vinden?
Naar mijn mening heb jij best al wel wat bereikt. Vwo diploma. Je hebt bewezen dat je sociaal kan zijn. En waar draait het voor jou om in je leven?
Ik vind het knap van je dat je aan jezelf werkt en die therapie bij het GGZ gaat doen.
Hoe is nu het contact met je zus en broer? en ouders?
groetjes en sterkte
Re: nachtmerrie
Het is niet gemakkelijk het 'zorgenkindje' van het gezin te zijn. Als je kwetsbare kant eenmaal aan het licht is gekomen wordt dat niet snel vergeten en daar wordt je dan vaak ook naar behandeld. Of dat je situatie ten goede komt is maar de vraag.
Maar laat je niet van de wijs brengen door het verstrijken van de tijd. Je hebt vast het cliché over de meerdere wegen naar Rome vaak gehoord. Het idee dat het leven een race is waarin iedereen carrière en status nastreeft moet je achter je laten. Je hebt de capaciteiten om veel te bereiken. Wees daar blij mee en benut ze als je kan en wil. De jaren die achter je liggen zijn niet weggegooid, maar hebben je gevormd tot wie je nu bent, completer dan je jaren terug was.
Als je voelt dat je psychisch nog niet klaar bent voor een studie, neem dan de tijd om daar iets aan te doen. Gun jezelf de tijd rustig op adem te komen. Ga ondertussen iets anders doen met je tijd, vrijwilligerswerk bijvoorbeeld kan veel voor je betekenen. Je raakt zo gewend aan een dagelijkse routine en het kan zelfs een voldaan gevoel opleveren.
Wat je ook besluiten mag, wees zuinig op jezelf. Jong talent als jij is het tegendeel van waardeloos, en dat moet je beseffen. Je doet jezelf en de wereld te kort als je dat ontkent.
Maar laat je niet van de wijs brengen door het verstrijken van de tijd. Je hebt vast het cliché over de meerdere wegen naar Rome vaak gehoord. Het idee dat het leven een race is waarin iedereen carrière en status nastreeft moet je achter je laten. Je hebt de capaciteiten om veel te bereiken. Wees daar blij mee en benut ze als je kan en wil. De jaren die achter je liggen zijn niet weggegooid, maar hebben je gevormd tot wie je nu bent, completer dan je jaren terug was.
Als je voelt dat je psychisch nog niet klaar bent voor een studie, neem dan de tijd om daar iets aan te doen. Gun jezelf de tijd rustig op adem te komen. Ga ondertussen iets anders doen met je tijd, vrijwilligerswerk bijvoorbeeld kan veel voor je betekenen. Je raakt zo gewend aan een dagelijkse routine en het kan zelfs een voldaan gevoel opleveren.
Wat je ook besluiten mag, wees zuinig op jezelf. Jong talent als jij is het tegendeel van waardeloos, en dat moet je beseffen. Je doet jezelf en de wereld te kort als je dat ontkent.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Neem waar, de vreugde in het absolute
Re: nachtmerrie
Hoi Eva,
rot hoor, dat je eerst zo gelijk op ging met je zus - en dat je nu zo bent achtergebleven...!
En dat kan ik wel zeggen, "dat je ej dar niet voor hoeft te schamen" - maar zo voelt het denk ik wel voor jou! (En schaamte is een uiterst pijnlijke emotie - dat ik, als mens niet zou deugen, want "stomme ik" eeft er een zooitje van gemaakt - of wat voor verwijt dan ook.)
En logisch, dat je bang bent om alleen over te blijven - dat is wat jou de laatste jaren is gebeurd...
Verder hoop ik, dat je een goede therapie tegen je eetstoornis hebt gehad (de lijdensweg van een vriendin in een gerenommeerde kliniek tegen eetstoornissen staat mij nog helder voor ogen. "Ze mocht dit niet, moest dat" en werd non stop "geconfronterd, want dat was goed voor haar". Dat ze niet "wilde" eten was een soort van fout - dat het voor haar een kwestie van angst, dat werd van tafel geveegd. (Laat staan, dat iemand zich ook maar iets van haar angsten aantrok, haar troostte of bemoedigde.) Van dat soort "therapie" word je depressief, als je het nog niet was.)
Heel vel sterkte, want dat je heeeel veel rust wilt hebben, is alleen maar logisch, als je zo verschrikkelijk wordt 'opgejaagd' door je gepieker!!!
rot hoor, dat je eerst zo gelijk op ging met je zus - en dat je nu zo bent achtergebleven...!
En dat kan ik wel zeggen, "dat je ej dar niet voor hoeft te schamen" - maar zo voelt het denk ik wel voor jou! (En schaamte is een uiterst pijnlijke emotie - dat ik, als mens niet zou deugen, want "stomme ik" eeft er een zooitje van gemaakt - of wat voor verwijt dan ook.)
En logisch, dat je bang bent om alleen over te blijven - dat is wat jou de laatste jaren is gebeurd...
Verder hoop ik, dat je een goede therapie tegen je eetstoornis hebt gehad (de lijdensweg van een vriendin in een gerenommeerde kliniek tegen eetstoornissen staat mij nog helder voor ogen. "Ze mocht dit niet, moest dat" en werd non stop "geconfronterd, want dat was goed voor haar". Dat ze niet "wilde" eten was een soort van fout - dat het voor haar een kwestie van angst, dat werd van tafel geveegd. (Laat staan, dat iemand zich ook maar iets van haar angsten aantrok, haar troostte of bemoedigde.) Van dat soort "therapie" word je depressief, als je het nog niet was.)
Heel vel sterkte, want dat je heeeel veel rust wilt hebben, is alleen maar logisch, als je zo verschrikkelijk wordt 'opgejaagd' door je gepieker!!!
-
Eva89
Re: nachtmerrie
Dank voor jullie reacties. Ik heb een comorbide stoornis (anorexia en depressie). Het contact met mijn vader, broer en zus is erg goed. Het contact met mijn moeder verloopt echter stroef. Ze behandelt me vaak als een klein kind en dat leidt tot irritaties. Zou graag op mezelf willen wonen, maar gezien de situatie is dit nu geen optie.
Re: nachtmerrie
Hoi Eva,
daarmee zit je in wezen in een fuik.
Trouwens: is er echt geen optie...? Dingen zoals begeleid op kamers bijv...?? Met 23 het huis uit is goed te doen - en als je met 23 nog als klein kind wordt behandeld: dat zet geen zoden aan de dijk.
En soms werkt het zo, dat als je in de buitenwereld veel te doen hebt (je eigen hishoudinkje, eten kopen - en dat ook opeten!!) dat dat helpt tegen het piekeren.
daarmee zit je in wezen in een fuik.
Trouwens: is er echt geen optie...? Dingen zoals begeleid op kamers bijv...?? Met 23 het huis uit is goed te doen - en als je met 23 nog als klein kind wordt behandeld: dat zet geen zoden aan de dijk.
En soms werkt het zo, dat als je in de buitenwereld veel te doen hebt (je eigen hishoudinkje, eten kopen - en dat ook opeten!!) dat dat helpt tegen het piekeren.