Ik ben op , opgebrand , leeg , dit hou ik niet meer vol . Stel je maar voor : het is altijd al een hoop ellende geweest voor mij , sedert ik hier op deze wereld ben gezet , en niets wijst er op dat er beterschap in zicht is.
Midlife crisis is het woord , dat mijn omgeving mij in de oren fluistert , maar er is véél méér aan de hand . Deze crisis is er niet van gisteren , de zaden werd al in mijn vroege kinderjaren gezaaid . Niets kan mij na zovele jaren van innerlijke onrust , eenzaamheid en genegeerd worden nog opvrolijken , daarbovenop ben ik onderweg een vrouwenhater en asexuele kerel geworden ...
Gisteren nog kwam ik op Facebook toevallig op de namen van de kinderen van mijn zussen . Niks abnormaals toch , zou je denken . Wel dus , want sedert het contact tussen mijn zussen en ik 24 jaar geleden werd verbroken door de oudste , heb ik alles moet missen wat het leven boeiend maakt , ik en mijn vrouw en mijn eigen zonen ...Als ik op FB zie , wat er van die kinderen is geworden , dan dwingt dat gelukkig genoeg alleen bewondering af , ze maken het goed , maar dan voel ik meteen dat ik er samen met mijn gezin bij had willen zijn , toen die aan het opgroeien waren , de wereld verkenden , ervaringen opdeden , dat ze alles wél deelden met hun andere neefjes en nichtjes en vrienden , maar niet met mijn zonen ... Zij maken het ook goed , maar ze zijn toch véél minder werelds geworden , in zichzelf gekeerd soms , ze hebben een achtergrond moeten missen . Vergelijk het met een stripfiguur , en een stripverhaal ... Rondom hen een lege wereld , problemen om contact te maken , maar niet asociaal .
Die breuk is er gekomen , omdat ik het lef had het op te nemen voor een van die nichten , pas 4 jaar oud , die het slachtoffer dreigde te worden van een buitenechtelijke affaire en een mogelijke vechtscheiding , die haar moeder , mijn oudste zus , had . Haar spel werd verstoord , ze is teruggekeerd naar haar man ( ook al zo'n versierder op zich eigenlijk ) met de inmiddels al weggehaalde huisraad , en alles leek terug normaal te zullen worden . Ik had haar als broer de les gespeld en haar amoureuze spel aan diggelen gesmeten , en daar moest ik ooit voor boeten .
Jammer genoeg kwam ooit vroeger dan verwacht , toen het jaar daarop mijn verwekker ( ik haat het woord " vader ") voor de derde maal mijn levensgezellin sexueel aanrandde ( niet verkrachtte hé ) . Een vijftal jaar daarvoor had hij het al gedaan met mijn toenmalige vriendin ( die er nooit meer wilde over praten ) , en een jaar daarvoor had hij mijn huidige vrouw wellustig gegrabbeld tijdens mijn afwezigheid , maar toen raadde mijn schoonvader haar af er mee naar buiten te komen , we waren aan het bouwen , en hij zou maar eens niet meer mee willen helpen ...
De derde keer kwam dus wel naar buiten , zelf was ie te laf om te vertellen , wat er voor mijn thuiskomst gebeurd was , ik moest het maar aan mijn vrouw vragen , en toen de zaken voor mij duidelijk werden , heb ik 'm zonder veel omhaal recht naar huis gebracht , geen woorden , enkel : " plaats jezelf es voor de spiegel , en vraag jezelf af , wat je in godsnaam bezielt , om je zoon en zijn geliefde zoiets aan te doen ..." .Alleen maar dat , daarop meteen de vraag of ik het voor moeder kon verzwijgen , want dat zou ze niet overleven , de zoveelste keer . De volgende dag zou ie mij op de werkvloer komen aanklampen , om te smeken , er toch maar niet met moeder over te praten , dat kon ze niet meer aan . En ik heb gezwegen , had ik écht beter niet gedaan . Het gaf hem tijd , om iedereen tegen mij op te zetten met verzonnen kwaadsprekerij in mijn nadeel , en alzo is geschied !!!!!
Meteen ben ik naar mijn oudste zus gereden , om het onheil te melden . Dat heet dan steun zoeken , maar voor haar was het moment van zoete wraak aangebroken . Alhoewel zij in haar jeugd zelf ook meerdere malen door haar eigen verwekker is aangerand ( heeft tot tweemaal toe geleid tot een zelfmoordpoging van moeder ) en op haar achttiende de deur is uitgevlucht , en letterlijk ondergedoken leefde met haar geliefde , waar ze dan even later zonder haar ouders en broer en jongste zus gehuwd is , gaf ze mij de dwingende raad , om mijn problemen zelf op te lossen . We hadden immers allemaal problemen , die we zelf moesten zien op te lossen . Van daar geen hulp , dus ik naar mijn jongste zus met het verhaal . Kreeg ik gelijk hetzelfde antwoord , het was overduidelijk dat de oudste al de jongste had verwittigd van mijn mogelijke komst . Deur dicht , ik stond alleen met mijn probleem .
Dat ik niet geholpen werd door de zussen , stamt eigenlijk al voort uit onze kinder- en jeugdjaren : ik als jongen , had het niet gemakkelijk , deels of voornamelijk door het feit , dat mijn vader , toen ik een jaar of negen was , zijn vrouw én zijn werkmakker zwaar voor schut had gezet , door met diens vrouw , in onze eigen straat vreemd te gaan . Zijn werkmakker heeft geprobeerd zich op te hangen , maar dat is mislukt . Daarop werd vader het mikpunt van spot in de straat , verloor moeder alle zelfvertrouwen ,sloot ze zich en ons als kinderen af van de wereld buitenhuis , stond ons gezin plotseling hélemaal alleen op de wereld , en zijn we bijna gedwongen verhuisd naar een andere gemeente . Ondertussen werd zus al wat ouder , en begonnen er zich nieuwe " gelegenheden " aan te bieden , samen met het lastigvallen van de nieuwe buurvrouwen , vriendschappen met buren duurden meestal niet erg lang , en voor we er erg in hadden , was zelfs het contact tussen de kinderen onderling verboden .
Moeder moest voortdurend steun zoeken bij haar talrijke broers en zussen , maar dat maakte alleen maar , dat wij op de duur als " buitenbeentjes " van de familie werden gezien , want W. zou voor problemen blijven zorgen ...
Ik had dus nooit échte vrienden , moeilijk trouwens als je als kind afgesloten wordt van de wereld , en je als puber door een inmiddels " haatdragende tegenover al wat mannelijk is " moeder gedwongen gaat werken in plaats van buiten te komen en/of te fuiven . Ook niet bij mijn neven en nichten , want die zetten wél al eens een stapje in de wereld . Enkel op school had ik enkele makkers , maar het werden nooit echte vrienden , ik kon ook nooit ergens bij zijn . Werken in 't weekend , en de centen afgeven aan moeder ... Klassieke muziek en vliegtuigjes plakken , dat kon , met mate , dat hield mij staande .
Door mijn stilzwijgen ten aanzien van moeder , gaf ik 'm onbewust tijd om een plan te smeden , dat een " wig " kon drijven tussen mij en de hele familie , en na zes maand was het plan klaar : hij moest intrest hebben op een ( op papier ! ) intrestloze lening voor het nieuwe huis ( € 175,00 ) , en voor mij was dat er over . Géén intrest , en de som zelf stortte ik gewoon op hun zichtrekening . Met mijn voormalige vriendin had ie het net zo aan boord gelegd : ik betaalde moeder voor de wekelijkse was , maar op een keer zaten daar es vier damesslipjes ( maat 38 ) tussen , waarvoor niet betaald was ! Bingo ! Vriendin niet meer welkom ! Ook niet op het huwelijk van de jongste zus , die het overigens wél heel goed kon vinden met C. , maar ze van vader niet mocht uitnodigen op het feest .
U begrijpt het al , moeder is een ware geldwolf , die alles in haar zakken plooide wat ze krijgen kon , ook van haar kinderen . En als je een weg vindt om dat te gebruiken voor het isoleren van potentiële verklikkers , dan doe je dat toch , ook met je eigen kinderen .
Als je dan nog creatief genoeg bent in het verzinnen van lasterlijke verhaaltjes , die je niet eens zelf hoeft rond te vertellen , want dat doet je gestoorde vrouw voor je , doorheen de hele familie , en van daaruit naar een vrouwenvereniging , netjes tot aan mijn eigen voordeur , dan raak ik met mijn gezin sociaal totaal geïsoleerd en onmondig , door de jaren heen steeds meer in mezelf gekeerd , eenzaam en weerloos . Ondanks zijn eigen reputatie van losse handen en uiteenjagen van mensen door roddels , blijft ie voor iedereen toch de in vertrouwen te nemen persoon , hoe komt zoiets toch ? Terwijl ik me niet verdedigen kan , door mijn sociaal isolement , sterkt mijn zwijgzaamheid bij iedereen het vermoeden , dat mij ergens schuld moét treffen . " Hij zegt niks hé , hij weet wel waarom ! " .
Ik hoef me niet te verdedigen over wat ik wel weet , en wat er over ons precies rondgaat weten we zelf niet eens , iedereen mijdt ons als de pest . Het tast ons zelfvertrouwen steeds verder aan , maar dat is niet alles.
Van jongsaf aan was ik steeds een vriendelijke , voorkomende jongeman . Maar dit alles ( en ik kan hier nog niet eens de helft kwijt ) heeft me bitter gemaakt . Ik blijf vriendelijk , maar ik voel me soms schizofreen in mijn doen , naar de buitenwereld goedlachs en optimistisch , maar vanbinnen uitermate somber en uitzichtloos ...
Ik ben een goed mens , echt waar , ik wil er voor iedereen staan , écht voor iedereen , zelfs voor onbekenden , maar als ik om me heen kijk , heb ik steeds het gevoel , dat ikzelf overal alleen voor sta ... Echt alleen , voor écht alles : klusjes , administratieve verplichtingen , onderhoud , koken ( als ik es géén boerenkost wil ) , uitstappen of reizen , jawel ook sex ( we leven sedert de feiten nog maar als broer en zus , er is nog maar een schijn van ernstige genegenheid ) , nieuwe kleren , hobby ( zit met mijn vliegtuigjes in een figurinenclub ... ) en andere vrije tijdsbesteding .Ik leef niet meer , alles is 24 jaar geleden stil gevallen , ik heb écht niets om naar uit zien , mijn leven gaat nergens heen . En mijn vrouw is écht saai op alle gebied , ze doet ook géén moeite om me op te vrolijken . Klusjes in mijn nek draaien , want ge kunt alles zelf doen , maar zelf iets ondernemen ... Morgen hoeft voor mij niet meer , ik heb niet het gevoel dat iemand mij zal missen .
Ik ben een toeschouwer van het leven , geen deelnemer , mijn zalige goedheid heeft mij niets goeds gebracht . Ik leerde nooit vrolijk te zijn of plezier te maken . Soms zou ik alles willen achterlaten , maar als ik dan weer begin na te denken , blijf ik waar ik ben , uit medelijden voor hen , die zouden achterblijven ... Ach had ik maar even de moed ...
Hoe moet het bovendien gaan straks , als mijn ouders er beide niet meer zijn , hoe moet ik dan omgaan met mijn " zussen " bij het bespreken van de nalatenschap . Het komt nooit meer goed , daarvoor is er teveel gebeurd , of net niet gebeurd . We zijn vreemden geworden , apart opgegroeid thuis , en later genadeloos uit elkaar gedreven ...
Morgen hoeft voor mij niet meer ... [crying]
-
Patje852
Re: Dit hou ik niet meer vol
Hoi Patje,
alsof je een emmer leeggooit - de ellende blijft maar stromen en stromen - rot hoor!!
Je ouders kunnen uitstekend anipuleren - en jij bent de dupe.
(Of misschien zijn alle kinderen, jij en je zussen, allemaal wel de dupe, maar "vakkundig" tegen elkaar opgezet.)
En helaas: dat werkt door. In je leven, met je eigen gezin, met je familie - op alle fronten.
En nu zit je op een pijnlijke moment: op DEZE manier gaat het echt niet meer. En goede raad is duur, want al te veel puf om dingen uit te proberen heb je ook niet meer.
Ik zou zeggen: geef vooraleerst aandacht aan jezelf. Jij, niet als lid van een familie, waar je niet over dit mag praten en voorzichtig moet zijn want dat en let op zus en maakt die en die niet bang -
nee, nu eens aandacht voor JOU, als uniek persoon (met helaas een lange geschiedenis van ellende).
En misschien tijdelijk (of voorgoed) breken met je familie.
(Voorgoed breken is een grote beslissing en er is een vuistregel: neem geen grote beslissingen in tijden van crisis.)
Door tijdelijk afstand te nemen van je familie komt er een bepaalde rust. En krijg je ruimte, om je woede over alles wat er aan leugens, bedrog, misbruik, emotionele schantage en wat al niet gebeurd is, te ventileren. Dat lucht op, als het goed is.
En er komt dan hopelijk ruimte, om alsnog je sociale isolement te slopen. (Allerlei dictators zijn trouwens dol op "isolatie", geisoleerde mensne zijn makkelijk afhankelijk te maken en te manipuleren.)
alsof je een emmer leeggooit - de ellende blijft maar stromen en stromen - rot hoor!!
Je ouders kunnen uitstekend anipuleren - en jij bent de dupe.
(Of misschien zijn alle kinderen, jij en je zussen, allemaal wel de dupe, maar "vakkundig" tegen elkaar opgezet.)
En helaas: dat werkt door. In je leven, met je eigen gezin, met je familie - op alle fronten.
En nu zit je op een pijnlijke moment: op DEZE manier gaat het echt niet meer. En goede raad is duur, want al te veel puf om dingen uit te proberen heb je ook niet meer.
Ik zou zeggen: geef vooraleerst aandacht aan jezelf. Jij, niet als lid van een familie, waar je niet over dit mag praten en voorzichtig moet zijn want dat en let op zus en maakt die en die niet bang -
nee, nu eens aandacht voor JOU, als uniek persoon (met helaas een lange geschiedenis van ellende).
En misschien tijdelijk (of voorgoed) breken met je familie.
(Voorgoed breken is een grote beslissing en er is een vuistregel: neem geen grote beslissingen in tijden van crisis.)
Door tijdelijk afstand te nemen van je familie komt er een bepaalde rust. En krijg je ruimte, om je woede over alles wat er aan leugens, bedrog, misbruik, emotionele schantage en wat al niet gebeurd is, te ventileren. Dat lucht op, als het goed is.
En er komt dan hopelijk ruimte, om alsnog je sociale isolement te slopen. (Allerlei dictators zijn trouwens dol op "isolatie", geisoleerde mensne zijn makkelijk afhankelijk te maken en te manipuleren.)
-
Patje852
Re: Dit hou ik niet meer vol
Waarde,
Vooreerst twijfel ik er aan , of die zussen van mij de dupe zijn zoals ik . Elke keer als ik via briefwisseling of internet contact met hen probeer te leggen , hoe schuchter ook , smijten ze de spreekwoordelijke deur op m'n neus dicht .Kruisen we elkaars pad in een supermarkt ofzo , dan ontwijken ze ons , en ik ga heus niet beginnen bedelen of hunkeren . Ze moesten mij nooit hebben , dat is het gewoon , het moesten meisjes zijn , vandaar dat zij alles of toch veel hebben kunnen " bijleggen " .
Dan is er het feit , dat er vroeger een vorm van incest heeft plaatsgevonden , minstens aanranding van de eerbaarheid van de oudste , en alhoewel ze zo hard in mekaars wieken hebben geschoten , is daar tegenwoordig precies niet veel meer van te zien : de auto staat vaak genoeg voor de deur . Of zou dat toevallig zijn ? Misschien rijden er nog wel mensen met zo'n auto , stelt m'n vrouw dan . Hoe kan je elkaar zo weervinden na alles wat daar écht gebeurd is ? Je eigen ouders in ruzie verlaten , ze uitsluiten van je huwelijksfeest , haar man die ze zo beschimpt heeft met ruige oneliners ? En daarna alles okee ?
Naar mijn gevoel heb ik hen door de jaren absoluut geen last bezorgd , ik deed wat ze vroegen , ik stelde me in m'n lot , ik gaf af wat ik verdiende , ik lette op de jongere zussen in de vakantie's , ik klaagde niet als de sint zich vergiste en een modeltreintje aan vader gaf in plaats van mij , ik was er echt voor moeder ( een ijskoud hart heeft ze ) als het weer eens scheef liep , ik moest opdraaien voor hun toestanden en toch stelde ik mij daar geen vragen bij , maar ik haalde mijn diploma niet omdat ik alles moest doen aan de keukentafel , van zodra alles opgeruimd was en als de TV daarna niet te luid stond in de woonkamer , want daar mocht ik niet over klagen bij hen .Toch ben ik treinbestuurder kunnen worden ( weeral met een herexamen ) en heb ik m'n zaakjes samen met m'n vrouw goed voor mekaar gekregen. Maar zij die willen spreken , halen wel doodleuk aan , dat ze mij altijd een lastige hebben gevonden ? Lastig ? Terwijl de zussen hun uitgebreid " toilet " deden op zaterdag , maaide , wiedde , carwashte en schilderde de hele middag . 's Avonds naar het restaurant gaan werken in plaats van uitgaan zoals zij , en op zondagmiddag weer opdienen . En in de late namiddag schoolwerk aan de keukentafel ( voor zover ik niet gestoord werd , de zussen hadden daar een bureau voor op de kamer ) omdat vader er op stond een hobbykamer te hebben voor zijn treintjes , in plaats van studieruimte voor mij . Op oudercontact op school klonk het steevast , dat ze niet begrepen , waarom ik te weinig schoolpunten haalde ...
Maar dat is dan ook het enige : een afbetaald huis , een Mercedes op de oprit , gezondheid top , een lieve ( doodsaaie ) vrouw en alle kinderen hebben werk . Verder dan dat voel ik mij een wrak , emotioneel heb ik weinig of geen positieve bagage . Voor psychologische begeleiding zou ik nu moeten betalen , en eigenlijk heb ik die hard nodig !!!!
In de jaren na de feiten was ik in begeleiding , maar die is stopgezet omdat m'n ouders elke medewerking resoluut weigerden . Ik moest het zelf een plaats leren geven . Hoe doe je dat , als de roddels en achterklap tot aan je voordeur gebracht worden ? Het verleden blijft me achtervolgen . Je moest es weten , hoeveel ik al gezegd heb , dat ik met alles kap ,en aan de andere kant van België ga wonen , ik wil m'n leven terug , maar had ik er ooit wel één .
M'n vrouw haalt dan onverschillig haar schouders op , " 't is overal iets , ge kunt er niet voor weglopen " .
Alles is zo zinloos , niemand of niets geeft me zin in het leven , ik zou maar wat graag meegezogen worden in het échte leven door echte positivo's , echte vrienden hebben met wie ik dingen kan beleven , een vrouw van wie ik écht iets kan leren , ik wil hier uit , ik zit vast in een vicieuze cirkel .... Niet meer dan een toeschouwer van het leven!!!!!!!!!!!!!!!!
En elke morgen word ik wakker met dezelfde gedachte : waarom moet dit mij overkomen , waarom ben ik hier , wat kan ik doen om hieruit te raken , hoe , wat , waarom ?????????????
Bijna elke avond ga ik met dezelfde gedachte naar bed , soms word ik midden in de nacht wakker met ...... ,en als ik met m'n trein voorbij hun voordeur raas , begint het denkwerk weer van vooraf aan .
Ik ben opgebrand , morgen hoeft voor mij niet meer ....
Vooreerst twijfel ik er aan , of die zussen van mij de dupe zijn zoals ik . Elke keer als ik via briefwisseling of internet contact met hen probeer te leggen , hoe schuchter ook , smijten ze de spreekwoordelijke deur op m'n neus dicht .Kruisen we elkaars pad in een supermarkt ofzo , dan ontwijken ze ons , en ik ga heus niet beginnen bedelen of hunkeren . Ze moesten mij nooit hebben , dat is het gewoon , het moesten meisjes zijn , vandaar dat zij alles of toch veel hebben kunnen " bijleggen " .
Dan is er het feit , dat er vroeger een vorm van incest heeft plaatsgevonden , minstens aanranding van de eerbaarheid van de oudste , en alhoewel ze zo hard in mekaars wieken hebben geschoten , is daar tegenwoordig precies niet veel meer van te zien : de auto staat vaak genoeg voor de deur . Of zou dat toevallig zijn ? Misschien rijden er nog wel mensen met zo'n auto , stelt m'n vrouw dan . Hoe kan je elkaar zo weervinden na alles wat daar écht gebeurd is ? Je eigen ouders in ruzie verlaten , ze uitsluiten van je huwelijksfeest , haar man die ze zo beschimpt heeft met ruige oneliners ? En daarna alles okee ?
Naar mijn gevoel heb ik hen door de jaren absoluut geen last bezorgd , ik deed wat ze vroegen , ik stelde me in m'n lot , ik gaf af wat ik verdiende , ik lette op de jongere zussen in de vakantie's , ik klaagde niet als de sint zich vergiste en een modeltreintje aan vader gaf in plaats van mij , ik was er echt voor moeder ( een ijskoud hart heeft ze ) als het weer eens scheef liep , ik moest opdraaien voor hun toestanden en toch stelde ik mij daar geen vragen bij , maar ik haalde mijn diploma niet omdat ik alles moest doen aan de keukentafel , van zodra alles opgeruimd was en als de TV daarna niet te luid stond in de woonkamer , want daar mocht ik niet over klagen bij hen .Toch ben ik treinbestuurder kunnen worden ( weeral met een herexamen ) en heb ik m'n zaakjes samen met m'n vrouw goed voor mekaar gekregen. Maar zij die willen spreken , halen wel doodleuk aan , dat ze mij altijd een lastige hebben gevonden ? Lastig ? Terwijl de zussen hun uitgebreid " toilet " deden op zaterdag , maaide , wiedde , carwashte en schilderde de hele middag . 's Avonds naar het restaurant gaan werken in plaats van uitgaan zoals zij , en op zondagmiddag weer opdienen . En in de late namiddag schoolwerk aan de keukentafel ( voor zover ik niet gestoord werd , de zussen hadden daar een bureau voor op de kamer ) omdat vader er op stond een hobbykamer te hebben voor zijn treintjes , in plaats van studieruimte voor mij . Op oudercontact op school klonk het steevast , dat ze niet begrepen , waarom ik te weinig schoolpunten haalde ...
Maar dat is dan ook het enige : een afbetaald huis , een Mercedes op de oprit , gezondheid top , een lieve ( doodsaaie ) vrouw en alle kinderen hebben werk . Verder dan dat voel ik mij een wrak , emotioneel heb ik weinig of geen positieve bagage . Voor psychologische begeleiding zou ik nu moeten betalen , en eigenlijk heb ik die hard nodig !!!!
In de jaren na de feiten was ik in begeleiding , maar die is stopgezet omdat m'n ouders elke medewerking resoluut weigerden . Ik moest het zelf een plaats leren geven . Hoe doe je dat , als de roddels en achterklap tot aan je voordeur gebracht worden ? Het verleden blijft me achtervolgen . Je moest es weten , hoeveel ik al gezegd heb , dat ik met alles kap ,en aan de andere kant van België ga wonen , ik wil m'n leven terug , maar had ik er ooit wel één .
M'n vrouw haalt dan onverschillig haar schouders op , " 't is overal iets , ge kunt er niet voor weglopen " .
Alles is zo zinloos , niemand of niets geeft me zin in het leven , ik zou maar wat graag meegezogen worden in het échte leven door echte positivo's , echte vrienden hebben met wie ik dingen kan beleven , een vrouw van wie ik écht iets kan leren , ik wil hier uit , ik zit vast in een vicieuze cirkel .... Niet meer dan een toeschouwer van het leven!!!!!!!!!!!!!!!!
En elke morgen word ik wakker met dezelfde gedachte : waarom moet dit mij overkomen , waarom ben ik hier , wat kan ik doen om hieruit te raken , hoe , wat , waarom ?????????????
Bijna elke avond ga ik met dezelfde gedachte naar bed , soms word ik midden in de nacht wakker met ...... ,en als ik met m'n trein voorbij hun voordeur raas , begint het denkwerk weer van vooraf aan .
Ik ben opgebrand , morgen hoeft voor mij niet meer ....
Re: Dit hou ik niet meer vol
Vroeger of later zou het zin kunnen hebben (maar niet nu meteen) om te kijken naar hoe de verschillende kluwens en patronen in de familie lopen.Patje852 schreef:Waarde,
Vooreerst twijfel ik er aan , of die zussen van mij de dupe zijn zoals ik . Elke keer als ik via briefwisseling of internet contact met hen probeer te leggen , hoe schuchter ook , smijten ze de spreekwoordelijke deur op m'n neus dicht .
(En dat kinderen tegen elkaar worden uitgespeeld, gebeurt vaker wel dan niet.)
Maar belangrijker is nu, zorgen dat het met JOU de geode kant op gaat. (En wellicht is het middeldaarvoor, de banden tijdelijk doorsnijden.)
En dat jij harder hebt geleden dan de rest - dat geloof ik grif.
Manipulatie kan een hoop. (Bedenk ook: veel incestvrouwen vertellen bijv. dat ze tijdens het gebeuren zich afsluiten voor hun eigen pijn en vooral de dader gaan lopen "plaesen". Als je compleet afhankelijk bent als kind, is dat vaak de enige manier om extra klappen en andere ellende te ontwijken. En niet iedereen beseft op het goede moment:"ik ben nu 18 en ik kan weg" - na veel manipulatie is iemand er wellicht deep down van overtuigd, dat dat nooit zal kunnen, en blijft doorgaan met pleasen en wat al niet.)Patje852 schreef:Dan is er het feit , dat er vroeger een vorm van incest heeft plaatsgevonden , minstens aanranding van de eerbaarheid van de oudste , en alhoewel ze zo hard in mekaars wieken hebben geschoten , is daar tegenwoordig precies niet veel meer van te zien : de auto staat vaak genoeg voor de deur . Of zou dat toevallig zijn ? Misschien rijden er nog wel mensen met zo'n auto , stelt m'n vrouw dan . Hoe kan je elkaar zo weervinden na alles wat daar écht gebeurd is ?
Patje852 schreef:Naar mijn gevoel heb ik hen door de jaren absoluut geen last bezorgd , ik deed wat ze vroegen , ik stelde me in m'n lot , ik gaf af wat ik verdiende , ik lette op de jongere zussen in de vakantie's , ik klaagde niet als de sint zich vergiste en een modeltreintje aan vader gaf in plaats van mij , ik was er echt voor moeder ( een ijskoud hart heeft ze ) als het weer eens scheef liep , ik moest opdraaien voor hun toestanden en toch stelde ik mij daar geen vragen bij , maar ik haalde mijn diploma niet omdat ik alles moest doen aan de keukentafel , van zodra alles opgeruimd was en als de TV daarna niet te luid stond in de woonkamer , want daar mocht ik niet over klagen bij hen .
Je was zogezegd echt de assepoester van de familie...!
Hiephoi - maar: wel met heel veel moeite!Patje852 schreef:Toch ben ik treinbestuurder kunnen worden ( weeral met een herexamen ) en heb ik m'n zaakjes samen met m'n vrouw goed voor mekaar gekregen.
Patje852 schreef:Maar zij die willen spreken , halen wel doodleuk aan , dat ze mij altijd een lastige hebben gevonden ? Lastig ? Terwijl de zussen hun uitgebreid " toilet " deden op zaterdag , maaide , wiedde , carwashte en schilderde de hele middag
Helaas: in een naar gezin liggen de rollen op gegeven moment vast - en een assepoester die 1xtje naar het bal wil "....dat is heus vreeeeselijk lastig!"
Brr - wat een sfeer!!!
"Als je verdwaald bent in een bos: kies 1 kant (liefst je orienterend op de zon) en loop stug die kant uit - vroeger of later eindigt dat bos heus wel." (Rene Descartes)Patje852 schreef:'s Avonds naar het restaurant gaan werken in plaats van uitgaan zoals zij , en op zondagmiddag weer opdienen . En in de late namiddag schoolwerk aan de keukentafel ( voor zover ik niet gestoord werd , de zussen hadden daar een bureau voor op de kamer ) omdat vader er op stond een hobbykamer te hebben voor zijn treintjes , in plaats van studieruimte voor mijPatje852 schreef:Ja, die herken ik: op dat soort momenten liegen ouders.Patje852 schreef:Op oudercontact op school klonk het steevast , dat ze niet begrepen , waarom ik te weinig schoolpunten haalde ...
Grrrrr....!!!
Heel naar!!Patje852 schreef:Maar dat is dan ook het enige : een afbetaald huis , een Mercedes op de oprit , gezondheid top , een lieve ( doodsaaie ) vrouw en alle kinderen hebben werk . Verder dan dat voel ik mij een wrak , emotioneel heb ik weinig of geen positieve bagageJa, lastig is dat: in NL wordt het betaald uit de (hoge) collectieve lasten.Patje852 schreef:Voor psychologische begeleiding zou ik nu moeten betalen , en eigenlijk heb ik die hard nodig !!!!
Maar hoe dan ook: jouw ziel is hoog nodig toe aan enig onderhoud!!Ja, een schrijnened idee: je was er zo dicht bij. Maar "uiteraard": ze weigerden.Patje852 schreef:In de jaren na de feiten was ik in begeleiding , maar die is stopgezet omdat m'n ouders elke medewerking resoluut weigerden
Puur logisch: als t oveal iets is, dan kun je idd ook verhuizen. En dan woon je wellicht niet in het paradijs, maar wel ver(der) van het getreiter vandaan.Patje852 schreef:Ik moest het zelf een plaats leren geven . Hoe doe je dat , als de roddels en achterklap tot aan je voordeur gebracht worden ? Het verleden blijft me achtervolgen . Je moest es weten , hoeveel ik al gezegd heb , dat ik met alles kap ,en aan de andere kant van België ga wonen , ik wil m'n leven terug , maar had ik er ooit wel één .
M'n vrouw haalt dan onverschillig haar schouders op , " 't is overal iets , ge kunt er niet voor weglopen " .
Nou, deze postings zouden een begin kunnen zijn...!Patje852 schreef:Alles is zo zinloos , niemand of niets geeft me zin in het leven , ik zou maar wat graag meegezogen worden in het échte leven door echte positivo's , echte vrienden hebben met wie ik dingen kan beleven , een vrouw van wie ik écht iets kan leren , ik wil hier uit , ik zit vast in een vicieuze cirkel .... Niet meer dan een toeschouwer van het leven!!!!!!!!!!!!!!!!
Een begin van weggaan uit de vicieuze cirkel.
Een begin van zelf sturen"Dit vind ik niet ijn en wil ik niet meer - dan dat zou wellicht wel fijn kunnen zijn...."
Patje852 schreef:wat kan ik doen om hieruit te raken , hoe , wat ....
-
Patje852
Re: Dit hou ik niet meer vol
Assepoester ... Eigenlijk een bizarre vergelijking,maar als ik het zo even bekijk,was het niet anders.
Ik ben er ook altijd zo eentje geweest,die doet wat anderen vragen,zelfs als dat achteraf slecht uitdraait,zo ben ik, kan het écht niet veranderen.Voor mezelf zeg ik dan wel,als ik die of die weerzie,bekijk ik ze niet meer,zoveel leed hebben ze mij aangedaan,maar als het dan weer zover is,dan plooi ik in een oogwenk, en ben ik meteen mezelf:handjes willen schudden,voorkomende taal,"het gaat goed met ons", zo van die dingen;Achteraf vervloek ik mezelf om m'n meegaand karakter!!!!!
Maar dat ik dan ook overal uitgesloten wordt,omdat anderen leugens hebben verspreid ( weet zelf écht niet welke leugens ) vreet aan mij.Als ik dan op Facebook de kinderen van m'n zussen zie, al die dingen die wij hebben moeten missen ( geboortes,verjaardagen,Night-of-The-Proms,trips naar New York,en vorig jaar zelfs nog het huwelijk van een nichtje ) breek ik uit van woede.Ik slaag er niet in om enerzijds het een plaats te geven in ons leven, of mij anderzijds te onthouden van dergelijk zoekwerk . Ik heb dan ontzettend veel zin om ( spreekwoordelijk ) deuren in te trappen, en die kinderen in de hele zaak te betrekken,zodat ook zij weten dat ze " in een bel van hypocrisie " leven,een bel die ik via de sociale netwerken maar wat graag zou doorprikken . Maar zo ben ik niet,die kinderen hebben een leven,zoiets mag ik niet verstoren ondanks mijn eigen pijn...Ergens ben ik blij,als zij zoiets niet moeten doormaken.Nou ja,wat heet blij?
Okee, het kan nooit meer goed komen: het zou zijn alsof we nieuwe mensen met een gelijkaardig verleden zouden moeten leren kennen,we zijn elkaar kwijt na 24 jaar,maar toch, ik word uitgesloten en genegeerd,uitgespuugd om dingen waar wij geen schuld aan hebben.We hebben ons vertrouwen geschonken aan verraders,en proberen op te komen voor zij,die nog te jong waren,om voor zichzelf op te komen...Dit is onze dank.
Ondertussen ben ik thuis ook bijna niet meer gezellig,een zingende zaag,ik ben er voortdurend over bezig,m'n vrouw laat het allemaal begaan, je kunt het toch niet meer goedmaken,zegt ze dan, en net dat jaagt mij verder op,die schijnbare onverschilligheid van m'n huisgenoten geeft mij een nog éénzamer gevoel.We leven zo al als broer en zus met logees ( de kinderen hé ) ,en dan sluit ik me nog meer op in mezelf .Dan vlucht ik in m'n hobby,modelbouw ,maar door verergerende concentratieproblemen, is ook dat niet echt meer een oplossing ... Wat moet ik op den duur nog doen,ik sta op en ga slapen met problemen van 24 jaar oud. Ik slaap maar zeer zelden écht door,het lijkt wel CVS omdat ik constant moe,en daarbij ook prikkelbaar ben!
Het enige waar ik naar MOET uitkijken, is de dag dat de 2 verraders de wereld uit zijn,en dat wij als broer en zussen zullen moeten praten over wat er moet gebeuren,de uitvaart(en),de erfenis,de administratie en zo.Die dag nadert,76 zijn de oudjes al allebei,en ze zullen er niet eeuwig zijn. Misschien kan ik de dans ontwijken door er voor mezelf een einde aan te maken,ik heb immers niet het gevoel dat ik zal gemist worden.
Okee, dan moeten ze hier in huis voor alles en nog wat een klusjesman in huis halen,ik doe toch zo m'n best om zelf alles te fixen,en op het eten moeten ze dan ook maar wachten...En de administratieve beslommeringen,tja,dat is dan ook hun probleem.Alles steeds op tijd,niemand hoefde ergens over te piekeren,vrouw en kind hadden het hier in huis alleen maar te vragen, en ik zorgde ervoor...Damned, waarom ben ik zo????????
En alsof dat alles nog niet genoeg is,hebben we het de laatste 2 jaar ook steeds weer over de oudste zoon:die heeft ons door toedoen van zijn o zo wijze en jongere vriendin,de rug toegekeerd,nadat ik het na zovele jaren grove verbale beledigingen aan ons adres,geriskeerd heb,om voor één keer voor mezelf op te komen,maar dan jammer genoeg wel als een uitbarstende vulkaan.Het zit bij hen namelijk zooooo scheef,doordat haar broodjeszaak door onkunde en financieel gesjoemel ei zo na op de fles ging,waardoor ze hun eigen huis MOESTEN verkopen als ze tenminste hun nieuwe auto wilden kunnen houden,en nu moet hij in z'n eentje alles weer "rechttrekken" op één salaris, want zij kan niet aan de slag wegens geen diploma ( veel lawaai en levenswijsheid,maar weinig echte kennis en vooral geen luisterbereidheid) en ontzettend veel brutaliteit ( zet de wijkagent met een boete in de hand aan de deur ) en arrogantie . En hij de sukkelaar is gewoon doodsbang voor haar ,sedert die keren dat ze hem fysiek aanviel en moreel onder druk zet, door op zijn plichten aan haar door te drukken .
Ik mis hem, echt , het is een goede kerel, en hij wil ook alles o zo goed maken,maar zij beheerst en controleert en dwingt 'm op alle gebied,vreselijk gewoon.Dat moet ik er dus nog es bijnemen, en vooral naar het jaareinde toe, moet zoiets bij de al zo grote stapel gevoel van uitsluiting en vereenzaming.
Morgen hoeft voor mij niet meer,ik weet toch niet meer wat ik er mee aan moet;Laat me nu maar rusten in vrede,da's alles waar ik nog naar uitkijk.Ik hoor niet thuis op deze planeet van machtswellust,verraad en vernedering...
Ik ben er ook altijd zo eentje geweest,die doet wat anderen vragen,zelfs als dat achteraf slecht uitdraait,zo ben ik, kan het écht niet veranderen.Voor mezelf zeg ik dan wel,als ik die of die weerzie,bekijk ik ze niet meer,zoveel leed hebben ze mij aangedaan,maar als het dan weer zover is,dan plooi ik in een oogwenk, en ben ik meteen mezelf:handjes willen schudden,voorkomende taal,"het gaat goed met ons", zo van die dingen;Achteraf vervloek ik mezelf om m'n meegaand karakter!!!!!
Maar dat ik dan ook overal uitgesloten wordt,omdat anderen leugens hebben verspreid ( weet zelf écht niet welke leugens ) vreet aan mij.Als ik dan op Facebook de kinderen van m'n zussen zie, al die dingen die wij hebben moeten missen ( geboortes,verjaardagen,Night-of-The-Proms,trips naar New York,en vorig jaar zelfs nog het huwelijk van een nichtje ) breek ik uit van woede.Ik slaag er niet in om enerzijds het een plaats te geven in ons leven, of mij anderzijds te onthouden van dergelijk zoekwerk . Ik heb dan ontzettend veel zin om ( spreekwoordelijk ) deuren in te trappen, en die kinderen in de hele zaak te betrekken,zodat ook zij weten dat ze " in een bel van hypocrisie " leven,een bel die ik via de sociale netwerken maar wat graag zou doorprikken . Maar zo ben ik niet,die kinderen hebben een leven,zoiets mag ik niet verstoren ondanks mijn eigen pijn...Ergens ben ik blij,als zij zoiets niet moeten doormaken.Nou ja,wat heet blij?
Okee, het kan nooit meer goed komen: het zou zijn alsof we nieuwe mensen met een gelijkaardig verleden zouden moeten leren kennen,we zijn elkaar kwijt na 24 jaar,maar toch, ik word uitgesloten en genegeerd,uitgespuugd om dingen waar wij geen schuld aan hebben.We hebben ons vertrouwen geschonken aan verraders,en proberen op te komen voor zij,die nog te jong waren,om voor zichzelf op te komen...Dit is onze dank.
Ondertussen ben ik thuis ook bijna niet meer gezellig,een zingende zaag,ik ben er voortdurend over bezig,m'n vrouw laat het allemaal begaan, je kunt het toch niet meer goedmaken,zegt ze dan, en net dat jaagt mij verder op,die schijnbare onverschilligheid van m'n huisgenoten geeft mij een nog éénzamer gevoel.We leven zo al als broer en zus met logees ( de kinderen hé ) ,en dan sluit ik me nog meer op in mezelf .Dan vlucht ik in m'n hobby,modelbouw ,maar door verergerende concentratieproblemen, is ook dat niet echt meer een oplossing ... Wat moet ik op den duur nog doen,ik sta op en ga slapen met problemen van 24 jaar oud. Ik slaap maar zeer zelden écht door,het lijkt wel CVS omdat ik constant moe,en daarbij ook prikkelbaar ben!
Het enige waar ik naar MOET uitkijken, is de dag dat de 2 verraders de wereld uit zijn,en dat wij als broer en zussen zullen moeten praten over wat er moet gebeuren,de uitvaart(en),de erfenis,de administratie en zo.Die dag nadert,76 zijn de oudjes al allebei,en ze zullen er niet eeuwig zijn. Misschien kan ik de dans ontwijken door er voor mezelf een einde aan te maken,ik heb immers niet het gevoel dat ik zal gemist worden.
Okee, dan moeten ze hier in huis voor alles en nog wat een klusjesman in huis halen,ik doe toch zo m'n best om zelf alles te fixen,en op het eten moeten ze dan ook maar wachten...En de administratieve beslommeringen,tja,dat is dan ook hun probleem.Alles steeds op tijd,niemand hoefde ergens over te piekeren,vrouw en kind hadden het hier in huis alleen maar te vragen, en ik zorgde ervoor...Damned, waarom ben ik zo????????
En alsof dat alles nog niet genoeg is,hebben we het de laatste 2 jaar ook steeds weer over de oudste zoon:die heeft ons door toedoen van zijn o zo wijze en jongere vriendin,de rug toegekeerd,nadat ik het na zovele jaren grove verbale beledigingen aan ons adres,geriskeerd heb,om voor één keer voor mezelf op te komen,maar dan jammer genoeg wel als een uitbarstende vulkaan.Het zit bij hen namelijk zooooo scheef,doordat haar broodjeszaak door onkunde en financieel gesjoemel ei zo na op de fles ging,waardoor ze hun eigen huis MOESTEN verkopen als ze tenminste hun nieuwe auto wilden kunnen houden,en nu moet hij in z'n eentje alles weer "rechttrekken" op één salaris, want zij kan niet aan de slag wegens geen diploma ( veel lawaai en levenswijsheid,maar weinig echte kennis en vooral geen luisterbereidheid) en ontzettend veel brutaliteit ( zet de wijkagent met een boete in de hand aan de deur ) en arrogantie . En hij de sukkelaar is gewoon doodsbang voor haar ,sedert die keren dat ze hem fysiek aanviel en moreel onder druk zet, door op zijn plichten aan haar door te drukken .
Ik mis hem, echt , het is een goede kerel, en hij wil ook alles o zo goed maken,maar zij beheerst en controleert en dwingt 'm op alle gebied,vreselijk gewoon.Dat moet ik er dus nog es bijnemen, en vooral naar het jaareinde toe, moet zoiets bij de al zo grote stapel gevoel van uitsluiting en vereenzaming.
Morgen hoeft voor mij niet meer,ik weet toch niet meer wat ik er mee aan moet;Laat me nu maar rusten in vrede,da's alles waar ik nog naar uitkijk.Ik hoor niet thuis op deze planeet van machtswellust,verraad en vernedering...
Re: Dit hou ik niet meer vol
Ja, sprookjes kunne vreselijk overdrijven - maar de basisgedachte, die komt helaas vaak voor....Patje852 schreef:Assepoester ... Eigenlijk een bizarre vergelijking,maar als ik het zo even bekijk,was het niet anders.
Hm, tja - een idiote vraag wellicht, maar zit er (behalve etcetcetc) ook iets goeds in dat meegaande gedrag...?Patje852 schreef:Ik ben er ook altijd zo eentje geweest,die doet wat anderen vragen,zelfs als dat achteraf slecht uitdraait,zo ben ik, kan het écht niet veranderen.Voor mezelf zeg ik dan wel,als ik die of die weerzie,bekijk ik ze niet meer,zoveel leed hebben ze mij aangedaan,maar als het dan weer zover is,dan plooi ik in een oogwenk, en ben ik meteen mezelf:handjes willen schudden,voorkomende taal,"het gaat goed met ons", zo van die dingen;Achteraf vervloek ik mezelf om m'n meegaand karakter!!!!!
Levert het jou (behalve alle ellende) ergens ook iets op...? (Al is het "maar", dat je niet in elkaar wordt geslagen...?)
Ja, het IS schrijnend.Patje852 schreef:Maar dat ik dan ook overal uitgesloten wordt,omdat anderen leugens hebben verspreid ( weet zelf écht niet welke leugens ) vreet aan mij.Als ik dan op Facebook de kinderen van m'n zussen zie, al die dingen die wij hebben moeten missen ( geboortes,verjaardagen,Night-of-The-Proms,trips naar New York,en vorig jaar zelfs nog het huwelijk van een nichtje ) breek ik uit van woede.Ik slaag er niet in om enerzijds het een plaats te geven in ons leven, of mij anderzijds te onthouden van dergelijk zoekwerk
Maar wat ook belangrijk is: stel je niet afhankelijk op. Hoe rot het ook is, dat ze jou buitensluiten: zoek zelf leuke mensne op, die jou wel zien voor wie je bent. (En die jou niet nodig ehbben als zondebok, als assepoester, als ...).
Je woede uiten is alleen maar prima!!! Maar vooral op een manier, di eniet schaadt (hoe mallotig dat ook klinkt - jij BENT beschadigd).Patje852 schreef:Ik heb dan ontzettend veel zin om ( spreekwoordelijk ) deuren in te trappen
Idd - als je doel wordt "verstoren" werkt het tegen je. Op een neutrale manier contact proberen te maken (je bent hun oom, dat soort dingen, dus je stuurt een verjaardagskaart, etc.) kan goed werken.Patje852 schreef:en die kinderen in de hele zaak te betrekken,zodat ook zij weten dat ze " in een bel van hypocrisie " leven,een bel die ik via de sociale netwerken maar wat graag zou doorprikken. Maar zo ben ik niet,die kinderen hebben een leven,zoiets mag ik niet verstoren ondanks mijn eigen pijn.
Heel zuur!!!Patje852 schreef:..we zijn elkaar kwijt na 24 jaar,maar toch, ik word uitgesloten en genegeerd,uitgespuugd om dingen waar wij geen schuld aan hebben.We hebben ons vertrouwen geschonken aan verraders,en proberen op te komen voor zij,die nog te jong waren,om voor zichzelf op te komen...Dit is onze dank.
Maar zorg goed voor jezelf - ene ander doet dat helaas niet. Maak contact met betruwbare mensnen (hoe wrang dat ook is, "dat je dat van vraamden moet krijgen!").
Dat kan een goede reden zijn, om een therapeut op te zoeken: iemand, waar je uitgebreid kan "zagen" en je toch steunt.Patje852 schreef:Ondertussen ben ik thuis ook bijna niet meer gezellig,een zingende zaag,ik ben er voortdurend over bezig,m'n vrouw laat het allemaal begaan, je kunt het toch niet meer goedmaken,zegt ze dan, en net dat jaagt mij verder op,die schijnbare onverschilligheid van m'n huisgenoten geeft mij een nog éénzamer gevoel.
En op termijn met goede tips kan komen.
Ja, je bent zo boos, dat zet j eniet "even opzij" om dan heerlijk 8 uur te gaan maffen. Zo werken die dingen niet.Patje852 schreef:Ik slaap maar zeer zelden écht door,het lijkt wel CVS omdat ik constant moe,en daarbij ook prikkelbaar ben!
Je woede goed ventileren (op een plek, waar je er geen schade mee doet) kan werken.
Patje852 schreef:ik heb immers niet het gevoel dat ik zal gemist worden.
Jij bent een uniek mensleijk wezen, niemand kan in de wereld brengen, wat jij in de wereld kan zetten.
Maar: heel erg rot, dat je je zo voelt!!!
Heel naar!!Patje852 schreef:En alsof dat alles nog niet genoeg is,hebben we het de laatste 2 jaar ook steeds weer over de oudste zoon:die heeft ons door toedoen van zijn o zo wijze en jongere vriendin,de rug toegekeerd
Zullen we zeggen, zo vader, zo zoon...?Patje852 schreef:Ik mis hem, echt , het is een goede kerel, en hij wil ook alles o zo goed maken,maar zij beheerst en controleert en dwingt 'm op alle gebied,vreselijk gewoon.
Wellicht zouden jullie als mannen onder elkaar veel steun aan elkaar kunnen hebben - maar of dat te organiseren is...?