ik begin bij het begin, toen ik 5 jaar was zijn mijn ouders gescheiden. dat was alles behalve een vriendschappelijke scheiding, en werd veel strijd gevoerd en vooral via mij.
vaak zat ik met mn tasje te wachten, en kwam mn vader me nooit ophalen
mijn vader is en was een verloren man, hij weet niet wat liefde ontvangen of geven is. heeft een verleden voor criminele activiteiten.
opgroeien was dus met mijn mama en broertje. eigenlijk heb ik helemaal niet een hele vreselijke jeugd gehad. ik voelde me alleen nooit helemaal kind. mijn moeder was jong en alleen. en eigenlijk vertelde ze mij te veel. toen ik 16 was kreeg ik een vriendje. mijn moeder vond dat geen juiste keuze. maar daardoor wilde ik alleen maar harder schreeuwen ''IK DOE WAT IK WIL'' !!!
en dat deed ik. ik ben gaan samenwonen toen ik 17 jaar was jaar ervoor af en aan thuis bij vrienden. mijn eerste vriendje was speed verslaafd en had losse handjes. ik ben 4 jaar met hem geweest. uiteindelijk gooide hij een soepkom in mijn gezicht kapot en sloeg me bont en blauw. toen ben ik naar een crisisopvang gegaan. dat is voor mij goed geweest, daarna begeleid wonen. leven weer terug sterker dan ooit. toen werd ik weer verliefd. dat was een machtig gevoel en ik wilde niets anders voelen. ik heb mijn huisje vaarwel gezegd, en bij hem in gaan wonen. al vrij snel kwam ik achter zijn drankprobleem. ik wilde het niet zien, ik wilde niet dat mijn moeder dat wist. na een heftige liefdevolle relatie is hij overleden een paar jaar geleden nu. daarna viel ik harder dan ooit, mijn liefste oma voor hem aan begraven en 2 weken laten de liefde van mijn leven ( zo voelde dat) weer in een crisisopvang beland . aan de pillen gegaan. die pillen deden niets goeds voor mij. ik wilde helemaal niet meer leven. meteen gestopt en daarna wilde ik geen medicatie meer. nu 4 jaar later bijna schrijf ik dit. hoe ik me nu voel ik vreselijk. wat een terugval ik dacht dat alles goed is, maar eigenlijk wist ik wel al dat niet alles zo goed was. uiteindelijk na een paniekaanval beland bij de dokter, depressief!!! nou lekker dan opname wil ik absoluut niet weer ( niet de beste ervaringen) dus toch ingestemd met het medicijn citolopram 20mg. ik gebruik ze nu 5 dagen. ik ben vreselijk moe ontzettend blehhhh.. trillen als een verslaafde en ruften als een kerel .. ik moet hiervoor gaan. ik heb inmiddels namenlijk al een dik jaar een nieuwe liefde en ik ben gelukkig met hem. hij begrijpt mij alleen niet. zoals nu is hij ook bij n vriend. ik heb zelf het gevoel dat hij een beetje voor me wegloopt. juist omdat hij niet weet wat hij moet doen. mij helpt het om te schrijven ik hoop hier misschien mensen te vinden om steun te geven en krijgen. een depressie is zo moeilijk voor de buitenwereld want wat is dat nou precies?? .