Wat te doen...

[Elma]

Hallo,

Weet eigenlijk nie goe hoe te beginnen of wat te zeggen. Voel me reeds anderhalf jaar behoorlijk slecht en ga hiervoor langs bij een psycholoog. Helaas lijkt dit niet echt te helpen... 1 uurtje per week en daarna blijf ik toch alleen achter met de negatieve gevoelens en gedachten en voel ik me even alleen. Ik ben op een punt gekomen dat ik het echt beu ben en dat niet meer verdraag maar weet nie hoe hiermee om te gaan.
Tegen mijn vrienden durf ik hierover nie echt praten. Heb schrik om me bloot te geven en duw mensen eerder weg. Nochtans heb ik een enorme behoefte aan iemand waar ik bij terecht kan. Mijn vriend wil er wel zijn voor me maar ook hier duw ik hem eerder weg dan dat ik het toelaat... Daarnaast voel ik me ook enorm schuldig omwille van deze negatieve gevoelens. Ik wil terug genieten van het leven maar dat gaat nie en ik word er echt gek van.
Ik weet nie wat ik verwacht van dit forum. Heb gewoon denk ik nood om hierover te praten...

[Janneke]

Hoi Elma,
welkom op het forum...! Hopelijk vind je hier in elk geval wat steun en lotgenoten - dat kan soms zoden aan de dijk zetten. Want mensne di ede ellende niet kenne, hebebn toch soms het gevoel, "dat je een zetj emoet hebben" of "je ergens overheen zetten en doorbijten" - en daar word je ''niet vrolijk'' van.
Want depressie is een nare, vervelende ziekte, waarin "vicieuze cirkels" vaak een grote rol spelen.
Zoals wat jij beschrijft, over dat je graag contact wilt - maar het niet verdraagt. (Het is toch om te krijsen!!!)

Op zich goed, dat je in therapie bent. wat doen je psycholoog en jij zoal...?
En heb je een idee, "hoe of waarom" je anderhalf jaar terug in deze depressie belandde..?

Enne: hartstikke goed, dat je er uit wilt komen!!!
(Alleen: "die wanden van die put. die kunnen zo glad en steil zijn...")

[Elma]

bedankt voor je reactie! Als kind had ik een heel slechte relatie met mijn ouders. Moeder was enkel lief als ze ons nodig had en voor de rest liet ze ons duidelijk verstaan dat we niets betekenen en er beter niet waren. Mijn vader was vaak dronken. Uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan en had mijn moeder een nieuwe vriend die agressief was. Hebben samen een kindje gekregen dat onder meer het slachtoffer werd van dit alles. Gelukkig heeft hij haar nooit geslagen. Heb mijn moeder vaak gevraagd/gesmeekt weg te gaan van die man maar dat werkte niet tot mijn klein zusje een depressie kreeg en werd opgenomen. Toen moest ze wel.

Ben ondertussen eind 20 en dacht dat ik ondertussen heel deze toestand wel achter me kon laten maar ik begin nu pas te merken wat een invloed dit alles gehad heeft en nog heeft.

Voel me hier schuldig over omdat ik denk dat ik me ondertussen wel lang genoeg slecht gevoeld heb en heb het gevoel dat ik me aanstel.

Met de psycholoog praat ik voornamelijk Probeer te zoeken naar een manier om mensen te vertrouwen en terug te 'voelen'... Wil me nie meer zo eenzaam voelen. Maar dat blijkt niet zo makkelijk en voel me ondertussen ook al schuldig tegenover hem omdat er precies zo weinig vooruitgang in zit. In tegendeel voel me ff beter en dan weer helemaal naar af...

Maar bedankt om ernaar te vragen en sorry voor mijn gezaag

[Memories]

Hallo Elma,

Welkom hier op het forum! En heel goed dat je voor jezelf een topic hebt geopend. Dat kan bij iets heftigs als deze negatieve gevoelens, zeer zeker wel helpen, denk ik. Aangezien je praat (in schrijftaal) over gevoel en overdenkingen. Het kan inderdaad voorkomen, dat je mensen die je oh zo graag willen helpen en willen leren begrijpen, gaat wegduwen. -Uit schaamte, of angst, of ik wil het alleen doen modus. En dat- hoe lastig ook- is wel te begrijpen...

Het is inderdaad vaker zo dat buitenstaanders het minder goed zullen begrijpen dan lotgenoten. "Je kan het wel, het komt goed, wij helpen je, kom op, doorzetten maar!". En tegelijkertijd is dan de vraag: "Wat kan ik wel?" "Wat komt er nu precies wel goed dan?" "Hoe willen ze helpen dan?" "Hoe moet ik dan op dit moment doorzetten?" Buitenstaanders zullen het goed bedoelen. Uit vriendschap, liefde. Maar, er zijn altijd mensen, die niet écht begrijpen hoe het zit, omdat ze niet hetzelfde vóélen als wat jij voelt...(En dat is ook soms zo bij mensen die zich erg somber voelen, gevoel en gedachten kunnen ook verschillen bij hen. Máár er is een verschil- zij weten wat het inhoud. Ze kunnen misschien zelfs wat beter luisteren en sturen.) Op een andere manier vaak, dan dat buitenstaanders zullen proberen.

Je hebt zo te lezen geen fijne jeugdjaren gehad. Erg triest. Want dan heb je juist steun nodig. En dat je zaagt, ben ik het niet mee eens. Ik noem het geen zagen maar uitten.
Een depressie is heel rot, kan lang duren, erg lang, met ups en downs. Maar het is al klasse, dat je het zo aanpakt!

Heel goed, dat je er echt uit wil komen. En ik hoop, dat je steun kan vinden hier en wat met eventuele adviezen kan doen.

- Voor jou.

[katleen]

hey elma ,
pff , wat heftig zeg : je kindertijd.
ik hoop voor je dat je hier op het forum dezelfde steun , herkenning , erkenning , raad , en medeleven zal vinden als ik reeds gehad heb.
dus ik raad je zeker aan om te blijven schrijven hier , en nee , dat is geen gezaag of gezeur.
goed dat je al contact met een psych hebt , waar je terecht kan voor professionele hulp.
ik wens je veel sterkte , moed en kracht toe om die rotte en ellendige ziekte die depressie is , aan te pakken.
en geloof me : ook al zie je nu misschien geen licht aan het einde van de tunnel : je moet erop vertrouwen dat het er wel is. de weg is lang en moeilijk en hard ; maar zeker de moeite waard om ervoor te vechten!!

[Elma]

Bedankt voor jullie reacties! Soms lijkt het gewoon een uitzichtloze situatie... Ik heb het gevoel dat ik zit te vechten tegen iets dat zoveel groter is en ben ook bang dat ik misschien nooit die leegte ga kunnen vullen. Het lijkt alsof ik niet kan voelen dat er mensen zijn die wel om me geven. En juist dat heb ik nodig, het gevoel dat er zo een mensen zijn.
Bij vrienden ben ik niet op mijn gemak aangezien ik de hele tijd denk, amuseren zij zich wel, vinden ze het wel leuk met mij,... enzovoort enzovoort.
Herkennen jullie dit?
Ik vind het moeilijk om s avonds blij te zijn dat de dag voorbij is maar te weten dat er morgen weer een nieuwe is. En langs de andere kant besef ik dat ik blij zou moeten zijn en eigenlijk moet genieten van het leven...
Maar zoals gezegd, het is geen gemakkelijke weg maar er is wel een weg zeker
Veel sterkte aan jullie en heel hard bedankt!

[Janneke]

Hoi Elma,
ik herken een boel in jouw verhaal. (Okee, mijn jeugd was om allerlei andere redenen niet leuk - lang verhaal voor later.)
Maar idd: dat laat sporen na. Hopelijk heetf jouw psycholoog daar goed over nagedacht: veel depressies zijn "eigenlijk" trauma's. Of anders gezegd: als je voor alleen maar een depressie 9rot en erg genoeg in zichzlf!!) een behandeling krijgt, werkt het matig. (Terwijl een depressie na trauma met een traumatherapie goed over kan gaan.)

Ben ondertussen eind 20 en dacht dat ik ondertussen heel deze toestand wel achter me kon laten maar ik begin nu pas te merken wat een invloed dit alles gehad heeft en nog heeft.

Ja, ook dat klinkt bekend. En: makkelijk gezegd en eerlijk gemeend: voel je daar niet schuldig over. En: dat je je zou aanstellen - dat zijn 'stemmetjes' die daar beang bij hebben die dat zeggen. (Je moder die volhoudt, dat ze een uitstekende moeder is, je dronken vader die zegt, zoals vrijwel alle dronkaard dat doen "dat hij nog vrijwel nuchter is", de nieuwe vriend van je moeder, etc. Ik vrees en vermoed, dat dat de mensne zijn die jou te verstaan gaven "dat er niets was", je je zou aanstellen, etc.)Macht is een heikel tema, en somige therapeuten doen er helaas erg weinig mee. (Enne: die nieuwe vriend van je moder - die sloeg gelukkig je kleine zusje niet. Maarre - sloeg hij anderen wel...?)

[Memories]

Hoi Emma,

Een depressie, je somber voelen, je naar voelen, niet op je gemak voelen, is ook enorm rot en vervelend. En dan lijkt het inderdaad, soms, een uitzichtloze situatie. Dat- terwijl je zó graag beter wilt. Zó graag blij en vrolijkheid wilt voelen. En dan krijg je inderdaad soms het idee dat het nooit meer over zal gaan. En ga je twijfelen, of mensen het wel fijn vinden dat je er bent en zich wel vermaken. Maar onthoudt alsjeblieft goed- dat het gedachten en gevoelens zijn die absoluut geen waarheid hoeven te zijn. (Het zou ook versterkt kunnen zijn door de narigheid waar je inzit. Ga dáár maar vanuit, is beter.)

Je zou moeten genieten van het leven, maar als je zo diep zit is dat ont-zet-tend moeilijk! En dan is het heel goed dat je toch de gedachten om te willen genieten vast kan houden.
En hier dan de bevestiging, omdat dat altijd zo is ondanks de diepte; er ís inderdaad een weg. Meerdere zelfs.