Duistere leegte

[Black&Grey]

Hallo beste lezers.

Ik voel aan mijn water dat mijn doodsoorzaak zelfdoding gaat zijn. Melancholie is sinds mijn veertiende levensjaar ongeveer mijn leven binnengetreden. Over mijn persoonlijke worsteling, zowel mentaal als in de maatschappij, heb ik al veel gepraat bij verscheidene hulpverleners.
Ook heb ik een waslijst aan medicijnen geprobeerd, maar tevergeefs. Als ik de wind wat mee heb, dan voel ik mij vaak gewoon prima. Maar labiliteit is echt een dooddoener in mijn leven.

Een vader die bipolaire stoornis ondervindt heeft mij aanleg voor depressiviteit gegeven. Dat vind ik zeker geen vrijbrief om jezelf zielig op te stellen, maar ik merk wel dat ik gevoelig ben voor depressie en ook dat ik een zware denker ben. De realiteit van het leven valt me vaak zwaar. Mentale pijn, lichamelijke pijn, achterdocht, onbegrip, oneerlijke verdeling en ga zo maar door.

Iedereen is wel bekend met deze verschijnselen, en je zou het daarom bij iedereen kunnen wegstrepen en zeggen dat we allemaal in pricipe het zelfde zijn. Maar zo nu en ben ik er gewoon klaar mee, waarom zou ik nog al die moeite doen? Af en toe zijn er lichtpuntjes in je leven en ben je blij dat je leeft. Deze momenten zijn echter vaak kortstondig en dan is het weer zo onbevredigend. Dat is het leven! Zeggen ze dan. Ja dat weet ik, daarom haat ik het leven ook. Het is soms ook best leuk om alle pijn te incasseren en er toch iets van te maken.

Waar het meer in zit is dat ik me overbodig voel en dat ik de mensen om me heen pijn doe, teleurstel en lastig val met mijn eigen problematiek. Wie ben ik om dat allemaal te doen? Niemand. Het leven zegt me niet veel meer. Ik heb zo mijn dromen om een universitaire studie af te ronden, en lekker in het buitenland te werken. Ook muziek maken vind ik leuk, maar eenmaal in de grip van de melancholie ervaar je alles als leegte. Je weet dingen die mooi zijn, maar je ervaart ze niet meer zo. Die leegte ervaar ik steeds vaker, en ik denk dat de wereld beter af is zonder mij.

Dit was even een aflossing van mijn gedachten. Er zal vast niet echt een goed verband in zitten, en wat je er mee doet maakt me niet uit. Ik ben wel benieuwd naar reacties.

In het verleden heb ik ooit een diagnose gekregen: ADD en iets richting PDD-NOS.

[elgebak]

Waarom denk je dat de wereld beter af zou zijn zonder jou?

Je zegt zo je dromen te hebben en ik hoor je dingen opnoemen die je leuk vindt, vind je die mooie dingen niet opwegen tegen de dood? De dood is wel definitief hè... dan zul je die mooie momenten zeker niet meer mee kunnen maken. Jammer dat die momenten voor jou niet bevredigend zijn. Wanneer zou het leven voor jou wél bevredigend kunnen zijn? Aan welke voorwaarden moet dat volgens jou voldoen? Zou je daar naartoe kunnen werken?

[Black&Grey]

Ja de dood is definitief. Althans, in deze gedaante. Wellicht helemaal, geen idee.
En er zijn inderdaad wel dingen die me vrolijk maken, en ik weet ook welke voorwaarden ik nodig heb om gelukkig te zijn.|
Maar in je gedachten is het natuurlijk altijd makkelijker en vaak als je die voorwaarden bereikt, blijkt het soms illusoire effecten te hebben.

Maar goed. Ik ben een hele wispelturige persoonlijkheid, ook qua emoties. Labiel is een beter woord denk ik.
Ik verwacht gewoon dat ik een keer doorschiet in dat negatieve gevoel en er uit stap. Mensen geven toch niks om mij.
Mijn gezin wel (ben de jongste), maar ook niet voldoende om mij tegen te houden. Ik denk dat intelligentie en creativiteit positief kunnen zijn, uiteraard, maar ik heb mijn vorm van uitten nog niet gevonden ofzo. Het begint nu een beetje abstract te worden. Maar ik ben denk ik een grote denker, ook vaak een dromer, maar ik kan het niet manifesteren of overbrengen en voel me daardoor eenzaam.

Misschien is het een onbegrijpbaar verhaaltje, maar ik typ gewoon wat er in me opkomt en misschien krijg ik een inspirerende reactie terug!

Veel geluk gewenst aan de lezers

[Caio]

en ik denk dat de wereld beter af is zonder mij.

Ho ho, zó belangrijk ben je nu ook weer niet!
Je hebt in het verleden een diagnose gehad, sta je nu nog onder behandeling?

[momo]

Ooit geprobeerd de 'zoetzure pijn' van melancholie zelf te gebruiken als inspiratie?


Alles word net intensiever met die benadering, je hoort het gevoel in muziek, je ziet de schoonheid in de raarste dingen. Juist doordat je het gemis voelt van wat je verlangt.

Ik snap de stelling van het doorschieten in het negatieve , maar misschien moet je op de rand staan om juist die risico's te nemen die je als redelijk persoon niet zou durven.

Als de andere optie doodgaan is heb je weinig te verliezen om het gewoon te doen lijkt me?

misschien ooit in een impulsieve bui kunnen je dromen dichtbij zijn, want zo onrealistisch of onbereikbaar zijn ze niet volgens mij

[Radius]

Het komt op mij over alsof er genoeg bronnen van inspiratie in jouw brein geworteld zitten, maar je nog niet de juiste gereedschappen hebt gevonden om deze te oogsten. Dat lijkt me frustrerend, maar geen reden om je zoektocht op te geven. De wereld is niet beter af zonder je, de wereld is beter af als jij een manier vindt om je gedachtegoed te delen. Sterkte en succes!