Dag allemaal,
sinds een zeer geruime tijd, laat ons zeggen meer dan 2 jaar kamp ik met een zogenaamde 'depressieve episode'. Ik voel me het grootste deel van de dag erg slecht en kom tot zeer weinig. Ik ben zelf psychiatrisch verpleger en op mijn werk krijg ik niks dan lof voor mijn inzet, hulpvaardigheid en juiste attitude om mensen in een crisissituatie terug op weg helpen.
Het duurt me een hele poos voor dit alles neer te schrijven omdat er veel in me omgaat maar niet weet hoe het neer te schrijven. Het is alsof ik enkel op het werk mijn gedachten kan verzetten en me op andere mensen hun problemen kan focussen. In de laatste 5 jaar nam ik al een maand of 3 Citalopram(r) maar dat haalde zeer weinig uit, daarop nam ik een 2 tal maanden Cymbalta(r) wat me ook geen gewenst effect gaf. Ik voel me nog steeds doelloos, zie de problemen groter dan ze zijn. Ergens denk ik soms dat als die medicatie niet helpt, er ook geen depressie aanwezig kan zijn. Maar ik kan me niet voorstellen dat iedereen zich zo voelt of neerlegt bij een voortdurend slecht gevoel.
Ik voetbal op het grote plein en doe aan minivoetbal, sinds een jaar verwaarloos ik de minivoetbal en heb maar een 10 tal keer aangetreden voor de voetbal op het grote veld. Sinds 3 jaar woon ik nu in een grootstad op 15 kilometer van waar ik heb gewoond en waar mijn ouders nog steeds woonachtig zijn. Ook mijn vrienden, ook al zijn het er maar een 5 tal die ik echt als vriend beschouw wonen daar. Ik kom er te weinig toe om ze op te zoeken of een pintje mee te gaan drinken. Opvallend als ik dan met hun iets doe voel ik me beter, kan ik me als de zotte Joris gedragen zoals zij en ik gewend zijn, de leukerd.
Ik woon sinds 2.5 jaar samen met mijn vriendin waarmee ik 8 jaar verkering heb, ik zie ze zeer graag maar irriteer mij soms aan haar gedrag. Wellicht vanuit mijn eigen slecht gevoel. Zij vind me een negatief ingesteld persoon die enkel het slechte ziet en zwart denk. Niet dat ik het 100 percent toegeef tegen haar maar ze heeft gelijk. Ik zie de sombere dingen, ik denk over hoe de maatschappij verkeerd in elkaar zit, het onrecht dat mensen wordt aangedaan, de sociale ongelijkheid, het rijker of armer worden. Die dingen belangen me aan en liggen me nauw aan het hart, ik pieker er de hele tijd over.
Soms voel ik me beter en kan het initiatief nemen mn vriendin eens uit eten te nemen maar wordt dan als het ware aangevallen door een slecht gevoel, het irritatiegevoel tov de mensen die ik zie of wat ze doen. Ik kan het meestal in de hand houden.
Ik zeg wellicht maar het topje van de ijsberg of wie weet de verkeerde dingen maar had graag een zicht gekregen op de eerste indrukken van deze post want alles zit me vrij ver tot die mate dat de levenslust volledig weg is. Het gevoel hier niet meer te willen zijn zit me hoog. Niet dat ik plannen heb noch materiaal of dergelijke.
Mvg,
J.
-
jorisvh
Re: het gaat me niet
Het is vanuit ons westers perspectief vaak moeilijk te begrijpen, maar vanuit boeddhistisch oogpunt wordt leven gezien als lijden. Lijden klinkt misschien zwaar, maar ik denk wel dat het waarheid is.
Probeer alle ellende om ons heen eens te zien als kansen of drijfveren. Iedereen heeft een doel nodig. Als je jezelf als levensdoel stelt het opheffen van lijden, dan zal je merken dat de resultaten jou en anderen veel vreugde kunnen opleveren. Uiteraard help je in deze situatie al veel anderen, probeer daar kracht uit te putten. Het verbeteren van onze omgeving is een verbetering van onszelf en je heft daarmee veel pijn op.
De wereld ziet er dan somber uit, tegelijkertijd nodigt ze ons uit daar iets aan te veranderen. Wij hebben daarin met de huidige kennis en techniek meer kansen dan onze voorouders, maar we worden ook dagelijks met veel leed geconfronteerd. Dat laatste kan erg deprimerend zijn, maar we kunnen ook proberen deze gelegenheden te benutten. Je zal zien dat, als je probeert, anderen geïnspireerd raken. Veel sterkte en succes.
Probeer alle ellende om ons heen eens te zien als kansen of drijfveren. Iedereen heeft een doel nodig. Als je jezelf als levensdoel stelt het opheffen van lijden, dan zal je merken dat de resultaten jou en anderen veel vreugde kunnen opleveren. Uiteraard help je in deze situatie al veel anderen, probeer daar kracht uit te putten. Het verbeteren van onze omgeving is een verbetering van onszelf en je heft daarmee veel pijn op.
De wereld ziet er dan somber uit, tegelijkertijd nodigt ze ons uit daar iets aan te veranderen. Wij hebben daarin met de huidige kennis en techniek meer kansen dan onze voorouders, maar we worden ook dagelijks met veel leed geconfronteerd. Dat laatste kan erg deprimerend zijn, maar we kunnen ook proberen deze gelegenheden te benutten. Je zal zien dat, als je probeert, anderen geïnspireerd raken. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Neem waar, de vreugde in het absolute
-
elgebak
Re: het gaat me niet
Allereerst welkom op dot forum 
Heb je ooit hulp gehad voor je depressie? En dan bedoel ik meer dan alleen de medicijnen, dus echt therapie.
Hoe gaat het verder tussen jou en je vriendin? Jij irriteert je soms aan haar en zij vindt jou een zwartkijker. Zorgt dat echt voor botsingen of valt dat wel mee?
Soms is het moeilijk om de mooie dingen te zien wanneer je in een negatieve spiraal zit. Gelukkig kan dat andersom ook werken; als je al de mooie dingen ziet lijk je soms wel immuun voor negativiteit. Het is belangrijk om open te staan voor positieve prikkels, deze op te vangen en zo in een positievere spiraal te rollen. Dat is soms moeilijk, maar niet onmogelijk.
Zo zou je kunnen proberen meer open te staan voor de positiviteit op je werk. Je collega's waarderen je en de mensen die geholpen moeten worden krijgen een beter gevoel met jouw hulp. Dat zijn dingen waarbij je elke dag even stil zou kunnen staan. Al heb je maar één persoon ergens mee kunnen helpen die dag, je hebt dan toch positiviteit afgegeven. Het zou jammer zijn als je zelf niets van dat gevoel mee krijgt. Wat ik mij verder dan afvraag, hoe gelukkig ben jij met je werk? Zo te horen doe je het goed, maar voel je je daar op je plek? Is de werkdruk niet te hoog, waardoor je depressieve gevoelens naar boven komen? Wat is eigenlijk precies de oorzaak van je depressie?
Heb je ooit hulp gehad voor je depressie? En dan bedoel ik meer dan alleen de medicijnen, dus echt therapie.
Hoe gaat het verder tussen jou en je vriendin? Jij irriteert je soms aan haar en zij vindt jou een zwartkijker. Zorgt dat echt voor botsingen of valt dat wel mee?
Soms is het moeilijk om de mooie dingen te zien wanneer je in een negatieve spiraal zit. Gelukkig kan dat andersom ook werken; als je al de mooie dingen ziet lijk je soms wel immuun voor negativiteit. Het is belangrijk om open te staan voor positieve prikkels, deze op te vangen en zo in een positievere spiraal te rollen. Dat is soms moeilijk, maar niet onmogelijk.
Zo zou je kunnen proberen meer open te staan voor de positiviteit op je werk. Je collega's waarderen je en de mensen die geholpen moeten worden krijgen een beter gevoel met jouw hulp. Dat zijn dingen waarbij je elke dag even stil zou kunnen staan. Al heb je maar één persoon ergens mee kunnen helpen die dag, je hebt dan toch positiviteit afgegeven. Het zou jammer zijn als je zelf niets van dat gevoel mee krijgt. Wat ik mij verder dan afvraag, hoe gelukkig ben jij met je werk? Zo te horen doe je het goed, maar voel je je daar op je plek? Is de werkdruk niet te hoog, waardoor je depressieve gevoelens naar boven komen? Wat is eigenlijk precies de oorzaak van je depressie?