Gevoel vriend weg door depressie??

[florentes]

Hoi allemaal!

Ik zal me eerst even voorstellen. Op mijn 17e/18e heb ik een extreem zware depressie gehad, maar daar nooit de stempel depressie aan gegeven. Er is toen iets gebeurd waar ik een trauma aan over had gehouden en het heeft 2 jaar geduurd voordat ik uit mijn depressie kwam. Op dat moment hoopte ik echt elke dag dat ik doodging. Helaas ben ik nu 21 en heb ik weer een depressie....

Nou ja, weer niet zomaar. Afgelopen half jaar zijn er extreem veel heftige dingen gebeurd, waardoor ik de klap nu even niet meer aankon. (inbraak, inbreker betrapt, lievelingsopa met kanker, veel te hoge werkdruk/iedere avond overwerken, scriptie niet gehaald in eerste instantie, vader vreemdgegaan/verliefd op veel jongere vrouw/vader interesseert zich niet meer in kinderen, voelt niet meer als mijn vader/moeder krijgt bijna anorexia (woog nog maar 45 laatst)). Ben naar de dokter geweest en kreeg te horen dat ik een burnout heb, met als gevolg daarvan ook een depressie. Hoewel deze depressie maar als een 2 voelt op een schaal van 1-10 vergeleken met vier jaar geleden, is het natuurlijk super kut. De eerste paar weken waren extreem, ik at niets meer, huilde heel de dag, geen concentratie, niet slapen, zwart voor mijn ogen, moe, geen energie en zin om iets met vrienden te doen, extreem zenuwachtig, piekeren, constant angstaanvallen, al een half jaar geen zin in seks, niet kunnen slapen, hoopte weer dat ik onder een auto kwam en noem het maar op. Heb om de 2 weken een afspraak bij de dokter, werk is bijna stopgezet en begin deze week met een depressie therapie.

Maar nu komt het: ik heb al meer dan 2 jaar een topvriend. Voordat ik niet lekker in mijn vel zat (dus voor afgelopen half jaar), wist ik zeker dat ik oud ging worden met mijn vriend. We wonen al een jaar samen en echt ELK deeltje past gewoon bij elkaar. We hebben nooit ruzie, het gaat altijd goed, we vullen elkaar aan, weten wat de ander wil zeggen met 1 blik et cetera, et cetera.

Sinds ik echter niet goed in mijn vel zit, heb ik het idee dat mijn gevoel tanende is. Maar toch was er telkens weer iets dat me overtuigde, dat ik nog wel gevoelens voor hem had en dan was ik weer gerustgesteld. Echter, het moment dat ik klapte 1,5 maand geleden... was omdat hij mij lieve smsjes ging sturen. Op dat moment dacht ik: ik voel nu helemaal niet wat jij voor mij voelt. Ik dacht dat mijn hele rotgevoel aan deze twijfels lagen, dat dat de enige reden was. Maar ja, dat was natuurlijk niet, want er is extreem veel gebeurd. En mijn vader heeft mijn trauma van 4 jaar geleden weer deels opengereten.. Vanaf die dag dat mijn vriend dat smste kreeg ik al mijn burnoutverschijnselen van hierboven. Ik heb het mijn vriend toen verteld, en hij zei dat hij het niet geloofde, hij had er helemaal niets van gemerkt (dat is al wel een goed teken). Maar ja, het is waarschijnlijk ook gewoon makkelijk om alles op onze relatie te projecteren, omdat dat het dichtstbij staat.

Het stomme is, toen ik dat gesprek had met mijn vriend, over dat mijn gevoel weg was... toen zei ik ook tegen hem (en dat kwam echt oprecht uit mijn hart): ik had serieus nooit, maar dan ook nooit in mijn leven verwacht dat wij hier ooit een gesprek over zouden hebben. En als ik me goed voel, dan krijg ik ook weer lichte kriebels voor hem en heb ik zin om hem te zien. als we iets gaan doen samen, dan kijk ik daar naar uit. ik heb geen zin om dingen met vriendinnen te doen, maar ben het liefst bij mijn vriend, omdat dat toch het meest vertrouwd aanvoelt. het is zo tegenstrijdig allemaal! Want als ik me dan rot voel, dan is weer het eerste wat ik denk: ik voel niks meer, ik moet het uitmaken. En dan word ik doodsbang, want we hadden zoveel toekomstplannen en ik had daar altijd zoveel zin in. Maar telkens als hij dan op mijn schoot ligt ofzo, net als gisteren, en dan zie ik zijn hoofd... en dan denk ik: neee je kunt het niet uitmaken, dan moet je alles missen, alleen al zijn lieve hoofd. dan zit ik alweer meteen te huilen. ik moet er niet aan denken om hem te missen en nooit meer te spreken, want hij is echt mijn allerbeste vriend. Maar op die momenten dat ik me rot voel, denk ik alleen maar: ik moet het uitmaken, en denk ik dat ik hem alleen als vriend extreem zal missen. toch denk ik dan wel steeds dat ik echt heeel lang geen vriend meer hoef, omdat ik nooit meer iemand ga vinden zoals hem..

Ik heb nu gewoon steeds vaker zoiets dat ik wil wegvluchten naar een andere plaats, ik voel me eenzaam, maar ik weet niet waarom... want mijn vriend steunt me door dik en dun (zelfs nu ik minder voor hem voel), mijn vrienden staan voor me klaar en mijn ouders ook. ik heb steeds vaker het idee dat het beter is als ik maar onder een auto kom. dan is mijn vriend van me af, want ik voel me enorm schuldig naar hem. hij verdient gewoon echt het beste en hij is echt de laatste die ik pijn wil doen. Maar ik baal gewoon zo erg! de afgelopen 2 jaar met hem waren gewoon zo fijn, ik had zo vaak van die kleine geluksmomentjes... dat je gewoon alles had wat je in je leven wilde. dat was gewoon eindelijk terug, en nu door al die gebeurtenissen is het weg! En het stomme is: ik weet zeker, als dit allemaal niet was gebeurd afgelopen half jaar, dan was er nu ook helemaal niets aan de hand met mij en mijn vriend. ik hoop zo erg dat het goedkomt en dat het aan de burnout/depressie ligt .

Soms probeer ik toch om seks met hem te hebben, omdat ik denk dat dat goed voor ons is, het intieme. Gister hebben we seks gehad en toen het intiem werd had ik meteen weer tranen in mijn ogen, net als dat ik na de seks moest huilen. Ik kan daar zo van over de zeik raken om nu seks te hebben, dat ik er al tegenop zie vooraf... omdat ik weet dat ik heel emotioneel wordt dan (naja waarbij niet in deze tijd ).

aaahhhhhh ik word gewoon gek! nu moeten we komende week ook nog uit ons appartement, omdat ik komend jaar in londen zou gaan studeren (ik weet nog niet of ik dat ga doen, wacht even mijn gevoelens af eind augustus/half september). ook daarbij voel ik nog helemaal niks, dat ik het jammer vind, of fijn, of iets. maar ja, als ik denk dat mijn broertje onder een auto komt, dan voel ik ook vrij weinig (klinkt hard, maar is wel zo).

Wat denken jullie, dat mijn gevoel echt weg is of dat het aan mijn eigen problemen ligt? Wat doet de depressie met jullie gevoel voor je vriend/vriendin?? misschien nog wat tips... als je weer angstige gevoelens krijgt?

Alvast bedankt, en sorry voor het extreem lange verhaal..

[wizzard]

Als ik jou verhaal lees dan zou ik stellen dat je nog steeds erg gek bent op je vriend.
Als jullie samen iets doen gaan wordt je vrolijk en blij, het geeft je alle goede gevoelens.

Echter op andere momenten ervaar je precies het tegenovergestelde, maar is dit de realiteit, of krijgen je positieve gevoelens over je relatie op dat moment gewoon weg niet de ruimte om er ook nog te zijn.
Positieve en negatieve gevoelens gaan nou eenmaal slecht samen, als ik jou verhaal lees dan zou ik niet te radicaal ernstige dingen besluiten, neem wel even tijd om aan jezelf te werken, maar blijf de leuke dingen met je vriend zeker doen.

Uit je verhaal blijkt dat dat je goed doet, en iets wat je goed doet moet je niet weg doen in een zware tijd, dat is bijna hetzelfde als zelfmutulatie.

[Minerva]

Het klinkt als een depressie als je zo'n last hebt van het niet voelen van emoties de ene tijd en het wel voelen van emoties op het andere moment (zoals tijdens/na seks). Je hebt erg veel last van stemmingswisselingen als ik het goed lees. Je bent ook veel somber gestemd. Heb je op dit moment hulp om alles wat je meegemaakt hebt (en daar zitten best wat traumatische ervaringen bij !) te verwerken ? Al die nare ervaringen die jij daar hebt opgesomd zijn best wel veel in een korte tijd. Ik kan me daarom ook goed voorstellen dat jij het nu heel moeilijk hebt met jezelf, je relatie en hoe je jezelf daarin voelt en wilt positioneren. De relatie van je ouders en alles wat daar speelde (vader die vreemd ging/jongere vriendin had, kinderen in de steek liet, moeder met anorexia) is een behoorlijk heftige periode geweest voor jou. Dat jij het nu moeilijk hebt in jouw relatie en je gevoelens daarover, dat is dan wel te plaatsen.

[Raffles77]

Lieve Florentes,ik snap je helemaal.Ik ben ook gevoelloos als ik in een dip zit.Ook t.o.v mijn vriendin en dan voel je je inderdaad vreselijk schuldig.Maar ik vind het heel goed van jou dat je toch de tegenwoordigheid van geest hebt om het niet uit te maken,want zoals ik het nu lees ga je daar vreselijk spijt van krijgen.Je bent er al eerder bovenop gekomen en dat gaat je nu ook weer lukken.En dan zul je echt weer van alle dingen in het leven gaan genieten.Het is ook erg duidelijk dat je nog erg veel van je vriend houdt en het is echt fijn dat hij ze steunt.Ik heb zelf ook veel steun aan mijn vriendin ( ondanks dat ze zelf een nierziekte heeft ) en op zo,,n moment weet je gewoon dat je bij elkaar hoort.

Het komt helemaal goed,dat weet ik zeker!

Heel veel sterkte toegewenst.

[katleen]

hey ,
even een reactie. ik herken veel van de dingen die je verteld. ik ben ook in behandeling voor een depressie en het gaat nu gelukkig de goede kant op.
maar ik heb ook ; net als jij nu ; heel erg twijfels en onzekerheid gehad wat betreft mijn relatie ( ik ben 20 jaar getrouwd). alle gevoelens die ik had werden vervangen door zwartgalligheid of totaal niets voelen.
maar ; en dat weet ik nu zeker ; alle gedachten en gevoelens die er toen waren , werden bepaald door de depressie.
en geloof me : als jij wat verder staat in jouw behandeling of therapie zal je merken dat je alles toch weer terug in een `normaal` perspectief kan zien. maar ; en tja ; dat is de ellende met een depressie : dat kost tijd. dus gun en geef jezelf de tijd om weer beter te worden.
ik wens je heel veel sterkte , moed en kracht in de komende tijd.

[Rose]

Florentes,

Ook ik herken veel dingen die je beschrijft. Het gevoel, de machteloosheid.
Het is hierboven door anderen al gezegt, maar zou het niet zo kunnen zijn dat je gevoelens vlak zijn geworden door je depressie?
Op een gegeven moment heb je zoveel dingen aan je hoofd en maak je je zoveel zorgen dat de negativiteit eigenlijk je leven overneemt en daarbij ook je gevoel.

Ik denk dat je nog enorm veel van je vriend houdt, mede door hoe je jullie relatie omschrijft, alleen zit dat gevoel onder een hele berg verdriet, stress en depressiviteit.
En dat gaat niet zomaar over. Wat ik vooral zou doen is praten, heel veel praten.
Laat aan je vriend merken hoe je je voelt, hou het niet voor jezelf, want dan krop je het op en escaleert het straks volkomen.
Jullie hebben samen een relatie en kunnen er samen uitkomen zolang jij me maar openstelt.
Als je je rot voelt, zeg het tegen hem. Maar zeg het ook als je je wel beter voelt.

En zoek hulp, mocht je dat nog niet hebben. Dit soort 'extreme' vormen van depressie gaan niet 1,2,3 weg en je zou daar heel goed in geholpen kunnen worden.

In ieder geval wil ik je heel veel sterkte wensen! Ik hoop dat het snel beter met je zal gaan.

[Bianca1984]

Helemaal herkenbaar, heb een aantal jaar geleden ook een flinke depressie gehad en herken al jouw gevoelens en gedachten(inclusief dat onder een auto etc.). Ik heb dit toen ook besproken met mijn vriend die daar overigens ook heel verdrietig van werd.

Ik ben naar de psycholoog gegaan en heb veel gesprekken gevoerd. Wij zijn inmiddels 8 jaar bij elkaar en nog steeds happy met mekaar. Ik wilde je dit graag even laten weten omdat ik toen der tijd zo graag iemand had gehad die mijn gevoelens herkende. Helaas niemand met exact dezelfe kenmerken toen. Geef niet op hoor! Knok je uit deze depressie en leg je vriend uit dat dit erbij hoord.

Nog een tip, probeer niet de hele dag jezelf te zitten dwingen of afvragen of je iets voelt en wat je dan voelt. Bedenk steeds, Dit zijn mijn gedacht en gevoelens en die horen bij mijn depressie.

Sterkte!