mijn ei kwijt

[verlorenziel]

Hallo, dit is mijn eerste bericht op dit forum.

Ik ben een jongen van 17 jaar en ben recentelijk gestopt met school, ik dacht dat ik hiervan zou opvrolijken, dit is niet gebeurd. Ik zat in 6vwo, het ging niet goed en ik kan (bijna) niet leren.
Ik ben met vlagen zeer depressief, ik wil soms huilen maar dit kan niet door mijn medicatie die ik sinds kort gebruik, het blijkt te werken alleen mijn gedachten blijven hetzelfde, alleen mijn gevoel is beter, dit is op zich al een verbetering.
Ik heb nooit rust, of momenten waarvan ik geniet. Ik heb veel vrienden en ben niet lelijk (ik zeg dit zodat men mijn situatie beter kan inschatten).
Er is geen echte oorzaak waardoor ik nou eigenlijk depressief ben, ik denk wel dat ik een soort van angststoornis heb en daardoor depressief ben (mijn vader heeft ook een zeer ernstige vorm van angststoornis gehad).
Ik ben geen makkelijke prater en ik wil het nooit hebben over mijn gevoel en gedachten als het gaat over mijn depressie.
Ik vraag me altijd af wat het leven nou eigenlijk te bieden heeft, is het drinken en feesten? Op deze momenten voel ik me soms goed, zodra ik naar huis ga heb ik alweer rare gedachtes in m'n hoofd die normale mensen niet hebben.
Ik doe momenteel niks, geen werk geen school. Sommige mensen zouden zeggen dat dit de rede is van mijn gedachten maar deze zwerven al heel lang door mijn hoofd.
Dit kan bizar klinken maar ik denk zelf dat ik misschien wel ADD heb, ik wil het graag tegen mijn ouders zeggen maar ik ben bang dat ze me dan debiel vinden, omdat ik ook al medicatie heb etc.

Dit was het, ik wou graag mijn ei kwijt, ik heb dit nog nooit tegen iemand anders gezegd.

[tommy9119]

Wat voor gedachten zal een 'normaal mens' dan niet hebben en heb jij wel?
En welke specifieke angstoornis zou je dan wel niet hebben?

[angel12]

Waarom zou je het eens niet tegen een therapeut zeggen, iemand die ervaring heeft met ADD ?
Er bestaat de organisatie ZITSTIL (kijk maar eens via google).

Wat zou je graag doen, waar herleef je van ?

Groetjes

[Drake]

Hallo verlorenziel, (je bent niet verloren, geloof me )

ik herken een aantal dingen in je verhaal.
Zelf ben ik in 1996 en 2005 ook heel erg depressief geweest.
Een depressie maakt je helaas blind voor de positivie dingen in het leven.
Het is heel belangrijk om te weten dat er wel degelijk dingen in het leven zijn om voor te leven, dingen die het leven de moeite waard maken.
Het kunnen al hele kleine dingen zijn.
Niet alleen hobbies, maar ook familie en vrienden.
Het is daarom ook heel belangrijk dat je onder de mensen blijft, blijft praten over de dingen, je gevoelens uit.
Je hoeft je verder ook nergens voor te schamen, je moet weten dat je er nooit alleen voor staat en dat er altijd mensen zullen zijn die heel erg veel van je houden en om je geven.
Is er geen mogelijkheid voor je om afleiding of bevrediging te zoeken in je hobbies of andere interesses?
Weet van jezelf dat het allemaal echt wel goed komt!