Wat is er toch met mij?

[principessah]

1 jaar geleden werd ik een trotse mama. Naast mijn zijde een pracht van een papa en vriend.
Voor de zwangerschap hadden we vaak vrienden op bezoek, ging ik winkelen,...
Vanaf mijn kleine spruit geboren werd draaide men hele leven rond hem.
6 maand na men bevalling ging ik terug aan het werk
en toen begon alles...
Mijn lievelingske achterlaten was voor mij een zeer grote/moeilijke/emotionele stap.
Daarbovenop werd dat prutske dan ook nog eens constant ziek.
Sindsdien heb ik al vaak slapeloze nachten gehad, nachten van enkele uurtjes, afspraken bij de dokter, noem maar op.
Stilaan voelde ik mezelf 'minder en minder' goed!!
Nu zijn we maanden verder en huil ik dagelijks, voor alles... Soms zelfs zonder reden!
Ik haat het om te gaan werken, ik moet mezelf echt verplichten en pushen om iets te doen,
ook in het huishouden enz.
Enkele weken geleden heb ik dan eindelijk met iemand gepraat, met een vriendin, die me aanraadde om een dokter op te zoeken en mijn vriend alles op te biechten over mijn gevoel.

Mijn vriend heb ik gedaan,
maar die dokter... pff!! Ben er zo bang voor, voel me zo schuldig, want WAAROM moet of mag ik mij ongelukkig voelen. Ik heb alles! Alles waar iedereen van droomt: Een huis, een kindje, een man, een job,....

Wat moet ik toch doen?

[KevZ]

Is er een mogelijkheid dat jullie ook kunnen rond komen van 1 inkomen?

[Janneke]

Hoi Principessah,
drie tegen een heb je een post partum depressie. Dat kan nog ruim na de geboorte. En vaak is het ook niet hormonaal, maar meer een kwestie van uitputting. (Zwangerschap en bevalling kunnen al pittig zijn, 2 keer per nacht je kindje voeden wil er ook nog wel eens inhakken en dan hebben we het nog niet over kleine dagelijkse rampjes zoals bleeeren vanwege een tandje dat doorkomt, ziekte, etc.)

En een van de nare dingen die een depressie met je doet: je gaat je schuldig voelen over van alles. Inclusief, wat jij schrijft, over dat je je zo voelt.
Makkelijk gezegd: niet doen, het is een ziekte.

En wat vaak het beste helpt: praten. (Er zijn wel pillen die een depressie wat kunne verzachten, maar genezen doen ze niet. De lichamelijke uitputting pakken ze ook niet aan.)
Als je naar je huuisarts gaat, kan hij/zij je doorsturen naar een goede psychologe.

Sterkte!!

[angel12]

Ik denk dat het misschien wel een grote en zeer welkome hulp voor je kan zijn om eens hulp voor jezelf te ontvangen.
Mijn zus heeft ook een babytje gekregen, het kindje heeft hen heel wat slapeloze nachten bezorgd en is nu ook geregeld ziek. En ze ziet het graag.
Het is logisch indien je zo'n slechte nachten hebt, dat je emotioneel wordt. Wees niet zo hard voor jezelf, wees mild voor jezelf.
Neem tijd voor jezelf want de boog kan niet altijd gespannen zijn. Vertrouw op vrienden, familie, je vrienden om je te helpen. Praat ermee met je huisarts. Je komt er wel, vertrouw op jezelf.

Lieve groeten,

Angel

[principessah]

Ik ben ondertussen met dokter gaan praten, en kreeg sipralexa als antidepressiva.
Toch twijfel ik nog een beetje, ik heb niet elke dag een slechte dag...
Er zijn ook goeie leuke momenten!!
Ik ben vooral heel moe.
Is een AD dan niet een beetje overdreven?

[Janneke]

Hoi Principessah,

AD lijkt mij idd wat overdreven. Sipralexa hoort tot die groep (SSRI), waarbij je eerst meemaakt dat je klachten plm. 6 weken verergeren. (Dan verlies je ook nog de goede dagen.)

En geen enkel AD geneest een depressie echt, verzachten kan wel. (Gesteld dat het een depressie is, een arts is niet de ideale persoon om een diagnose te stellen, daar heb je plm. 2 of 3 gesprekken met een psycholoog voor nodig.)

Tegen uitputting helpt het niet (terwijl dat wel een belangrijke oorzaak kan zijn).

Heeft je arts het niet gehad over een psycholoog...?

[principessah]

Nee...
De dokter vroeg me wat er was, heeft even met me gepraat, maar zei dan 'ik ga je pilleke geven, want praten helpt toch ni veel'
& hop, voor ik het wist lag er voorschriftje voor men neus.
Ben dan thuis meteen op google gaan opzoeken wat ik juist moest nemen en daar zag ik dat het AD was.

Maar ik zeg het, ik voel me wel slecht en kan heel lastig doen tegen men vriend.
Ik stel mezelf, ons en gewoonweg alles rondom mij in vraag...
Ben ik wel dit, zijn we wel zo,...
Er zijn dagen dat ik huil!! en niet echt weet waarom.
MAAR ik heb ook goeie dagen, dat alles fluitje van een cent lijkt!

Ik heb meer dan 1 jaar thuis geweest van werk omdat ik meteen moest stoppen tijdens men zwangerschap.
Dan nog men ouderschapsverlof enz... Dat ik 14maand thuis was.
Ik heb "de klachten" gekregen vanaf dat ik opnieuw moest gaan werken,
ik ga soms huilend werken en zeg wel 10x per dag 'kon ik maar thuis blijven'.
Dat terwijl ik halftijds werk en dus maar 19uren per week moet werken.

Ik zie hoe gelukkig men zoon is bij de onthaalmoeder, maar ik doe hem weg om dan uiteindelijk zelf
met kinderen te gaan werken, (ik ben kinderverzorgster bij kinderen van 2.5jaar tot 12jaar)
ik wil men huisje altijd proper, ik wil de koelkast gevuld zien, zou zo graag koken tegen dat men vriend thuis komt maar doordat ik maar thuis ben om 18u30 doet hij dit, en anderzijds zou dat de moment zijn dat ik men slaap die ik snachts niet had wat in te halen maar zo overdag slapen is niets voor mij...

Kortom: Ik voel me slecht omdat ik men werk 'beu' ben... maar volgens mij kan ik dit niet oplossen met AD?!

[angel12]

Als ik jou was zou ik zeker een 2de en 3de opinie willen bij een arts en vooral een die tijd voor je heeft. Ik weet niet waar je van bent maar ik ken een dokter die echt wel tijd voor zijn patiënten neemt, zachtaardig en behulpzaam is, ervaring heeft.

Verder een gesprek hebben met een therapeut waarbij het van belang is dat deze ervaring heeft, het goed aanvoelt tussen jullie en hij/zij het dus niet uit de boekskes haalt.

Praten helpt wel maar je zal er zélf ook iets aan moeten doen.

Waarom zou je ook eens niet met je werkgever praten, of met de dienst voor arbeidsvoorziening.
Er zijn nl. nog andere mogelijkheden die je kan uitproberen.

Ik stel mij ook de vraag of je geen postnatale depressie hebt.

Groetjes