Soetkin

Mijn verhaal, voor de allereerste keer.

Het voelt wat raar en ongemakkelijk om mijn gevoelens op een forum te plaatsen.
Maar ik moet het eens kwijt kunnen. Ik moet eens aan iemand raad kunnen vragen. Niet de gebruikelijke "Het komt toch allemaal wel goed, hoor" horen. Maar een écht antwoord krijgen.

Ik voel me ook redelijk belachelijk dat ik mijn verhaal hier ga doen, tussen de mensen met échte problemen. Want een echte oorzaak, een echt concreet probleem, dat heb ik niet. Spijtig genoeg maakt dat er de gevoelens niet minder op.

Ik heb eigenlijk slechts een "kleine" portie tegenslag gehad. Een opvoeding heb ik niet echt gehad en aandacht aan cognitieve ontwikkeling was er al zeker niet. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 7 was. Met het nodige drama dat er op volgde. De precieze details ga ik niet vertellen, uit angst dat iemand mijn verhaal zou herkennen. Laat het ons er op houden dat er bijna een familiedrama was gebeurd. Maar dat is dus nit gebeurd. Verder ben ik altijd al onzeker geweest. In mijn middelbare schoolcarrière had ik een "beste" vriendin die me eigenlijk alleen maar de grond in boorde en slecht deed voelen. Als gevolg hiervan heb ik aan zelfverminking gedaan. Mijn ouders hebben dit echter nooit doorgehad of geweten. Pillen heb ik ook al genomen. Wederom hebben mijn ouders dit niet doorgehad. Heb gefaket dat ik buikgriep had. (De hoeveelheid pillen die ik genomen had was bijlange niet genoeg, maar wel genoeg om er gal van over te geven.) Rond mijn 16de ben ik dan van school veranderd en in een nieuwe omgeving terechtgekomen. Het eerste jaar ging dat goed, maar nadien ook niet meer. Ik heb nooit makkelijk vriendinnen gemaakt en dat doe ik nog steeds niet. Ik heb dan ook een heel moeilijke puberteit gehad. Als ik mijn dagboeken van toen er op na sla, en de eerste keer dat ik het zie sta ben ik ongeveer 14, dan lees ik bijna elke twee weken (minimum) wel eens "ik wil niet meer wakker worden". En laat dat nu net het gevoel zijn dat ik nu nog steeds heb. Bijna 10 jaar later is dat gevoel er nog steeds. Ik studeer nu verder, studeer zelfs voor leerkracht, maar zie helemaal geen toekomst voor mij.

Ik studeer wel, en ik doe mijn best, maar ik zie mezelf niet in de toekomst. Ik ben altijd zo zeker geweest van het feit dat ik leerkracht wou worden, maar zelfs daar twijfel ik nu aan. Ik voel mezelf te dom om voor een klas te staan. Ik vind van mezelf dat ik een serieus tekort aan basiskennis heb. Dit heeft misschien te maken met het feit dat er aan een opleiding nooit veel aandacht is geschonken, maar dat zorgt er nu wel voor dat ik me dus véél te dom voel om voor een klas te staan. Ik heb ook het gevoel dat ik nooit iets volledig onder de knie heb. Ik zie mezelf geen leerkracht meer zijn, ik zie mezelf helemaal géén beroep doen.

Ook heb ik een lieve vriend, die me graag ziet en die wel een toekomst met mij ziet. Natuurlijk maken we ruzie. Vaak zelfs, want ik heb helemaal geen gemakkelijk karakter. Als gevolg van mijn onzekerheid ben ik ontzettend jaloers, daarenboven word ik ook heel gemakkelijk kwaad. Ik weet dit van mezelf en probeer hier aan te werken, maar het lijkt me maar niet te lukken. Ik wil ook wel een toekomst zien met mijn vriend, maar ook hier voel ik mezelf te min. Hij is te goed voor mij en een goede mama ga ik denk ik ook niet zijn.

Na al die jaren heb ik nog steeds erg vaak het gevoel dat ik gewoon liever zou gaan slapen en niet meer wakker worden. Ik heb al zo vaak met de gedachte gespeeld om er een einde aan te maken. Er heeft al zo vaak een sjaal rond mijn nek gehangen waar ik niets liever mee wou doen dan gewoon keihard aan trekken. Spijtig genoeg werkt dit niet. Een échte zelfmoordpoging als in mijn polsen volledig doorsnijden ofzo heb ik dus nog niet ondernomen. Het zo vaak gehoorde "Dat is voor aandacht" gaat dus zeker en vast niet op voor mij.

Zo. Dit was mijn verhaal.
Sorry als dit hier niet past.
Black_unicorn

Re: Mijn verhaal, voor de allereerste keer.

Hey Soetkin,

ik denk dat je wat voorzichtig moet zijn mbt tot het uiten van bepaalde gedachten.
Concrete plannen neerzetten lijkt me niet zo'n goed idee.
Ik heb er alle begrip voor want ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en zo nu en dan komt het nog terug op de voorgrond. Alleen lijkt mij dit forum daar niet zo ideaal voor. (wat dat stukje betreft)
(113 heeft een goed forum, mocht je daar behoefte aan hebben)

Ik moet nu oppassen dat ik niet teveel van uit mezelf ga schrijven want ik herken een ontzettend groot stuk! Of ik nu meer heb meegemaakt dan jij of niet... de gevoelens zijn er wel en dat is wat belangrijk is. Nou als ik je verhaal zo lees denk ik ook meteen: waarom spreekt ze van mensen met échte problemen. Je hebt zelf ook heel wat meegemaakt! Dat moet je niet zo minimaliseren! En vooral die gevoelens mag je niet minimaliseren. Het is goed dat je jezelf eens op de voorgrond zet, daarom ben je nog geen aansteller, mocht je dat denken.

Kan het zijn dat je tijdens je studies geconfronteerd wordt met jezelf en dat dat je nu onzeker maakt? Bedenk dan wel dat je naast werkpunten ook heel wat kwaliteiten hebt. Denk eens na voor jezelf: ben ik graag een leerkracht? Gewoon ja of nee. Niet van ik wil het maar ik kan het niet. Niet nadenken of je het kunt of niet, gewoon op je eerste gevoel afgaan: ja of nee.

Onzekerheid maakt deel uit van je karakter en kan je niet zomaar weggommen maar je kan er wel beter mee om leren gaan. Laat jezelf toe om te groeien. Vraag hulp, wees niet bang om die onzekere kant te laten zien. Het maakt je alleen maar menselijk! Wees voorzichtig dat je niet teveel gaat verschuilen, geen muren gaat optrekken, terwijl je je eigenlijk alleen maar sterk wilt houden.

Hij is te goed voor mij... een typische uitspraak van iemand met een laag zelfbeeld. Erg herkenbaar hoor! Weet dat je hierin kunt groeien! Het komt goed maar je zal er voor moeten werken, je zal het echt moeten willen. Een stap naar psycholoog of dergelijks lijkt altijd zo groot maar je zou wel meer ik-sterkte kunnen opbouwen, jezelf beter kunnen leren uiten en vooral toekomstgerichter kunnen werken.

Ook die donkere gedachten, je kan ze op dit forum maar beperkt uiten maar doe er iets mee. Praten, praten, praten! Doe eventueel eerst eens een chatgesprek of zo. Kan je links bezorgen waar je heel goede gesprekken kan hebben. Bij interesse laat je het mij maar weten. Wacht in elk geval niet tot het te laat is, tot je een poging zal ondernemen. Gedachten hieromtrent delen kan heel wat spanningen weghalen en je opnieuw helpen te relativeren. Niet dat al je problemen ineens zijn opgelost maar je kan het weer vanuit een andere hoek bezien, je kan weer even ademen en dat is voor elke mens nu eenmaal een noodzaak.

Zo ik heb best al wat geschreven dus ik ga het voorlopig hier bij laten.
Hoop nog iets van je te horen en dat je veel steun zal ondervinden hier op het forum.

Groetje,
Nish
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal, voor de allereerste keer.

Hoi Soetkin,
welkom op het forum...!
En welkom met je verhaal!
Soetkin schreef:Het voelt wat raar en ongemakkelijk om mijn gevoelens op een forum te plaatsen.
Maar ik moet het eens kwijt kunnen. Ik moet eens aan iemand raad kunnen vragen. Niet de gebruikelijke "Het komt toch allemaal wel goed, hoor" horen. Maar een écht antwoord krijgen.

Ik voel me ook redelijk belachelijk dat ik mijn verhaal hier ga doen, tussen de mensen met échte problemen. Want een echte oorzaak, een echt concreet probleem, dat heb ik niet. Spijtig genoeg maakt dat er de gevoelens niet minder op.
Hm, als incestvrouw komt mij dit erg bekend voor.
"Andere mensne hebben problemen, maar ik...? Och, ik kan er mee leven (en ik doe, alsof het niet erg is)."
Uiteraard: het is/ was wel erg.
En met die onverwerkte emotionele lading valt nauwelijks te leven - het was vooral overleven.
Soetkin schreef:Ik heb eigenlijk slechts een "kleine" portie tegenslag gehad. Een opvoeding heb ik niet echt gehad en aandacht aan cognitieve ontwikkeling was er al zeker niet. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 7 was. Met het nodige drama dat er op volgde. De precieze details ga ik niet vertellen, uit angst dat iemand mijn verhaal zou herkennen. Laat het ons er op houden dat er bijna een familiedrama was gebeurd. Maar dat is dus nit gebeurd.
"Het oog van de wereld ziet niets".
Mijn therapeute vertelde me ooit, dat er mbt. incest een onderzoek was geweest: bij sommige vrouwen was er bijna, maar niet echt incest gepleegd. Ik riep nog :"De boffers...!" (en dat heeft mijn peute niet ontkend, ik ben vergeten wat voor tactische opmerking ze maakte) maar wat me bij is gebleven is wat ze daarna zei:
"Qua spanning op dat moment maakt het weinig uit. Het gevoel, dat dingen hadden kunnen gebeuren, dat telt. En later mbt. de psychische klachten maakt het ook niet zo heel erg veel uit'.
Fijn, dat dat drama niet heft plaatsgehad - maar qua emotionele inpact is 'er wel degelijk iets gebeurd'.
Soetkin schreef:Verder ben ik altijd al onzeker geweest. In mijn middelbare schoolcarrière had ik een "beste" vriendin die me eigenlijk alleen maar de grond in boorde en slecht deed voelen. Als gevolg hiervan heb ik aan zelfverminking gedaan.
Joint the club: ik ben ex snijster. Ik kon destijds geen kant op mijn mijn rotgevoel... Dan krijg je dat.
Soetkin schreef: Rond mijn 16de ben ik dan van school veranderd en in een nieuwe omgeving terechtgekomen. Het eerste jaar ging dat goed, maar nadien ook niet meer. Ik heb nooit makkelijk vriendinnen gemaakt en dat doe ik nog steeds niet.
Zelfs als je niet al die tijd zo'n "adder aan je borst had gekoesterd": je had gewoon al veel op je bordje gekregen aan spaningen. Ik roep wel eens: mensen ruiken dat. Mensen weten deep down vaak heel snel, of een ander mens goed in het vel zit of niet. En de meeste mensen willen het liefste vrolijke, kalme, ontspannen lui om zich heen hebben en mensen die stijf staan van de stress gaan velen het liefste uit de weg.
Soetkin schreef:Ik heb dan ook een heel moeilijke puberteit gehad. Als ik mijn dagboeken van toen er op na sla, en de eerste keer dat ik het zie sta ben ik ongeveer 14, dan lees ik bijna elke twee weken (minimum) wel eens "ik wil niet meer wakker worden". En laat dat nu net het gevoel zijn dat ik nu nog steeds heb. Bijna 10 jaar later is dat gevoel er nog steeds. Ik studeer nu verder, studeer zelfs voor leerkracht, maar zie helemaal geen toekomst voor mij.
Ja. :knuffel:
Het verdrietigste kenmerk van posttraumatisch stress syndroom is, vind ik, precies dit.
Dat het trauma (de trauma's) jou het gevoel hebben ontnomen, dat er een mooie toekomst voor jou zou kunnen zijn.
Ik concludeerde op die leeftijd (ik ben nu wat ouder) ook 'dat ik maar beter niet oud kon worden'. Ik moest er ook bij huilen. Ik wilde eignelijk best leven, maar als dat betekende dat ik eindeloos in datzelfde moeras moest ronddwalen, met iedere keer, dat ik dacht dat het leuk werd, weeer pijn - nee.
(Die conclusie onderschrijf ik nog steeds. Maar pijn verwerken en dat leuke leven opbouwen is eindeloos veel fijner dan dat ronddwalen in het moeras.)
En nee: de pijn verwerken kan heel goed, maar is wel ingewikkelder dan alleen maar "Het komt toch allemaal wel goed, hoor". (En het gaat niet vanzelf, maar het kan anno 2012 heel goed.)
Soetkin schreef:Ik studeer wel, en ik doe mijn best, maar ik zie mezelf niet in de toekomst. Ik ben altijd zo zeker geweest van het feit dat ik leerkracht wou worden, maar zelfs daar twijfel ik nu aan. Ik voel mezelf te dom om voor een klas te staan. Ik vind van mezelf dat ik een serieus tekort aan basiskennis heb. Dit heeft misschien te maken met het feit dat er aan een opleiding nooit veel aandacht is geschonken, maar dat zorgt er nu wel voor dat ik me dus véél te dom voel om voor een klas te staan. Ik heb ook het gevoel dat ik nooit iets volledig onder de knie heb. Ik zie mezelf geen leerkracht meer zijn, ik zie mezelf helemaal géén beroep doen.
Va diezelde peut leerde ik "In times of trouble: 1 ding tegelijk, svp."
Je studeert - dat is goed. Houden zo!
En je voelt je onzeker. I am sorry, maar dat IS een logisch gevolg van die bak onverwerkte ellende.
Ga dus niet te veel proberen, jezelf in de toekomst te zien.
Doe vandaag, wat er vandaag gedaan moet worden (studeren, onder andere) en geef jezelf daar bakken waardering voor.
En pak je (post traumatische) stress aan. (Via de huisarts naar een goede psychologe met benul van traumaverwerking.)
Soetkin schreef:Ook heb ik een lieve vriend, die me graag ziet en die wel een toekomst met mij ziet. Natuurlijk maken we ruzie. Vaak zelfs, want ik heb helemaal geen gemakkelijk karakter. Als gevolg van mijn onzekerheid ben ik ontzettend jaloers, daarenboven word ik ook heel gemakkelijk kwaad. Ik weet dit van mezelf en probeer hier aan te werken, maar het lijkt me maar niet te lukken. Ik wil ook wel een toekomst zien met mijn vriend, maar ook hier voel ik mezelf te min. Hij is te goed voor mij en een goede mama ga ik denk ik ook niet zijn.
Drie tegen een, dat je onzekerheid en je trauma hier jouw zicht op de werkelijkheid vertekenen.
In het kader van "In times of trouble: 1 ding tegelijk, svp." en "doe vandaag wat er vandaag gedaan moet worden":
probeer om niet "voor hem te denken".
Kennelijk vind hij jou lief. Hiephooi!!!
(Of dat terecht is, doet niet ter zake - hij vindt dat en wees daar gewoon blij mee. Ik snap, dat het botst op je 'socialisatie', hoe jij als kind geleerd hebt, in de wereld te staan. Jouw ouders kon dat niet veel schelen. Probeer - makkelijk gezegd - "het kalm te laten botsen". Naarmate de ellende op hoe je ouders je hebben verwaarloosd verwerkt wordt, schuift het verder naar achtter, tot je het definitief de nek kunt omdraaien.)

Enne: als je al deze ellende hebt verwerkt en al dat ziet als informatie - heb je alles in je, om een uitstekende mama te worden!!!
Soetkin

Re: Mijn verhaal, voor de allereerste keer.

Lieve Nish & Janneke,

Allereerst al hartelijk bedankt voor de antwoorden. Gewoon jullie antwoorden lezen doet al ontzettend veel deugd. De erkenning "voelen" doet al veel. Ik ben toen ik jonger was al eens langsgeweest bij een psycholoog. Had toen echter het gevoel dat die persoon mij niet begreep. Ik deed een uur mijn verhaal, en veel respons kreeg ik niet. Heb daar dus eerlijk gezegd niets aan gehad. Alleen dan geldverspilling. En nu, opnieuw de stap zetten, ik durf het niet. Ik wil er niet mee naar buiten komen. Niet opnieuw.

Ik heb nu niet veel tijd om nog verder te typen.
Alvast heel erg bedankt.
Groetjes.
angel12

Re: Mijn verhaal, voor de allereerste keer.

Naar mijn mening dien je aan je eigenwaarde, zelfrespect en zelfvertrouwen te werken.
Misschien een cursus assertiviteit.

Je jaloezie heeft ook naar mijn mening met een gebrek aan zelfvertrouwen te maken.

Hoe komt dit ? Waarom vind je jezelf te min ?
Eerlijk gezegd maar ja, daar heb je misschien geen boodschap aan, dat is helemaal niet nodig.
Iedereen heeft zo dingen waar die aan kan werken, niet zo goed in is maar je kan eraan werken.

Je hebt de kracht om jezelf in de hand te nemen, je leven te verbeteren.
Geloof in jezelf, je komt er wel.

Lieve groeten,

Angel

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”