Hallo,
Misschien is het een lang verhaal, waarschijnlijk ook verschrikkelijk saai, maar ik moet een manier vinden om het af te schrijven.
5 jaar gelden heb ik de man van mijn leven ontmoet!! Daarvoor viel ik continu op "verkeerde" mannen, die mij eerder zagen als een sexobject of een meid. 2x ben ik bedrogen geweest, 1x aan de kan geschoven geweest omdat ik niet meer jong was, en niet voldeed aan meneer zijn ideaalbeeld. 2x werd ik gedwongen om abortus te doen.
2 jaar geleden ben ik mama geworden van het mooiste ventje ooit! het heeft een heel tijdje geduurd voor ik zwanger was, en Ik heb een vrij moeilijke zwangerschap gehad, heel veel problemen met oedeem en hoge bloeddruk. De bevalling zelf was ook niet van de poes: 17 uur arbeid met spoedkeizersnede op het einde, en een ventje die niet ademde. Gelukkige hebben ze hem erdoor gekregen. Hoewel ik op dat moment alles had wat mijn leventje compleet kon maken, ben ik in februari van het jaar erna in een postnatale depressie gesukkeld: ik zag mijn zoontje voortdurend doodgaan, durfde niet meer met de auto rijden, het voortdurend angstgevoelens.. de enige plek waar ik mij min of meer veilig voelde was thuis.. en dan nog durfde ik amper de trap op..
Op het werk ging het ook niet goed, ik moest steeds meer uren kloppen en kreeg steeds meer werk. Mijn baas legde de lat steeds hoger en ik durfde gewoonweg niet neen zeggen!
Met medicatie, therapie en een lang thuisblijven ben ik er uiteindelijk bovenop geraakt.
De medicatie ben ik intussen gestopt omdat we opnieuw proberen zwanger te raken. Intussen zijn we al meer dan een jaar aan het "proberen", heb ik een operatie achter de rug, .. maar we zijn nog steeds niet zwanger, terwijl iedereen in mijn omgeving wel zwanger wordt, alsof het een hobby is. Nu begin ik opnieuw die sombere gevoelens te krijgen, ik heb voortdurend zin om te wenen, voel mij de slechtste moeder en de slechtste vriendin ter wereld.. Mijn werk boeit mij niet, en ik weet totaal niet wat ik zou willen of kunnen doen. Elke keer ik mijn kleine ventje achterlaat in de crèche heb ik het gevoel dat ik faal omdat ik hem achterlaat. Mijn huis is een puinhoop, ik slaag er niet in om alles netjes te houden. De financiën zijn ook een ramp, elke maand komen we net rond, terwijl we beiden fulltime werken en er absoluut niets naar zottigheden gaat.. Mijn ventje klaagt ook steeds meer dat hij geld tekort komt! Omdat ik werkelijk alles doe wat het huishouden betreft, voel ik mij een dikke nul omdat mijn ventje niet gelukkig is!
Soms wil ik gewoon aan alles de brui geven, maar de enige reden waarom ik het niet doe is omdat dat een financiële mokerslag zou zijn voor mijn ventje en omdat ik niet wil dat mijn kleine ventje zonder mama opgroeit..
ik kan niet meer, ik doe niets anders dan wenen.. wat moet ik doen?