klein_hartje

mijn ei kwijt

Hallo,

Misschien is het een lang verhaal, waarschijnlijk ook verschrikkelijk saai, maar ik moet een manier vinden om het af te schrijven.

5 jaar gelden heb ik de man van mijn leven ontmoet!! Daarvoor viel ik continu op "verkeerde" mannen, die mij eerder zagen als een sexobject of een meid. 2x ben ik bedrogen geweest, 1x aan de kan geschoven geweest omdat ik niet meer jong was, en niet voldeed aan meneer zijn ideaalbeeld. 2x werd ik gedwongen om abortus te doen.

2 jaar geleden ben ik mama geworden van het mooiste ventje ooit! het heeft een heel tijdje geduurd voor ik zwanger was, en Ik heb een vrij moeilijke zwangerschap gehad, heel veel problemen met oedeem en hoge bloeddruk. De bevalling zelf was ook niet van de poes: 17 uur arbeid met spoedkeizersnede op het einde, en een ventje die niet ademde. Gelukkige hebben ze hem erdoor gekregen. Hoewel ik op dat moment alles had wat mijn leventje compleet kon maken, ben ik in februari van het jaar erna in een postnatale depressie gesukkeld: ik zag mijn zoontje voortdurend doodgaan, durfde niet meer met de auto rijden, het voortdurend angstgevoelens.. de enige plek waar ik mij min of meer veilig voelde was thuis.. en dan nog durfde ik amper de trap op..

Op het werk ging het ook niet goed, ik moest steeds meer uren kloppen en kreeg steeds meer werk. Mijn baas legde de lat steeds hoger en ik durfde gewoonweg niet neen zeggen!

Met medicatie, therapie en een lang thuisblijven ben ik er uiteindelijk bovenop geraakt.

De medicatie ben ik intussen gestopt omdat we opnieuw proberen zwanger te raken. Intussen zijn we al meer dan een jaar aan het "proberen", heb ik een operatie achter de rug, .. maar we zijn nog steeds niet zwanger, terwijl iedereen in mijn omgeving wel zwanger wordt, alsof het een hobby is. Nu begin ik opnieuw die sombere gevoelens te krijgen, ik heb voortdurend zin om te wenen, voel mij de slechtste moeder en de slechtste vriendin ter wereld.. Mijn werk boeit mij niet, en ik weet totaal niet wat ik zou willen of kunnen doen. Elke keer ik mijn kleine ventje achterlaat in de crèche heb ik het gevoel dat ik faal omdat ik hem achterlaat. Mijn huis is een puinhoop, ik slaag er niet in om alles netjes te houden. De financiën zijn ook een ramp, elke maand komen we net rond, terwijl we beiden fulltime werken en er absoluut niets naar zottigheden gaat.. Mijn ventje klaagt ook steeds meer dat hij geld tekort komt! Omdat ik werkelijk alles doe wat het huishouden betreft, voel ik mij een dikke nul omdat mijn ventje niet gelukkig is!

Soms wil ik gewoon aan alles de brui geven, maar de enige reden waarom ik het niet doe is omdat dat een financiële mokerslag zou zijn voor mijn ventje en omdat ik niet wil dat mijn kleine ventje zonder mama opgroeit..

ik kan niet meer, ik doe niets anders dan wenen.. wat moet ik doen?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: mijn ei kwijt

Hoi Klein Hartje,
tijd voor actie, want zo te lezen loopt de stress steeds verder op..! En helaas: hoe meer stress, hoe kleiner de kans op zwangerschap. Dus dat is een eerste vereiste.
Zijn er dingen, die jij kunt doen, om je stresslevels af te bouwen...? Ten eerste zou ik zeggen: de ziektewet, in ieder geval je werk halveren of tijdelijk helemaal stopzetten.
Een van de dingen die goed helpt tegen stress is bewegen. En "nuchter bewegen" kan ook goed helpen om makkelijker zwanger te worden en tijdens je zwangerschap minder probleemen te hebben.
En wellicht zijn er dingen, die jou goed zouden kunne helpen: uitslapen, op yoga gaan, op een koor gaan (zoveel kost dat niet).

En: bedenk, dat je deze keer een lieve man hebt: als hij zegt, dat hij krap in zijn geld zit, zie dat als een mededeling (ik hoop van harte, dat het dat is!) en niet als een verwijt.
(Denkbaar is dat ook de vicieuze cirkel, zo niet de neerwartse spiraal waar je in zit: dat je allerlei feiten voelt als persoonlijk falen en je je er jezelf verwijten over maakt.)
En natuurlijk wil je, dat je partner gelukkig is, maar dat zal hij voorlopig vooral uit zichzelf moeten halen. Dat kan hij best en maakt jou beslist niet tot een slechte vrouw en partner!!

Verder: wat 'depressie' betreft, is de behandeling soms wat krakkemikkig. Depressies heb je in soorten en maten. Ten eerste kan de motor achter een depressie heel goed een ingrijpende gebeurtenis zijn, bijvoorbeeld pijnlijk gedupmpt worden, of gedwongen worden een abortus te ondergaan. (Hoeveel te meer: twee!) Als je daarna "alleen maar" een behandeling tegen depressie krijgt, kalefater je wel op na verloop van tijd, maar komt het kreng onherroepelijk terug op een tijdstip, dat het gegarandeerd niet uitkomt.

En wat bij jou ook een mogelijkheid is: uitputting. Vaak is een post natale depressie geen hormoonkwestie, maar een soort van shut down: je lichaam is te vermoeid, je herstelt niet meer, de stress stapelt zich op, etc. (De logische behandeling zou dan zijn: uitrusten, opkalefateren en je lichaam goed monitoren, maar ook dan krijgen mensen vaak AD dat niet helpt tegen vermoeidheid, en psychologische hulp. Dat laatste zou dan tot steunende gesprekken beperkt moeten blijven, tot je lijfelijk weer echt goed en blij in je vel steekt, maar vaak gaan psychologen voor die tijd al 'graven en confronteren'. Inhoudelijk wellicht zinnig, maar niet het goede moment)

Enne: last, but not least: :knuffel:

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”