Graag jullie meningen over mijn situitie.

[syom]

Ik zou me hierbij graag willen voorstellen en de reden waarom ik hier ben gekomen willen vertellen.
Ik ben 17 jaar oud,leef een "gewoon"leven, heb 1 jaar geleden me diploma gehaald vmbo theoretische leerweg ben vervolgens mbo 4 gedaan maar ben momenteel gestopt omdat het me niet beviel.
Maar de laatste voel ik somber (depressief leek me een tikkeltje te ver gaan).
De reden daarvoor is omdat ik leven erg zwart zie het lijkt allemaal zo saai/doelloos je doet opleiding krijgt later werk vrouwtje erbij (huisje boompje beestje), en vervolgens ga je dood en dan niks (ik ben zelf een athiest).
ik zie de reden van leven niet meer en het liefst slaap ik zo lang mogelijk.
zelfmoord zie ik niet als optie afgezien dat ik geen reden heb om te leven, heb ik ook geen reden om dood te gaan.
Ik ben met me verhaal naar deze site gekomen aangezien in mijn omgeving ik toch niet serieus word genomen, en nog altijd word gezien als die "grappige" jonge.
Ik zou graag jullie mening hier over willen weten.
Alvast bij voorbaat bedankt voor jullie meningen, en als jullie vragen aan me heb stel ze gerust.

Ik heb deze post origineel bij sectie:voorstellen gezet maar het leek me wellicht beter dat die hier stond

[katleen]

dag syom ,
je bent amper 17 jaar. je `toekomstbeeld` van huisje , boompje , beestje ; tja ; dat is `het leven`. maar hoe je dat invult dat bepaal je toch zelf hoor.
genieten van kleine dingen die het leven de moeite waard maken. maar lieve jongere , ik wil je gevoelens zeker niet minimaliseren , maar ik denk dat jouw manier van denken over het leven toch een beetje hoort bij het puberen en volwassen worden.
probeer uit te zoeken wat je graag doet , waar je goed in bent en waar je je goed bij voelt.
en dan komt dat wel goed met jou !!!

[Azaroth]

Hey Syom,

allereerst vind ik het best netjes hoe je, je "probleem" voor jezelf formuleerd. Ik herken veel in wat je zegt. Mijn visie over het leven is net zo. Alles is opgebouwd vanuit een stukje biologie en is er voor mijn gevoel ook niets na de dood en is alles wat ik hier doe "nutteloos". Al hoop ik het tegendeel. Wat daarbij voor mij van belang is, is om een "nalatenschap" achter te laten. Dit kan je op miljoenen manieren invullen. Denk hierbij aan, de liefde met vrienden, familie, gezin e.d. Wanneer jij er niet meer bent zullen zij nog altijd aan je denken. Maar ook in materialistische zin. Een boek, een film, een eigen bedrijf. Noem het maar op. Dit kan motiveren om iets op te bouwen wat blijft bestaan als jij er niet meer bent.

Dat je nu momenteel somber bent is een periode (denk ik, komt en gaat in vlagen). De truc is denk ik om dingen te doen waar jij je goed bij voelt en waar je vrolijk van wordt. Hierdoor wordt je sneller uit je somberheid gehaald, maar de enige die dit kan ondernemen ben jij. Op het moment dat je thuis blijft zitten en niets doet zal er ook niets veranderen. Het is een leerweg en je zult fouten maken, maar daar wordt je uiteindelijk alleen maar beter van als je dit vanuit het juiste perspectief kunt bestuderen. Geen idee wat je persoonlijke situatie is, maar ga er eens uit met vrienden of doe wat leuks met je ouders of geliefde. Vaak als je, je mengt in een "vrolijkere" omgeving ga je jezelf ook sneller vrolijk voelen.

Geen idee of je er wat mee kan, maar in ieder geval succes.

Gr,
A

[syom]

Wellicht is dit gewoon een "fase" die ik heb nu ik puber/adolescent ben, maar goed ik vraag me af of ik over een lange periode me visie verander.
Over me persoonlijke situatie: Ik word gezien als een Grappige jonge zoals al eerder vermeld maar nu ik ouder ben begin ik me hier wel aan te irriteren wellicht omdat ik niet vaak serieus word genomen.
Ik ben altijd al die "aparte" jonge geweest en dat was niet altijd makkelijk vaak voel ik me onbegrepen.
Kwa tegenslagen die ik heb gehad valt het Wellicht mee als je het vergelijkt wat je in de huidige maatschappij tegenwoordig hoort zoals scheidingen etc.
De ergste/vervelendste tegenslagen die ik heb gehad:
-oma dood gegaan wat wel een tegenslag voor mij was aangezien ik erg veel van haar hield denk wel meer dan me moeder alhoewel je van iedereen houdt op je eigen manier (je kunt liefde moeilijk meten)]
-nooit tegen degene waarop ik verliefd was kunnen zeggen dat ik haar leuk vond, Ik vond haar zo erg leuk dat ik zelfs 10 kilo afviel en zelfs toen was ik nog onzeker genoeg om niks te zeggen.
dat irriteert me nog wel omdat het toch voelt als een hoofdstuk wat niet is afgesloten maar goed, ik probeer er zo weinig mogelijk meer aan te denken.
Me gevoelens hou ik altijd voor mezelf ik krop ze op en ga verder misschien is het daarom ook goed dat ik hier me verhaal kan doen voelt toch als een soort opluchting.

Bedankt voor het lezen van me lange reactie =)

[Minerva]

Ik lees een stukje gebrek aan zingeving bij jou Syom. Het is echter iets wat jij alleen kan invullen in je leven. Je leven is als een kleurplaat in wording. Je ouders/verzorgers zetten een aantal vormen op jouw papier en jij vult het verder aan. Uiteindelijk ga je het inkleuren op jouw manier, zoals jij het graag hebt, zoals jij het goed vindt, belangrijk vindt. Wat jij wilt doen voor jezelf of voor een ander.

Ik merk dat je door het opkroppen je gevoelens en behoeften, daardoor jezelf heel erg in jezelf opsluit. Dat maakt het niet leuker in je leven en contact maken waar zingeving in te vinden is, zal moeilijk/moeizaam zijn. Dat maakt dat je dan ook minder goed die zingeving en die verbinding met anderen voelt of aan kan gaan. Dat maakt het leven leeg en gevoelsarm. Het gevoel van wat heeft het voor zin...