De Succesverhalen?

[jana39]

Ja, soms word ik mottig bij het lezen van alle problemen.
Geen slecht woord hoor. Een forum is een uitlaatklep. Mensen zoeken steun bij elkaar.
Allemaal prima. Heb er zelf veel steun aan.
Maar bij het herhaaldelijk surfen op dergelijk sites, mis ik toch de hoopgevende verhalen.
Die moeten er toch ook zijn? Ik vind er herkenning, maar word er toch mismoedig van (het komt nooit meer goe, ik heb dit voor mijn leven, heb ik nog een toekomst?...)

In 2006 had ik een zware oogoperatie, en nergens vond ik maar een sprankeltje hoop...tot ik plots genas
na één jaar piepen door één oog.

Dus, pep ons eens op met positieve en happy endings. Wie weet worden er we even vrolijk van, en dat kunnen we allemaal gebruiken!

Jana 39

[momo]

Mooi initiatief Jana [045]

Ik heb nu even niets misschien binnenkort [027]

[Liezel]

Ik ben het met je eens dat succesverhalen lijken te ontbreken op een forum als deze.
Maar als je erover nadenkt, dan zijn die succesverhalen er wel degelijk, al worden ze hier niet beschreven.
Iemand die herstelt van een depressie of een andere aandoening, zal namelijk dit forum niet meer nodig hebben en zal zich meer richten op activiteiten en processen in het dagelijks leven.
Dus de succesverhalen zijn vooral de mensen die hier niet meer schrijven omdat het niet meer nodig is. (waarbij er ook mensen zijn die hier niet meer komen omdat ze er juist slechter van worden, waardoor het dus niet per definitie zo is dat iemand die weggaat een succesverhaal is)

[Leeuwtjuh]

Nou eh, jullie lezen toch zeker niet goed. Mijn verhaal is een groot succesverhaal, al ga ik momenteel door een ietwat moeilijkere periode heen. Dat staat door het hele forum heen verspreid. En ik ben zeker niet de enige Kijk eens in het spirituele hoekje of in positieve verhalen en tips. Daar staan allebei succesverhalen genoeg die jullie kunnen gaan lezen.

[exstudent]

In het boek 'pil' van mike boddé wordt een succesverhaal beschreven. Het succes werd bereikt door een pilletje, anafranil, maar goed. Ik ken wel veel succesverhalen, misschien niet direct over depressie. Een kameraad van mij met schizofrenie voelde zich na het behalen van zijn rijbewijs meer geaccepteerd in de samenleving. Hij heeft nu het idee dat hij kan gaan werken. Mijn nichtje had borderline, maar die woont nu niet meer bij haar ouders en doet wat ze leuk vindt (HKU in utrecht). Nu heeft ze officieel geen borderline meer. Borderline in remissie wordt het volgens mij genoemd. Zusje van mijn zwager had ook borderline, maar heeft nu een stabiele relatie, een man die haar in haar nukken accepteerd, ook zij heeft nu geen borderline meer. Op de kliniek waar ik stage liep is iemand die autistisch is (of was?) erachter gekomen dat hij tijdens gesprekken teveel naar het gezicht zelf keek, en aandacht vestigde op wat hij zag in het hier en nu ('bleef leven in beelden', zoals hij het zelf zei) en daardoor niet goed kon luisteren. Hij heeft zichzelf aangeleerd om 'te leven in woorden' Hij heeft in ieder geval het gevoel dat hij socialer is geworden. En dat is op zijn minst een vooruitgang. Een vrouw die ik tegen kwam in de bus weet nu waarom haar man vreemd ging, en kan op basis van dat inzicht accepteren waarom dingen gelopen zijn, hoe ze gelopen zijn. Nu ik aan het denken kom, ken ik wel honderden succesverhalen. Op de verslavingskliniek zijn er toch ook veel die van een middel af zijn gekomen en op één of andere manier een stabiel leven hebben bereikt zonder middelengebruik.

[saspuck]

depressiviteit zit bij mij in de familie aan vaders kant.
Vanaf mijn pubertijd (of eerder) heb ik ook klachten gehad. Vooral 's winters veel last van moeheid, somberheid, niets kunnen hebben. Met als resultaat dat ik steeds onzekerder werd over mezelf, mezelf de put in praat en uiteindelijk steeds weer een hekel kreeg aan mezelf. Zo anders ben ik in de zomer: zelfverzekerd, vrolijk, alsof ik de hele wereld aan kan!

Ik heb van alles geprobeerd om me in de slechte periodes beter te voelen: Sint Janskruid, Rhodiola, lichttherapie, Nei-therapie, homeopathie, maar niets hielp echt.
Aan de antidepressiva wilde ik absoluut niet, omdat mijn vader al 30 jaar medicijnen slikt en als een emotieloze zombie door het leven gaat.

Maar onlangs kwam ik op een punt dat het niet meer ging. Jaren stress op mijn werk, schuldgevoelens omdat ik niet meer wist of ik nog van mijn man hield, verliefdheid op een andere man. Uiteindelijk zorgden de scheiding van mijn man en de relatiebreuk met mijn vriend ervoor dat ik het allemaal niet meer aankon. Ik heb besloten dat antidepressiva onvermijdelijk was en ben naar de huisarts gegaan.

Een vriendin tipte me om Lexapro te proberen en dat heb ik gedaan. Wat een verschil!!!! Ik geniet weer van het leven, loop de hele dag te lachen en te stralen. Ik heb het gevoel dat ik nu eindelijk de persoon kan zijn die ik altijd wilde zijn, maar niet was door de depressiviteit. Normaal voelde ik me hooguit in de zomer zo.

ik ben dus zo blij dat ik na 20 jaar knokken om niet aan de medicijnen te hoeven, dit toch gedaan heb!!!! het leven lacht me weer toe en ik hoop dat dit ook nog heel lang zo mag blijven. Misschien ooit zonder medicijnen, want ook daar doe ik mijn best voor.

Sterkte allemaal!!