Beste allen,
Bij deze wil ik graag mijn verhaal met jullie delen, wie weet hebben jullie er wat aan als je denkt dat het nooit meer goed komt. Het is een lang verhaal geworden. Ik beschrijf hoe mijn klachten zijn begonnen, hoe ik het ervaarde, wat ik er aan gedaan heb, wat ik niet gedaan heb en hoe het uiteindelijk beter is gegaan. Tot slot nog een advies voor mensen die nu hetzelfde doormaken.
Na de zomer van vorig jaar ben ik, 22 jaar, vertrokken naar een ver buitenland om daar te studeren. Echter had ik zo'n moeite met de compleet nieuwe situatie daar dat ik me zeer ellendig voelde daar. Enorm gespannen, niet meer slapen, sociale angst en mezelf nauwelijks meer herkennen. Dit kwam voor mij als een complete verrassing, van te voren geen spoortje twijfel en heel veel zin in dit alles. Daarnaast nooit psychische klachten gehad. Na 2 maanden besloten om terug te keren (zou ruim een half jaar wegblijven), ik was bang dat ik daar gek zou worden. Begin november was ik weer terug.
Thuisgekomen viel het tegen. Ik hoopte dat het weer zoals daarvoor zou zijn. Nouja, zo werkt dat niet. Bij gebrek aan studie of werk had ik weinig om handen. Ik sliep nauwelijks, voelde me zeer gespannen en uitzendwerk lukte me hierdoor eigenlijk ook niet, leverde heel veel stress op. Kortom: lege dagen. Ik voelde me heel naar en raar die periode, schrok hier heel erg van. Ik was niet meer de leuke grappige gezellige persoon die ik wilde zijn. Door het huis dwalen met een leeg en eenzaam gevoel in mijn hoofd, met een gevoel van falen met angst voor bijna alles. Ik begreep niet meer hoe ik ooit weer zou kunnen studeren, succesvol zijn, sociaal zijn.. Ik keek tegen iedereen op en voelde me waardeloos. Iedereen leek door te leven en ik zat daar maar.
Na een paar weken heb ik besloten mijn gevoelens/klachten te delen met een goede vriend en mijn ouders, zo kon het namelijk niet langer.. Zo wilde ik niet blijven verdomme! Ook ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Ik vond het prima, als die mij kon helpen dan is dat maar zo.
De psycholoog meende dat ik een aanpassingsstoornis heb opgelopen met angstkenmerken tijdens mijn periode in het buitenland. Dat kon goed kloppen. Samen met de psycholoog liepen we mijn irreëele gedachten na en probeerden die te vervangen door betere gedachten (cognitieve gedragstherapie). Echter, ik was me van elke negatieve gedachte heel bewust en wist dat het onterecht was. Maar daarmee verdwijnen ze niet. Ik dacht: dit is geen goede aanpak, want ik probeerde steeds al beter te denken maar het helpt me niet!
Zo gingen de weken voorbij en werd het nieuwjaar. Langzaamaan begon de somberheid de angstklachten de verdringen en kreeg ik steeds meer de behoefte in bed te blijven liggen. Ik keek niet meer uit naar contacten of bezigheden die ik normaal leuk vond. Ergens begon het gevoel te komen: ik ben gewoon eigenlijk niet zo interessant of boeiend als ik mezelf ooit vond, het is niet anders. Daarmee kwam een soort verslagenheid over mij die maakte dat ik weinig toekomst zag en eigenlijk niet meer zag hoe het ooit beter kon gaan. Dit waren echt verschrikkelijke dagen met een gevoel van dreiging over me heen. De buitenwereld leek naar. Mensen leken mij raar te vinden, ik leek niet meer mee te doen. Alles leek veranderd, alles leek uitzichtloos en waardeloos.
Maar dacht ik, op deze manier wil ik toch potverdikkeme niet verder leven! Het moet anders! Maar hoe dan??? Mijn psycholoog wees mij erop dat ik veel te snel terug wilde naar toen ik nog "gezond" was. Het duurt lang, geduld, wees blij met de kleine stappen. Sinds toen is de knop een beetje om gegaan. Trouw alle leefregels gevolg die we hebben afgesproken. Tijdig opstaan, tijdig naar bed. Geen activiteiten vermijden, ook niet teveel doen. Beetje sporten. Stukken door de stad of door het bos lopen; activiteit i.p.v. inactiviteit!!!
Ik las in de krant een stuk over iemand die uit zijn depressie is geraakt. Er stond een quote in die mij aan het denken zette. Die luidde ongeveer als volgt: "Als ik in bed blijf liggen is de dag toch al verkloot, als ik een dag erop uit ga en die was waardeloos, dan heb ik verdomme wel een actieve waardeloze dag gehad waarop ik het geprobeerd heb". In bed liggen had ik genoeg gedaan, dat hielp niet. Dan maar met een naar gevoel lekker dingen doen die dag, het is niet anders. Ik dacht: dat kan de enige manier zijn om iets te veranderen!!! Dus dat deed ik. Familie bezoeken, einden lopen, de stad in... Koffie drinken in een willekeurige kroeg. In elk geval: op pad! Hoe naar en stompzinnig het ook voelde, het gaf een beter gevoel dan thuis zitten.
Eind januari kon ik mijn studie weer oppakken, niet omdat ik daar zin in had, maar omdat het rooster het aangaf. Ik sliep nog slecht, genoot er totaal niet van en was vaak nog somber. De dagen regen zich aaneen. Maar toch, er was weer afwisseling! Er was weer contact met nieuwe mensen, er was nieuwe informatie van mijn studie, ik had weer een doel. Hoe moeizaam en ongemakkelijk de contacten ook liepen, hoe matig ik de colleges kon volgen, hoe weinig ik van de stof kon begrijpen... Het gaf niet. Ik probeerde het weer. Ik zag het puur als therapie, ik deed weer iets! Langzaam merkte ik dat een dag waarop ik dit deed, hoe slecht het ook ging, voldoening gaf. Voldoening die je nooit voelt na een dag niets doen en terugtrekken. Een heel klein beetje voldoening weliswaar, maar het is iets.
Hoe klein ook, ein-de-lijk iets waar ik me weer aan kon optrekken! Ik was dan soms zo moe aan het eind van de dag dat ik zelfs weer een beetje kon slapen. Weliswaar maximaal 5 uur en vrij onrustig, maar beter dan eerst. Daarmee kwam de concentratie weer een beetje. Ik begon dingen weer te begrijpen, ik kon weer iets uitleggen aan mensen wat ik geleerd had. Ik kon soms weer een boek lezen zonder dat mijn gedachten verzanden in negatieve cirkels. Contacten liepen weer ietsje soepeler.
En zo kwam er een dag, ik weet niet meer precies wanneer, ergens begin februari, dat ik dacht: ik voel me weer een heel klein beetje mezelf. Muziek begon weer iets mooier te klinken. Ik genoot weer van de zon die schijnt. Heel langzaam kon ik weer een klein beetje genieten van sociale contacten en was ik niet alleen maar met mezelf bezig. Ik kon weer een klein beetje ontspannen. Ik begon weer een beetje te voelen!!! Het gevoel van domheid en waardeloosheid ging langzaam weg. Tijdens de afgelopen periode had ik het gevoel niet meer over mijn "mening" te beschikken, of over de ervaringen die ik ooit heb opgedaan. Een heel gek gevoel. Maar heel langzaam voelde ik me weer wat completer, ik had weer toegang tot mijn geheugen leek het wel. Ik wist weer een klein beetje wie ik was.
Sinds toen is het elke dag beter gegaan. Ik slaap weer bijna normaal. Ik geniet van een avondje alleen op de bank, kan weer een beetje lachen met vrienden. Wat allemaal onmogelijk leek om ooit nog te doen, lijkt nu weer mogelijk. Ik zie mijn kwaliteiten weer een beetje. Er komt weer motivatie om dingen te doen. Alledaagse situaties gaan nu vaak zonder stress of somberheid, het gaat allemaal veel soepeler. Het is bizar hoe je precies dezelfde situatie in een keer veel meer ontspannen kan zien en ervaren. De allergrootste verandering is dat het gevoel van genieten weer een beetje terug is. Heel gek. Maar ook heel fijn. Het was een tijdlang helemaal weg. Het zat kennelijk ergens heel diep weggestopt waar ik het niet meer kon vinden. Heel langzaam is het uit een hoekje gekropen en nu mag ik het weer verwelkomen. Heel-erg-fijn.
Nu schrijf ik dit stuk niet alleen om te zeggen hoe fijn het is. Nee, ik wil duidelijk maken dat hoe uitzichtloos je situatie ook aanvoelt, er is hoop! Je denkt misschien dat hoe je je voelt is wie je bent. Dat is niet zo. Een allesoverheersend naar gevoel kan echt veranderen naar een gevoel van rust en genieten. In hele kleine stapjes misschien, maar de uiteindelijk verandering kan echt heel groot zijn, dat heb ik zelf gemerkt. Probeer het niet te snel te willen, neem de tijd. Wees blij met elke kleine stap die je hebt gezet. Accepteer dat het minder gaat, maar accepteer niet dat het voor altijd zo zal blijven. Naarder kan het nauwelijks worden. Probeer in dit feit de motivatie te vinden om toch dingen te ondernemen die je kunnen helpen, ook al voelt dat eng en naar. Het kan je alleen maar helpen. Het heeft mij in elk geval heel erg geholpen. Heel langzaam, maar uiteindelijk kan het echt een enorme verandering teweeg brengen. Neem de tijd, het komt goed.
Ik hoop dat jullie iets hebben aan dit lange verhaal. Hopelijk is het niet te warrig.
Bij vragen ben ik bereikbaar!
-
Minerva
- Berichten: 17642
- Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
- Locatie: Breda
- Contacteer: Website Google+ Twitter
Re: Uit de depressie na aanpassingsstoornis
Mooi beschreven ! Je hebt eigenlijk precies beschreven wat ik leer bij klinische psychologie over hoe een depressie te genezen is. Je hebt het precies zo gedaan. Bijzonder mooi om te lezen.
Het genezen van een depressie heeft namelijk te maken met het principe van uitdoving waardoor in eerste instantie de depressie kan zijn ontstaan. Iemand die telkens negatieve ervaringen heeft, die mislukking op mislukking stapelt, die loopt de kans om depressief te worden. Depressie ontstaat doorgaans uit gevoelens van falen, mislukking en niet genoeg energie en plezier halen uit de positieve zaken. Overbelasting en het niet halen van doelen die men zich gesteld had. Depressie ontstaat doordat mensen gericht zijn op zaken die hen niet lukken, die niet goed gaan. Ze houden vast aan doelen die niet haalbaar zijn.
Het genezen van een depressie heeft dus ondermeer te maken met het gebrek aan positieve ervaringen, een gebrek aan succes ervaringen. Het gevoel van overwinning, ergens energie van krijgen ipv dat het enkel energie kost. Het heeft te maken met geluksgevoel te ervaren, hoop krijgen, gericht zijn op dingen die je wel iets opleveren, andere doelen !
Wat jij hebt gedaan is precies dat. Die zin die jij las, is echt het keerpunt in je depressieve toestand geweest.
Je ging wandelen, gezelschap zoeken, wat drinken elders, je startte met je nieuwe studie, allemaal nieuwe ervaringen, waarbij je hoe klein dan ook letterlijk stapjes zette om te kijken of andere doelen, andere bezigheden je meer brachten. De teleurstellingen en mislukkingen uit je verleden werden hiermee wat verder op de achtergrond gezet en je deed weer positieve ervaringen op. Je lichaam was actiever en maakte andere stofjes aan (endorfinen) dan dat je enkel in je bed bleef liggen zodat je je letterlijk wat beter ging voelen. De activiteit alleen maakt dat je de juiste stofjes aan maakt en de activiteit zelf kan dan ook nog eens bevrediging geven als het wel positief is.
En zo kwam jij er inderdaad uit. En voelde je je met de nodige rust en verwerking, steeds een beetje beter. En dan komt de positieve vicieuze cirkel in werking. Je krijgt dan een vliegwiel beweging psychisch gezien, het herstel kan dan versnellen naarmate dingen je weer lukken en jij weer energie krijgt van de succeservaringen.
In de put en nu weer uit de put dus.. goed dat je dit beschrijft zo. Leerzaam voor jezelf en voor anderen.
Het genezen van een depressie heeft namelijk te maken met het principe van uitdoving waardoor in eerste instantie de depressie kan zijn ontstaan. Iemand die telkens negatieve ervaringen heeft, die mislukking op mislukking stapelt, die loopt de kans om depressief te worden. Depressie ontstaat doorgaans uit gevoelens van falen, mislukking en niet genoeg energie en plezier halen uit de positieve zaken. Overbelasting en het niet halen van doelen die men zich gesteld had. Depressie ontstaat doordat mensen gericht zijn op zaken die hen niet lukken, die niet goed gaan. Ze houden vast aan doelen die niet haalbaar zijn.
Het genezen van een depressie heeft dus ondermeer te maken met het gebrek aan positieve ervaringen, een gebrek aan succes ervaringen. Het gevoel van overwinning, ergens energie van krijgen ipv dat het enkel energie kost. Het heeft te maken met geluksgevoel te ervaren, hoop krijgen, gericht zijn op dingen die je wel iets opleveren, andere doelen !
Wat jij hebt gedaan is precies dat. Die zin die jij las, is echt het keerpunt in je depressieve toestand geweest.
Het gaf je het inzicht dat je nodig had, good timing. Je brein was er klaar voor om deze waarheid te bevatten en je deed wat je moest doen. Actief zijn, succeservaringen zoeken. De negatieve gerichtheid ombuigen naar een kans op positiviteit."Als ik in bed blijf liggen is de dag toch al verkloot, als ik een dag erop uit ga en die was waardeloos, dan heb ik verdomme wel een actieve waardeloze dag gehad waarop ik het geprobeerd heb".
Je ging wandelen, gezelschap zoeken, wat drinken elders, je startte met je nieuwe studie, allemaal nieuwe ervaringen, waarbij je hoe klein dan ook letterlijk stapjes zette om te kijken of andere doelen, andere bezigheden je meer brachten. De teleurstellingen en mislukkingen uit je verleden werden hiermee wat verder op de achtergrond gezet en je deed weer positieve ervaringen op. Je lichaam was actiever en maakte andere stofjes aan (endorfinen) dan dat je enkel in je bed bleef liggen zodat je je letterlijk wat beter ging voelen. De activiteit alleen maakt dat je de juiste stofjes aan maakt en de activiteit zelf kan dan ook nog eens bevrediging geven als het wel positief is.
En zo kwam jij er inderdaad uit. En voelde je je met de nodige rust en verwerking, steeds een beetje beter. En dan komt de positieve vicieuze cirkel in werking. Je krijgt dan een vliegwiel beweging psychisch gezien, het herstel kan dan versnellen naarmate dingen je weer lukken en jij weer energie krijgt van de succeservaringen.
In de put en nu weer uit de put dus.. goed dat je dit beschrijft zo. Leerzaam voor jezelf en voor anderen.
Inzicht als Uitweg..
Re: Uit de depressie na aanpassingsstoornis
Hoi 17238021,
wat jamer, dat die cofgnitieve gedragstherapie het voor jou zo zwwwaar heeft gemaakt.
Idd: je knt op gegeven moment heel handig worden, in "een beter gedachte denken" maar zo werken dingen vaak niet. Je geest, mind, brein ettc. is nogal subtiel en kent verschilende lagen.
Angst komt uit een veel ''diepere'' laag dan je bewuste gedachten. Door "bewust een positieve gedachte te denken" maak je geen enkele indruk op je angst. Ondertussen kost de therapie wel veel energie- en word er gesuggereerd, dat als je nu maar correct denkt, dat het dan allemaal wel goed zal komen.
Heel erg knap, dat je er ondanks deze malloterie toch uit bent gekomen...!!
Je hebt er heel hard en in je eentje voor moeten knokken, des te knapper, dat het toch gelukt is...!!
(En zouden je oude angsten je ooit weer komen plagen, stap dan naar een andere psycholoog, die een techniek hanteert, die je autonome zenuwstel beinvloedt. Hypnose, emdr, somatic experiencing, gespecialiseerde kinesiologie - dan pak je "de plek waar de angst vandaan komt" aan. Het kost minder energie dan telkens jezelf corrigeren "zo moet ik niet denken" en het werkt doorgaans relatief snel. Soms 3 sessies, soms een aantal maanden.)
wat jamer, dat die cofgnitieve gedragstherapie het voor jou zo zwwwaar heeft gemaakt.
Idd: je knt op gegeven moment heel handig worden, in "een beter gedachte denken" maar zo werken dingen vaak niet. Je geest, mind, brein ettc. is nogal subtiel en kent verschilende lagen.
Angst komt uit een veel ''diepere'' laag dan je bewuste gedachten. Door "bewust een positieve gedachte te denken" maak je geen enkele indruk op je angst. Ondertussen kost de therapie wel veel energie- en word er gesuggereerd, dat als je nu maar correct denkt, dat het dan allemaal wel goed zal komen.
Heel erg knap, dat je er ondanks deze malloterie toch uit bent gekomen...!!
Je hebt er heel hard en in je eentje voor moeten knokken, des te knapper, dat het toch gelukt is...!!
(En zouden je oude angsten je ooit weer komen plagen, stap dan naar een andere psycholoog, die een techniek hanteert, die je autonome zenuwstel beinvloedt. Hypnose, emdr, somatic experiencing, gespecialiseerde kinesiologie - dan pak je "de plek waar de angst vandaan komt" aan. Het kost minder energie dan telkens jezelf corrigeren "zo moet ik niet denken" en het werkt doorgaans relatief snel. Soms 3 sessies, soms een aantal maanden.)
-
17238021
Re: Uit de depressie na aanpassingsstoornis
@Mystica, dank je reactie! Wat je zegt klopt allemaal helemaal. Het is echt hard werken met bijna alleen maar tegenslagen. Een grote zwarte tijd. Maar als je blijft proberen komt er uiteindelijk toch iets wat lukt en wat eindelijk een heel klein beetje goed voelt. Wat een contrast in zo'n donkere periode! Dit wil je vaker! Dit gevoel levert echt een sneeuwbaleffect op, want het geeft je motivatie om door te blijven gaan. Langzaam krijg je iets meer vertrouwen in je situatie, gaan dingen beter, krijg je weer een goed gevoel, krijg je nog meer vertrouwen, gaan dingen nog beter... Enzovoorts, enzovoorts. Totdat je uiteindelijk zelfs weer van kleine dingen kunt genieten. Duurt lang, maar levert zoveel moois op. Ik kan het weten nu 
@Janneke, ook dank voor je reactie! Over die lagen is helemaal waar! Ik denk dat het per persoon erg verschilt hoe bewust je je daarvan bent. Een psycholoog kan je hierbij inzicht geven, dat heeft ze bij mij wel bereikt.
Cognitieve gedragstherapie schijnt bewezen te helpen bij een depressie. Ik denk dat het effect van persoon tot persoon verschilt. Ik heb hierdoor in elk geval wel geleerd veel bewuster op te merken welke gedachte speelt op welk moment en hoe dit mijn gevoel/emoties beïnvloedt. Hierdoor lukte het mij wel tijdig negatieve gedachtencirkels op te merken en een halt toe te roepen. Helpt echt niet altijd en voor 100%, maar heeft mij zeker een zet in de goede richting gegeven!
@Janneke, ook dank voor je reactie! Over die lagen is helemaal waar! Ik denk dat het per persoon erg verschilt hoe bewust je je daarvan bent. Een psycholoog kan je hierbij inzicht geven, dat heeft ze bij mij wel bereikt.
Cognitieve gedragstherapie schijnt bewezen te helpen bij een depressie. Ik denk dat het effect van persoon tot persoon verschilt. Ik heb hierdoor in elk geval wel geleerd veel bewuster op te merken welke gedachte speelt op welk moment en hoe dit mijn gevoel/emoties beïnvloedt. Hierdoor lukte het mij wel tijdig negatieve gedachtencirkels op te merken en een halt toe te roepen. Helpt echt niet altijd en voor 100%, maar heeft mij zeker een zet in de goede richting gegeven!
-
Hawk L.
Re: Uit de depressie na aanpassingsstoornis
Een "aanpassingsstoornis"? Bestaat dat ook al? 
Hoe is de diagnose gesteld?
Wat houdt het, behalve dat je moeite hebt met aanpassingen, in?
Veel sterkte, verder!
Hoe is de diagnose gesteld?
Wat houdt het, behalve dat je moeite hebt met aanpassingen, in?
Veel sterkte, verder!
-
17238021
Re: Uit de depressie na aanpassingsstoornis
Beste Hawk,
Een aanpassingsstoornis is een reactie die optreedt na een periode van (stevige) psychische stress door een grote verandering in het leven. In mijn geval was dat in mijn eentje verhuizen naar een ander land en daarna grote moeite hebben met de nieuwe situatie, voor mij in alle opzichten. Ik had daar veel tegenslagen te verwerken en had daarnaast moeite met de sociale situatie aldaar, terwijl ik dit helemaal niet had zien aankomen. Dit leverde mij daar heel veel stress op, angst, niet meer slapen en verlangen naar huis. Dit heeft weken geduurd en heeft na terugkomst zijn sporen nagelaten.
Na zo'n hevige periode van stress kun je gespannen, angstig en/of depressief worden. In mijn geval heb ik dit alledrie mogen ervaren, min of meer in deze volgorde (hoewel het alle drie continu in een bepaalde mate aanwezig was).
Hoe deze diagnose? Grote verandering -> ervaren van zeer veel stress -> beginnen depressie- en angstklachten (ook na wegvallen verandering / stressor). Voor zover ik weet is dit iets eenmaligs.. Denk tenminste voor mij wel, want weet nu wat beter waar mijn grenzen liggen
Inmiddels gaat het alweer een paar weken helemaal goed trouwens. Voel me weer kiplekker in mijn vel, eigenlijk zoals voor deze nare periode.. Zo snel als de klachten kwamen, zijn ze ook weer verdwenen gelukkig.
Een aanpassingsstoornis is een reactie die optreedt na een periode van (stevige) psychische stress door een grote verandering in het leven. In mijn geval was dat in mijn eentje verhuizen naar een ander land en daarna grote moeite hebben met de nieuwe situatie, voor mij in alle opzichten. Ik had daar veel tegenslagen te verwerken en had daarnaast moeite met de sociale situatie aldaar, terwijl ik dit helemaal niet had zien aankomen. Dit leverde mij daar heel veel stress op, angst, niet meer slapen en verlangen naar huis. Dit heeft weken geduurd en heeft na terugkomst zijn sporen nagelaten.
Na zo'n hevige periode van stress kun je gespannen, angstig en/of depressief worden. In mijn geval heb ik dit alledrie mogen ervaren, min of meer in deze volgorde (hoewel het alle drie continu in een bepaalde mate aanwezig was).
Hoe deze diagnose? Grote verandering -> ervaren van zeer veel stress -> beginnen depressie- en angstklachten (ook na wegvallen verandering / stressor). Voor zover ik weet is dit iets eenmaligs.. Denk tenminste voor mij wel, want weet nu wat beter waar mijn grenzen liggen
Inmiddels gaat het alweer een paar weken helemaal goed trouwens. Voel me weer kiplekker in mijn vel, eigenlijk zoals voor deze nare periode.. Zo snel als de klachten kwamen, zijn ze ook weer verdwenen gelukkig.