Beste allen,
Bij deze wil ik graag mijn verhaal met jullie delen, wie weet hebben jullie er wat aan als je denkt dat het nooit meer goed komt. Het is een lang verhaal geworden. Ik beschrijf hoe mijn klachten zijn begonnen, hoe ik het ervaarde, wat ik er aan gedaan heb, wat ik niet gedaan heb en hoe het uiteindelijk beter is gegaan. Tot slot nog een advies voor mensen die nu hetzelfde doormaken.
Na de zomer van vorig jaar ben ik, 22 jaar, vertrokken naar een ver buitenland om daar te studeren. Echter had ik zo'n moeite met de compleet nieuwe situatie daar dat ik me zeer ellendig voelde daar. Enorm gespannen, niet meer slapen, sociale angst en mezelf nauwelijks meer herkennen. Dit kwam voor mij als een complete verrassing, van te voren geen spoortje twijfel en heel veel zin in dit alles. Daarnaast nooit psychische klachten gehad. Na 2 maanden besloten om terug te keren (zou ruim een half jaar wegblijven), ik was bang dat ik daar gek zou worden. Begin november was ik weer terug.
Thuisgekomen viel het tegen. Ik hoopte dat het weer zoals daarvoor zou zijn. Nouja, zo werkt dat niet. Bij gebrek aan studie of werk had ik weinig om handen. Ik sliep nauwelijks, voelde me zeer gespannen en uitzendwerk lukte me hierdoor eigenlijk ook niet, leverde heel veel stress op. Kortom: lege dagen. Ik voelde me heel naar en raar die periode, schrok hier heel erg van. Ik was niet meer de leuke grappige gezellige persoon die ik wilde zijn. Door het huis dwalen met een leeg en eenzaam gevoel in mijn hoofd, met een gevoel van falen met angst voor bijna alles. Ik begreep niet meer hoe ik ooit weer zou kunnen studeren, succesvol zijn, sociaal zijn.. Ik keek tegen iedereen op en voelde me waardeloos. Iedereen leek door te leven en ik zat daar maar.
Na een paar weken heb ik besloten mijn gevoelens/klachten te delen met een goede vriend en mijn ouders, zo kon het namelijk niet langer.. Zo wilde ik niet blijven verdomme! Ook ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Ik vond het prima, als die mij kon helpen dan is dat maar zo.
De psycholoog meende dat ik een aanpassingsstoornis heb opgelopen met angstkenmerken tijdens mijn periode in het buitenland. Dat kon goed kloppen. Samen met de psycholoog liepen we mijn irreëele gedachten na en probeerden die te vervangen door betere gedachten (cognitieve gedragstherapie). Echter, ik was me van elke negatieve gedachte heel bewust en wist dat het onterecht was. Maar daarmee verdwijnen ze niet. Ik dacht: dit is geen goede aanpak, want ik probeerde steeds al beter te denken maar het helpt me niet!
Zo gingen de weken voorbij en werd het nieuwjaar. Langzaamaan begon de somberheid de angstklachten de verdringen en kreeg ik steeds meer de behoefte in bed te blijven liggen. Ik keek niet meer uit naar contacten of bezigheden die ik normaal leuk vond. Ergens begon het gevoel te komen: ik ben gewoon eigenlijk niet zo interessant of boeiend als ik mezelf ooit vond, het is niet anders. Daarmee kwam een soort verslagenheid over mij die maakte dat ik weinig toekomst zag en eigenlijk niet meer zag hoe het ooit beter kon gaan. Dit waren echt verschrikkelijke dagen met een gevoel van dreiging over me heen. De buitenwereld leek naar. Mensen leken mij raar te vinden, ik leek niet meer mee te doen. Alles leek veranderd, alles leek uitzichtloos en waardeloos.
Maar dacht ik, op deze manier wil ik toch potverdikkeme niet verder leven! Het moet anders! Maar hoe dan??? Mijn psycholoog wees mij erop dat ik veel te snel terug wilde naar toen ik nog "gezond" was. Het duurt lang, geduld, wees blij met de kleine stappen. Sinds toen is de knop een beetje om gegaan. Trouw alle leefregels gevolg die we hebben afgesproken. Tijdig opstaan, tijdig naar bed. Geen activiteiten vermijden, ook niet teveel doen. Beetje sporten. Stukken door de stad of door het bos lopen; activiteit i.p.v. inactiviteit!!!
Ik las in de krant een stuk over iemand die uit zijn depressie is geraakt. Er stond een quote in die mij aan het denken zette. Die luidde ongeveer als volgt: "Als ik in bed blijf liggen is de dag toch al verkloot, als ik een dag erop uit ga en die was waardeloos, dan heb ik verdomme wel een actieve waardeloze dag gehad waarop ik het geprobeerd heb". In bed liggen had ik genoeg gedaan, dat hielp niet. Dan maar met een naar gevoel lekker dingen doen die dag, het is niet anders. Ik dacht: dat kan de enige manier zijn om iets te veranderen!!! Dus dat deed ik. Familie bezoeken, einden lopen, de stad in... Koffie drinken in een willekeurige kroeg. In elk geval: op pad! Hoe naar en stompzinnig het ook voelde, het gaf een beter gevoel dan thuis zitten.
Eind januari kon ik mijn studie weer oppakken, niet omdat ik daar zin in had, maar omdat het rooster het aangaf. Ik sliep nog slecht, genoot er totaal niet van en was vaak nog somber. De dagen regen zich aaneen. Maar toch, er was weer afwisseling! Er was weer contact met nieuwe mensen, er was nieuwe informatie van mijn studie, ik had weer een doel. Hoe moeizaam en ongemakkelijk de contacten ook liepen, hoe matig ik de colleges kon volgen, hoe weinig ik van de stof kon begrijpen... Het gaf niet. Ik probeerde het weer. Ik zag het puur als therapie, ik deed weer iets! Langzaam merkte ik dat een dag waarop ik dit deed, hoe slecht het ook ging, voldoening gaf. Voldoening die je nooit voelt na een dag niets doen en terugtrekken. Een heel klein beetje voldoening weliswaar, maar het is iets.
Hoe klein ook, ein-de-lijk iets waar ik me weer aan kon optrekken! Ik was dan soms zo moe aan het eind van de dag dat ik zelfs weer een beetje kon slapen. Weliswaar maximaal 5 uur en vrij onrustig, maar beter dan eerst. Daarmee kwam de concentratie weer een beetje. Ik begon dingen weer te begrijpen, ik kon weer iets uitleggen aan mensen wat ik geleerd had. Ik kon soms weer een boek lezen zonder dat mijn gedachten verzanden in negatieve cirkels. Contacten liepen weer ietsje soepeler.
En zo kwam er een dag, ik weet niet meer precies wanneer, ergens begin februari, dat ik dacht: ik voel me weer een heel klein beetje mezelf. Muziek begon weer iets mooier te klinken. Ik genoot weer van de zon die schijnt. Heel langzaam kon ik weer een klein beetje genieten van sociale contacten en was ik niet alleen maar met mezelf bezig. Ik kon weer een klein beetje ontspannen. Ik begon weer een beetje te voelen!!! Het gevoel van domheid en waardeloosheid ging langzaam weg. Tijdens de afgelopen periode had ik het gevoel niet meer over mijn "mening" te beschikken, of over de ervaringen die ik ooit heb opgedaan. Een heel gek gevoel. Maar heel langzaam voelde ik me weer wat completer, ik had weer toegang tot mijn geheugen leek het wel. Ik wist weer een klein beetje wie ik was.
Sinds toen is het elke dag beter gegaan. Ik slaap weer bijna normaal. Ik geniet van een avondje alleen op de bank, kan weer een beetje lachen met vrienden. Wat allemaal onmogelijk leek om ooit nog te doen, lijkt nu weer mogelijk. Ik zie mijn kwaliteiten weer een beetje. Er komt weer motivatie om dingen te doen. Alledaagse situaties gaan nu vaak zonder stress of somberheid, het gaat allemaal veel soepeler. Het is bizar hoe je precies dezelfde situatie in een keer veel meer ontspannen kan zien en ervaren. De allergrootste verandering is dat het gevoel van genieten weer een beetje terug is. Heel gek. Maar ook heel fijn. Het was een tijdlang helemaal weg. Het zat kennelijk ergens heel diep weggestopt waar ik het niet meer kon vinden. Heel langzaam is het uit een hoekje gekropen en nu mag ik het weer verwelkomen. Heel-erg-fijn.
Nu schrijf ik dit stuk niet alleen om te zeggen hoe fijn het is. Nee, ik wil duidelijk maken dat hoe uitzichtloos je situatie ook aanvoelt, er is hoop! Je denkt misschien dat hoe je je voelt is wie je bent. Dat is niet zo. Een allesoverheersend naar gevoel kan echt veranderen naar een gevoel van rust en genieten. In hele kleine stapjes misschien, maar de uiteindelijk verandering kan echt heel groot zijn, dat heb ik zelf gemerkt. Probeer het niet te snel te willen, neem de tijd. Wees blij met elke kleine stap die je hebt gezet. Accepteer dat het minder gaat, maar accepteer niet dat het voor altijd zo zal blijven. Naarder kan het nauwelijks worden. Probeer in dit feit de motivatie te vinden om toch dingen te ondernemen die je kunnen helpen, ook al voelt dat eng en naar. Het kan je alleen maar helpen. Het heeft mij in elk geval heel erg geholpen. Heel langzaam, maar uiteindelijk kan het echt een enorme verandering teweeg brengen. Neem de tijd, het komt goed.
Ik hoop dat jullie iets hebben aan dit lange verhaal. Hopelijk is het niet te warrig.
Bij vragen ben ik bereikbaar!