Of je nu laag of hoog van niveau bent je blijft allemaal een mens met een bepaalde capaciteit. De norm die jullie hanteren lijkt wel een politieke norm maar het is niet nodig om iemand per sé onder de tafel te kletsen en het te winnen in een discussie of conversatie. Het gaat niet om gelijk krijgen, jij hebt jouw waarheid en visie en die ander de zijne. Daarnaast is er ook een gezamenlijke waarheid om naar op zoek te gaan. Tevens kun je in een gesprek van de tien gegeven argumenten die je naar je hoofd krijgt er twee uitpakken. De twee sterkste pak je eruit en daar reageer je op, zo bewaar jij je rust en ontkracht je de twee sterkste. Je hoofd namelijk niet op alles te reageren en om aan alles aandacht te geven in veel te vermoeiend. Immers, alles hangt met elkaar samen dus die andere acht argumenten zullen er vast mee samen hangen.
Door bijvoorbeeld niets te zeggen zeg kun je ook een hoop zeggen. Door serieus op zaken in te gaan laat je zien dat het jou raakt. Je kunt ook simpel zeggen; ja dat kan, dat mag jij zo zien maar ik zie dat anders, jammer dat je het niet in een breder perspectief kan zien. Jammer dat je niet open staat voor dialoog en het alleen vanuit jouw zienswijze kunt bekijken etc. Als iemand jouw mening niet belangrijk vindt maar alleen dat van zichzelf, dan ben je toch al gauw klaar met het gesprek? Je kunt allebei een andere mening hebben en toch samen door één deur. Door juist niet aan alles mee te doen ben je ook sterk, door niet overal op in te gaan en het te laten voor wat het is toon je ook een sterke kant en dat is jezelf beheersen en niet overal op te willen schieten. Ook is het mooi om die ander –als hij/zij gelijk heeft- ook gelijk te geven of zijn/haar mening te delen en er iets op toe te voegen. Door midden van bijvoorbeeld vragen te stellen; zie jij het ook zo? Vind jij dat als je in een dergelijk positie staat dat het ook zo en zo kan zijn? Hoe bedoel je dat? (beetje onderzoekend en begripvol). Zodat er een opening ontstaat waarbij je sympathie toont voor elkaars zienswijze. Dan geef je hier en daar nog wat complimenten; wat leuk dat jij dat zo ziet! Of, dat vind je leuk hè? Dan voelt die persoon zich happy en kun jij jouw argumenten naar voren schuiven. Zo combineer je een beetje wat sociale vaardigheden met wat leuke en niet leuke serieuze materie en gesprekonderwerpen.
De meesten oordelen die gegeven worden zijn de oordelen die jij juist aantrekt. Uiteindelijk ben jij wel de gene die zichzelf veroordeelt want jij bepaald zelf wat je doet met de gegeven kritiek. Je kunt het zien als een soort cadeautje. Je weet niet wat erin zit en of je het wel of niet leuk vindt. Dat weet je pas als je het opengemaakt hebt. Want jouw reactie op het cadeau lokt weer een nieuwe reactie uit door de persoon die het gegeven heeft. Je kunt er leuk, luchtig, fel en heftig of juist niet op reageren. Sterker nog, je kunt zeggen; hier kom ik later op terug.
En ja kinderachtig, je bent jezelf alweer aan het veroordelen. Je bent zoals je bent en je staat open voor ontwikkeling. Je durft nu naar jezelf te kijken en aan jezelf te werken. Zo zie ik het, dus niet echt kinderachtig maar meer haantjesgedrag
Ook een hoop psychologen zijn gek
Desondanks kunnen ze andere mensen wel helpen. Een beetje zelfreflectie en onderzoek kan geen kwaad en aan jezelf werken om je beter te voelen en er voor andere te zijn ook niet. Maar je hoeft ook niet je leven lang jezelf tot op het bot uit te diepen.
