Psycholoog.net/forum

Goeie avond allemaal..
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met een probleem waar ik tegenaan loop.

Ik zit in een heel lelijk pakket. Ik heb niet zo'n fijne jeugd gehad... Er zit een aantal jaren misbruik in het spel, dit is het grootste gedeelte wat meespeelt. Het is een lang verhaal, maar om het kort te maken; op van mijn 10 tot mijn 13/14e heb ik een dubbelleven geleefd, na dit gebeuren, op mijn 15e, stortte ik in op school en werd doorverwezen naar een psychiater, hier ben ik behandeld voor PTSS. Ik voelde me daarna een tijdje goed, heb mijn vmbo diploma gehaald, waarvoor ik alsnog hard moest knokken, door de moeilijke tijden is mijn IQ ook heel hard gedaald door de concentratie en slaapproblemen. Maar goed, ik had mijn diploma en dat was mijn doel voor toen. Ik was beter, dacht ik. Die vreugde was al weer snel voorbij, het ging steeds slechter met me, en sindsdien is het eigenlijk alleen maar slechter gegaan. Dit duurt nou al 2 jaar en het zijn geen 'ups & downs'. Nee.. het gaat alleen maar slechter. Het is niet zo dat ik elke avond mezelf in slaap huil, hier had ik vooral voor mijn 15e last van, na de psychiater was dat over, ik had veel angst toen, ook over. Nu voel ik mij vooral leeg, en op sociaal gebied gaat het ook niet goed. Ik ben ontzettend slecht geworden in contacten leggen en praten met mensen. Ik ben niet gesloten zoals de meeste mensen dat zijn, die het gewoon niet wíllen vertellen. Ik kan het niet, voor mezelf krijg ik het zelfs niet meer m'n strot uit. Het komt er niet uit, ik heb het zo ver weggedrukt, ik weet zelfs niet eens meer waarom ik zo doodongelukkig ben. Ik begin last te krijgen van agressieproblemen en ben bang dat ik hier thuis iets doe waar ik heel veel spijt van zal krijgen. Het zit nu allemaal nog in mijn hoofd, maar ben heel bang dat dat er vroeg of laat uit komt, is het niet morgen is het wel binnen een jaar. Ik zou iemand zonder problemen kunnen wurgen, in het speciaal mijn moeder of zus. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen moordenaar, ik hou zielsveel van ze maar ik weet niet meer waar ik toe in staat ben als het er weer eens in schiet. Ik zit dan ook altijd op mijn kamer als ik niet aan het werk ben, probeer alles te ontwijken wat kan uitmonden in een ruzie/conflict. Waar een normaal mens een keer kutwijf roept, barst ik uit. Ik kan het onder bedwang houden, maar de gedachtes die ik heb zijn niet misselijk. Ik ben buiten dat ook een gevaar voor mijzelf. Mijn hoofd is leeg, en welke vraag steeds vaker in me op komt is wat ik hier nou nog doe? Het is niet zo dat ik mezelf nu van kant zou maken, op elk moment van de dag. Maar zodra er een conflict is ben ik in alle staten. Nogmaals, ik kan het nu nog onderdrukken, het binnen houden, het ontwijken. Maar in mn hoofd is het 1 grote storm van gemengde emoties. Het is niet makkelijk. Ik heb een half jaar geleden ook therapie gehad met mijn moeder, althans, geprobeerd, na 2 keer is het gigantisch geëscaleerd en zijn we er maar mee gekapt. Dit heeft een behoorlijke impact gehad op mij.. Geen therapie met mijn moeder dus. Ik moet hier weg, zo snel mogelijk, al is het maar voor 2 maanden. Ik word hier gek en ben bang voor mezelf. Dit is even kort samen gevat, er spelen zo ontzettend veel dingen mee. En ik hoef ook niet in details te treden...
Ik moet sowieso naar een huisarts. Dat is duidelijk. Maar ik ben bang dat ik weer naar een psychiater word gestuurd of een maatschappelijk werker die mij samen met mijn moeder in n therapie gooit. Ik moet hier van af voor het te laat is.
Nu is mijn vraag, zou ik in aanmerking komen voor een opname?
Het zal niet leuk zijn, dat weet ik heel goed. Maar ik moet mijzelf in veiligheid brengen.
Als ik niet in aanmerking kom ga ik er ook geen moeite voor doen. Het is mijn laatste optie, voor mij de laatste hoop.. Ik ben net 19 geworden, en heb al veelste veel meegemaakt. t Hoeft van mij niet meer, dit is mijn laatste kans die ik mijzelf geef.

Iemand die mijn vraag kan beantwoorden, of advies kan geven? Iets anders wat evt kan helpen??

-groetjes

Hoi Carnivore,
hiephoi, je bent 19, niemand kan jou dwingen. (Behalve als je daadwerkelijk een gevaar bent voor je omgeving.)
De huisarts is een goed startpunt - en wat ik denk, dat dat je een individuele psychotherapie gericht op traumaverwerking nodig hebt. Het spijt me, maar in 1 therapie kun je PTSS niet altijd "genezen". (Ik vind PTSS geen ziekte, trouwens: het is een heftige reactie op iets, wat totaal niet had mogen gebeuren. Daar is weinig 'fout' aan, maar het zou wel heel goed zijn, als die heftigheid er af ging.)

Tijdelijke opname zou wellicht even de druk van de ketel halen - en dat is de moeite waard. Om na een paar weken begeleid te gaan kamerwonen met therapie.

En als je vertelt, dat je met liefde je moeder zou kunne wurgen, terwijl je dat niet wilt, kom je zeker in aanmerking voo rin elk geval therpie - en als je het vraagt ook opname. Gewoon, om er even uit te zijn.

En wat je momenteel heel hard nodig hebt, zijn allerlei vaardigheden, die thuishoren in wat technisch heet "de eeste fase van het verwerkingsproces." Die eerste fase heet officieel 'stabiliseren". Ik zeg meestal 'poot'n stevig op de grond'. Het gaat om zaken als 'rust in de tent en veiligheid' - inventariseren wat er op dit moment in je leven speelt en wat je er met een scala aan maatregelen aan zou kunnen doen.

Zoals idd maken, dat je bij je moeder uit de buurt komt.
Vrouwen met ervaringen van sexueel misbruik hebben vaak een ingewikkelde relatie met haar moeder. Ze is niet de dader, maar lang niet alle moeders kiezen onvoorwaardelijk en zonder voorbehoud voor de dochter die misbruikt is - en dat wringt, dat kan gemeen zeer doen. Dat "de therapie" met je moeder al na 2 gesprekken mislukte is heel jammer, maar ik kan me er veel bij voorstellen. Sowieso is de band moeder - dochter al hartstikke ingewikkeld met allerlei loyaliteiten, afzetten, op elkaar lijken, identificatie, etc.etc. En dan zoiets pijnlijks er tussen door (waar ook niet iedere peut kaas van heeft gegeten) dat IS gewoon op zijn zachtst gezegd lastig.
Heel jammer, dat het voor jou, jullie peut en je moeder te lastig was! En jij zit nu met de gebakken peren...

Heb je bij die psychiater toen je 15 was, geleerd, om goed voor jezelf te zorgen....?
Dat is belangrijk.
Bijv.: zoek naar 'hulpbronnen'.
Zoals: bij muziek kom ik tot rust. (Al je boos bent: rolling stones, hiphppo, etc. Of juist Bach of new age.)
Wandelen maakt mijn hoofd leeg.
"Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik".
Als ik me naar voel, schrijf ik in mijn dagboek.
Warme thee van zoethout met goudsbloem beurt me op.
Als ik verdrietig ben, ga ik in mijn schommelstoel zitten.
Als ik cederolie verdamp in zo'n geurlampje, word ik helmaal rustig.
Als ik glutamine slik, kan ik goed slapen.
Zachtjes mijn gezicht masseren helpt me ontspannen. Etc.

Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Momenteel puur experimenteel. Ik geloof grif, dat je momenteel tegen het plafond zit, dus beperk je tot :"kijken naar" 'Gosh tjonge, ja - hoe gaan die dingen nou in t werk...?' Waar zit die spanning...? En dan weer kijken: zou een van mijn hulpbronnen kunnen helpen...?

En, wat feitelijk ook nog een klus is in die eerste fase: (als je niet meer helemaal tegen het plafond zit) nadenken over: ''hoe werkt macht, wat is manipulatie en hoe kan ik me dat van het lijf leren houden''.
Ik moest daar vooral aan denken toen je schreef:

Carnivore schreef:op sociaal gebied gaat het ook niet goed. Ik ben ontzettend slecht geworden in contacten leggen en praten met mensen. Ik ben niet gesloten zoals de meeste mensen dat zijn, die het gewoon niet wíllen vertellen. Ik kan het niet, voor mezelf krijg ik het zelfs niet meer m'n strot uit. Het komt er niet uit, ik heb het zo ver weggedrukt, ik weet zelfs niet eens meer waarom ik zo doodongelukkig ben. Ik begin last te krijgen van agressieproblemen en ben bang dat ik hier thuis iets doe waar ik heel veel spijt van zal krijgen.

Dit klinkt mij in de oren, alsof je jezelf heel erg in een of anderen "houding" hebt gedwongen. Waarbij je, wat je echt voelt, wegduwde. Om niet te zeggen, moest wegduwen. ( - Gosh, van wie moet dat dan...? Dat is nou macht.)
En dat je agressie in feite is, dat je gevoel zegt "Ik krijg kramp van die gedwongen houding - ik wil ...."

Op zich kun je stommere dingen doen, dat 'het conflict vermijden, zodat je je moeder of zus gaat wurgen' maar als dat ook weer een soort van "Ik dwing mezelf in een houding en ik moet doen, wat ik verstandig vind" wordt - dan verergert ook weer het geevoel van "Ik krijg kramp van die gedwongen houding - ik wil hier in elk geval uit, ik wil...."

Voeg daar aan toe: je hebt tijdens/ na je misbruik een tijdlang een dubbelleven geleid. Dat herken ik, als incestvrouw. Dat is zwaar. En het is ook heel verdrietig: mensen vliegen er zo maar in, ook mensen waar jij van houdt en die van jou houden.
Dus als je nu jezelf allerlei dingen oplegt, roept dat ook weer herinneringen wakker.
(Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan: afbouwen! Hulpbronnen er tegen aan gooien!!)

Heb je al plannen voor een huisartsenbezoek...?
Houd je haaks!!

Bedankt voor de reactiie. Het is allemaal heel raar gegaan, een ontzettend ingewikkeld verhaal. Dit is echt heel kort samengevat. K heb ook meerdere klachten. En dingen die mij rustg maken heb ik vaak geprobeerd. Ik ga helemaal op in muziek, dan kan ik echt genieten, dat is van mij en dan zit ik in mijn gehele eigen wereld. Maar het voldoet niet genoeg. Ik ben bijv dol op kaarsen, en heb een abnormale routine, een drang alles onder controle te hebben, wat mij extra gestresst maakt als dat in de war word geschopt.
Een paar van mijn klachten zijn vooral deze: het gevoel uit mn lichaam te treden, vaak in situaties waar veel mensen zijn, in de stad bijv. Wel kunnen slapen, maar heel waaks, heb ook t gevoel dat mijn fases (remslaap....) n de war zijn, zo slaap ik voor t wakker worden sochtends ontzettend diep en de rest van de nacht slaap ik maar heel licht. Ik tel vaak dingen, steeds overnieuw, traptreden, stoeptegels, paaltjes, stoelen, planken, noem maar op, waarom ik dit doe en of t me rustig maakt weet ik niet, het is wel behoorlijk vervelend. Ik heb belachelijke gedachtens en plan elke dag mijn eigen begravenis opnieuw voor t geval dat. Ik eet slecht, eet ook soms weken bewust niet, ook een soort controleding denk ik. Als ik weer eens doorsla herinner ik t me ook niet... t is lastig om er zo over te praten, zelfs om t zo neer te typen. Ik schaam me dood en weet ook niet hoe ik de dokter duidelijk ga maken dat ik t niet trek thuis. Deze omgeving die vertrouwd hoort te zijn maakt t alleen maar erger... ik ben ten einde raaad.

Even een aanvulling ( zat net op mijn telefoon, is lastig en traag internetten )
Ik heb wel een soort 'hulpbron' gehad bij de therapie, de behandelmethode werd EMDR genoemd, word nu vaak gebruikt, maar wat ik ervan begrijp is dat het nooit echt bewezen is dat het werkt ( op lange termijn ) en het verschilt per persoon. Ik moest een geluid kunnen maken, waar ik ook was, wat bij mij een rustgevend gevoel of gedachte gaf. Ik kreeg dus een koptelefoon op met een tikkend geluid. Ik vond het maar een vreemde behandeling trouwens. Ik moest alle hoogtepunten noemen waarbij ik het meest een angstgevoel had. Na dat genoemd te hebben kreeg ik de koptelefoon op met het tikkende geluid, zo werd er mij gevraagd voor ik de koptelefoon op kreeg een cijfer te geven aan mijn angst, en als ik de koptelefoon weer af deed ook weer een cijfer te geven. Ik denk zelf, dat alleen al de hulp zelf voor mij een goed gevoel gaf. Ik had er nooit hulp voor gehad of gevraagd, heb net zo lang rondgelopen totdat ik letterlijk midden in school door mijn benen zakte, en het dus niet meer trok. Toen had ik vooral angst. Angst om te gaan slapen, maar ook om wakker te blijven. Ik hallucineerde, en was lichtelijk paranoia (Achtervolgingsgevoel, denken dat alle mensen op straat naar me keken etc.)
Het enige wat ik daar nu nog van over heb gehouden is dat ik nog steeds denk dat mensen mijn gedachtes kunnen lezen, en dat ik denk dat er camera's in mijn kamer hangen. Dit heb ik toen ooktegen de psychiater verteld, maar daar werd niks mee gedaan.
Wat ik niet heb is dat ik de tijd niet per se wil terug draaien, zovan 'was dit maar nooit gebeurd en kon ik het maar terug draaien'. Dat niet. Ik kan het niet terug draaien, en dat hoeft ook niet. Ik heb ook totaal geen wraakgevoelens. Wat mij pijn doet is dat wanneer het misbruik naar buiten kwam, ik weinig steun heb gehad van de mensen waarvan ik het het meest verwachtte. Ik weet dat dit moeilijk voor ze was, en nog steeds is. Maar voor mij voelt het alsof ze me hebben laten vallen. ( Even in het kort zodat je de situatie wat beter snapt : mijn zus en ik zijn allebei misbruikt, door dezelfde persoon, tegelijkertijd). Voor die tijd gingen wij ontzettend goed met elkaar om, de beste vriendinnen. Maar daarna is er alleen maar haat voor in de plaats gekomen.
Ik voel ook geen liefde meer, ik weet dat ik van mensen hou, maar voelen doe ik het niet. Het is zo verwarrend. Eerst had ik nog hoop, ik was altijd heel positief. Maar nu leef ik van dag tot dag.
Waarschijnlijk volgende week pas naar de dokter.

heb je al een dokters afspraak gemaakt?

zo te horen wordt het daar echt tijd voor

aan het verhaal van Janneke heb ik niets toe te voegen, ze heeft alles gezegd (en meer )
dan wat ik wilde zeggen.

Laat je wat horen als je geweest bent?

Hoi Carnivore,

first things first:

Carnivore schreef: dingen die mij rustg maken heb ik vaak geprobeerd. Ik ga helemaal op in muziek, dan kan ik echt genieten, dat is van mij en dan zit ik in mijn gehele eigen wereld.

Schitterend: je hebt ten minste 1 hulpbron: veel gebruiken...!
Dat het momenteel niet genoeg is - dat is zo, in dit soort crises is dat altijd bingo - maar wel heel goed, dat je dit kunt.
De klachten die je noemt, klinken mij stuk voor stuk in de oren als varianten op angst

Carnivore schreef: Ik heb een drang alles onder controle te hebben, wat mij extra gestresst maakt als dat in de war word geschopt, het gevoel uit mn lichaam te treden, vaak in situaties waar veel mensen zijn, in de stad bijv. Wel kunnen slapen, maar heel waaks. Ik tel vaak dingen, steeds overnieuw, traptreden, stoeptegels, paaltjes, stoelen, planken, noem maar op, waarom ik dit doe en of t me rustig maakt weet ik niet, het is wel behoorlijk vervelend. Ik heb belachelijke gedachtens en plan elke dag mijn eigen begravenis opnieuw voor t geval dat. Ik eet slecht, eet ook soms weken bewust niet

En zeker na misbruik is het heel belangrijk, om je te herinneren: angst is niets, om je voor te schamen...!
(Helaas, er zijn mensen die daar anders over denken, dat is heel triest. Makkelijk gezegd advies: "trek je daar niets van aan". Dat daadwerkelijk niet doen is een stuk moeilijker, i know...)
Dingen zoals "moeten tellen" worden bijv wel 'rituelen' genoemd: tijdens het tellen ervaar je minder angst. En angst komt uit je autnome zenuwstel - je amygdala, om precies te zijn. Je amygdala slaat alarm als ze 'onraad' bespeurt. Het gevoel 'angst' is het gevolg. Omdat je amygdala vindt, dat je in gevaar bent (je ratio kan iets heel anders vinden) en het gaat om leven en dood, is angst het grootste rotgvoel, dat 'moeder natuur' kon verzinnen.
Uit je lichaam treden wordt vaak dissociatie genoemd: het is een techniek, om jezelf psychisch te beschermen: fysiek is er niets meer mogelijk - en dan ga je uit je lichaam. Je raakt net zo goed getraumatiseerd, maar je voelt de pijn, de vernedering, de woede, het verdriet (en de lijst kan nog veel langer) op dat moment veel minder. Dat scheelt. Vooral, omdat misbruikers ook altijd vinden, dat je niets mag laten merken.
En eten heeft doorgaans veel te maken met emoties. Hetzij troost-eten; maar ook juist niet eten: je honger niet voelen (niet willen voelen, niet aan toegeven) kan hepen andere emoties er onder te houden - en als je honger verdwijnt (kan na lm. 2 of 3 dagen) ben je vaak ook emotioneel wat verdoofd.

Carnivore schreef:Deze omgeving die vertrouwd hoort te zijn maakt t alleen maar erger... i

Zo schrijnend is het.

Ik kan me iets voorstellen bij wat je schrijft over een hulpbron: "ik moest een geluid kunnen maken, waar ik ook was, wat bij mij een rustgevend gevoel of gedachte gaf." (Bij NLP heet dat een anker.) Methode om een anker te maken: daar heb je dus eerst een fijn gevoel voor nodig - dan raak je jezelf aan (zintuig tast, zogezegd, maar met geluid kan het ook) bijv.op de knokkel van je linkerhand tussen je ringvinger en pink, terwijl je intensief aan je leuke gevoel denkt. Liefst elke dag "oppoetsen". Als je het daarmee sterk hebt gemaakt, werkt het ook in times of trouble. En op zijn emdr.s: je kunt dat fijne gevoel versterken met "links rechts links".

Ik ben eerlijk gezegd een emdr fan. Maar ik ben het wel roerend met je eens: ergens is het raar spul. Dat het werkt is inmidels wel aangetoond. Doorgaas ook voor langere tijd - maar als dat bij jou niet zo is, dan is dat bij jou niet het geval, punt uit. (En hoe & waarom het werkt, daar is moenteel een fel debat over gaande.)

Carnivore schreef:Even een aanvulling (...) de behandelmethode werd EMDR genoemd, word nu vaak gebruikt, (...) Ik kreeg dus een koptelefoon op met een tikkend geluid. Ik vond het maar een vreemde behandeling trouwens. Ik moest alle hoogtepunten noemen waarbij ik het meest een angstgevoel had. Na dat genoemd te hebben kreeg ik de koptelefoon op met het tikkende geluid, zo werd er mij gevraagd voor ik de koptelefoon op kreeg een cijfer te geven aan mijn angst, en als ik de koptelefoon weer af deed ook weer een cijfer te geven.

Hm - dat klinkt naar EMD ipv. emdr Op zich "niet gekker" dan emdr maar dat werkt lang niet zo diepgaand....
Trouwens: ik ken wel, dat je bij emdr (of emd), in de voorgesprekken "een top tien" maakt met de grootste rotpunten er in - maarre, je kreeg toch alsjeblieft niet de instructie, om aan alle 10 tegelijk te denken...?
En als gezegd: een verwerkingsproces verloopt in fasen. Momenteel heb je veel behoefte aan allerlei dingen die in fase 1 thuishoren. Emdr (dan wel emd) is een goede techniek voor in fase 2. Ofwel: ik hoop maar, dat je destijds niet te snel die koptelefooon op kreeg!!

Carnivore schreef:Ik denk zelf, dat alleen al de hulp zelf voor mij een goed gevoel gaf.

Ja, het wordt serieus genomen, je krijgt erkenning voor je pijn, aandacht voor jouw persoon (ipv. ''de overleefster'') een beetje hulpverlener is vriendelijk, stelt je op je gemak, verklaart je niet voor gek, maar weet vaak uit te leggen, dat wat je zoal ervaart, op zich best te begrijpen is etc. Dat zet zeker zoden aan de dijk.

Carnivore schreef:Ik had er nooit hulp voor gehad of gevraagd, heb net zo lang rondgelopen totdat ik letterlijk midden in school door mijn benen zakte, en het dus niet meer trok.

Ik ken dit onder de noemer "de overleefster zijn". De overleefster gaat door, alsof er niets aan de hand is. Dat is aan de ene kant loeizwaar: je emoties, je pijn, wie jij als mens in wezen bent - dat moet je uitvlakken. Het is eenzaam, want je krijgt geen steun. En: mensen zijn over het algemeen sterk en de overleefster doet, wat ze moet doen - tot het idd niet meer gaat. (En de vrouwengroep waar ik ooit in zat, hebben we daar heel wat gesprekken over gevoerd: dat sommige overleefsters naar haar hoofd kregen, "dat ze toch zo sterk waren en nou niet moesten gaan zeuren" - zucht.)

Carnivore schreef:Toen had ik vooral angst. Angst om te gaan slapen, maar ook om wakker te blijven. Ik hallucineerde, en was lichtelijk paranoia (Achtervolgingsgevoel, denken dat alle mensen op straat naar me keken etc.)
Het enige wat ik daar nu nog van over heb gehouden is dat ik nog steeds denk dat mensen mijn gedachtes kunnen lezen, en dat ik denk dat er camera's in mijn kamer hangen. Dit heb ik toen ook tegen de psychiater verteld, maar daar werd niks mee gedaan.

Een psychiater is arts - en hoort hier kaas van gegeten te hebben. Als je in die tijd weinig sliep, zou dat je ''overgevoeligheid'' kunnen verklaren: denken/ voelen dat je in de gaten wordt gehouden, dat je gedachten zichtbaar zin, kunnen daar van weg komen. Het kan uteraard ook andere oorzaken hebben.
En EMD dan wel emdr is een techniek, die in principe goed kan werken tegen angst.

Carnivore schreef:Wat ik niet heb is dat ik de tijd niet per se wil terug draaien, zovan 'was dit maar nooit gebeurd en kon ik het maar terug draaien'. Dat niet. Ik kan het niet terug draaien, en dat hoeft ook niet. Ik heb ook totaal geen wraakgevoelens.

Daar ben je ook niet toe verplicht hoor. Helaas: het is gegaan, zoals het ging . En wat nu aan de orde is, is dat 'de rommel' wordt opgeruimd!!!

Carnivore schreef:Wat mij pijn doet is dat wanneer het misbruik naar buiten kwam, ik weinig steun heb gehad van de mensen waarvan ik het het meest verwachtte. Ik weet dat dit moeilijk voor ze was, en nog steeds is. Maar voor mij voelt het alsof ze me hebben laten vallen. ( Even in het kort zodat je de situatie wat beter snapt : mijn zus en ik zijn allebei misbruikt, door dezelfde persoon, tegelijkertijd). Voor die tijd gingen wij ontzettend goed met elkaar om, de beste vriendinnen. Maar daarna is er alleen maar haat voor in de plaats gekomen.
Ik voel ook geen liefde meer, ik weet dat ik van mensen hou, maar voelen doe ik het niet.

Ja, die snap ik ook! Heel veel mensen die slachtoffer werden, vertellen dit.
Bijv. een vrouw, die op straat werd aangevallen en in elkaar geslagen, was nog het nijdigst op de mensen die maar langs liepen en haar lieten barsten. Die dader, die was "gewoon niet goed snik", daar kon ze wel mee leven - maar al die gewone mensen, die haar alleen lieten - heel pijnlijk!!!
Vreselijk, dat je zus en jij zo tegenover elkaar zijn komen te staan! (Zij had uiteraard ook haar pijn, min of meer dezelfde als jij. Jammer dat het zo gelopen is, dat jullie meer klinken als concurrentes dan vriendinen. Maar dat komt later wel weer, wellicht valt die relatie met je zus later wel weer te repareren. Eerst jijzelf!)
Op dit moment: jammer, maar helaas: zo is het. - Eerst maar jijzelf!!
En idd: veel misbruikte vrouwen hebben gedoe met haar moeder. En jouw moeder had zogezegd opeens 2 misbruikte dochters.
Prachtig, dat je snapt, dat ze dingen niet expres deed - maar als gezegd: nu eerst maar met jezelf aan de slag. Jij voelt je er nu akelig over (voorzichtig uitgedrukt) - die rommel moet nu opgeruimd...!