zucht...

[gaatnietgoed]

Hallo allemaal,

Ik weet niet met welke bedoeling ik hier mijn verhaal neerschrijf, maar het moet er uit.
Al mijn hele (30-jarige) leven voel ik mij gestrest en ongelukkig.

Een hele grote reden hiervoor is dat ik een ongelooflijk complex heb over m'n haar. Ik heb altijd al dunner dan gemiddeld haar gehad en heb op een bepaalde plaats op mijn hoofd een plek waar ik praktisch kaal ben. (boven mijn oor )

Ik ben graag gezien, spontaan en heb wel wat aandacht van de meisjes. Ik leerde héél gemakkelijk en heb mooie studies afgerond. Hoeveel geluk ik ook heb op al deze vlakken, ik heb er nog nooit 100% van kunnen genieten, puur door mijn negatief zelfbeeld. Het laat me echt niet los.

Het constante piekeren/obsessief gedrag blijft niet enkel bij mijn haar. Zo heb ik rond mijn 12e enkele maanden echt lopen FREAKEN op wiskunde en taal. Vraag me niet hoe ik daartoe kwam , maar het was opeens zo. Constant was ik in mijn hoofd vermenigvuldigingen aan het maken en stelde ik mij de vraag of een bepaald woord met een open of gesloten lettergreep moest geschreven worden. Ik stond ermee op en ging ermee slapen, de uitputting nabij. Niet echt normaal te noemen.

Hetzelfde stramien trekt zich door op vlak van relaties. Ik twijfel/pieker zo hard aan het "ons" , dat ik het zelfs geen eerlijke kans geef en het dus ook gedoemd is te mislukken; een abnormale angst om mij te binden.. Ik heb zo al 3 toffe meisjes verloren, waarvan de laatste 2 weken terug. Nog nooit heb ik een normale relatie kunnen hebben. Ik ga kapot aan eenzaamheid en wanneer ik dan de kans heb iets moois op te bouwen blokkeer ik om weer te eindigen waar ik was. Doodziek ben ik ervan en het heeft mij mentaal nog meer gekraakt.

Terugkijkend op mijn onophoudelijke foute beslissingen, obsessieve gedachten, stress, onzekerheid ,vergooide kansen en depressief gevoel , ben ik op het punt gekomen dat ik het echt niet meer zie zitten. Ik geloof niet dat een mens kan veranderen, met als gevolg dat mijn verdere leven een kopie zal worden van hetgeen ik al heb beleefd. Mijn ouders, broer en zus hebben gelijkaardige karaktereigenschappen, wat mij doet concluderen dat het genetisch bepaald is.

Groot is mijn drang naar mentale rust, dewelke ik levend nooit zal bereiken...

[gaatnietgoed]

Ik wil nog even iets zeggen over mijn laatste relatie. Ik stel mij de vraag waarom ik mij niet volledig heb gegeven. Telkens hield ik mij in met mijn affectie naar haar toe. Wanneer ik haar kuste, met haar in bed lag, het niet zeggen van lieve woordjes.
Ik besefte dat ik tekortschoot, maar de remming was te groot, ook al wou ik het zo hard. Ik nam ze nooit mee naar vrienden, we gingen telkens onder ons weg. Ik piekerde constant of ze wel de juiste voor mij was. "Moet ik ze wel in mijn leven ontvangen?" Ettelijke keren ben ik niet naar haar toe gegaan om liever alleen thuis te zitten. Dit is al zo gegaan met al mijn relaties.
Ik pieker me rot om het waarom!! Waren zij inderdaad niet de juiste en was mijn gedrag correct, of was ik teveel bezig met in de toekomst kijken, vrezend op een eventuele slechte afloop? Onzekerheid schrikt me af , het onbekende. Je weet op voorhand niet waar een relatie heen gaat, daar heb ik het blijkbaar moeilijk mee. Wat ik mij niet kan vergeven is dat ik nooit zal weten hoe het had kunnen zijn, enkel en alleen door mijn geremdheid!

[Lost Soul]

Een mens kan wel degelijk veranderen, mits je dit zelf ook wilt. Heb je enig idee wat het allemaal veroorzaakt? Het lukt je wel om succesvol te zijn dus of het zozeer genetisch bepaald is weet ik niet.

[gaatnietgoed]

@lost soul:
Geen idee waaraan het ligt. Ik ben altijd zo geweest.

Ik heb in mijn jeugd wel veel ouderlijke problemen gezien. Mijn vader was depressief waardoor mij moeder ook depressief is geworden. De ene dronk teveel, de andere was verslaafd aan medicijnen, met véle meestal heftige situaties tot gevolg.
Vanaf mijn 14de ben ik ook dagelijks cannabis beginnen gebruiken. Ik had de roes nodig die me de verveling deed vergeten wanneer ik voor de zoveelste maal in mijn cocon kroop. Tot mijn 24ste heb ik dit gedaan.

Ik heb een overheersend gevoel dat ik mezelf niet ken. Mijn gedachten wisselen zo hard waardoor het niet makkelijk is hierop een overtuigde beslissing te baseren. Door mijn wisselende gedachten heb ik het ook moeilijk met eerder genomen beslissingen en zit ik zeer veel met de gedachte: WHAT WAS I THINKING?!.
Mijn hersenen draaien constant in overdrive: ik beredeneer, observeer, analyseer alles op zo'n overdreven manier, dat het effectief leven op zich een bijzaak wordt. Ik zou het graag anders zien, maar weet echt niet hoe er aan te beginnen!

[Annemiek]

Hoi hoi

Heb je er aan gedacht om professionele hulp te zoeken voor de dingen waar je nu mee zit? Het lijkt mij erg zwaar om dit alleen te dragen.
Heb je suicidegedachten?

[Radius]

Misschien heb je je goede draai in het leven nog steeds niet kunnen vinden. Ik ken wel meer mensen met dat probleem. Er zijn hulpverleners die je een handje kunnen helpen. Wat ook goed is, is erachter komen wat je echt wil. In plaats van de eindeloze cyclus van situaties die voorbij komen te analyseren en beredeneren, eens bedenken wat jou nu een gelukkig gevoel geeft, en bedenken welke weg je in de toekomst kan bewandelen waar dit geluk het meest 'voor het oprapen' ligt. Ik hoop dat je het geluk weet te vinden. Succes!

[gaatnietgoed]

Hey Annemiek en Radius

De voorbije dagen heb ik wel met héél slechte gedachten rondgelopen ja .
Ik ben hier nu bij mijn moeder en heb al een goede babbel gehad. Het is echt vreemd hoe je stemming kan veranderen door simpelweg eens goed te babbelen. Daarom is dit forum een goede zaak, zeker voor mensen die hun hart eens anoniem willen luchten en misschien bij niemand anders terecht kunnen.

Ook al sta ik sceptisch tegenover "mentale dokters", ik ga er zeker eens langs. Het dwangmatig piekeren moet eruit!

Bedankt voor jullie berichten
Groetjes

[Minerva]

Ik zou hier eens met de huisarts over praten en je laten doorverwijzen. Het klinkt allemaal wel heel dwangmatig en angstig. Ik lees er dingen in die te maken kunnen hebben met OCD achtige verschijnselen.

http://nl.psychiatrie.be/bgdisplay.jhtm ... anx011&s=4

[Janneke]

Ik heb in mijn jeugd wel veel ouderlijke problemen gezien. Mijn vader was depressief waardoor mij moeder ook depressief is geworden. De ene dronk teveel, de andere was verslaafd aan medicijnen, met véle meestal heftige situaties tot gevolg.
Vanaf mijn 14de ben ik ook dagelijks cannabis beginnen gebruiken. Ik had de roes nodig die me de verveling deed vergeten wanneer ik voor de zoveelste maal in mijn cocon kroop. Tot mijn 24ste heb ik dit gedaan.

Ik heb een overheersend gevoel dat ik mezelf niet ken. Mijn gedachten wisselen zo hard waardoor het niet makkelijk is hierop een overtuigde beslissing te baseren. Door mijn wisselende gedachten heb ik het ook moeilijk met eerder genomen beslissingen en zit ik zeer veel met de gedachte: WHAT WAS I THINKING?!.
Mijn hersenen draaien constant in overdrive: ik beredeneer, observeer, analyseer alles op zo'n overdreven manier, dat het effectief leven op zich een bijzaak wordt. Ik zou het graag anders zien, maar weet echt niet hoe er aan te beginnen!

...als ik deze 2 alinea's bij elkaar optel, vermoed ik trauma.
Dwz.: dat je onveilige situatie ""thuis"" nogal wat met je gedaan heeft. De aanhalingstekens betekenen, dat je maar een half thuis gehad hebt: een echt tuis is en plek waar je veilig bent, waar je kunt en mag zijn wie je ebnt, geen schijn hoeft op te houden, geen toestanden hoeft uit te halen om allerlei problemen te voorkomen... And i am very sorry, maar zo klinkt het niet!

...en het trauma heeft tot gevolg, dat je als mens constant in een soort "vecht- maar vooral ook vlucht mode" staat.
Terecht: trauma gaat over gevaar. Alleen: je autonome zenuwstel is niet altijd even goed in 'terugschakelen' "Oh, de ellende is voorbij, nu is het rustig, ik kan me ontspannen...
En doordat je in de vecht/vlucht mode zit, IS het ook lastig om jezelf te leren kennen: allerei dingen rond veiligheid nemen keihard telkens de prioriteit over.
Zo is er het jargonterm "trigger". Een klein dingetje met grote gevolgen. Bijv.: iemand trekt een wenkbrauw op (...zoals mijn moeder dus deed, vak voor ze onredelijk nijdig ging worden...) en "bingo" je begint buiten je wil en bewustzijn om al allerlei maatregelen te treffen om een uitbarsting te voorkomen....
En gesteld, dat je als mens veel triggers hebt: dan wordt het leven al gauw een soort zig zag. Je wilt ding A gaan doen, maar op weg naar A kom je 20 triggers tegen en heb je het dus erg druk onderweg (zodat je bijna A zou gaan vergeten...).