Van jongs af aan heb ik me nooit perfect gevoelt, en dat kan ook niet, maar het voelt gewoon****.
Mijn moeder is alcoholist, tot op zo'n erge manier dat ze op dit moment (ben nu 16) niet eens meer menselijk te noemen is. Vroeger was ze nog redelijk te doen, maar het sloop er langzaam in. Toen ik een jaar of 6 was kreeg ik al door dat ze teveel zoop. Ik moest vanaf toen eigelijk grotendeels mezelf opvoeden, en mn zus ( die was toen
moest ditzelfde doen. Ook was het zo dat als je het huis binnenkwam, de keuken de gezamelijke ruimte was, alleen werd dit uiteindelijk mijn moeder's rook en drinkkamer. Ze schaamt zich ervoor ofso, want we moesten altijd weg als ze ging drinken, ik schuilde op mijn kamer, mijn vader in zijn kantoor en mijn zus liep vaak weg van huis (haar karakter gaat in tegen dat van mijn moeder). Uiteindelijk werd het zo erg dat mijn zus op de middelbare school naar de counselor ging en dit verhaal over mijn moeder vertelde, zij belden meldpunt kindermishandeling + bureau jeugdzorg. Uiteindelijk kwam er een vrouw een aantal keer met ons gezin in zijn geheel en individueel praten, en werd er dat vrouwtje wijsgemaakt dat mijn zus' karakter de schuldige was. Dit werd ook door mijn helder denkende vader gedaan, omdat als mijn moeders' verslaving naar buiten kwam, ik en mijn zus weggehaalt zouden worden bij hem.
Mijn vader wilde al van mijn moeder scheiden toen ik net geboren was, maar dan zouden we bij de moeder komen, dus offerde hij 16 jaar van zijn leven op om ons te redden. Uiteindelijk werd ik steeds verder afgesloten van de rest van de buitenwereld, ik sloot me op in mijn kamer, en probeerde door middel van rapmuziek en het zelf schrijven van raps, mijn pijn kwijt te raken. In het begin werkte dit, maar uiteindelijk werd ik (volgens een aantal van mijn vrienden) een lyricaal genie, maar het lukte steeds meer om niet dit gevoel kwijt te raken, waardoor ik ermee zit.
Ik heb ook vanaf mijn 12de aan de drugs gezeten, een aantal jaren, begon zelfs met dealen met een aantal vrienden, maar 1 avond in amsterdam voor een deal werd hij neergeschoten waar ik bij was. Nu slaap ik nog altijd geen avond zonder wakker te schrikken en dit beeld voor me te zien. Sinds het schietincident ben ik gestopt met drugs, en heb ik dit wereldje achter mij gesloten. Heb het opgekropt en er weten maar weinig mensen af van dit incident.
Maar goed uiteindelijk toen alles met jeugdzorg was geregeld en mijn zus voor gek verklaard was, bleven we wel bij elkaar. Elke dag was het ruzie tussen mijn zus en moeder, tot het gekste toe, mijn vader probeerde rust te bewaren, maar dit bleek onmogelijk. Uiteindelijk 2 jaar geleden vertelde mijn vader dat mijn moeder haar eigen huis moest zoeken. Vanaf dit moment is het hele huis weer van mij, m'n vader en m'n zus. Ondanks m'n zus der dominante gedrag af en toe, zijn we met z'n drieen best close. Maar in het begin voelde ik me geweldig, ik zag in wat voor rottijd ik eigelijk heb gehad, en ik voelde me alsof ik de wereld aankan. Maar na een tijdje, begon ik toch weer terug te vallen in mijn oude depressieve gedrag, en ik snap het niet want ik heb het zo goed, school gaat perfect, veel vrienden, ik doe wat ik wil doen, en doe geen slechte dingen. Ik mis mijn moeder niet, alhoewel ik in het begin dacht dat ik haar wel ging missen, maar ze bleek eerder een blok aan het been dan nuttig.
Maar nu voel ik bijvoorbeeld als een relatie stukloopt, ik me meteen zo slecht dat ik maandenlang kan lopen mokken op mn kamer om dat ene meisje. Huilen doe ik niet meer, al jaren niet, werd voor mij onmogelijk om de een of andere reden. De laatste weken ging er weer een relatie stuk en nu probeer ik dit te verwerken, en ik ben ook een beetje begonnen met drinken.
Mijn vrienden bieden veel steun, maar niets is voor mij genoeg lijkt het. Het enige waar ik me in kan vinden zijn bepaalde rapnummers die een gevoel losbrengen. Ik vraag me vaak af wat mensen van me denken, dat is onzekerheid, dat weet ik, en ik accepteer ook dat ik dat nou eenmaal ben op sommige momenten. Zie zat goeie kanten aan mezelf. Maar de minste of geringste tegenslag en ik voel me weer zo zo slecht, dat ik het gewoon opgeef. Leven gaat perfect, en toch voel ik me nog altijd zo slecht, wat is er mis met mij?
