Ik wil dit zo graag aan iemand kwijt

[YutaYuneYunesson]

Hallo

Ik ben een 22jarige vrouw alleen wonend, maar toch niet zo alleen, twee katten, vrienden die bijna elke dag komen en een relatie.
Ik heb dus niet direct een dramatische leven, ik mag mij best gelukkig voelen en dat besef ik ook, alleen knaagt er wel wat aan mij.
Ik heb sinds vandaag een hoop gebeurtenissen opgeschreven die er voor mijn zestiende zijn gebeurd, het is nog niet alles enkel wat ik op school heb ervaren.
Ik heb het gedaan om mij zelf beter te begrijpen, veel dingen was ik namelijk vergeten.

Waarom ik hier ben, is omdat ik het zo graag kwijt wil maar ik weet niet hoe, ik ben bang om niet serieus genomen te worden en wil vrienden of familie eigenlijk ook helemaal niet deze kant van mezelf laten zien. Een spycholoog of psychiater, vind ik moeilijk om te vertrouwen, mijn laatste diagnose was asperger, voorheen PDD-NOS, ik ben zo bang dat alles op deze diagnose word gegooid, ik zou mij dan helemaal niet serieus voelen genomen.
Ook ligt deze diagnose mij emotioneel, niet omdat ik het niet accepteer, maar omdat ik er zo snel op word beoordeeld, ik word zo snel vergeleken met het sterio type, terwijl ik wil aangekeken worden als gewoon een vrouw van 22.


Maar hier komen dan een aantal gebeurtenissen, ik zou graag weten hoe iemand hier over denkt of advies misschien.

- Op de eerste school van speciaal onderwijs, heb ik gezeten van 6 tot 12, er waren verschillende afdelingen van kleuter tot kind.

Er zaten veel agressieve en moeilijk opvoetbare kinderen op deze school.
Slaan, schelden, pesten en sexuele handelingen met elkaar.
Waren voor mij gewoon normaal en daarom deed ik daar zelf ook aan mee.

Je kon niemand vertrouwen eigenlijk, ik was ook altijd bang, leerlingen konden zich ineens tegen je keren of slaan.

De docenten deden er vrij weinig tegen, ik denk dat ik veel dingen ook niet heb verteld, sex was zoiezo taboe daar schaamde ik mij voor.
Van dat slaan weet ik nog steeds niet, waarom ik hier niet over sprak.
Wel ben ik een aantal keer gestraft omdat ik van het school plein was weggelopen, ik heb toen nooit verteld, dat ik was weggelopen omdat ik anders in elkaar geslagen werd.
Op die momenten kon ik alleen sorry zeggen, ik voelde me schuldig en schaamde mij.

Er zijn meer dingen gebeurd, waarvoor ik gestraft ben, terwijl ik het niet had gedaan of de echte reden niet wisten waarom ik het gedaan. Denk aan leugens van klasgenoten, of omdat ze mij gewoon niet geloofde, ik stond zelf ook bekend als een rot kind, die het verschil niet zou weten tussen werkelijk en fantasie.
Maar dat besefte ik mij toen niet, het veroorzaakten woede of huil aanvallen, waardoor ik nog minder serieus werd genomen.


- Op mijn school daarna, heb ik een jaar gezeten.

Deze school had geen agressieve kinderen, het was ook heel klein één klas met drie jongens en twee meisjes waaronder ik.

Ik was er zelf ook helemaal door veranderd, al vanaf begin af aan, maakte ik een nieuwe start.
Ik was aardig, pesten niet, schold niet, deed helemaal niet moeilijk, ik zou een voorbeelding kind zijn zonder problemen.

Ik was de oudste van de klas, ik was twaalf de jongste, het andere meisje misschien zes/zeven jaar ze was een kleuter nog.

Wat mij raakten op die school was vooral mijn privacy, ze leken tussen mij en de jongens helemaal geen onderscheid te maken.

Ik moest naar een wc zonder slot en de jongens waren niet te vertrouwen, ik moest naar de wc terwijl een jongen voor straf op een stoel moest zitten tegenover de wc.
De deur werd opengetrokken door hem, ik zou nu kunnen zeggen dat hij geil keek, opgewonden iets wat ik toen niet besefte, ik kon niets, ik wilde de docent niet roepen want die zou mij ook zien.

Voor het eerst toen wij in de kleedruimte waren, verbaasde ik mij erover dat de jongens naast mij hun kleding uitrokken, mijn eerste gedachte was: ik wil hun helemaal niet naakt zien.
Vervolgens werd tegen mij gezegd door de docenten, dat ik ook mijn kleding moest uitrekken.
Ik wilde het niet en gelukkig begrepen ze dat, ik kreeg een hok voor mij zelf.

Ik moest wel gewoon douchen, ik stond daar met een juf en het kleine meisje, er werd mij gevraagt om mijn kleding uit te doen, dat wou ik niet, vooral niet omdat de juf ook gewoon haar badpak aanhield. Gelukkig mocht ik na hun douchen.
Toen ik dat deed, kwam er een hele kleuter klas binnenlopen en daar stond ik dan, naakt met voor mij een zeer verbaasde jufvrouw.
Sommige zouden dit zeer grappig vinden, misschien is dat het ook wel achteraf, maar op dat moment voelde ik mij bekeken alsof ik compleet achterlijk was. Wat deed ik daar? wat doet iemand van twaalf op een kleuter school? naakt onder de douche?
Mijn school had blijkbaar niet doorgegeven dat ik daar was, ze hadden mij gewoon achtergelaten.

- Op deze school waar ik opzat vanaf mijn 12/13 tot 16 zijn meer emotionele dingen gebeurd.

In deze jaren begon ik mij eindelijk te beseffen, dat mijn scholing anders moest zijn dan de zogenaamde normale scholen.
Ik begon mij steeds meer af te vragen, of ik er wel hoorden, of het wel eerlijk was, dat ik daar zat en zo behandeld werd.

Ik was zestien en docenten wilde mij nog voordoen hoe ik mijn handen moest wassen, ik had geen privecy, alles over mij werd gelijk genoteerd en besproken, daar had ik geen zeggen op, ik werd niet serieus genomen, onderschat in mijn kunnen, er werd tegen mij gepraat alsof ik misschien acht jaar zou zijn, geen tiener van zestien.

Ik begon mij steeds meer te beseffen, dat het niet eerlijk was hoe ik werd behandeld, het was gewoon discriminatie, ik werd niet behandeld als een autist maar alsof ik het syndroom van down had zo voelde het voor mij.

Om mij heen zag ik zoveel zwaargehandicapten kinderen geestelijk, ik vond het zo erg om daar mee vergeleken te worden, maar zo was het wel, zo voelde het wel.
Ik zat daar middenin ik was één van die leerlingen die op deze school hoorden tussen al die debielen en achterlijke sorry voor mijn grove woorden.

Ik heb een meisje naar de klote zien gaan, iedereen pesten haar en vonden haar raar, ik pesten haar niet, alleen achter haar rug zei ik vreselijke dingen, ik neem het mezelf nog kwalijk, omdat ik eigenlijk haar enige vriendin was, was ik bij haar thuis, ik heb gezien hoe haar ouders haar behandelde als vuil geestelijk, het kwam er opneer dat zij gewoon geen waarde had en lelijk was, dat ze niet was zoals haar tweeling zus, die wel mooi was en alles had.
Een jaar later zag dit meisje er steeds zieker uit, de laatste keer dat ik haar zag was bij de diploma uitrijking, toen zat ze in een rolstoel, met blauwe plekken en wonden verpakt in verband.
Ze verwonde haarzelf, ze wilde dood, ze hoorden stemmen in haar hoofd, iedereen dacht dat ze gewoon gek was, vervelend omdat ze zoveel problemen veroorzaakten.
Maar ik wist, dit meisje is ziek geworden, door haar omgeving, door haar eigen familie en alle pesterijen op school en buitens huis.

Hier komt een stuk wat ik compleet was vergeten, maar wat mij wel ongelovelijk raakten toen ik het opschreef:

Er was ook een meisje op mijn school die ik maar één keer heb gezien in de kleedkamer, ik keek tegen haar op, het was een mooie negerin, mooi viguur leuk gezicht en ze kwam heel vlot over echt een babbelaarster.

Een jaar later bleek dit meisje te lijden aan een ziekte waardoor ze langzaam een kasplant werd.
Het was het nieuws van de school, docenten spraken erover in de klas, lieten video beelden zien van haar, of ze kwamen in de pause langs met haar in een rolstoel.
Ze kon niet praten, alleen onverstaanbare geluiden maken, ze kon niets meer, ze was een kasplant bijna, op het laast kregen we naar haar overleidings bericht een video te zien, hoe ze was vlak voor haar dood, ze kon nog zwemmen met een bepaald apparaat en zwembandjes, je hoorden de jufvrouw roepen: goed zo wat goed, kijk hoe blij ze is! ze lachten namelijk in de video.
Ik dacht op dat moment, is dit hoe zij herinnerd word? als een zwaargehadicapte die niets meer kan? Ze was zoon leuke meid, maar ik ben één van de weinige die dat wist, de meeste kende haar pas na het nieuws dat ze niet lang meer te leven had door haar ziekte.

Ik ben blij dat ik dit laaste vooral heb geschreven, ik ben er nu eindelijk over uit, waarom ik zo bang ben om aangezien te worden voor een gehandicapten, inplaats van gewoon een vrouw van 22, ik heb toen gezien hoe zon zelfstanig en leuk iemand is herinnerd.

-

Sorry dat het allemaal zo lang is geworden, ik probeer het compact te houden.

Buitenschool werd ik zodanig gespest dat ik niet naar buiten durften, ik had ook geen vrienden, ik was best eenzaam en daar treurde ik ook om toen.

Na mijn zestiende jaren, ben ik naar een regeliere school gegaan en dat zie ik nog steeds als het punt in mijn leven waar ik eigenlijk begon.
Ik had vrijheid, ik hoorden ergens bij, ik fietsten met meerdere mensen naar school, ik werd serieus genomen, in iedergeval behandeld als iemand van zestien.

Kreeg mijn eerste vrienden, die lieten mijn vallen, geroddel over mij achter mijn rug om, heb met drie van die jongens gezoend, op één was ik verliefd hij niet op mij, de ander had me zover gekregen toen ik dronken was terwijl ik hem heel erg lelijk vond, de ander had al een vrienin maar zijn aandacht gaf mij een goed gevoel.

kortom veel slechte jongens ontmoet, ik wilde een vriendje, maar werd gebruikt voor de sex, eigenlijk oud verhaal, ik ben blij dat ik hierin niet de enige ben, daarom zie ik dit niet zo zeer als een trauma ik heb er van geleerd.
Veel slechte vrienden, dus.

Uiteindelijk bij mijn derde school MBO 2 nova college, ontmoeten ik mensen die beter bij mij pasten, alternatieve mensen en nert's =P hun stonden wel voor mij open en heb het ook heel gezellig gehad.

Geen vriend aan overgehouden, wel van het tweede jaar toen deed ik mbo 3/4 ICT.

Tijd super gelukkig veel vrienden, eigen huisje, band met mijn ouders was helemaal goed en dat met me zusje.

Nu is waar ik mee worstel, werk en school, ICT was totaal niet mijn ding, ik ben het ook allemaal vergeten, nu moet ik bejaarde koffie schenken, nadat ik was weggelopen uit een werktraject van het mee, omdat ik me daar als een debiel behandeld voelde, het was voor mij een nachtmerrie, het leek wel op het speciaal onderwijs van toen, alleen had ik nu alle bwijzen dat achterlijk was, ik had diploma's werk ervaring een eigenhuis alles, maar ik werd weer beoordeeld op mijn verleden en diagnose.

Voor de rest gaat alles goed met mij, eerlijk waar, alleen dus het werk gedeelte, ik zou graag een plek vinden waar ik mij optimaal zou kunnen laten zien, mijn talenten gebruiken, maar ik val tussen wal en schip, veel dingen kan ik wel veel dingen kan ik ook niet zucht.

En nogmaals sorry, ik hoop dat iemand het wil lezen en zijn menig wil geven ookal is dit gewoon te lang voor woorden =P

Bedankt

[Nika83]

Hoi,

Ik heb je verhaal gelezen hoor. Het is een lang, maar indrukwekkend verhaal. Ik vind het heel rot voor je dat je zo veel slechte ervaringen op school hebt gehad. Ik geloof jouw verhaal gelijk! Ik weet hoe het ertoe gaat bij zulke scholen. Ik werk met kinderen en veel van deze kinderen gaan naar speciaal onderwijs en vertellen mij ook zulke verhalen. Dus ik snap heel goed dat dit veel met jou doet hoor. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je deze nare ervaringen gaat verwerken want wat jij hebt meegemaakt is niet normaal en heel erg voor jou! Als je deze ervaringen verwerkt hebt dan voel je je minder snel 'slecht, een debiel of niet serieus genomen'. Dan kun je ook beter voor je opkomen...want dit soort nare dingen mogen nooit weer gebeuren!

Wat maakt een psycholoog zo eng voor je? Ik denk dat ze je daar heel erg serieus zullen nemen hoor! Dit ligt niet aan jou....wat jij hebt meegemaakt is ook niet normaal en geen enkele psycholoog gaat zeggen dat het aan je handicap ligt! Als kind hoor je gewoon niet te douchen terwijl er andere binnenlopen of op een wc te zitten terwijl de deur opengetrokken wordt. Dat is schending van je prive en veiligheid.

Het zou ook fijn zijn als je in een soort werk/leer traject terecht kunt komen. Een traject waar je gewoon kunt werken maar waarin je leidinggevende wel iets afweet van Asperger zodat als je nog wel ergens hulp bij nodig hebt, je dat kunt krijgen. Maar hoe je daaraan komt weet ik niet. Misschien kun je stichting MEE is bellen om dit te vragen?

Ik wens je in elk geval heel veel sterkte! Goed dat jij je verhaal hier doet!

Groetjes, Nika

[Radius]

Knap van je dat je het na zo'n jeugd toch presteert je MBO te halen. Er zijn denk ik niet veel mensen die met zo'n beroerde start toch zo ver komen. Dat verdient respect. Wat een psycholoog betreft, als je behoefte hebt aan praten zijn er genoeg psychotherapeuten waarvoor geen diagnose vereist is en die je ook niet zullen bestempelen. Dit weet ik uit eigen ervaring. Ook zou je kunnen overwegen iemand te zoeken in het alternatieve circuit, een paragnost of ander alternatief genezer. Deze mensen nemen de tijd voor je en veroordelen je niet.

[Janneke]

Hoi Yuta Yune Yunesson,
harttikke goed, om alles op te schrijven - maar lieve help, wat een berg ellende!!

Waarom ik hier ben, is omdat ik het zo graag kwijt wil maar ik weet niet hoe, ik ben bang om niet serieus genomen te worden en wil vrienden of familie eigenlijk ook helemaal niet deze kant van mezelf laten zien. Een spycholoog of psychiater, vind ik moeilijk om te vertrouwen, mijn laatste diagnose was asperger, voorheen PDD-NOS, ik ben zo bang dat alles op deze diagnose word gegooid, ik zou mij dan helemaal niet serieus voelen genomen.
Ook ligt deze diagnose mij emotioneel, niet omdat ik het niet accepteer, maar omdat ik er zo snel op word beoordeeld, ik word zo snel vergeleken met het sterio type, terwijl ik wil aangekeken worden als gewoon een vrouw van 22.

Bedenk: een van de zegeningen (sprak oma ) van volwassen zijn: je kunt je eigen psycholoog kiezen.
En: je bent niet verplicht, om je diagnose te melden. Je mag allerlei dingen uit je verleden verzwijgen als jij dat wilt. Okee - je zult "moeten" vertellen, dat je om een of andere reden op die scholen terecht kwam maar dat je het niet over die reden wilt hebben, maar over wat die school allemaal met jou gedaan heeft. Dat kan en mag heel goed. Of zeg iets als:"Mogelijk communiceerde ik niet handig - en daar heb ik geleerd, met te handhaven in een compleet mesjogge groep - maar dat is nog steeds niet, de begeleiding die ik wil/ nodig heb."

En wat om uit je vel te springen is: de sfeer die je beschrijft op je eerste school. Een opvoedkundig klimaat van lik me vestje om het voorzichtig uit te drukken.
"Grenzen... Hoezo?"
Stijlloos is het.
...je zou het de beleidsmakers eens aan moeten doen - dan beslisten ze wel anders - het is om uit je vel te springen. Zit je als kind "in het speciaal onderwijs" wordne je behoeften zo met de voeten getreden en dat schijnt dan compleet normaal te zijn ofzo....

Je kon niemand vertrouwen eigenlijk, ik was ook altijd bang, leerlingen konden zich ineens tegen je keren of slaan.

Niet, dat ik het niet vaker heb gehoord - maar ik word er iedere keer weer boos van.
Zo'n school doet simpelweg meer kwaad dan goed.

De docenten deden er vrij weinig tegen, ik denk dat ik veel dingen ook niet heb verteld, sex was zoiezo taboe daar schaamde ik mij voor.
Van dat slaan weet ik nog steeds niet, waarom ik hier niet over sprak.

Soms schamen mensen zich, om de simpele reden, dat ze slecht behandeld werden....

Wel ben ik een aantal keer gestraft omdat ik van het school plein was weggelopen, ik heb toen nooit verteld, dat ik was weggelopen omdat ik anders in elkaar geslagen werd.
Op die momenten kon ik alleen sorry zeggen, ik voelde me schuldig en schaamde mij.

En puur feitelijk en rationeel: de onderwijzers horen zich de ogen uit hun hoofd te schamen.
Die zijn verantwoordelijk voor dit hele klimaat van terreur en wat al niet. JIJ niet.
Jij hebt je weten te handhaven, maar verder deed je niets verkeerd.

ik stond zelf ook bekend als een rot kind, die het verschil niet zou weten tussen werkelijk en fantasie.

...en misschien zit ik er een kilometer naast, maar wat ik denk als ik dit lees:
mischien sloeg je de spijker precies op de kop -
maar werd dat door de rest "afgedaan" met
"Nee, dat is niet zo, dat heeft ze zelf verzonnen - nee, dat was een grapje, ze heeft geen humor - nee, zo erg was het niet, ze maakt het zelluf groot om zich aan te stellen, wij doen noohooit vervelend - en meer van dat soort ''fraais'.'" (Wat de onderwijzeers vanwege hun eigen falen maar al te graag geloofden...)

Maar dat besefte ik mij toen niet, het veroorzaakten woede of huil aanvallen, waardoor ik nog minder serieus werd genomen.

Ik ben blij dat ik dit laaste vooral heb geschreven, ik ben er nu eindelijk over uit, waarom ik zo bang ben om aangezien te worden voor een gehandicapten, inplaats van gewoon een vrouw van 22, ik heb toen gezien hoe zon zelfstanig en leuk iemand is herinnerd.

Heel erg naar voor het meisje zelf - en voor allen om haar heen. Vooral ook voor jou!!! Op jouw manier gaf je om haar, ze had indruk op je gemaakt - en om dan dit te zien gebeuren - huuuuu.

Enne: jij bent jij en je bent een vrouw van 22 en zo hoor je ook "gewoon" door iedereen behandeld te worden!!!

Voor de rest gaat alles goed met mij, eerlijk waar, alleen dus het werk gedeelte, ik zou graag een plek vinden waar ik mij optimaal zou kunnen laten zien, mijn talenten gebruiken, maar ik val tussen wal en schip, veel dingen kan ik wel veel dingen kan ik ook niet zucht.

Prima: je weet wat je wilt - dat is stap 1.
(...en de langste reis begint gewoon met stap 1 zetten en daarna, kortere of langer erna stap 2. En een beetje later weer stap 3. That's all.)

[JN83]

Jeetje, wat een droevig verhaal! Bij het Ggz kun je uiteraard ook terecht en een diagnose is daar meestal een rijtje symptomen voor het geval je niet geholpen kunt worden bij een particuliere psychotherapeut of psycholoog. Zij gaan te werk op basis van een hypothese (veronderstelling). Die symptomen gebruiken ze om jou te kunnen helpen en te behandelen en ik denk dat het gaat om de verwerking en niet om het etiket dat je krijgt. Wel weer de verwerking van het ettiket wat je gekregen hebt wat al erg genoeg is. Daardoor word je anders behandelt en daardoor ga je ook anders doen. Heel veel mensen melden zich dit jaar aan omdat volgend jaar een flink bedrag eigen risico er bij komt (los van het eigen risico wat de meesten mensen al moeten betalen). Je zou het even moeten navragen als je in behandeling wilt wat betreft de kosten bij je eigen verzekeraar en het Ggz. Sterkte!

[YutaYuneYunesson]

Hallo

Ik ben erg blij met de antwoorden =), ik ben ook erg blij dat er wat herkenning inzit, want dat was wel één van mijn angsten: als niemand heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt, dan zal het zo moeilijk zijn te geloven of te onderbouwen.
Ook met de tips over waar ik heen kan om te kunnen praten vind ik erg fijn, ik zal er nog eens op terug kijken =)

[YutaYuneYunesson]

Wel ben ik precies vandaag opgestaan met een wat depresief gevoel, ik ga dit ook zoveel mogelijk klein proberen te houden =)

Het kwam door een droom waar in terug keerde wat er met mij en mijn zusje aan de hand was, dat ben ik hier vergeten op de schrijven:

In droom kwam weer te voren:

Mijn zusje was in die tijd het probleem wat zich thuis afspeelde, wat mij eigenlijk vooral diep raakten.
Er is ééns gebleken dat mijn zusje zeer goed zou zijn in het weten wat er rond haar speelde, ze was/is goed in manupileren.
In die tijd was het dan zo, dat ze altijd alles naar boven haalde wat mij pijn deed toen dingen als: Je zit om een mongolen school, je bent dom, je bent kinderachtig je gedraagt je echt niet naar je leeftijd, laten zien dat zij wel goed kon schrijven en rekenen en ik niet en er bleef in vrijwen dat ik echt wel heel dom was, dat ik geen vrienden had etc.
Het zorgte er altijd voor dat ik een geweldige woede uitbarsting kreeg, want ik had niets om het tegen deel te bewijzen, soms geloofde ik dat het waar was wat ze zei, soms wist ik dat het niet waar was maar de waarheid kon ze weer tegen mij gebruiken bv ik kon zeggen dat ik niet dom was maar er niets aan kon doen dat ik minder kan want ik had zo gezegd een handicap, maar dat zou ik niet willen zeggen.
Dus werd het al gouw slaande ruzie, alleen wist ik ook dat zij veel sterker was in iedergeval beter kon vechten, dus meestal liep ik weg met blauwe plekken,

Later is er een tijd gekomen, dat ik mezelf begon te straffen, want tuurlijk raakten het mij, maar dat wilde ik niet toegeven.
Ik geloofde dat als ik mezelf straften, mensen om mij heen niet meer hoefte te beginnen over iets wat ik fout had gedaan, want had mezelf er al voor gestraft, maar dat werkte niet in praktijk zo.

Wat ik deed was vooral spullen van mezelf kapot maken, dure spullen, werk van mezelf zoals tekeningen of foto's van mezelf verscheuren.
Daarna voelde ik mij zeker niet beter, ik was dan diep triest dat die spullen kapot waren, spullen die voor mij veel waarde hadden.

Ik strafte mezelf om niet te eten, ik wilde niet eten, want mijn ouders hadden dat betaald, ik had het gevoel dat ik het niet verdiende om dan te eten.
Het kwam er dan vaak opneer dat ik voor hun neus mijn eten weggooide in de prullenpak of door het raam. Voor hun kwam het over als: gewoon geen respect hebben, eigenlijk gewoon weggooien wat ze aan mij hadden gegeven.

Veel later, kwam er ook bij dat ik mezelf sneed, iets dat ik mezelf wel kwalijk neem, nu nog zeg ik: er zijn mensen die serieus zon soornis hebben en er zich voor schamen, net zoiets als nagelbeiten, zeker niet voor aandacht en ik trok er wel aandacht mee in die tijd, wel om andere reden maar toch, het is over gegaan toen ik mezelf één keer zo diep sneed dat er altijd een litteken is over gebleven, ik schaam mij nu nog voor dat teken op mijn arm.

Nu moet ik wel zeggen =) dit ligt allemaal echt in het verleden, in mijn huis staan heel veel mooie en breekbare spullen en werk van mij, maar ik heb geen drang meer om het stuk te maken.
Eten weet ik niet, ik betaal het natuurlijk zelf nu, misschien dat ik mezelf nog wat ongemakkelijk voel om bij andere te eten, maar dat hebben misschien wel meer.
Snijden helemaal niet, maar toch wel puur omdat ik geen littekens wil.

Waarom ik dit allemaal zeg is omdat in die droom ook een soort van zelfstraffen terug kwam, maar veel meer van deze tijd, er werd gesproken over dat er een feest was, in een kroeg waar ik vaak kom en daar ging ik niet heen, om mijzelf dus te straffen, dit soort dingen gebeuren nog wel.

Toen ik opstond, plaatsten ik mijn vrienden in mijn zusje, gister was er een vriend die ik een tijd niet heb gezien, hij vroeg mij wat ik nu allemaal deed, ik zei kortaf: niets met lach, ik had geen zin om alles uit te leggen.
Een vriend van mij zei meteen: JAA je doet echt helemaal niks lachend, je bent drie dagen gaan werken en toen ben je weggelopen gelijk slaapproblemen alles. Ik kon er ergens wel om lachen ik wist hoe het over kwam, ik zei wel iets van: jullie zijn echt slecht. Daarna ben ik het eigenlijk weer vergeten tot vanmorgen.

Het erge was, dat ik hun dat had toevertrouwd wat er toen gebeurd was in dat werktraject (een traject om weer in het werk te komen en het vak te leren, klinkt goed en daar heeft ook iemand het over gehad in deze topic, maar het werk dus helaas niet zo goed =))

Wat door gebeurd was, is dat alles daar mij weer deed denken aan het speciaal onderwijs, veel duidelijk geestelijk gehandicapt, ik werd onderschat, kinderachtig aangesproken ik kan een voorbeeld beschrijven waarin alles duidelijk word:

Ik zat in een traject voor meubel maker, al op de eerste dag bleek dat ik vrij goed ben met de naaimachine. Ik moest verschillende dingen oefenen daarop.
Eén van die dingen was dat ik een rondje moest volgen tot het een spiraal werd, ik begon daar dus aan en zag in dat het nog niet helemaal goed was, ik bedacht mij, ik vraag alleen aan de leidinggevende waar de stoffen liggen waarop je mag oefenen, dan laat ik ook gelijk zien dat ik dus wel zelfstandig kan werken, ik vond belangrijk om dat te laten zien.

Ik liep dus naar de leidinggevende, ze was wel bezig, maar ik dacht een klein vraagje tussendoor kan wel,dus ik vroeg: mag ik wat vragen...waar liggen de... Meteen schreeuwde ze: JOLANDA! het was een collega van mij, ze kwam meteen van haar tafel en liep op ons af alsof er zojuist iets uit de hand was gelopen.
De leidingevende zei tegen haar: kun jij haar helpen ik heb het veel te druk, ze vroeg mij wat er aan de hand was: ik zei haar dat ik wilde weten waar de stoffen lagen.

Vervolgens ging zij het voor mij halen, ging ze naar een soort van snij-machine, ik liep er ook heen, ik dacht dan leer ik dat ook alvast, ik werd gewezen naar mijn plaats achter de naaimachine met de woorden: ik kom zo bij je.

Vervolgens ging ze een rondje tekenen, mij nog een keer voordoen hoe het moest (terwijl het al redelijk voor zichzelf spreekt, volg het rondje) ze vroeg mij drie keer of ik het snapten, ik zei ja ik begrijp het, vervolgens zeg ze: ja je begrijpt het niet he.

Ik voelde mij zo beledigt, ik vind het woord onderschatten een woord wat er niet eens aan voldoet, ik voelde mij aangekeken als een ramdebiel, het was voor mij net zoiets als dat er werd gezegt: heey weet je dat je eieren zowel kan bakken als koken? het sprak zo voor zich en dan ook nog vragen of ik het snap en als ik zeg ja zeggen dat ik het niet snap.

Toch bleef ik erg optimistische ik bedacht mij achter de naaimachine: oke ik moet hier gewoon over praten, ik moet gewoon naar de leidinggevende gaan en zeggen dat ik even wil praten, dat dit niet is wat ik wil. Maar terwijl ik mij dat visualiseerde, moest ik mij bedwingen om niet te gaan huilen, ik was kwaad op mezelf, ik kon mij niet eens inbeelden hoe ik zon gesprek moest voeren zonder tranen al te voelen op komen. De woorden die gebruikt zouden moeten worden: ik voel mij onderschat, ik kan meer, ik wil graag serieus genomen worden, ik kon het niet eens bedenken.
Dus ik besefte, ik zou dat gesprek helemaal niet kunnen voeren zonder te huilen, hoe zou dat overkomen? dan word ik helemaal niet serieus genomen.

Ik had ook drie dagen niet geslapen, de drie dagen die ik er werkten, de eerste tweedagen dacht ik, het is gewoon het ritme waar ik weer in moet komen, na een tijd niet werken of school, de laatste dag, gebeurde dus wat hier boven stond en besefte ik wat het werkelijke probleem was.
Ik ben toen dus weggelopen.

Ik neem het mijn vrienden niet echt kwalijk hoe hun erop kijken, hoe kunnen zij zich indeelden hoe het voor mij voelde toen?

Voor mij was het werkelijk een nachtmerrie, wat er gebeurd is op speciaal onderwijs, kwam vaker terug in mijn dromen, maar ik bedacht mij steeds: dit zal mij nooit meer gebeuren, dit zit in het verleden, niemand ziet mij nog als een gehandicapten, ik heb een normaal school verleden nu tot aan MBO 4 waar ik helaas moest afhaken, maar in mijn CV staat toch dat ik wel stage heb gelopen op dat niveau. Maar wat gebeurde is dat ik ergens terecht kwam wat eigenlijk serieus mijn grootste angst naar boven haalde.

Nou >< nu is dit verhaal bijna net zo lang als het topic, ik hoop dat iemand het nog wil lezen, anders neem ik het jullie niet kwalijk =)

[Radius]

Ik heb niet alles gelezen, maar dat je droomt over deze zaken betekent wel dat je ze nog steeds niet helemaal verwerkt hebt. Het is goed dat je hier je verhaal doet, het uiten van wat je dwars zit helpt je bij het verwerken ervan en anderen kunnen je daarbij goede tips geven. Het doet me goed dat je na al die jaren toch overweegt met iemand over je probleem te gaan praten. Je krijgt je jeugd er helaas niet mee terug, maar het helpt je wel om positiever in het leven te gaan staan.

[YutaYuneYunesson]

Bedankt ridius =)

Ja dit helpt mij, dingen opschrijven helpt mij om het te kunnen orenen en mezelf beter te besgrijpen, ik vind de antwoorden hier ook fijn, geeft mij toch een beetje het gevoel om begrepen te worden en vooral advies te krijgen waar ik zelf niet op zou kunnen komen, want je hebt gelijk verleden is gebeurd, nu kan ik het alleen nog een plek geven en verder gaan =)

Ik moet wel zeggen, dat ik voor de rest wel erg posietief in het leven sta, een beetje door mijn geloof wat, in grote lijnen neer komt op boedistme, ik geloof dat alles een reden heeft gehad, dat het leven er is om jou te leren en ook in karma.

Om het wat minder zwerverig te maken =): Door dit verleden, weet ik hoe het is om in verschillende shoenen te staan, verschillende situatie's het heeft mij tot een persoon gemaakt die goed en aardig is voor andere, niet snel oordeeld over andere en veel respect heeft ook voor andere mensen, dus ook voor mijzelf! kortom het heeft mij tot een goed persoon gemaakt. Ik kan mij nu ook goed inbeelden in andere, iets wat ik anders misschien niet kon.

Ik ben er door gaan denken: Er zijn zoveel verschillende mensen in de wereld, allemaal met hun eigen verleden, dingen waar ze goed in zijn, dingen waar ze slecht in zijn, we mogen die mensen niet beoordelen op eerste gezicht, we horen er allemaal bij, dus ik ook, het zou stom zijn om te bedenken dat jij de enige bent die er niet bij hoort =)

Het enige zweverige is dat ik geloof zolang ik goed ben, goed voor andere en eerlijk ben, mag ik altijd trots zijn op mezelf, hoe dan ook, al krijg ik er geen prijs voor =)

Ik heb er ook van geleerd, voor niets komt de zon op en nooit geschoten is altijd mis, in positieve zin, als je iets wil moet je er voor gaan.
Als je dat niet beseft, maak jij je leven onnodig moeilijk, je moet je niet steeds afvragen waarom andere het makkelijker hebben of wel hebben, het is nooit te laat om het te proberen of waar te maken =)

[YutaYuneYunesson]

Wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen met het laatste is, je moet nooit vergeten dat jij JEZELF nog hebt =) veel mensen struikelen over de gedachte dat ze compleet alleen zijn, niemand hebben die hun begrijpt of kan helpen, maar jijzelf bent degene die je het beste begrijpt, ook het beste weet wat je wil en daarom ook het besefte weet hoe jijzelf moet helpen =)

[Janneke]

Hoi Yuta Yune Yunesson,
fijn, dat het hier vertellen oplucht...!!!
Weet je wat: gewoon vaak doen! Daar IS dit forum voor.

Triest hoor, wat je schrijft over je zus.

In die tijd was het dan zo, dat ze altijd alles naar boven haalde wat mij pijn deed toen dingen als: Je zit om een mongolen school, je bent dom, je bent kinderachtig je gedraagt je echt niet naar je leeftijd, laten zien dat zij wel goed kon schrijven en rekenen en ik niet en er bleef in vrijwen dat ik echt wel heel dom was, dat ik geen vrienden had etc.
Het zorgte er altijd voor dat ik een geweldige woede uitbarsting kreeg, want ik had niets om het tegen deel te bewijzen, soms geloofde ik dat het waar was wat ze zei, soms wist ik dat het niet waar was maar de waarheid kon ze weer tegen mij gebruiken bv ik kon zeggen dat ik niet dom was maar er niets aan kon doen dat ik minder kan want ik had zo gezegd een handicap, maar dat zou ik niet willen zeggen.

Groot gelijk dat je niet gaat zeggen "Ja, maar ik ben gehandicapt" - dat zou ook weer tegen je gebruikt worden.
Wat ik herken, is dat ik een oudere (ik spreek inmiddelsover "ex) broer had, die ook altijd en eeuwig op mij zat te hakken.
Trieste bijkomstigheid: mijn ouders wisten het, maar deden niets. (Nu ja, een beetje sussen, maar de kern van de zaak stoppen: nee.)
En het resultaat is, dat je in je eigen huis dus gewoon niet gewaardeerd wordt... Brrr.

Later is er een tijd gekomen, dat ik mezelf begon te straffen, want tuurlijk raakten het mij, maar dat wilde ik niet toegeven.
Ik geloofde dat als ik mezelf strafte, mensen om mij heen niet meer hoefte te beginnen over iets wat ik fout had gedaan, want had mezelf er al voor gestraft, maar dat werkte niet in praktijk zo.

Wat ik deed was vooral spullen van mezelf kapot maken, dure spullen, werk van mezelf zoals tekeningen of foto's van mezelf verscheuren.
Daarna voelde ik mij zeker niet beter, ik was dan diep triest dat die spullen kapot waren, spullen die voor mij veel waarde hadden.

Ik strafte mezelf om niet te eten, ik wilde niet eten, want mijn ouders hadden dat betaald, ik had het gevoel dat ik het niet verdiende om dan te eten.

Veel later, kwam er ook bij dat ik mezelf sneed, iets dat ik mezelf wel kwalijk neem, nu nog zeg ik: er zijn mensen die serieus zo' n stoornis hebben en er zich voor schamen, net zoiets als nagelbeiten, zeker niet voor aandacht en ik trok er wel aandacht mee

Ik ben zogezegd ex snijster.
in die tijd, wel om andere reden - en ook de andere vormen van mezelf straffen herken ik.
Soms was het een kwestie van onmact: ik MOEST mijn wode uiten - ik had zoveel letterlijk en figuurlijk geslikt, en dan richtte ik mijn woede op mezelf. Wat een heel klein beetje opluchtte (de woede was even ontladen) maar daarna idd tranen met tuiten, dat er *iemand* - nota benen ikzelf!!! mijn mooie spullen kapot had gemaakt....
En dat zinnetje ook van "Ik verdien dit niet." (Grof gezegd: vraag maar aan je zus, die vindt/vond ook, dat jij geen gezellig huis verdiende waar je gewaardeerd werd. Uiteraard: daar zijn jij en ik en noem maar op het niet mee eens!!!!)

Ik zat in een traject voor meubel maker, al op de eerste dag bleek dat ik vrij goed ben met de naaimachine. Ik moest verschillende dingen oefenen daarop.
Eén van die dingen was dat ik een rondje moest volgen tot het een spiraal werd, ik begon daar dus aan en zag in dat het nog niet helemaal goed was, ik bedacht mij, ik vraag alleen aan de leidinggevende waar de stoffen liggen waarop je mag oefenen, dan laat ik ook gelijk zien dat ik dus wel zelfstandig kan werken, ik vond belangrijk om dat te laten zien.

Ik liep dus naar de leidinggevende, ze was wel bezig, maar ik dacht een klein vraagje tussendoor kan wel,dus ik vroeg: mag ik wat vragen...waar liggen de... Meteen schreeuwde ze: JOLANDA! het was een collega van mij, (...)

In een woord: om uit je vel te springen...!!!!

Ik voelde mij zo beledigd, ik vind het woord onderschatten een woord wat er niet eens aan voldoet

Klopt (...als een zwerende vinger...)

ik bedacht mij achter de naaimachine: oke ik moet hier gewoon over praten, ik moet gewoon naar de leidinggevende gaan en zeggen dat ik even wil praten, dat dit niet is wat ik wil. Maar terwijl ik mij dat visualiseerde, moest ik mij bedwingen om niet te gaan huilen

Logisch. Uiteraard. Je bent ook beledigd en vernederd en niet geloofd en wat al niet, volstrekt begrijpelijk dat j emoet huilen.

ik was kwaad op mezelf, ik kon mij niet eens inbeelden hoe ik zon gesprek moest voeren zonder tranen al te voelen op komen.'

Please, don't!!
Jij doet niets verkeerd!
..op zich is het helaas zo, dat als je huilend zo'n gesprek ingaat, het vaak niet in je voordeel werkt - maar die tranen zijn niet onterecht of iets van dien aard.

De woorden die gebruikt zouden moeten worden: ik voel mij onderschat, ik kan meer, ik wil graag serieus genomen worden, ik kon het niet eens bedenken.
Dus ik besefte, ik zou dat gesprek helemaal niet kunnen voeren zonder te huilen, hoe zou dat overkomen? dan word ik helemaal niet serieus genomen.

Ik had ook drie dagen niet geslapen, de drie dagen die ik er werkten, de eerste tweedagen dacht ik, het is gewoon het ritme waar ik weer in moet komen, na een tijd niet werken of school, de laatste dag, gebeurde dus wat hier boven stond en besefte ik wat het werkelijke probleem was.
Ik ben toen dus weggelopen.

Soms zou het goed zijn, als er iets van een advocaat was - een pastor, een maatscappelijkwerkster, noem maarop, iemand die jij vertrouwt, di edan namens jou zo'n gesprek zou kunnen voeren.
of wat wellicht ook een optie zou zijn geweest: weglopen en een uur later een brief overhandigen. Waarin je dit voorval beschrijft, met name die dingen van "Ik kan zelfstandig werken, ik wilde graag dat jullie dat weten - en dus wilde ikvragen waar de spullen lagen" - en vooral ook "op deze manier wil ik het nooit, maar dan ook nooit meer."

(n helaas, OF een van deze actis zou hebben uitgemaakt dat blijft een vraag...)

Ik neem het mijn vrienden niet echt kwalijk hoe hun erop kijken, hoe kunnen zij zich inbeelden hoe het voor mij voelde toen?

Ehm, tja, och - van vrienden verwacht ik wel, dat ze in grote lijnen dingen weten zoals hoe erg het was in het speciaal onderwijs - en dat je dat soort dignen dus nooit meer wilt. (En geen enkel mens zit er op te wachten, om als een kleuter behandeld te worden, niet serieus genomen te worden, etc.)

Maar wat gebeurde is dat ik ergens terecht kwam wat eigenlijk serieus mijn grootste angst naar boven haalde.

Brrr.
Maar DAT je er bent weggegan: alleen maar heel erg groot gelijk!
...en hopelijk kom je nu in een beter traject!

[JN83]

Dromen verzacht pijnlijke herinneringen:
http://lifestyle.nl.msn.com/gezondheid/ ... inneringen

[Hawk L.]

Dag YutaYuneYunesson, ben jij soms van Azië afkomstig? Speciale naam heb je.

Verschrikkelijk hoe jij behandeld bent in die scholen en ik die altijd dacht dat zo'n scholen beter waren, omdat ik dacht dat de leerlingen meer respect hadden voor elkaar en elkaars gebreken (daar is zeker niemand perfect). Ook de leerkrachten waren beter, dacht ik. Niet dus?!

Wat ik me wel afvraag is: waarom precies ben je ooit in zo'n school terechtgekomen? Dat is me niet helemaal duidelijk. Je lijkt me toch heel goed bij verstand aangezien je hele verhalen kunt typen over je verleden. Het kan toch niet enkel door Asperger zijn?

Fijn dat je je goed voelt door je verhaal hier neer te schrijven en ook dat je je leven terug opneemt. Daar kan ik alleen maar respect voor opbrengen! [045]

[JN83]

Sommige mensen met asperge kunnen een hele opleiding Engels doen en de taal perfect uit hun hoofd leren. Kunnen wiskundige wonderkinderen zijn of hoogbegaafd. Ook verhalen typen en boeken schrijven.

Het syndroom van Asperger, ook wel aspergersyndroom of stoornis van Asperger, is een pervasieve ontwikkelingsstoornis vernoemd naar de Weense kinderarts dr. Hans Asperger. Het syndroom kenmerkt zich door beperkingen in de sociale interacties en een beperkt repertoire aan interesses en activiteiten. Anders dan bij de klassieke autistische stoornis is er geen sprake van vertraging in de ontwikkeling van de taalvaardigheid op lage leeftijd. Er is een normale tot hoge intelligentie en een gemiddelde neiging tot het maken van contact.

BRON: http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger

En verder van belang is het volgende:

DSM-criteria
Het DSM-IV geeft de volgende criteria (299.80):
A. Kwalitatieve tekortkomingen in de sociale interactie, wat blijkt uit minimaal twee van de volgende criteria:
Duidelijke tekortkomingen in verschillende vormen van niet-verbaal gedrag, zoals rechtstreeks oogcontact, gelaatsexpressie, lichaamshouding en gebaren in sociale context.
Onvermogen tot het aangaan van relaties met leeftijdgenoten die bij het ontwikkelingsniveau passen.
Ontbreken van het spontaan delen van vreugde, interesses of prestaties met anderen (bijvoorbeeld geen voorwerpen tonen, geven of aanwijzen).
Gebrek aan sociale of emotionele wederkerigheid.
B. Beperkte herhaalde en stereotiepe gedragspatronen, interesses en activiteitenpatronen, wat blijkt uit minimaal een van de volgende criteria:
Overheersende preoccupatie met een of meer stereotiepe en beperkte interessepatronen die afwijkend is in intensiteit of aandachtsgebied.
Duidelijk inflexibel vasthouden aan niet-functionele routinehandelingen of rituelen.
Stereotiep en herhaald motorisch gedrag (bijvoorbeeld fladderen of draaien van handen of vingers of complexe bewegingen met het hele lichaam).
Duidelijke preoccupatie met onderdelen van voorwerpen.
C. De aandoening leidt tot klinisch significante tekortkomingen op sociaal of beroepsmatig gebied of andere belangrijke terreinen.
D. Er is geen klinisch significante achterstand in de taalontwikkeling (bijvoorbeeld woorden op tweejarige leeftijd, zinnen op driejarige leeftijd).
E. Er is geen klinisch significante achterstand in de cognitieve ontwikkeling of in de ontwikkeling van zelfhulpvaardigheden, aanpassingsgedrag (sociale interactie niet meegerekend) en de nieuwsgierigheid naar de omgeving.
F. Er is niet voldaan aan de criteria voor een andere pervasieve ontwikkelingsstoornis of schizofrenie.

De meeste mensen groeien na hun 28ste boven dit autisme uit, zien dat contacten maken toch wel elangrijk is. Het is net de omgekeerde wereld. De ontwikkeling loopt anders maar het word maatschappelijk steeds meer aanvaart.

Overigens is heel de inhoudt leerzaam en interessant:
Inhoud [verbergen]
1 Geschiedenis
1.1 Controverses
1.2 Baron-Cohen
2 Asperger en het autismespectrum
2.1 DSM-criteria
2.2 Cijfers
3 Kenmerken
3.1 Opgaan in intense interesses
3.2 Bijzonder taalgebruik
3.3 Sociale beperkingen
3.4 Emotionele bijzonderheden
3.5 Sensorische kenmerken
3.6 Diverse kenmerken
3.7 Bijkomende stoornissen
4 Gevolgen van het syndroom van Asperger
4.1 Kindertijd
4.2 Specifieke karaktertrekken
4.3 Volwassenheid
4.3.1 Algemeen
4.3.2 Wonen
4.3.3 Werk
4.3.4 Relaties


Kortom: Maak je niet te druk, je bent een goed mens en je hebt genoeg toe te voegen aan deze wereld. Wat andere ook van jou vinden!