Herken je je in mijn text ??

[PlukDeDag!]

Hoi hoi andere sombere zwartkijker ,

Nooit gedacht ooit een bericht op een forum te gooien wat betrekking heeft op depressiviteit of zoals ik het liever noem het somber voelen en je zo ontzettend * voelen van binnen terwijl je eigenlijk zo graag je jezelf een schop onder je reet wilt geven om te genieten en jezelf happy te voelen.

Ik voel me wel een vreemde eend tussen alle mensen hier ......niks ten nadele van degene hier maar de verhalen die ik gelezen heb zijn vaak mensen met een zwaar verleden of met ziektebeelden waarin bep. pschychische klachten of ziektes ter sprake komen en waardoor de somberheid/depressiviteit mede ontstaan is.Heel erg vind ik dat en wens jullie dan ook echt al het goeds maar ikzelf kan me niet identificeren met deze groep.

Ik heb dat zelf niet en ben misschien op zoek naar die speld in de hooiberg maar waag toch de kans om net die personen te ontmoeten die zich herkennen in het onderstaand verhaal wat ik nu neer ga zetten. Mijn doel is om net die mensen te ontdekken hier waardoor ik een beter inzicht krijg in hoe en wat....misschien inzichten te ontvangen van andere mensen die ook regelmatig te kampen hebben met somberheid/depressiviteit en ook om elkaar in de wat kloterige sombere periodes een hart onder de riem te steken of net de schop onder je hol te geven om je toch weer op t leuke pad te trappen

Ik ben een jongen van 29 jaar oud en heb vanaf mijn 22ste te kampen met periodes waarin ik me ontzettend somber kan voelen. Het is niet zo dat ik me de ene dag somber voel en de andere dag helemaal happy maar het zijn echt periodes,soms 2x in het jaar soms 5x in het jaar.

Nu ben ik in een periode beland waarin het voor mij te lang duurt....normaal duurde een periode misschien een paar weken maar nu ben ik al 5 weken zo ontzettend somber/nergens zin in hebben/nergens de lol van in kunnen zien/alles teveel vinden/moe zijn/dierbare om me heen ver van me af willen houden/ dat ik eigenlijk in mijn hoofd de beslissing heb genomen toch hulp te gaan zoeken.....maar dat is ook weer een stap die me nog * maakt van binnen,voor iemand die nooit hulp vraagt( waar misschien ook wel een probleem kan zitten)is het gewoon erg moeilijk om alles bloot te leggen. Vandaar dat ik hier dus mensen hoop te treffen die hun visie eens kunnen geven of hun ervaring.

Voor mij is het heel moeilijk te begrijpen dat ik die periodes heb van somber zijn terwijl ik eigenlijk alles heb wat je maar kan wensen (dit heeft geen betrekking op materiaal of geld dat zijn dingen die het leven wel makkelijker maken maar niet altijd vrolijker).

Eigenlijk heb ik alles, Heb leuke vrienden,zie er leuk uit,heb lieve ouders,heb leuk werk,een leuk huis,ben communicatief sterk,leg snel contact,ben sociaal en eigenlijk is iedereen altijd superaardig voor me.......mensen zullen schrikken als ze de diepste mij zouden kennen en het masker afvalt.
Mijn vraag is dan ook herken je je in deze text of kan je mij een bepaald inzicht geven reageer dan ik zou er erg blij mee zijn want soms denk ik dat ik de enige ben die eigenlijk alles heeft maar toch niet happy is.

Groetjes van het masker

[volhoudertje]

Hoi hoi andere sombere zwartkijker ,Nooit gedacht ooit een bericht op een forum te gooien wat betrekking heeft op depressiviteit of zoals ik het liever noem het somber voelen en je zo ontzettend k** voelen van binnen terwijl je eigenlijk zo graag je jezelf een schop onder je reet wilt geven om te genieten en jezelf happy te voelen.

Welkom. Allereerst ben ik geen sombere zwartkijker en voel ik me dus niet aangesproken door je aanhef. En ten tweede heeft dit forum niet alleen betrekking op depressiviteit en psychische stoornissen.

Je verhaal kun je hier zeker kwijt, ik denk zeker dat er herkenbare elementen in zitten. Brandt maar los!

[Cirkeltje]

Hoi Hoi,

ja ik herken een hele boel ik je tekst. Ik voel me vaak erg somber zonder daar veel traumatische dingen voor hebben mee gemaakt. Dus ook geen 'moeilijk' verleden gehad. Bij mij zijn het ook periodes, maar redelijk lange. Zelf heb ik al eens hulp gezocht, maar dat haalt bij mij niks uit op een of andere manier. Ik kan er gewoon niet goed over praten. Er is ook niet veel om over te praten heb ook geen 'verleden' ofzo. En dan gaan ze allemaal zoeken naar dingen waar het niks mee te maken heeft om maar iets te vinden om op door te gaan. Tis iets geks, maar dat zou jij ook hebben.
Maar heeft het bij jou geen oorzaak? Misschien op je werk iets? Of thuissituatie?
Groetjes
Cirkeltje

[scaniaman]

Hallo pluk,cirkel,en andere lezers.
welkom op deze site hoop dat je er iets aan hebt.
Wat ik in je tekst lees komen zeker herkenbare punten voorbij.
Ik zelf had lichamelijke klachten en wel traumatische dingen meegemaakt voordat ik een zware depressie-
kreeg samengepaart met een dwangstoornis.
Dat kwam op mijn 24e leefjaar om de hoek kijken.

nu zeven jaar verder ben ik aardig opgekrabbelt na een afgrijselijke aantal jaren.
maar heb nu volgens de psygoloog de restklachten er nog van.
ik zelf heb wel gelijk hulp gezocht.heb verscillende antidepressva,s gehad.
op en af bouwen dan werkte die niet en die niet vreselijk.
Nu heb ik er eentje die tot nu toe het beste werkt.

Toch ben ik nog vaak somber,of voel me eenzaam,niet lekker in me vel.
ook al heb ik toch veel dingen bereikt,maar tevreden voel ik nog niet.
Het is intens vermoeiend om met deze klachten rond te zeulen.
Ik wens jullie en diegene die dit lezen veel sterkte toe.

Groetjes,Scaniaman

[Camsoh]

Hallo Plukdedag! Ik kan me goed vinden in je verhaal. Ondanks dat je denkt dat je alles hebt voel je je toch ongelukkig, somber en leeg. Ik schijn zelf wel een verleden te hebben maar een vriend van me zei ooit; Iedereen heeft zijn eigen verleden en in dat verleden heeft iedereen moeilijke perioden gehad.
Iedereen kan somber zijn, dat staat volgens mij los van het verleden en wat je hebt bereikt in het heden.

[Black Rose]

Ook bij mij brengt het bekende gevoelens naar boven.
Niet dat ik nooit iets ergs heb meegemaakt in m'n leven, maar - in mijn ogen - niet zo dramatisch als wat sommige andere mensen met psychische problemen hebben meegemaakt.
Behalve met een paar mensen die heel dicht bij me staan, praat ik ook zelden over hoe ik me voel of wat er in me omgaat.
De minder aangename periodes uit m'n verleden deel ik dus ook niet, behalve met deze mensen.
Ooit is me dat zuur opgebroken : toen ik een periode wel met een vriendin het vaker had over m'n angsten enzo, kreeg ik plots een hele nare reactie van "wat heb jij te klagen, je hebt nooit iets meegemaakt in jouw leven". Ik werd zelfs voor "loser" uitgescholden
Terwijl zij maar vertelde wat zij allemaal al had meegemaakt en gezien door in het leger te werken.
Vriendschap over and out sindsdien en onomkeerbaar, maar best wel een pijnlijke herinnering.
Met m'n psycholoog heb ik er het ook in het verleden vaak over gehad.
Deze meende echter dat depressie, sombere gevoelens e.a. niet persé gekoppeld zijn aan een zwaar traumatisch verleden.
Een deel kan ook aangeboren zijn, en zich ontwikkelen door moeilijkheden op je pad al zijn die niet zo dramatisch op het eerste zicht.
Ook zou ik volgens hem de loop van m'n leven tot hiertoe wat onderschatten en moeilijker kunnen omgaan met stress-situatie's door m'n overgevoeligheid.
Weet dus niet precies meer in welke van de twee categorieën ik mezelf moet plaatsen.
Maakt eigenlijk ook niet uit, tenslotte moet IK m'n eigen leven leiden.
Maar heb ondertussen wel een hekel gekregen aan mensen die ervan uitgaan dat je maar een zwakkeling bent omdat je geen zwaar trauma achter de rug hebt en het toch best moeilijk kan hebben

[Esterre]

Hier nog een zwartkijker;)
Ik herken veel uit jouw tekst en ik voel me ook vaak somber!
Vaker dan jou als ik het zo lees, maar ik heb wel een dingen meegemaakt waardoor mijn
somberheid ontstaat.
Naar dat je nu al langere tijd somber bent!:( klinkt als een depressie?

[Dora]

Hoi, jij hoeft je echt geen vreemde eend te voelen hoor. Ik ken ook periodes dat ik me somber voel en dan ook gespannen. Je bent absoluut niet de enige. Zelf ben ik 45 jaar en heb m'n hele leven al periodes dat ik somber en gespannen kan zijn. Ik kreeg ongeveer 12 jaar geleden te horen dat ik een dysthyme stoornis heb. Soms denk ik wel eens; heb ik dat nou echt of is het gewoon mijn karakter. Ik slik anti depressiva en dat helpt me wel. Vorig jaar ben ik na langzaam afbouwen gestopt, maar na een paar weken merkte ik dat ik me slechter ging voelen en ben dus weer begonnen. Ik heb het gewoon nodig. Helaas heb ik geen quick fix, maar wil je een hart onder de riem steken door je te laten weten dat je niet de enige bent die zich zo kan voelen.

[Dtje]

Hoi PlukdeDag...

Je naam geeft het masker al weer... Daar herken ik me dan ook al meteen in. Verder heb ik wel het een en ander meegemaakt in mijn leven maar zelf denk ik niet dat het daardoor komt dat ik me zo voel... Ik heb nu het gevoel gewoon niet meer te weten hoe het moet... Gelukkig zijn.
Ook ik heb in principe alles wat een mens nodig heeft leuke vriendinnen een prachtige familie en zelfs een redelijke sterke zekerheid dat ik een mooie carriere tegemoet ga. Normaal kon dit me ontzettend blij maken, de gedachte aan mijn familie, vrienden en vooral de gedachte aan die mooie carriere die mij opwacht. Vandaag en de afgelopen paar weken doet het me niks. Als ik eraan denk, ik word er gewoon niet warm of koud van! Er is maar 1 ding dat ik echt wil! GELUKKIGE zijn!! Dan sta ik 's ochtends op en dan denk ik vandaag doe je het gewoon! Lachen en vrolijk zijn en niet nep maar het echt voelen! Een paar maanden geleden lukte het me nog wel of dan lukte het de eerste paar uren maar de afgelopen 2 á 3 weken hou ik het nog geen 5 minuten vol.

[leekelief]

Hoi!

Ten eerste herken ik me er enigzins in.. ik ben 25 en sowieso al vrij gevoelig voor sombere buien. op het moment zijn er bij mij heel duidelijk aanwijsbare redenen voor mijn sombere gevoelens, maar voor die tijd had ik dit ook heel vaak.

Even een vraag: zijn die sombere periodes meer in de winter???? Bij mij is namelijk op 14 jarige leeftijd ontdekt dat ik een lichte vorm van winterdepressie heb (dan bedoel ik dus niet een dipje) waardoor ik in de winter extreem somber ben, mn bed het liefst niet uit wil, onder de dekens wil kruipen en verdwijnen, kan me niet concentreren en ben moe moe moe moe

Als dit het bij jou niet is, ben je dan niet nieuwsgierig naar waar het vandaan komt en, nog beter, hoe je er vanaf komt??

[Janneke]

Even een vraag: zijn die sombere periodes meer in de winter???? Bij mij is namelijk op 14 jarige leeftijd ontdekt dat ik een lichte vorm van winterdepressie heb (dan bedoel ik dus niet een dipje) waardoor ik in de winter extreem somber ben, mn bed het liefst niet uit wil, onder de dekens wil kruipen en verdwijnen, kan me niet concentreren en ben moe moe moe moe

Als dit het bij jou niet is, ben je dan niet nieuwsgierig naar waar het vandaan komt en, nog beter, hoe je er vanaf komt??

Hoi Leekelief,
je weet hopelijk, wat de remedie is tegen winterdepressie...?
Koop een bright - light lamp, (vol spectrum, ofwel licht zoals de zon dat maakt) zet het ding in september oid. aan volgens de gebruiksaanwijzing. Je kunt van start, voor de symptomen opduiken. 3 weken volhouden.
De mijnes is inmiddels zo'n 15 jaar oud, dus die eenmalige aanschaf geeft waar voor z'n geld.

[leekelief]

Hoi lieve Janneke,

Ja dat weet ik gelukkig heb zelf een Phillips Wake Up Light, werkt perfect!!

Maar toch heel erg bedankt voor de tip!

liefs
leonie

[Rolling]

Jep, al van mijn 15de kamp ik hiermee(ben nu 30). Ondertussen heb ik niet meer zoveel vrienden. Laat ik steeds meer vrienden en familie in de steek. Weet totaal niet meer wat te doen.


Onlangs naar een groepspraktijk geweest, wat testen laten afnemen. IQ, ADD, Autisme, etc. In mijn hoofd gaat het er zo woelig aan toe. Niet te geloven dat ik zo'n werk heb.

Van alles reeds geprobeerd. Sypralexa en zulke. Drugs, roken, drinken. Nada, nothing helps.


Wacht nog steeds op antwoord. Hopelijk kan ik de 14 april eindelijk al wat resultaten horen, nog wat meer testen afleggen en .


Normaal kan ik wel veel beter en normaler teksten schrijven/opmaken maar dit is hoe het er aan toe gaat in men hoofd zelf.