Al 15 jaar heb ik last van vermijdingsdrang.
Er zijn nog mensen die hier problemen mee hebben, doch ik vermoed dat het bij iedereen wel op een verschillende manier tot uiting komt, hierbij dus een korte uitleg wat mij betreft :
Met de auto op de autosnelweg rijden lukt al 15 jaar niet meer.
Ik begon zodanig lichthoofdig te worden dat het absoluut onveilig is voor mij om dit te gebruiken als vervoersmiddel.
Op normale wegen lukt me prima, doch zo kan je maar moeilijk lange ritten doen, je bent nog sneller met de fiets.
Met dit autsonelweg probleem is het eigenlijk allemaal begonnen.
Want immers, je zit er regelmatig over te "piekeren".
En op den duur vraag je jezelf af "Ja op de snelweg rijden lukt niet meer, laat ik maar opletten of anders lukken andere zaken me ook niet meer".
En inderdaad, na enkele jaren lukte het me ook niet meer om als passagier mee te rijden op de snelweg.
Reeds op de oprit voel ik me extreem lichthoofdig, nerveus tot in het extreme.
Maar goed, gelukkig had ik nog enkele alternatieven.
Ik hield er vroeger altijd van om per trein te reizen.
Ongeveer even snel als per auto, zeker als je van stad naar stad reist, dus dat leek me wel een prima manier om mijn bestemmingen te bereiken.
Na een tijdje had ik hier ook enorme problemen mee.
Van zodra de deuren sluiten, is het alsof je verstikt wordt.
Dan is er nog het vliegtuig, ik heb niet echt hoogtevrees, maar ben wel redelijk claustrofobisch.
Het gevoel dat je ergens in een smalle buis voor uren opgesloten zit, is al voldoende om me 3 weken voor de reis continue nerveus te maken.
En inderdaad, sommigen zullen wel denken "het is belachelijk".
Geloof me vrij, vroeger dacht ik dat ook dat het belachelijk was om een fobie te hebben.
TOT op de dag... dat het je zelf overkomt.
Nu is het zover gekomen dat ik, als ik ergens naar toe moet, ik voor mezelf en voor anderen, geniale excuses begin te verzinnen om toch maar thuis te kunnen blijven.
Hetgeen ik echter niet wil, is thuisblijven en dit maakt me enorm depri.
Toen ik dan enkele jaren geleden besliste om een "psychotherapeut" te bezoeken, was dit een teleurstelling, en een complete geldverspilling, gelukkig grotendeels terugbetaald door de ziekenkas.
Ik kwam daar dan toe in een wachtzaal, waar er nog een persoon of 5 zat te wachten, hetgeen ik al raar vond want het was op afspraak waar ik al 2 weken op voorhand moest voor reserveren.
Toen het dan eindelijk aan mij was liet die man mij binnen, en ik dacht "nu kan ik eens tot in de puntjes uitleggen wat mijn probleem is".
Na welgeteld 1 minuut en 30 seconden had die kerel al zijn balpen in de hand en besloot hij om mij medicatie voor te schrijven.
Hij legde me uit hoeveel ik er moest van nemen en stond recht.
Ik vroeg me af "en wanneer kan ik mijn uitleg doen ?"
Hij wees me door naar de verpleegster om een nieuwe afspraak te maken voor 2 weken nadien.
De zogezegde "consultatie" had welgeteld minder dan 5 minuten geduurd.
Ik heb begrip het concept "time is money" maar enige aandacht en eens goed luisteren naar iemands situatie dat is blijkbaar minder belangrijk dan zoveel mogelijk patienten afwerken op een ochtend en zoveel mogelijk € incasseren.
Toen ik dan probeerde om ipv een "psychotherapeut" een "psycholoog" in te schakelen, maakte ik opnieuw een afspraak, wie weet zou het wel lukken bij deze "specialist".
Tot mijn grote verbazing moest ik slechts 3 dagen wachten op een afspraak en daar gearriveerd zat ik alleen in de wachtzaal, dit beloofde veel goeds.
De dame die me ontving begon direct met uit te leggen "hoe ze te werk gaat".
Deze uitleg duurde reeds een halfuur, m.a.w. reeds de helft van de consultatie.
Ook maakte ze heel duidelijk dat in tegenstelling tot bij een "psychiater" je niets terugbetaald krijgt bij een "psycholoog".
Toen ze dan eindelijk begon te vragen wat er scheelde, en ik alles heel beknopt kon uitleggen kreeg ik een eigenaardig antwoord die me met stomming verbaasde.
"Ja, over je vermijdingsdrang zal ik je niet kunnen helpen en ik zal het niet kunnen oplossen maar ije kan er wel over "praten" in verschillende sessies.
Ik dacht bij mezelf "Als ze zelf al zegt dat ze me niet kan helpen wat zit ik hier dan te doen ?"
Erover praten kan ik op café ook wel.
Of nog beter gewoon tegen de kat zitten praten, die helpt al even weinig maar vraagt tenminste geen vergoeding.
Het grote probleem is, dat je veel dingen mist in het leven indien je zaken begint te "vermijden".
Het zijn heus niet altijd zaken die je "moet" doen uit verplichting, maar ook graag wilt doen, en indien zo een stomme "toestand" ervoor zorgt dat je dit allemaal niet meer kan doen, vind het heel deprimerend.