janseke

waarom...

liggen liefde, boosheid en verdriet zo dicht bij elkaar.
Ik was 9.5 maand samen met mijn ex todat hij het afgelopen woensdag uitmaakte. Ik was zijn eerste vriendin. Voor die tijd waren we onafscheidelijk.
Ik heb al eerder het gevoel gehad dat we elkaar meer ruimte moesten gaan geven. We hebben erlkaar toen meer ruimte gegeven. Al snel daarna liep het fout omdat we samen voor hem op zoek gingen naar een huisje om na een tijdje ook samen in te gaan wonen. We kregen het samen dus weer drukker, waardoor we weer geen tijd voor onszelf hadden. Ook had hij het druk op zijn werk.
Tijdens de feestdagen hadden we een superweek. Wel erg druk, maar met leuke dingen. We waren beide te moe om hier echt van te kunnen genieten. Samen oud op nieuw gevierd, en de liefde was nog volop aanwezig. 2 januari stortte hij in. Hij was bang mij kwijt te raken. Hij snapte niet dat ik van hem hield. En alles werd hem teveel.
Ik had toen nog vakantie.Dus ben er die dagen voor hem geweest.
1 dag later in de avond gaf hij aan dat hij twijfelde. Over ons. Hij wilde rust. Hij wilde niet steeds die angst die aanvallen. En dat zou wel oplossen wanneer we uit elkaar zouden gaan. Ik heb dit toen kunnen tegenhouden.
De volgende ochtend zei hij heel hard ik hou niet meer van je.....
Allebei heel emotioneel. Hij heeft mij toen zelfs thuis gebracht en is nog met mijn ouders en mij in gesprek gegaan, en toen werd al duidelijk dat het met hem helemaal fout was. Dat het niet was dat hij niet meer van mij hield. De middag zei de dokter precies hetzelfde tegen hem.
We hebben na 2 dagen weer contact gezocht. Hij is hier komen praten. Wilde dat eerst niet, maar emotioneel had ik dat nodig....
Om een lang verhaal kort te maken. We hebben 1 week veel gepraat en elkaar voor ons doen ook veel met rust gelaten.Vorig weekend hebben we samen doorgebracht. De liefde was volop aanwezig. We gingn ontspannen d.m.v. maasage etc. Hij lag me tijdens de behandeling vol trots en liefde aan te kijken. We hadden het zo goed.
Zondagavond kreeg hij weer een aanval. Ik heb zijn ouders gebeld. En we hebben ons aan elkaar vast geklamt. Hij zei weer dit kan zo niet meer. Ik moet rust. Misschien beter om uit elkaar te gaan, maar dat wilde hij ook weer niet.
Zijn ouders hebben ons letterlijk en figuurlijk uit elkaar getrokken. Heel abrubt. Wij wilde elkaar beide de volgende dag als hij weer wat rustiger was heel graag zien.
Ditlie anders. Zijn dokter verbood ons 2 weken ook maar enig contact met elkaar te hebben, en de volgende dag zou hij naar de psycholoog moeten en heel zijn bloed zou onderzocht worden.
Hij had zelfs zijn huisje opgezegd...hij wilde totale rust.
Volgende dag zei de psycholoog dat hij wel degelijk contact met mij mocht zoeken. Een dg later deed hij dat ook. Om het uit te maken. Hij kon het niet meer. Houd nog van me, wilt me niet kwijt maar wilt totale rust. De 3 dagen ervoor heeft hij steeds geroepen ik wil haar niet kwijt.

Nu en paar dagen verder, heb ik hem een brief geschreven, met daarin dingen die waarschijnlijk fout gegaan zijn. Hij hefet deze niet gelzen maar heeft ook een brief geschreven deze komen akelig overeen. Kort gezegd, ik geef aan wat ik wil, door mijn onzekerheid heb ik hem heel lang niet los kunnen laten, en hij durfde mij niet tegen te spreken. Heeft nooit nee durven zeggen. Heeft geen body. Voor de rest hebben we nog nooit ruzie gehad. Logisch achteraf.
Van de week zat ik op MSN hij komt ook online, en wilde beide elkaar aanspreken maar hebben we beide niet gedaan.

Het ene moment ben ik heel boos. Hoe kan hij mij dit aan doen. ZO abrubt, en beide vol liefde voor elkaar. We moeten er toch als 2 volwassenen over kunnen praten (ik 24 hij 31). Ik kan praten hij wilt dt absoluut niet. Hij heeft nu een Zeer intensieve behandeling, dus het ander moment heb ik medeleide. Ik ben zo verdrietig, wil hem niet kwijt. mis hem zo. Ik snap dit alles niet, misschien kan iemand mij helpen........

Thanks

(Ps huisje heeft hij gelukkig terug genomen)
Dhoulmagus

Voel me een beetje zoals hij op dit moment (ma wel al na een relatie van 20 dagen) en heb in andere relaties in jouw schoenen gestaan (dus kan me een beetje voorstellen wat je meemaakt, alleen hebben mijn relaties nog nooit zo lang als die van jou geduurd).

Wat mij de oorzaak lijkt in mijn geval is het verleden, en eigenlijk kan mijn huidige vriendin daar nix aan doen... ze heeft daar nix mee te maken.
janseke

Dhoulmagus schreef:Voel me een beetje zoals hij op dit moment (ma wel al na een relatie van 20 dagen) en heb in andere relaties in jouw schoenen gestaan (dus kan me een beetje voorstellen wat je meemaakt, alleen hebben mijn relaties nog nooit zo lang als die van jou geduurd).

Wat mij de oorzaak lijkt in mijn geval is het verleden, en eigenlijk kan mijn huidige vriendin daar nix aan doen... ze heeft daar nix mee te maken.
Thanks...
ik heb wel dat idee idd.
Hij heeft ook zo'n uitspraak gedaan tegen zijn moeder van...
ik ben bang dat ze gaat verhuizen, en dat ik haar daardoor nooit meer zie.
Hij is in zijn pubertijd van het noorden naar hier in het zuiden verhuisd, dit was een moeilijke tijd voor hem.

En misschien is er nog veel meer.
onzekerheid.
Dhoulmagus

Ik heb het door relaties met meisjes waaraan ik mij gehecht had, die me lieten zitten... mijn gevoelens verbieden het om me te hechten nu. Misschien heeft hij door die verhuis ook iets moeten laten schieten waaraan hij heel gehecht was.
janseke

Dhoulmagus schreef:Ik heb het door relaties met meisjes waaraan ik mij gehecht had, die me lieten zitten... mijn gevoelens verbieden het om me te hechten nu. Misschien heeft hij door die verhuis ook iets moeten laten schieten waaraan hij heel gehecht was.
Zou kunnen
ik ben ook bang dat ik hier angsten aan overhou.
Als de liefde over is, voel je dit meestal aankomen.
Maar zo plots.
We zagen allebei werkelijk een toekomst samen.
Dhoulmagus

Is hij zo nu en dan niet dubbelzinnig geweest (met als gevolg dat je je stevig aan hem gaat vastklampen)?
janseke

Dhoulmagus schreef:Is hij zo nu en dan niet dubbelzinnig geweest (met als gevolg dat je je stevig aan hem gaat vastklampen)?
Nope.
Ik ben onzeker over mijzelf.
Hij gig na 5 maanden voor 3,5 week naar Tanzania.
Ik was zo bang hem kwijt te raken.
Dat de liefde daar zou verdwijnen,
of dat hij een ander tegen zou komen.
En een maand nadat hij terug was zag ik juist in dat ik niet bang hoefde te zijn, en dat we elkaar meer ruimte moesten gaan geven.
Dhoulmagus

Ja ok, maar jouw onzekerheid en zijn onzekerheid uiten zich blijkbaar wel anders. Zijn onzekerheid zorgt er precies voor dat hij je gaat afstoten (als ik je eerste post las) en die van jou is eerder (als je kon) nog meer bij hem zijn?
janseke

Dhoulmagus schreef:Ja ok, maar jouw onzekerheid en zijn onzekerheid uiten zich blijkbaar wel anders. Zijn onzekerheid zorgt er precies voor dat hij je gaat afstoten (als ik je eerste post las) en die van jou is eerder (als je kon) nog meer bij hem zijn?
klopt.....

Wat ik nou het vervelenste vind is dat wij momenteel dezelfde punten zien wat niet zo goed ging in onze relatie...
beide zien we ook oe het beter kan...
hij kan hier alleen nu niet ver praten.
Dhoulmagus

Persoonlijk zou ik het mooi vinden van hem om je veel te geven dat je sterk genoeg bent om hem de ruimte te geven die hij nodig heeft. Dat wil wel zeggen dat hij tegen zijn gevoel in moet gaan... en mensen doen dat nu eenmaal niet. Je beste kans is idd niets meer van je te laten horen, jezelf laten missen bij hem zodat hij voelt dat hij je graag ziet (zoals in het cliché van janis joplin: don't it always seem to go that you don't know what you've got till it's gone). Maar ik weet uit eigen ervaring dat je wsl niet meer sterk genoeg bent (van al dat om hem geven) om hem die ruimte te geven + dat je het moeilijk vindt om er blindelings van uit te gaan dat hij terugkomt.
janseke

Dhoulmagus schreef:Persoonlijk zou ik het mooi vinden van hem om je veel te geven dat je sterk genoeg bent om hem de ruimte te geven die hij nodig heeft. Dat wil wel zeggen dat hij tegen zijn gevoel in moet gaan... en mensen doen dat nu eenmaal niet. Je beste kans is idd niets meer van je te laten horen, jezelf laten missen bij hem zodat hij voelt dat hij je graag ziet (zoals in het cliché van janis joplin: don't it always seem to go that you don't know what you've got till it's gone). Maar ik weet uit eigen ervaring dat je wsl niet meer sterk genoeg bent (van al dat om hem geven) om hem die ruimte te geven + dat je het moeilijk vindt om er blindelings van uit te gaan dat hij terugkomt.
nee ben nu niet sterk genoeg om te geloven dat het goed komt.
ene moment denk ik geef die jongen de rust hij is zo van het padje.
Het andere moment ben ik zo boos, zo machteloos.
Waarom gebeurd dit.....
zo ineens........
en dan nog op zo'n manier ook
Dhoulmagus

Heb je vrienden? (ni beledigend opvatten :p)
Ga leuke dingen doen met je beste kameraad of vriendin... workshops grafitti/dansen/pottenbakken, pretparken... doe iets fijn! En onthoud die leuke momenten met je vrienden, en wanneer hij terug initiatief neemt, ga je met hem de dingen doen die je met je vrienden hebt beleefd. Hou het dan luchtig, en laat je bij hem asocieren met leuke dingen. Ben zeker dat het dan weer in orde komt.
janseke

Dhoulmagus schreef:Heb je vrienden? (ni beledigend opvatten :p)
Ga leuke dingen doen met je beste kameraad of vriendin... workshops grafitti/dansen/pottenbakken, pretparken... doe iets fijn! En onthoud die leuke momenten met je vrienden, en wanneer hij terug initiatief neemt, ga je met hem de dingen doen die je met je vrienden hebt beleefd. Hou het dan luchtig, en laat je bij hem asocieren met leuke dingen. Ben zeker dat het dan weer in orde komt.
Ik heb in deze moeilijke tijd al veel nieuwe dingen ondernomen.
Ik ben gaan sporten met heel veel plezier.
En ik ben hier og niet zo lang geleden komen wonen, en merk nu dat ik meer mensen om me heen heb die om me geven al ik had verwacht waa ik leuke dingen mee kan doen.
Ik hoop idd dadelijk als hij er klaar voor is toch als vrienden weer te beginnen......
We zullen zien.
Onican

Ik voel me ongeveer net als jij. Ook mijn vriend kwam er heel plots mee dat hij niet meer wist of hij wel verder wilde. Hij kon alleen niet aangeven waarom. Na een paar klote weken gaf hij aan dat hij het wel weer wilde proberen. Dat doen we nu, dat voelt ook erg goed, want we houden van elkaar. Maar juist op de momenten dat ik me zo goed voel bij hem, komt bij mij de angst naarboven dat hij weer een dip krijgt en me niet meer wil. Ik kan die angst maar niet van me af zetten...

Vooral als ik niet bij hem ben, ik ben continu aan het stressen, terwijl ik ook wel weet dat het allemaal tijd nodig heeft. Ik ben bang voor de toekomst. Ik wil graag samenwonen, een leuke baan, verre reizen maken. Ik wil gesteund worden nu ik me klote voel, maar ik weet niet door wie. Leuke dingen doen is mooi gezegd, maar ik zit voorlopig nog 6 maanden achter een pc te werken voor mn opleiding...

Sterkte!
janseke

Onican schreef:Ik voel me ongeveer net als jij. Ook mijn vriend kwam er heel plots mee dat hij niet meer wist of hij wel verder wilde. Hij kon alleen niet aangeven waarom. Na een paar klote weken gaf hij aan dat hij het wel weer wilde proberen. Dat doen we nu, dat voelt ook erg goed, want we houden van elkaar. Maar juist op de momenten dat ik me zo goed voel bij hem, komt bij mij de angst naarboven dat hij weer een dip krijgt en me niet meer wil. Ik kan die angst maar niet van me af zetten...

Vooral als ik niet bij hem ben, ik ben continu aan het stressen, terwijl ik ook wel weet dat het allemaal tijd nodig heeft. Ik ben bang voor de toekomst. Ik wil graag samenwonen, een leuke baan, verre reizen maken. Ik wil gesteund worden nu ik me klote voel, maar ik weet niet door wie. Leuke dingen doen is mooi gezegd, maar ik zit voorlopig nog 6 maanden achter een pc te werken voor mn opleiding...

Sterkte!
Ik kan op dit moment ook op een presenteerblaadje geven dat mijn vriend over een aatal maanden weer bij mij aanklopt. Ik weet gewoon dat hij van mij houdt, en het erg moeilijk zonder mij vindt. Dit heeft hij ook aangegevn. Ik hoop dat er eerdaags een moment komt dat ik samen met hem verder kan werken aan zijn probleem en de kleine probleempjes welke wij samen hebben.

Ik ben ook bang dat wanneer het goed komt ik die angst zal blijven houden. Dat is logisch. Je houd van iemand en wilt hem niet kwijt....Maar je wordt onzeker. En er zal een hele poos overheen gaan voordat die angst verdwijnt.

Zat jou vriend ook met meerdere spanningen als alleen jullie relatie? Of had het te maken met het landen. ZOals ik dat noem. Je bent verliefd, en dit gaat over en slaat om in houden van. Ik denk dat dit vor mijn vriend naast alle stress die hij al heeft de druppel is. Hij ziet onze minpunten (overigens punten waar we samen goed uit kunnen komen.).

1 tip zoek naast je drukke werk iets om te ontspannen. Dat werkt. En praat erover. Dat lucht mij ook op.

Terug naar “Relatieproblemen en seksualiteit”