Wat zal ik zeggen... ik zit in een errug moeilijk pakket - ik heb een vrouw en twee kids, en al sinds een aantal jaar loopt het niet lekker tussen mij en mijn vrouw. Ik kreeg 2 jaar geleden tijdens de vakantie in haar geboorteland te horen dat we niets meer hadden en dat de kids klaar waren om zich te vestigen met haar aldaar en dat als ik niet zou blijven, ik pech had. Dit was op de tweede dag van de vakantie: kun je nagaan hoe ik me de rest van de maand gevoeld heb. Achteraf krijg ik dan te horen dat dit soort dingen is om me te triggeren om te gaan communiceren..... beetje vreemde manier om iemand aan het praten te krijgen...... Toen ze uiteindelijk in november nogmaals richting haar geboorteland ging, was het voor haar reis dat ze me zei dat ik maar een beslissing moest nemen of ik nog door wilde gaan...... Ik krijg haar gewoon niet aan het verstand dat het enorme pressie/ intimidatie/ onderdrukking/ manipulatie is als ze me zegt dat ik de kinderen dan gewoon niet meer ziet!!
Ik ben uiteindelijk zelf naar een psycholoog gegaan, daar het volgens haar helemaal aan mij lag: hij gaf aan dat ik eens voor mezelf moest kiezen. Dit dus gedaan, echter werd het alleen maar erger en erger: toen we 10 jaar getrouwd waren was het niet eens nodig om daar wat mee te doen en mevr. ging zelfs die avond uit met iemand anders
Nu moet ik laatst weer vernemen dat ze me niet vertrouwd als ik met de kids samen thuis ben: dit blijkt ze al 8.5 jaar te vinden....... Dit soort dingen sloopt mij, maar dat kan haar blijkbaar niet schelen. ik heb voorgesteld om er dan maar een punt achter te zetten: antwoord: dat kan, maar de kids neem ik dan mee naar mijn geboorteland...... M.a.w. ik zal mijn kinderen niet meer zien. Als ik dan naar een rechter stap zal hij ons samen onze verantwoording wijzen(en die ga ik ook niet uit de weg), echter roept mijn partner nu ineens dat ik het huis maar moet verlaten en de kids mee moet nemen... en dat ik dan later, als ze dood is(ja, geef iemand maar iedere keer een schuldgevoel) ik aan hun kan gaan uitleggen waarom ik weg ben gegaan. M.a.w. als ik de kids meeneem, dan gaat zij eraan...... en als ik haar de kids laat meenemen, dan ga ik eraan.....
Ik wordt hier zo verschrikkelijk moe van, en iedereen(zelfs vrienden van haar) wordt wijsgemaakt dat het allemaal aan mij ligt......
Ik kan daar maar op 1 manier op reageren: als ze me laten vallen als ik e.v.t. uit elkaar ga, dan zijn het nooit echte vrienden geweest......
Andere vrienden(die mij al 25 jaar kennen) zeggen dat ik moet gaan en de kids mee moet nemen, maar ik wil niet zometeen een zwaar geweten hebben omdat hun moeder misschien iets idioots gaat doen. Ik kan haar wel aangeven dat zij eens hulp moet zoeken, maar daar is ze te koppig voor/ wil niet luisteren/ you name it.....
Mijn kids zijn 5 en 8 jaar.... en mij wordt IEDERE keer weer door haar gezegd dat ze NIET begrijpt dat ik hetzelfde mijn kinderen aan doet dat mij ook is overkomen toen ik 16 jaar oud was..........
Enig idee bij wie ik het beste kan aankloppen c.q. iemand met goeje suggesties?
Ik ben, en blijf, een positief en opgewekt persoon, en op mijn werk weet niemand er van, want mijn werk is op dit moment het rustpunt van de dag.... hoe raar dat ook klinkt.