Freddie

Moegestreden....

Wat zal ik zeggen... ik zit in een errug moeilijk pakket - ik heb een vrouw en twee kids, en al sinds een aantal jaar loopt het niet lekker tussen mij en mijn vrouw. Ik kreeg 2 jaar geleden tijdens de vakantie in haar geboorteland te horen dat we niets meer hadden en dat de kids klaar waren om zich te vestigen met haar aldaar en dat als ik niet zou blijven, ik pech had. Dit was op de tweede dag van de vakantie: kun je nagaan hoe ik me de rest van de maand gevoeld heb. Achteraf krijg ik dan te horen dat dit soort dingen is om me te triggeren om te gaan communiceren..... beetje vreemde manier om iemand aan het praten te krijgen...... Toen ze uiteindelijk in november nogmaals richting haar geboorteland ging, was het voor haar reis dat ze me zei dat ik maar een beslissing moest nemen of ik nog door wilde gaan...... Ik krijg haar gewoon niet aan het verstand dat het enorme pressie/ intimidatie/ onderdrukking/ manipulatie is als ze me zegt dat ik de kinderen dan gewoon niet meer ziet!!

Ik ben uiteindelijk zelf naar een psycholoog gegaan, daar het volgens haar helemaal aan mij lag: hij gaf aan dat ik eens voor mezelf moest kiezen. Dit dus gedaan, echter werd het alleen maar erger en erger: toen we 10 jaar getrouwd waren was het niet eens nodig om daar wat mee te doen en mevr. ging zelfs die avond uit met iemand anders :cry:

Nu moet ik laatst weer vernemen dat ze me niet vertrouwd als ik met de kids samen thuis ben: dit blijkt ze al 8.5 jaar te vinden....... Dit soort dingen sloopt mij, maar dat kan haar blijkbaar niet schelen. ik heb voorgesteld om er dan maar een punt achter te zetten: antwoord: dat kan, maar de kids neem ik dan mee naar mijn geboorteland...... M.a.w. ik zal mijn kinderen niet meer zien. Als ik dan naar een rechter stap zal hij ons samen onze verantwoording wijzen(en die ga ik ook niet uit de weg), echter roept mijn partner nu ineens dat ik het huis maar moet verlaten en de kids mee moet nemen... en dat ik dan later, als ze dood is(ja, geef iemand maar iedere keer een schuldgevoel) ik aan hun kan gaan uitleggen waarom ik weg ben gegaan. M.a.w. als ik de kids meeneem, dan gaat zij eraan...... en als ik haar de kids laat meenemen, dan ga ik eraan.....

Ik wordt hier zo verschrikkelijk moe van, en iedereen(zelfs vrienden van haar) wordt wijsgemaakt dat het allemaal aan mij ligt......
Ik kan daar maar op 1 manier op reageren: als ze me laten vallen als ik e.v.t. uit elkaar ga, dan zijn het nooit echte vrienden geweest......

Andere vrienden(die mij al 25 jaar kennen) zeggen dat ik moet gaan en de kids mee moet nemen, maar ik wil niet zometeen een zwaar geweten hebben omdat hun moeder misschien iets idioots gaat doen. Ik kan haar wel aangeven dat zij eens hulp moet zoeken, maar daar is ze te koppig voor/ wil niet luisteren/ you name it.....

Mijn kids zijn 5 en 8 jaar.... en mij wordt IEDERE keer weer door haar gezegd dat ze NIET begrijpt dat ik hetzelfde mijn kinderen aan doet dat mij ook is overkomen toen ik 16 jaar oud was..........

Enig idee bij wie ik het beste kan aankloppen c.q. iemand met goeje suggesties?

Ik ben, en blijf, een positief en opgewekt persoon, en op mijn werk weet niemand er van, want mijn werk is op dit moment het rustpunt van de dag.... hoe raar dat ook klinkt.
jewel

Ow wat zit jij in een vreselijk moeilijk parket, je weet waarschijnlijk absoluut niet meer waar je moet beginnen met dingen op te lossen en misschien er ook dingen niet op te lossen zoals jij dat het liefste zou willen?! Ik weet niet heel goed wat je hier mee moet, ik vind het heel erg moeilijk. Ik denk alleen dat je jezelf niet voorbij moet lopen, en dat je ook aan jezelf moet blijven denken, ik wens je heel veel succes toe, en als ik wat voor je kan doen moet je het zeggen!!!!
Mier

Dit is erg lastig om te beoordelen voor een buitenstaander...maar dreigen over de rug van kinderen is echt enorm fout...de kinderen zijn van jullie alle twee.

Ik denk dat je echt proffesionee hulp moet zoeken om dit op een veilige en goede manier te regelen, er zijn zoveel voorbeelden bekend van vaders of moeders die hun kind naar het buitenland nemen en de ander er nooit meer wat van hoort.

Heel veel sterkte en houd ons op de hoogte hier!
Raindrop

Freddie schreef:Enig idee bij wie ik het beste kan aankloppen c.q. iemand met goeje suggesties?
Twee dingen die in me op komen:
- Maatschappelijk Werk
- Mediation
Ik hoop dat je vrouw er ook in mee wil werken om de situatie te veranderen zodat het evt. beter kan worden, dat ze er in ieder geval open voor staat. Ook al omdat je zegt dat ze best wel koppig is en het volgens haar aan jou ligt.

Het is inderdaad een beetje een vreemde manier om met zo'n uitspraak te hopen iemand aan het praten te krijgen. Ik kan me voorstellen dat je vakantie dan eigenlijk al bedorven is. Ook dat ze nauwelijks aandacht schenkt aan het feit dat jullie 10 jaar getrouwd waren, dat ze klaarblijkelijk liever met iemand uit gaat dan dat ze de avond met jou en deels met de kinderen doorbrengt.

Ik begrijp uit je post dat je vrouw vindt dat je te weinig communiceert en dat ze je niet vertrouwt als je alleen met de kinderen bent. Vind je zelf ook dat je te weinig communiceert? Heeft ze er een reden toe om te wantrouwen?
Freddie schreef:Mijn kids zijn 5 en 8 jaar.... en mij wordt IEDERE keer weer door haar gezegd dat ze NIET begrijpt dat ik hetzelfde mijn kinderen aan doet dat mij ook is overkomen toen ik 16 jaar oud was..........
Bedoel je nou dat ze vindt dat je met twijfel niet mag doorgaan met het huwelijk? Want je bent nog niet bij haar weg.

Bekijk of de relatie nog een goede basis is om verder te gaan, er valt wel aan te sleutelen, samen. Zo te zien is het een behoorlijk verstoorde relatie op het moment.
Freddie schreef:ik heb voorgesteld om er dan maar een punt achter te zetten: antwoord: dat kan, maar de kids neem ik dan mee naar mijn geboorteland...... M.a.w. ik zal mijn kinderen niet meer zien. Als ik dan naar een rechter stap zal hij ons samen onze verantwoording wijzen(en die ga ik ook niet uit de weg), echter roept mijn partner nu ineens dat ik het huis maar moet verlaten en de kids mee moet nemen... en dat ik dan later, als ze dood is(ja, geef iemand maar iedere keer een schuldgevoel) ik aan hun kan gaan uitleggen waarom ik weg ben gegaan.
Als het aan haar ligt is het dus het één of het ander. Als dit aan de orde komt dan is het denk ik goed om daar normaal en evt. met een derde over te praten. (Zie de twee streepjes bovenin de post.) Dan kan de gehele situatie en hoe nu verder te gaan besproken worden.

Sterkte! En fijn dat je toch ook een rustpunt hebt, dat is wel belangrijk. (Al zit het gevaar dat je je te erg op je werk gaat storten er dan misschien wel in.)

Zo, na twee mislukte pogingen, staat mijn post toch op het forum. :wink:
MY

:roll: Oh god wat lastig. Ik zou denk ik mijn kinderen nemen en gaan. Een crazy vrouw nou die zoekt maar uit. Sorry, ik laat me kinderen niet bij haar achter. :?

misschien is dit wel fout van mij als ik vader was maar toch... ik zou me kinderen echt niet kunnen laten.. :roll:
Maria

Hoi Freddie,
Wat een ontzettend lastige situatie. Als er kinderen bij betrokken zijn, is het zo moeilijk. Je wilt het beste voor je kinderen, maar wat is het beste? Als jij ze meeneemt, heb je een schuldgevoel, want je vindt eigenlijk dat ze ook hun moeder moeten zien. Toch is het haar keuze dat ze weg wil gaan naar haar geboorteland, niet de jouwe. Dat het tussen jullie niet gaat is duidelijk, maar ze zal toch ook rekening moeten houden met jou? Het zijn toch ook jouw kinderen en je houdt van ze. Als zij teruggaat naar haar geboorteland en de kinderen meeneemt, onthoudt ze jou je kinderen. Dat kan toch niet?! Houdt zij dan helemaal geen rekening met jouw gevoel? Als dat zo is, moet jij misschien ook maar egoistisch worden en de kinderen naar je toe trekken. Ze kan toch ook hier verder gaan en dan kan er toch een omgangsregeling komen? Zoals ze het nu stelt, is het niet eerlijk. Veel sterkte!
Maria
Boet

Hee Freddie. Knap belazerde situatie, kerel.

Als ik dit zo hoor, probeert je 'partner' je via de kinderen en via haarzelf emotioneel te chanteren. Als ik ergens slecht tegen kan, is het mensen die me proberen te chanteren. Dat even voorop.

Als ik het even vanuit mijn standpunt bekijk, zou ik de kids meenemen en je 'partner' in haar sop laten gaarkoken. Iemand die probeert haar partner te chanteren door middel van kinderen, is diezelfde kinderen niet waard.

Je ziet overigens dat ik 'partner' tussen haakjes zet. Als gezegd. Iemand die je zo onder druk probeert te zetten, is geen partner.

Da's een ex.

Groet,

Robert
Freddie

Te lang doorgegaan voor de kinderen??

Boet schreef: Je ziet overigens dat ik 'partner' tussen haakjes zet. Als gezegd. Iemand die je zo onder druk probeert te zetten, is geen partner.

Da's een ex.

Groet,

Robert
Hallo allemaal,

Worstelend met emoties en nog steeds bij mijn 'partner'..... :roll:

Nou had ik er een punt achter willen zetten, blijkt ineens dat mijn kind ADHD heeft en Disleksy te hebben.
Vervolgens opmerkingen als "Je bent er toch nooit voor je gezin" moeten slikken(terwijl ik er ALTIJD ben en zij altijd de hort op is),
en emotioneel op een aardig dieptepunt gekomen......

Heb een HEEL lieve reactie persoonlijk gekregen in mijn hotmail account(degene die hem heeft verstuurd weet het wel - hoop dat het beter gaat met haar intussen), maar nog steeds chanteer praktijken......

Ik weet gewoon niet hoe ik weg moet gaan zonder de kids te verliezen - moeders heeft er totaal geen moeite mee.... alleen ik wel - gesprek gehad, maar die is zo koud...... weet het echt niet meer.....

Liegen lijkt een bezigheid van haar te zijn, alleen is het probleem dat zij dat soort dingen niet als liegen ziet en het verdraait naar haar waarheid.....

Alleen mensen die liegen... krijgen het moeilijk omdat ze ALLES moeten onthouden - heb intussen een taperecordertje gekocht om de gesprekken ongemerkt op te nemen, en iedere keer betrap ik haar......

Lol hebben kan alleen buiten de deur met wat maatjes als ik de mogelijkheid krijg - er komt werkelijk NIEMAND meer bij mij thuis omdat ze geen van alle met mijn 'partner' overweg kunnen - daarintegen is de familie van mijn 'partner' wel normaal tegen mij, betrekt me overal bij, dus daar zit weinig fout(wel HEEL veel info gekregen over mijn partner vorig jaar - laat werkelijk nix zelf los, maar de jongste zus wel - vroeg zich af waarom haar eigen zus nogsteeds haar moeder het niet vergeeft dat ze geen HBO mocht doen..... en die is intussen 7 jaar geleden overleden - tevens is haar eigen vader kwaad op haar omdat zij me nooit de gelegenheid geeft om met de kids samen te zijn - zij moet zich er ALTIJD tegenaan bemoeien en altijd is er iets op aan te merken wat ik doe(ziet haar vader zelfs) - haar ernaar vragen geeft nog meer heibel).

Komend weekend ben ik dus zondag weg naar Utrecht(ECTS): "als papa weg is gaan wij lekker leuke dingen doen......."........ M.a.w. als ik thuis zou blijven....... vul zelf maar in........

Zijn er nog meer mensen die het zo lang hebben laten duren..... en toch uiteindelijk hebben gezegd doei? Dit duurt namelijk al een jaar of 3......

Besluiteloosheid? Msgien. Kids op nummer 1? Altijd! Cijfer ik mezelf dus continue weg? 100% zeker.......

Ik hoor graag jullie reactie's.......

Groet van een moeie Freddie om 04:30 - moet er over 2.5 uur alweer uit om naar het werk te gaan....

p.s.: omdat mijn zoon ADHD zou hebben(erfelijk?), kwam naar voren dat mensen die dat hebben blijven piekeren - zou ik dan ook een vorm van ADHD hebben omdat ik geen rust in mijn hoofd krijg en altijd pieker??
DarkElf

Lastig parket, en er komen maar twee dingen bij me op:

1 - Ik heb een hekel aan mensen die hun kinderen gebruiken in echtelijke twisten.
2 - Vind je het eigenlijk verantwoord om je kinderen bij zo'n mens te laten?

Veel sterkte!
Freddie

DarkElf schreef:Lastig parket, en er komen maar twee dingen bij me op:

1 - Ik heb een hekel aan mensen die hun kinderen gebruiken in echtelijke twisten.
2 - Vind je het eigenlijk verantwoord om je kinderen bij zo'n mens te laten?

Veel sterkte!
Hi DarkElf,

Wat betreft punt 1 - tja, ik verlaag me ook niet tot dit soort praktijken en slik hierdoor veels te veel gekkigheid! Ik heb al voldoende vrienden die me een klap willen verkopen omdat zij ook zien dat er nix nooit verandert en ze het beste voor mij willen - dat ik daardoor wel wat contacten heb via MSN vinden zij ook niet vreemd...... alleen moeders wel: vorige keer met 1 van de dames aan het chatten op MSN: reactie moeders: "Ik vindt alles goed, als je maar niet verliefd op haar wordt" :roll: En als ik een keertje s'avonds weg wil: "het maak me niet uit wat je doet, als je maar op tijd thuis bent"......... Zegt eigenlijk voldoende over haar gedrag......

Enige reactie die mijn maatje's gaven: "yo, dat is eigenlijk een vrijbrief om eens vreemd te gaan - je wordt toch niet verliefd? Je hebt alleen wat fun gehad"...... Tja, moest er wel om lachen, maar ik zit niet zo in elkaar..

Punt 2 is ook mijn punt - probleem is dat de kids ondanks alles toch ERG aan haar hangen - wat wil je - moeders vindt het al JAREN normaal dat de kids in MIJN bed liggen zodat ik ergens anders moet gaan slapen omdat er geen plek is: "Ja, ik vindt dat gewoon gezellig...".... Zijn intussen 7 & 10, hebben al lang een eigen kamer, maar moeten dus bij moeders slapen...en kunnen ook niet zonder - beginnen al te huilen als moeders s'avonds e.v.t. weer eens de hort op gaat en ik ze in hun eigen bed leg - ik moest dat soort dingen dus ECHT niet flikken toen ik klein was... en vindt het ook niet meer dan normaal als kids in hun eigen bed liggen......

Ook in haar cultuur is het niet normaal, maar maakt wel weer duidelijk op welke plaats ik sta, te weten de derde plaats na de kids: ben trouwens gaan terugdenken wanneer we echt gelukkig waren - was toen we nog geen kids hadden: ik hou van mijn kids, dat is het niet, maar op het moment dat zij beviel... is ze 360graden gedraaid naar een echte biatch... of het was altijd al zo en wilde ik het gewoon niet zien?? Familie had al langer bedenkingen bij mijn partner.....

Denk dat het toch gewoon aan het niet alleen willen zijn ligt - en toch weet ikzelf dat ik er aan onderdoor ga..... maar WAAROM zet ik er dan geen punt onder? Psyche is soms een vreemd ding - en al helemaal als je geen support krijgt van je partner....
vechter

Ui wat voor cultuur komt zij, en hebben jullie al eens gedacht aan huwelijks begeleiding/therapie. Jij wilt je kids niet kwijt, en zij ook niet, dus er zal een middenweg moeten zijn waar jullie je allebei voor willen inzetten.
Zoek haar eens op emotioneel vlak op en doe een poging om te praten, wel in de ik vorm blijven (ik vind het lastig dat, of ik wil me graag inzetten om ons huwelijk te redden, heb jij misschien een idee hoe we dat kunnen doen) Het is maar een idee, ergens moet er een doorbraak komen en het is duidelijk dat het initiatief van jou moet komen.
Verwacht niet gelijk de eerste keer resultaat.
Ze geeft aan dat ze je te weinig ziet, misschien is het voor haar wel belangrijk om dingen samen met jou en de kids te ondernemen en gaat ze uiteindelijk weer liefde voor je voelen en je liefde terug geven, ook houden van is niet iets wat altijd vanzelf gaat, soms moet je er voor kiezen om iets vanuit liefde te doen.
In dat geval zou ik ook jou het boek de 5 talen van de liefde willen aanraden van Gary Chapman.
Leven in een liefdeloos huwelijk is ook voor de kinderen funest.
sterkte
Bianca
Boet

Leven in een liefdeloos huwelijk is ook voor de kinderen funest.
En kinderen hebben dat zo goed door...hou dat in de gaten.

Wellicht nogal radicaal, maar ik ga qua mening met DarkElf mee. Vraag je ook af

-wil je echt voor je huwelijk vechten
-zijn er twee mensen het daar over eens
-verwacht je echt dat er iets verandert
-als er niets verandert, hoe lang hou je dit nog uit
-twee gelukkige mensen, gescheiden van tafel en bed, acht ik een beter
milieu voor kinderen dan twee ouders die werkelijk niets meer samen
hebben en dat gevoel overbrengen op de kinderen. En geloof me, dat
gebeurt.

Groet,

Robert
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Emotionele chantage over de rug van de kinderen..hmmm geen gezonde basis om in op te groeien in ieder geval. Ook hier geldt weer hoe lang blijf je hangen in een slechte relatie.

Ga je er iets samen aan doen ? Of ga je uit elkaar ?

Meer keuzes zijn er niet ...tenzij je graag in deze padstelling blijft zitten natuurlijk.
Inzicht als Uitweg..

Terug naar “Relatieproblemen en seksualiteit”