Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

'k Heb het weer serieus zitten

Goeienavond,
Eigenlijk is het verschillende jaren geleden dat ik hier nog ben geweest: vroeger had ik geregeld een moeilijke periode, en kwam ik hier eens langs, maar nu is het toch al een tijdje geleden.
Wat is er aan de hand?
Wel: een viertal maanden geleden ben ik ontslagen op het werk, zogezegd door onvoldoende technische kennis, nadat ik daar al twee jaar werkte. De kans is reëel dat de RVA (Rijksdienst Voor Arbeidsvoorziening) dit niet zal pikken, en eens een hartig woordje met die firma gaat praten. En hoogstwaarschijnlijk gaan ze dat met mij ook doen, en ik kan alleen maar toegeven dat het ontslag mijns inziens onterecht is, maar dat ik de kloten niet heb om die firma aan te klagen (is ook geen gemakkelijke situatie: het gaat over een firma van ±250 man zonder syndicale afvaardiging, begin er maar eens aan, en daarenboven organiseert die firma wekelijks een netwerking evenement waar zowat elke werkgever in de buurt op af komt, ze hebben het dus doodsimpel om mij kapot te roddelen), dus durf ik eigenlijk geen stappen te ondernemen.
Het zoeken naar werk is heel moeilijk: nogal wiedes: een vijftalige licentiaat wiskunde met een postgraduaat en 20 jaar ervaring, wie wil dat nu in zijn firma rondlopen hebben? (Je begrijpt iets van sarcasme, hoop ik?) Tja, en toch geraak ik niet aan de bak.

Daarenboven begint de wereld rondom mij zich ook serieus te roeren:
- Vandaag stond er in de krant dat West-Vlaanderen meer dan 800 IT-ers nodig heeft, en ik geraak niet aan de bak.
- Een paar weken geleden waren ze op de VRT bezig met "taboes doorbreken", en ze gingen het hebben over onvervulde kinderwensen. Als voorbeeld gaven ze een homo die zes jaar moest wachten op een adoptie. En daar zit ik dan: 47 jaar, en de enige "relatie" die ik ooit heb gehad, was een uurtje zoenen met een meisje in Thailand. Kinderwens? Kan je nog utopischer? En dan geven ze het voorbeeld van iemand die gewoon moet wachten als een voorbeeld van "het taboe over kinderwens" doorbreken. Zal 't gaan, ja?
- Iets later hadden ze bij de VRT weer iets nieuws : eenzaamheid, daar gingen ze ook een taboe rond doorbreken. Eerst kwamen ze af met een vragenlijst, op 11 punten. Als je meer dan 3 had, was je eenzaam (en dat zou dus erg moeten zijn). Zeg eens, ik zat aan 11, en ik maak er minder drama van dan jullie!
- Begin deze week hadden ze dan een programma over eenzaamheid. Man, man, wat een onzin werd daar opgehangen:
- Ze interviewden een jonge vrouw (ergens in de 30), die momenteel geen relatie had. Maar had ze ervoor relaties gehad? "Natuurlijk!!!", was het antwoord. Tja, ik met mijn uurtje in Thailand, daar zat ik dan.
- Er kwam iemand anders aan het woord: die vertelde dat hij in zijn douche had gestaan met een breekmes. En dan heeft hij besloten om zichzelf toch een tweede kans te geven. EXCUSEER??? Zelfmoord bestaat uit twee "mijlpalen": bij de eerste neem je de beslissing om zelfmoord te plegen, de lafste beslissing die je ooit kan maken. De tweede is de handeling zelf: wat je daarbij doet, is een instinct van een miljard jaar oud overwinnen. En daar komen de meeste zichzelf tegen (heb ik ook meegemaakt), waardoor ze afhaken. Je moet jezelf niet wijsmaken dat je jezelf een tweede kans wou geven, of al van die brol, neen, je bent tegen een instinct gelopen dat véél sterker was dan jou. Da's een faling, maar één die zo normaal is dat je je daarvoor niet slecht hoeft te voelen (een instinct van een miljard jaar oud, begin er maar eens aan).

Ik hoor je al denken "Maar ga toch naar een therapeut.", maar ik heb er al zoveel bezocht. Ook heb ik dat geprobeerd, een half jaartje geleden: ik stuurde een mailtje met een hulpvraag, en ik kreeg direct een antwoord dat hij mijn vraag had gelezen en mij zo vlug mogelijk (binnen een paar weken) terug zou contacteren. Zeg eens, psycholoogske: mensen verwachten van een psycholoog dat deze eerlijk is. Als je een out-of-office aanmaakt, waarin je vertelt dat je hun vraag hebt gelezen (wat natuurlijk niet kan, anders zou er geen out-of-office zijn :-) ), dan begin je al niet al te best. Uiteindelijk, een drietal weken daarna, kreeg ik dan toch een antwoord waarin hij me vertelde dat, als mijn hulpvraag nog steeds van toepassing was, ik dan achteraan op een wachtlijst van een paar weken zou kunnen gaan staan. Tja, zeg, laat zitten, jong, het hoeft voor mij al niet meer.
Ondertussen ben ik ook lichamelijk niet 100% meer: een twee-, drietal maanden geleden ben ik nogal zwaar gevallen en hoewel de dokter had gezegd dat dat normaal na een maand moest gedaan zijn, heb ik er nog steeds last van (niet verwonderlijk: ik slaap op de schouder die ik in de grond heb geboord), maar doordat ik niet naar een psycholoog ben gegaan, ondanks aanraden van mijn huisarts, ben ik eigenlijk te beschaamd om naar de huisarts te gaan.

Sorry voor al die negativiteit, maar ik moest het even lozen.
Bedankt om dit te lezen.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: 'k Heb het weer serieus zitten

scampsd schreef: 29 nov 2019 22:17 Wat is er aan de hand?
Wel: een viertal maanden geleden ben ik ontslagen op het werk, zogezegd door onvoldoende technische kennis, nadat ik daar al twee jaar werkte. De kans is reëel dat de RVA (Rijksdienst Voor Arbeidsvoorziening) dit niet zal pikken, en eens een hartig woordje met die firma gaat praten. En hoogstwaarschijnlijk gaan ze dat met mij ook doen, en ik kan alleen maar toegeven dat het ontslag mijns inziens onterecht is, maar dat ik de kloten niet heb om die firma aan te klagen (is ook geen gemakkelijke situatie: het gaat over een firma van ±250 man zonder syndicale afvaardiging, begin er maar eens aan, en daarenboven organiseert die firma wekelijks een netwerking evenement waar zowat elke werkgever in de buurt op af komt, ze hebben het dus doodsimpel om mij kapot te roddelen), dus durf ik eigenlijk geen stappen te ondernemen.
Jammer dat je er de kloten niet voor hebt, maar ik denk dat het beter is om toch stappen te ondernemen tegen die firma. Ik heb geen idee hoe het zit met kosteloze-rechtshulp in België, maar ik zou dat toch serieus onderzoeken en overwegen.
Wat heb je te verliezen?

Het tweede deel van je post vond ik, hoewel het cynisch bedoeld was, vermakelijk om te lezen. Als jij je tenminste nog kunt irriteren aan de flauwekul op tv, dan is de hoop nog niet verloren, lijkt mij.

Sterkte.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”