Beste,
Ik werk als verpleegkundige, vroeger als ambulancier, en heb dus al heel wat menselijk lijden gezien. Ik zit ook in de palliatieve werkgroep, dus alles wat de dood inhoudt qua emoties is mij niet onbekend. Dit heeft mij als mens nooit beïnvloed qua gevoelens. Ik voelde mijzelf in balans.
Ik was getrouwd met 2 prachtige kinderen, en heb zelf beslist om na 12 jaar weg te gaan bij mijn ex-vrouw. Ik heb natuurlijk ook mijn fouten, maar ik zag mijn toekomst met haar niet meer. Na ongeveer een half jaar heb ik terug iemand leren kennen binnen dezelfde job. Nu heb ik het de laatste maanden steeds moeilijker om mijn gevoelens onder controle te houden. Vooral als ik alleen ben, bij een droevig liedje durven de tranen zomaar boven komen. Volgens mij omdat ik mijn kinderen mis.
Ik zie mijn kinderen 4,5 dagen, terwijl mijn ex ze 9,5 dagen heeft. Ik heb het vooral moeilijk bij het wegbrengen van de kinderen, hoewel de scheiding al een jaar achter de rug is. Ondertussen houd ik het al droog als ik ze heb afgezet bij hun moeder, maar nadien ben ik een echt wrak. Ik wist van mezelf niet dat ik als man zo diep kan gaan tijdens een huilbui. Dit duurt meestal zo'n 2 dagen vooraleer ik hier terug bovenop ben.
Ik merk ook dat mijn demonen van vroeger mij ook terug vaker bezoeken. Afgesloten herinneringen en gevoelens die bovenkomen. Ik heb een fantastische vriendin, waar ik mee over mijn emoties praat, maar ik denk niet dat zij beseft hoe diep het zit bij mij. Ik heb angst om in een verdoken depressie te vallen. Is er wat ik kan doen om mijn balans terug te herstellen?