Ik ben 26 jaar en opgegroeid met mijn ouders en zusje. Als kind maakte ik veel ruzie met mijn zusje. Ik herinner me dat mijn ouders vroeger vaak boos op mij/ons waren als we geluid maakte. Zowel als ik ruzie maakte met mijn zusje, als wanneer we hard lachte. Later leerde ik dat mijn vader een ernstige depressie had waarbij hij het leven niet meer zag zitten. Hierdoor raakte ook mijn moeder in een depressie.
Toen ik 11 jaar was, overleed mijn opa. Ik heb mijn opa dood op de grond zien liggen. Ik zag hoe mijn moeder mijn opa probeerde te reanimeren en hoe mijn oma volledig in paniek, huilend op de bank zat te schreeuwen. Vervolgens is iedereen met de ambulance vertrokken en ben ik achtergebleven.
Later toen ik 16 jaar was, leerde ik de uitgaanswereld kennen. Op een avond was ik bij een van mijn ‘vrienden’ op zijn verjaardag. Ik weet niet meer waarom maar hij heeft mij mee naar boven genomen en heeft daar dingen met mij gedaan waar ik nu nog steeds last van heb.
Een jaar later, op mijn 17, vroeg een oud klasgenoot of ik op een reüniefeestje van onze oude klas bij hem thuis wilde komen. Eenmaal daar bleek dat hij andere plannen had en dat er geen reünie was. Hetzelfde als wat er een jaar eerder gebeurt was, gebeurde nu helaas weer.
Tegenwoordig ben ik vooral angstig om alleen te zijn, voel ik me niet prettig in het gezelschap van mannen, schrik snel, ben ik somber, vergeetachtig, heb last van nachtmerries, ben moe en heb nergens zin in. Intiem zijn met mijn partner zit er absoluut niet in. Ik wil dat echt niet, heb ook absoluut die behoefte niet.
Nu weet ik niet wat ik met deze problemen moet. Stel ik me aan? Ben ik er gewoon teveel mee bezig? Gaat dit vanzelf over? En wat als ik hulp zoek? Moet ik dan uitgebreid over deze problemen gaan praten? Ik wil die pijn en dat verdriet niet voelen. En hoe gaat dat op mijn werk? Nemen ze mij nog wel ergens aan als ze van deze problemen weten?