Uh, hallo.
Even voorstellen. Ik ben een jongen van 29. Ik heb altijd al problemen met motivatie gehad, zie vaak het nut niet van dingen, maar de laatste paar jaar lukt het mij helemaal niet meer om dingen te doen. Ik woon samen met mijn verloofde, zij heeft zelf ook veel problemen gehad, diagnose post-traumatische stress als gevolg van kindermisbruik, en ze werkt vaak parttime baantjes die ze haat of is ze werkeloos. Een paar jaar geleden heeft ze ook nog een buitenbaarmoederlijke miskraam gehad en heb ik alles opzij gezet om voor haar te zorgen en te zorgen dat ze hulp kreeg, en ik voel me enorm verantwoordelijk voor wat er gebeurt is.
Zelf voel ik me al jaren depressief, al heb ik er allerlei lichamelijke oorzaken achter gezocht (zelfs een neusoperatie gehad voor slaapapneu) maar pas nadat mijn vriendin hulp kreeg, therapie en medicatie, en het beter met mijn vriendin ging had ik door in hoe zo'n zwart gat ik zelf zat. Nu zit ik in mijn 7e jaar van een HBO opleiding Communicatie, maar ik ben praktisch meer dan een jaar niet aanwezig geweest. Ik heb een enorme studieschuld opgebouwd omdat ik de rekeningen en de huur daarmee moet betalen en omdat ik niet weet wat ik zou moeten doen als ik stop - maar mijn recht op studielening verloopt binnenkort en dan zal ik wel moeten, ik ben nog een laatste poging aan het doen om toch af te studeren maar ik denk niet dat het lukt - niet omdat het afstuderen moeilijk is maar omdat ik me de meeste dagen er niet eens meer toe kan zetten om uit bed te komen, laat staan te werken aan school. Soms probeer ik een dag of twee nog heel hard om dingen te doen maar daarna is het eigenlijk ook weer op.
Ik heb een tijdje stage gelopen als game developer, wat echt mijn jongensdroom was, maar met hoe slecht ik me voelde kon ik daar helemaal geen voldoening uit halen en zonder dat gevoel was het de stress niet waard - het voelde niets anders dan toen ik als zomerbaantje vieze campingtoiletten schoonmaakte. Die droom heb ik daarna laten vallen en ik heb eigenlijk helemaal geen ambities of vooruitzichten meer, ik weet niet wat ik wil of kan doen met mijn leven. Ik voel me op. Sommige dagen duw ik iedereen weg, inclusief mijn verloofde, met het idee dat als de laatste mensen die op mij rekenen ook weg zijn kan ik met rust doodgaan. Ik lieg constant tegen mensen dat het goed met me gaat want ik schaam me enorm. Ik kan me er niet toe brengen om dingen te regelen, zo neem ik mezelf al enkele maanden voor om eens goed te praten met een decaan van mijn opleiding maar nog steeds heb ik geen mailtje gestuurd of belletje gedaan. Ik snap niet waarom zulke simpele dingen nog niet eens lukken.
Ik heb afgelopen jaar kort een behandeling gevolgd onder de diagnose depressie en angststoornis en antidepressiva gehad, en daardoor voelde ik me tijdelijk beter maar die antidepressiva kwamen met teveel bijwerkingen en uiteindelijk overwonnen mijn negatieve gevoelens steeds weer. Toen stopte ik met die behandeling nadat mijn therapeut me terug verwees naar de huisarts om bij het GGZ gespecialiseerder schematherapie te volgen, maar het lukte tijden me niet om die stappen te nemen en nu sta ik op een wachtlijst, waarbij er eerst nog allerlei tests gedaan zijn om te kijken of ik autisme heb (uitslag nee, ik ben niet autistisch, dus ik ben gewoon een normale loser). Nu zit ik te wachten in een gat en intussen voel ik mezelf steeds verder en verder wegzakken en de hulp komt voor mijn gevoel eigenlijk al te laat.
Mijn vriendin wil graag trouwen, en in die tijd direct na aanvang van mijn vorige therapie toen ik me iets beter voelde heb ik haar ook gevraagd. Maar nu voel ik me hopeloos en voel ik me alsof ik geen toekomst heb, en dat als ze met mij trouwt dat alles alleen maar slechter voor haar zal gaan. Ik weet niet wat ik kan doen en ik denk dat ik binnenkort met een enorme studieschuld in de bijstand terecht kom en dat ze met mij opgescheept zal zitten. Ik hou van haar en ik ben enorm dankbaar dat ze er voor mij is maar ik verdien dat echt niet en heb het idee dat ik haar mee de afgrond in sleur en ik heb niet de hoop dat het nog goed gaat komen. De enige reden dat ik er nog ben is omdat ik haar geen pijn wil doen, maar langzamerhand begint in mijn hoofd de weegschaal om te draaien naar "ik doe haar meer pijn door te blijven".
Ik voel me alsof ik mijn hele leven de verkeerde beslissingen heb genomen en dat ik nergens goed genoeg voor ben, en dat ik al mijn kansen heb opgebruikt. De consequenties van mijn domhuid en luiheid en zwakheid komen er allemaal aan en ik denk niet dat ik het nog kan oplossen. Tegelijkertijd zie ik dat de mensen om mij heen, ouders, schoonouders, mijn vriendin, broer, vrienden allemaal ernstige dingen hebben meegemaakt en ook ongelukkig zijn, maar die lukken het wel om een leven op te bouwen en te werken. Waarom kan ik dat niet? Ik voel me alsof ik door de mazen van het leven heen ben gevallen, alsof ik eigenlijk niet meer zou moeten bestaan maar vergeten ben dood te gaan en me aan een paar dingen heb vastgegrepen.
Ik weet niet helemaal waarom ik dit allemaal heb getypt, misschien wel gewoon om het ergens even kwijt te kunnen. Ik weet niet helemaal meer wat ik moet doen. Sorry voor het lange verhaal.