Gebruikersavatar
Piratenvrouwtje
Berichten: 1
Lid geworden op: 22 feb 2016 17:07

Universeel Verdriet

Hoi,

Ik moet toch even iets van mijn hart. Voor mijn omgeving begint het wat afgezaagd te worden maar ik kan er niets aan doen. Ik zit met zo een groot verdriet. Ik zal het verhaal eens vertellen.

Nu kom ik al niet uit een makkelijke gezinssituatie maar daar gaat het nu niet over al zal dat wel veel te maken hebben met mijn verdriet. In september 2013 leerde ik een leuke man kennen op mijn werk. Hij was 11 jaar ouder dan me maar hij zag er alleszins zo echt niet uit. We begonnen te daten en al snel hadden we een relatie. Geen gemakkelijke relatie, weinig vertrouwen (mijn fout). Ik loog nog wel al eens gemakkelijk in het begin om 'lelijke' dingen over mezelf wat verborgen te kunnen houden, hij kwam er telkens achter en wou toch voor me gaan. Ik wou het eerst niet toelaten. De jongen met wie ik een relatie had gehad voor F. was niet zo mooi afgelopen. F. wou er toch voor gaan, met alle ups en downs die zich hebben voorgedaan. Ik werd verliefd en niet zo'n beetje ook. Zo ging het 2 jaar.

Tot ik op een dag thuiskwam na een weekje op het kot van een vriendin te gestudeerd te hebben (het waren examens voor mij ik studeerde halftijds en halftijds werken en hij werkte voltijds met dat we op het platteland woonden en ik dus moest pendelen was een weekje logeren bij iemand een goed idee). Het huis was vuil, rommelig en we hadden al discussies gehad over het al dan wel of niet nemen van een poetsvrouw. Hij was aan het werk, ik stuurde een berichtje met de vraag of hij reeds aan het schema was begonnen. Hij had namelijk 2 maanden ervoor voorgesteld om met een planning te komen om wat ordelijker te zijn in het huis. De berichtjes zijn uit de hand beginnen lopen. Lelijke woorden werden gestuurd en ik vertrok.

De dag nadien zei hij dat ik niet meer moest terugkomen. Allemaal via sms gebeurd. Ik dacht dat ik dood ging. Ik moest gaan werken, het was mijn verjaardag nog de dag voordien geweest en hij had me 3 leuke boeken gekocht, over het veganisme, waar ik toen mee bezig was. Ik ben 1x teruggegaan om spullen te gaan ophalen. Dan heb ik onze foto's gescheurd en zijn schilderij kapot gemaakt dat hij voor mij had gemaakt. Ik dacht dat ik uiteen ging vallen.

Mijn hart brak als een stuk porselein in een miljoen stukjes. Een onbeschrijfbaar verdriet kwam in me op toen ik besefte dat het echt gedaan was. Wat moest ik nu verder doen? Een week nadien heb ik geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik had een foto naar hem gestuurd dat ik naar het ziekenhuis moest. Hij is me komen ophalen, met zijn ouders. Ik ben ze het allen enorm verschuldigd en het spijt me ook enorm dat ik tot zoiets in staat was geweest maar als je leeg bent dan ben je leeg. Dan kan het je echt allemaal niet schelen. Spijt komt erna. Wanneer het te laat is.

In het begin leek het contact wel oké te gaan tussen mij en F. Ik vrijde met ZJ. en kon F. dus wel uit het hoofd zetten. Maar op van die onverklaarbare momenten begin ik mezelf weer enorm verdrietig te voelen. Ik wil met F. praten, ik wil hem zien. Ondertussen zijn we 8 maanden verder en heb ik het gevoel alsof mijn verdriet nog even groot aanvoelt alsof het gisteren was gebeurd.
Ik heb weinig fut. Meest van de dagen voel ik me best wel goed. Maar heel vaak is het alsof ik met een dolk op verschillende plekken wordt gestoken. Mijn maag krimpt ineen als ik over alles nadenk. Over de zelfmoord, de opname in de psychiatrie, mijn studie als vroedvrouw.
Ik wil hem eigenlijk gewoon terug. Ik weet wel dat dit niet mogelijk is. De zelfmoordpoging is een stap te ver geweest.

F. heeft een nieuw lief. Iemand die ook bij ons op het werk werkt. (ik werk er ondertussen zelf niet meer). Ik vraag me vaak af hoe dat moet zijn tussen hen. Ik stuur hem soms nog mails. Niet om te smeken dat ik hem terug wil. Maar om te zeggen dat het me spijt en dat ik hoop dat hij gelukkig is. Dat ik nog steeds enorm verdrietig ben. Ik ga in therapie, hele goede psychologe. Als het goed gaat vraag ik me vaak af waarom ik zo belachelijk doe. Ik wou heel vaak tijdens mijn relatie met F. weg van hem. Dat ik niet zeker was of onze relatie wel op en top was. Ergens was ik ook opgelucht toen we uit elkaar waren maar ondertussen is dat verdriet nog steeds niet verdrongen.

Ik kan soms gewoon in het midden van de dag beginnen huilen. Alsof er mij het grootste onrecht is aangedaan dat ik me kan inbeelden. Zoals in het liedje van Diam's Petit coeur est tombé sur un bombe. Zo voel ik me, alsof mijn hart op een bom gevallen is en die dan ontploft is. Zijn er hier nog mensen die met zo een verdriet zitten?

Groetjes,
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Universeel Verdriet

Het is me nogal een verhaal, Piratenvrouwtje. Je hebt pieken van geluk en diepe dalen van verdriet beleefd. Maar ik zou het toch niet echt een verhaal over 'universeel' verdriet kunnen noemen.
Ik hoop dat je met je psycholoog de brokstukken van je leven kunt opruimen en verder kunt.

Ik wens je veel succes.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”