In mijn geval was het dan geen hond maar wel een kat (ik ga hier niet ingaan op katten- of hondenliefhebbers, wat ze voelen is immers hetzelfde.)
Woonde 14 jaar bij me.
Mijn reactie was een soort uitvaartje, crematie, zelf urn ontworpen waarin foto en halsband verwerkt was, naar crematorium rijden, afscheid nemen en urn weer mee naar huis. Grote foto aan de wand, urn erbij en kaarsen en speeltjes.
De meningen hierover zijn verdeeld weet ik, de ene meent, moove on, de andere zegt, ja dat zou ik ook willen. Zelf maar gewoon mijn gevoel gevolgd en dat ene plaatsje zal hem altijd toebehoren.
Verder heb ik een heel mooi fotoboek laten maken, met de allerbeste foto's die ik had. De eerste weken was ik vooral bezig met de tweede die dit gemis heel sterk voelde. Ik kwam zelfs overdag (niet eenvoudig) naar huis om te zien of ze oké was.
En tranen laten lopen, niet mee inzitten, honderden foto's herbekijken en tranen laten omdat dat nu eenmaal het enige is wat we kunnen doen voor afsluiten en verwerken. Heb màànden elke avond kus op foto gegeven, da's nu al wat verminderd, maar toch. Ik denk maar, ieders tijd (ook die van jou en mij) komt, we kunnen niet anders dan aanvaarden en verder gaan en voor mezelf; ik ben er zeker van dat ik dit 'straatlopertje' het beste leven heb gegeven dan waar hij ooit had van kunnen dromen. Massa's eten, drinken, verzorging, knuffels, dekentjes, speeltjes, warmte, gezelschap, op straat had hij niks en ik bij dat stel ik mezelf gerust, je had niet meer kunnen doen, zijn tijd was gewoon gekomen......en wie weet, kijkt hij nog eens naar beneden en denkt, ja, het was daar goed.......