Ik ben Elisa (25 jaar) en ik post hier een berichtje omdat ik me de laatste tijd erg slecht in mijn vel voel. Ik heb last van stemmingswisselingen, vermoeidheid en paniekaanvallen…
Dit is zowat begonnen toen ik in mijn laatste jaar universiteit zat, ongeveer 2 jaar geleden (maar eigenlijk al veel vroeger). Studeren ging goed bij mij, behalve dat laatste jaar. Het is me niet gelukt om mijn thesis af te werken en daardoor ben ik in een depressie beland. Ik denk dat ik niet goed wist hoe ik met dit falen moest omgaan, omdat ik er nog nooit mee geconfronteerd werd. Mijn ouders vonden dat ik me aanstelde en maar een job moest zoeken. De zoektocht naar werk lukte ook niet al te best, en om wat te verdienen heb ik een tijdje als escorte gewerkt, iets waarvoor ik me nog steeds schaam en moeilijk over kan praten. In die tijd verdiende ik snel veel geld, al deed ik het weer even snel op aan kleding, schoenen, cocktails, … Ik had het gevoel dat ik niet echt in deze wereld leefde, dat ik iemand anders was die vanop een afstand toekeek. Het was een nare periode.
Na enkele maanden besloot ik in het buitenland te gaan werken, ver weg van alles en iedereen. Ik leerde er mijn (inmiddels ex-)vriend kennen en we hebben een tijdje samengewoond bij zijn broer en diens gezin. In het begin ging alles goed, maar de sfeer werd steeds grimmiger. Ik en mijn vriend hadden vaak ruzie met zijn broer, het ging dan om dingen als het opruimen van onze slaapkamer of het te laat thuiskomen in het weekend waardoor hij wakker werd. In plaats van erover te praten kwam die broer onze kamer binnenstormen om tegen ons uit te vliegen, en soms gebruikte hij ook fysiek geweld. Uiteindelijk heeft hij ons zonder waarschuwing buitengezet, waardoor we enkele dagen op straat hebben rondgezworven. Niet veel later zijn we samen terug naar België gegaan.
Eens terug thuis hebben ik en mijn toenmalige vriend snel de eerste beste job aangenomen opdat we een appartement konden huren, maar eigenlijk waren we allebei uitgeput en helemaal ‘op’ na de voorbije stresserende maanden. Toen we net samenwoonden hield mijn vriend zijn job voor bekeken en bleef hij dagen in bed liggen met zijn fles vodka, zonder ook maar iets te doen. Ik vertrok naar mijn werk om 7h en kwam was tegen 18h30 terug, waarna ik nog naar de supermarkt ging, kookte, het huishouden deed en moest studeren voor testen op het werk. We begonnen steeds vaker ruzie te krijgen omdat ik het niet kunnen vond dat ik alles deed en hij niets. Mijn job was ook heel stresserend (call-center werk) en de problemen thuis zorgden ervoor dat ik er vaak niet 100% met mijn hoofd bij was. Mijn leiddinggevende werd daardoor boos op mij en heeft zelfs een keer op mijn handen geslagen. Niet zo verrassend heeft ze me mijn ontslag gegeven, wat toen alleen maar een opluchting was voor mij.
Uiteindelijk ben ik terug thuis gaan wonen om verder te studeren en mijn vriend is in een psychiatrische instelling beland. Hij zit daar nu al een half jaar en ik heb de relatie inmiddels beëindigd omdat ik geen toekomst met hem zie en wat ruimte nodig heb.
Ik voel me nu heel vaak down om verschillende redenen. Ik ben bang dat het weer niet gaat lukken om mijn thesis af te werken, al krijg ik wel positieve evaluaties op de delen die heb laten nalezen. Daarnaast ben ik ook weer op zoek naar werk, maar ik krijg meer afwijzingen dan iets anders (te weinig ervaring, er was een betere kandidaat, …), waardoor mijn zelfvertrouwen alsmaar slinkt. Verder heb ik niet zo’n goede band met mijn mama, en ik krijg steeds van haar te horen dat ik lui ben en niets doe, dat zegt ze ook tegen anderen. Ik ben wel altijd moe en soms moet ik gewoon even gaan neerliggen omdat ik zwarte vlekken voor mijn ogen heb, duizelig wordt en hartkloppingen krijg. Ik denk dat dit angstaanvallen zijn, maar ik ben niet zeker. De vader van mijn ex is dokter en zegt dat hij bijna zeker is dat ik borderline heb, en ik herken wel veel van mezelf in deze stoornis, al heb ik geen officiële diagnose gekregen van een psychiater.
Overmorgen heb ik een eerste gesprek met een psychologe en ik ben enorm zenuwachtig. Dit omdat ik voor de buitenwereld alles beter voorstel dan het is en me nu heb voorgenomen om eerlijk te zijn.
Ik zal maar eens ophouden met schrijven want het wordt hier weer een halve roman
Groetjes
) Ze (de afstudeerders dus...) zien er vaak tegenop om volwassen te zijn en zo...
)