Ik ben al eerder lid geweest van Psycholoog.net, maar ben nu al lang niet meer op de website geweest. Nu ben ik terug, waarschijnlijk omdat ik niets of niemand anders weet om naartoe te gaan.
Ik ga hier nu niet mijn hele verhaal vertellen. Daar ben ik nu te gesloten en wantrouwig voor, en waarschijnlijk snap ik op dit moment zelf ook niet meer hoe het zit. Je mag wel alles vragen. Beter dan zelf conclusies trekken zonder dat je weet waar je het over hebt. Wel wil ik gezegd hebben dat dit niet het begin is van het verhaal, en de kans bijzonder groot is dat ik al het 'hoe-word-ik-minder-depressief voor dummies'-advies al meerdere keren gehoord en geprobeerd heb. Zie die verklaring alsjeblieft NIET als een teken van niet mee willen werken of al het advies afketsen, want dat blijven mensen toch consequent verkeerd inschatten. Stel gerust alles voor, maar begrijp ook dat ik heel goed weet welke dingen ik al heb geprobeerd en welke dingen voor mij niet hebben gewerkt. Ik zal me niet meer laten aanpraten dat ik niet genoeg mijn best doe, dat ik niet meewerk en dat ik niks eerlijk overweeg. Dat is geen dwarsheid, maar dat is voor mezelf opkomen. Ik heb het recht om in mezelf te geloven, en ik geloof oprecht dat ik altijd alles heb gegeven om minder ongelukkig te worden. "Als je iets wilt, lukt het"-opmerkingen zal ik daarom ook niet terecht vinden. Dat is wat mij betreft een enorm oppervlakkige visie op het leven, en even onredelijk als onwaar. Ik snap dat ik nogal afdwaal, maar dit zijn voor mij belangrijke dingen om gezegd te hebben.
Ik wil eigenlijk graag zeggen dat het heel erg slecht met me gaat, maar wat mij betreft zeggen die woorden zo weinig. Iemand met kleine tegenslagen kan dat ook zeggen. Iemand die binnen de kortste keren weer gelukkig is kan het ook zeggen. Sommige mensen kunnen minder of meer hebben dan anderen, en dan zijn er ook nog mensen die zich al snel aanstellen of een probleem heel erg uitvergroten. Ik heb mezelf aangeleerd nooit ergens over te klagen of zeuren, omdat ik dat zie als een teken van zwakte, en omdat ik het onterecht vind tegenover anderen die het nog zwaarder hebben. Ik zal hier dan ook zeker niet klagen, maar misschien kan ik overbrengen dat het daadwerkelijk slecht genoeg met mij gaat om het serieus te nemen. Het gaat al minstens vijf-en-een-half jaar heel erg slecht met me, maar de laatste tijd nog slechter dan dat. Een sociaal psychiatrisch verpleegkundige die ik ooit had geloofde me niet toen ik zei dat het nog steeds bergafwaarts met me ging, maar dat was wel degelijk het geval, en nu nog steeds. Ik geloof ook niet in 'zinken tot de bodem': het kan altijd erger. Altijd. Maar het is voor mij erg genoeg om niet één moment zo te willen leven. Dat is al heel lang zo, maar de mensen die ik tot nu toe in de geestelijke gezondheidszorg heb ontmoet lijken de nood om hulp te krijgen te meten aan 'gaat hij zichzelf daadwerkelijk van kant maken' in plaats van aan 'is zijn ziel gebroken'. Het doet me pijn dat mensen die gespecialiseerd zijn in psychische kwalen zo gefixeerd zijn op je fysieke bestaan. Wat mij betreft ben ik al heel lang en pijnlijk aan het sterven, als ik niet al dood ben, maar zij horen alleen de wanhoop als je fysieke bestaan op het spel staat. Niet als je niets in je leven waarde vindt hebben, maar enkel als je aan de rand van een brug staat, komen ze in actie. Ik heb daar nog veel meer over te zeggen, maar de woorden komen niet.
Er zijn een aantal mensen die me teleurgesteld hebben. Mensen die er zogenaamd voor me waren, maar me in de steek hebben gelaten of verraden toen ik ze juist 'nodig' had. Natuurlijk wordt je dan heel erg voorzichtig met het geven van je vertrouwen. Mijn geestelijke gezondheidszorginstelling ***** (Jeugdafdeling, *****) heeft me nu voor het laatst teleurgesteld. Ik ben bij ze weggegaan. Natuurlijk kunnen jullie niet weten waar deze teleurstellingen op gebaseerd zijn, en of ze wel gegrond zijn. Ik snap ook wel dat mijn visie subjectief is, maar het is wel een visie die er toe zou moeten doen. Mijn persoonlijke behandelaar heeft op een gegeven moment kort geleden zelf toegegeven dat ze mij minder serieus nam dan ikzelf. Ik toon bijna nooit emoties - vaak komen ze ook niet bij me binnen - maar op dat moment was ik daadwerkelijk zichtbaar gekwetst. Ik weet het niet meer precies, maar ik heb toen ongeveer gereageerd met: "Al die tijd neem ik al jullie commentaar op mij serieus, overweeg het en betrek het op mezelf. Maar hoe DURF ik me door jullie al die dingen te laten aanpraten, als ik gewoon altijd gelijk had dat jullie me niet serieus namen?" De rest weet ik niet meer. Waarschijnlijk heb ik jullie niet genoeg context gegeven om precies de lading over te brengen, maar om mezelf uit te drukken gebruik ik momenten die voor mij nu helder zijn. Veel meer lijk ik op het moment niet te bieden te hebben.
Nu ben ik weg bij *****, na een groot aantal mislukte behandelingen en heel wat teleurstellingen. Nu spijt het me enorm dat ik niet veel eerder ben weggegaan, en ze toch kansen ben blijven geven. Maar nu kunnen ze me al helemaal niet verwijten dat ik onredelijk ben, niet naar hun advies luister en me niet inzet voor hun behandelingen. Ik heb ze veel te veel van mezelf gegeven en alles geprobeerd wat ze me wilden bieden. Maar nu heb ik geen wekelijks gesprek meer om heen te gaan, geen behandeling die niet op me aansluit en zelfs geen maandenlange wachtlijst om op te staan. Ze wilden me wel aanmelden voor een andere instelling, maar omdat ik ze totaal niet meer vertrouw wil ik niet naar een plek die zij voor mij uitkiezen. Om ze voor te zijn en omdat ik al het wachten meer dan zat ben, ben ik meteen de dag na mijn vertrek bij ***** naar mijn huisarts gegaan om een verwijzing te vragen. Ik werk niet in de geestelijke gezondheidszorg en heb dus ook geen verstand van welke instellingen er zijn en welke mij iets te bieden hebben, maar ik ging voor een zelfstandige psychotherapeut. Dat was namelijk het plan van *****, zodat ik 'intensieve en gespecialiseerde' behandeling zou krijgen. Dat trokken ze later terug, terwijl het al in gang was gezet. Dat was een deel van de laatste confrontatie die ik daar had voordat ik opstapte. Ik wilde die behandeling juist proberen, en al helemaal nu ze me die ontzegt hebben, wil ik daarvoor gaan. Daarnaast heb ik alweer een paar jaren geleden een psychotherapeut gehad bij ***** waar ik goed mee overweg kon. Die behandeling sloeg niet aan, maar het contact en de therapievorm waren prettig. Ik voelde me daadwerkelijk gehoord, erkend en serieus genomen. Dat betekent natuurlijk niet dat dat bij een zelfstandige praktijk hetzelfde zal zijn, maar het was wel de therapie die me tot nu toe het best paste. En iets anders weet ik ook niet. Dus ik weet ongeveer wat ik zoek. Ook weet ik dat ik niet terecht wil komen bij een instelling voor 'jeugd'. Ik ben nu twintig jaar (volgens mij 17 toen ik bij ***** kwam) en ik ben er vrij sterk van overtuigd dat veel mensen bij ***** me nog steeds als kind behandelden. Ook ben ik wel een beetje klaar met al dat gediagnosticeerd. Ze komen toch steeds met een andere conclusie en bijbehorende behandeling die tot nu toe steeds niet werkt. Daar zijn al genoeg jaren van mijn leven voor altijd mee verspild.
De huisarts heeft me een verwijsbrief gegeven, en ingestemd met mijn verzoek om naar een praktijk voor psychotherapie te gaan. Hij verwijst enkel en weet zelf dus niet welke praktijk me het best past. Hij laat het dus aan mijzelf over om naar een praktijk en psychotherapeut op zoek te gaan waar ik goed mee overweg kan. Eigenlijk is dat heel fijn. Ik heb zelf de vrijheid om een keuze te maken. Blijkbaar doet mijn eigen perspectief er ook toe. Dat was bij ***** niet zo. Daar was de behandelaar koning(in) en zijn/haar visie absoluut. Het maakt nu dus dat ik het idee krijg dat ik misschien wel serieus genomen kan worden, maar aan de andere kant is het wel een lastige taak voor iemand die de wereld van de GGZ niet goed kent en die al zijn energie steekt in elke dag weer zijn bed uit te komen om een nieuwe dag tegemoet te gaan. Eigenlijk komt het hele voorgaande hoofdstuk neer op een simpele vraag: zijn er hier mensen die ideeën hebben over hoe ik dit kan aanpakken, waar en hoe ik op zoek kan gaan naar een geschikte vervolgbehandeling, of mensen die zelfs een praktijk kennen die ze aan zouden raden? Ik woon in Wageningen, dus ik zoek naar een instelling die niet al te ver weg zit en die hopelijk een intensieve behandeling te bieden heeft. Zijn er mensen met een zelfde soort ervaring? Heeft iemand andere suggesties of opmerkingen of vragen over de situatie? Ik hoor graag wat jullie erover denken. Het liefst op een ruimdenkende manier en zonder vooroordelen, maar dat zien we dan wel weer.
Too Long; Didn't Read-versie: Ik heb na meerdere onenigheden gebroken met mijn gezondheidszorginstelling, ***** Jeugd *****. Ik heb van mijn huisarts een verwijzing gekregen naar een andere instelling, met mijn verzoek voor een zelfstandige psychotherapie-praktijk. Wel moet ik zelf op zoek naar een passende praktijk, maar ik weet niet goed hoe ik te werk moet gaan. Hebben jullie advies over een manier waarop ik een geschikte therapie/therapeut kan vinden niet te ver weg van Wageningen? Of kennen jullie een goede praktijk die misschien wel geschikt zou kunnen zijn? Andere suggesties en overige vragen zijn ook welkom.