Beste Tantejan,
Voor de souplesse reageer ik weder tussen uw regelkes door:
Volgens mij durf jij best meer te vertellen dan dat je lekkere salades kan maken, maar het hoeft niet hoor...het mág! Overigens best knap, dat van die salades.
Liever met mate…
Volgens een psychologische test dat ik heb ondergaan in het kader van 1 van mijn opleidingen vroeger kwam eruit 50% introversie en 50% extraversie…. Klinkt erg evenwichtig, maar ik beleef genoeg onevenwichtigheden in mijn persoonlijkheid over om menselijk te blijven. Op fora ben ik voorzichtiger dan bij vrienden daar ik wat opener ben, en hoe intiemer de vriendschap is hoe opener ik word.
Als je alleen maar op het uiterlijk van iemand af zou gaan zou je hem nooit echt kunnen leren kennen. Je moet verder kijken dan dat en misschien bedoelen ze dat wel met die kikker. Het prinsesje durft de kikker dichter te naderen en dan blijkt hij, als ze hem beter leert kennen een prins te zijn...zoiets...
Tevens kan men andersom ook inhoud ‘inbeelden’ die er niet is, of niet zo uitgesproken... Stel, je ziet een mooie man of vrouw of straat…, waar je als een mysterie tot aangetrokken voelt..
Maar als je dan per toeval aan de praat gaat met dit mysterie… Dan (als ik even een wijnmetafoor mag gebruiken (is een reële hobby van mij… Want mensen zijn soms als wijn…) Dan is de smaak aangenaam, maar niks meer, en de nasmaak is kort. Alles wat er uit de wijn te halen valt, geur je al in een paar seconden. Geen niveau, geen soepelheid, je kunt er moeilijk een gesprek mee aangaan, tenzij het klassieke mooi/slecht weer praatje….
Ach, Ik ben ook maar een mens, en bevattelijk voor dit soort vergissingen.
En dat mooi en lelijk als het over de fee en de heks gaat zou dan weer over het innerlijk van de mens kunnen gaan. In sprookjes kan dat wat buiten is binnen zijn en andersom...spiegeltje, spiegeltje aan de wand.
In sprookjes zijn vaak schoonheid en goedheid synoniemen hé…
Men kan betekenis hebben zonder mooi te zijn; maar om mooi te zijn moeten het betekenis hebben, is mijn aanname.
De meest aantrekkelijke mensen zijn mooi in ieder in mindere mate, en de taal die als we hen beschrijven bedienen zich van soberder benamingen als: knap, innemend, charmant, lieftallig, aantrekkelijk. …
Daar hoef je niet per sé Sean Connery, Johnny Depp, Brad Pitt, Robert Redfort voor te heten.
Fijn dat je me zo aan het denken zet trouwens want ik realiseer me dat ik me ook vaak voor mijn uiterlijk schaam terwijl ik weet dat, dat objectief gezien, zeker op mijn leeftijd, helemaal niet hoeft.
Maar sommige dingen zitten er zo in gebakken.....
Dat kan ik me voorstellen. Zoals bijvoorbeeld de uitspraak: “Als je van een andere man geboren zou zijn, zou je veel mooier geweest zijn…” Dat kan als toverspreuk doorwerken.
Je kunt je voorstellen, als je dit als kind gehoord hebt van je moeder, dat je jezelf dan moeilijk als volwassenen mooi en aantrekkelijk zult vinden…
Ik beschreefde al toen ik 21 jaar was mezelf als een monster. … Ik had toen een 18-jarig vriendinnetje die me zei: Zeg monstertje, als ik zeg dat ik je mooi vind, geloof je me dan ook niet?
Therapie heeft me wel geholpen voor een realistischer zelfbeeld.
Maar het meest therapeutische effect was toch iemand die me 5 jaar geleden op een zeer speciale manier benaderde die de toverspreuk in mijn jeugd misschien niet helemaal ongedaan kon maken, maar toch een corrigerende ervaring voor me had met haar spreuk: “Je bent de mooiste, de slimste, de grappigste, de liefste, de beste man die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen… “ Ik wist dat zij dat meende.
Nu was zij wel erg verliefd op mij en behandelde mij als de koning, en ik ben zelf ook wel sterk om alles te gaan kapot analyseren of weglachen: (verliefdheid is blind en zo) Ook al zie ik wegens omstandigheden deze persoon niet meer. Tevens moet ik toegeven dat zij me zonder het zelf te weten psychologisch me veel sterker heeft gemaakt… Zelfs onverschillig naar andere mensen toe , in positieve zin… Zoals bijv. sommige mensen maken een (al of niet idealistisch) beeld van mij, soms valt dat beeld, en/of word op een ander manier opgebouwd. Terwijl ik altijd dezelfde gebleven ben… Ik ben daar nu vrij gelijkmoedig over… Zo van je mag me liefhebben, je mag me haten, boos/verliefd/teleurgesteld/bang op mij worden, aan u de keuze… Dit soort onverschillige gelijkmoedigheid en rust was nieuw voor mij.
Ik heb nog altijd mijn zwakheden en fobietjes, (zie hierboven) maar afgezien daarvan, ben ik wel sterker geworden. Dat heb ik mede door deze persoon te danken die me op positieve zin misschien niet helemaal betoverd, maar minstens een gecorrigeerde ervaring heeft gegeven. Zulke soort ervaringen zal ik in mijn leven wellicht niet meer meemaken (ik ben vrij realistisch in dat opzicht) Maar dat hoeft niet meer.
Tevens zegt het ook wel meer over de creatieve eigenschap van de ander om me zo mooi te maken… Dan om het idee dat ik al of niet mooi ben. Want iemand liefhebben is misschien wel … “iemand mooi “maken”….