Welke vorm van depressie heb jij?

[anoniem2909]

Hoi Allemaal,

Ben al een aantal weken lid van psycholoog.net.
En ben zelf ook depressief en ben in behandeling bij een psychiater en het gaat gelukkig veel beter met me .
Ik ben ook een stille lezer op deze forum,vind het leuk om andermans verhaal te lezen en probeer me in te leven.
Ik sta versteld en als ik lees wat mensen allemaal meemaken.

Waar ik wel benieuwd naar was,omdat ik weet dat je verschillende vormen van depressie hebt,welke vorm jij nou van depressie hebt of je het 1 en ander zou willen vertellen erover,wat er door je heen gaat,en hoe het allemaal is ontstaan daar ben ik super benieuwd naar,zodat we ons ook kunnen inleven in andermans situatie en de depressie beter kunnen begrijpen.

Ik wens alvast een ieder veel sterkte

Samen staan we sterker dan alleen


Liefs,

Anoniem2909(Saloua)

[TheEmperor85]

In 1999 kreeg ik, met een beginnende depressie maar vooral met wat andere (shock)verschijnselen Seroxat voorgeschreven door de huisarts. Hoogste aantal mg, dubbele dosis.

Naar toen al vermoed werd en inmiddels wetenschappelijk is aangetoond, is het niet heel verstandig om Seroxat en aanverwanten (Parexotine e.d) aan mensen voor te schrijven die nog niet volwassen zijn. Of nog niet volgroeid zijn, daar gaat het vooral om (maar die twee hangen vaak samen).
Ik was toen 14, dus nog niet volgroeid/volwassen.

Deze medicijnen houden je brein 'voor de gek' middels neurotransmitter-blockers, waardoor je brein 'geloofd' dat er voldoende endorfine wordt aangemaakt, wat in realiteit dus niet waar is. Da's de beste uitleg die ik als niet-neuroloog kan geven Als je dat als niet-volgroeide slikt, kan je brein daar aan gewennen en voor de rest van je leven onvoldoende endorfine aanmaken. Wat dus precies bij mij is gebeurd. En met onvoldoende endorfine is een mens flink depressief. En dan had ik ook nog de allerhoogste dosis (500 mg), en ook nog 2x per dag..
Dankzij deze, op wel meerdere vlakken incompetent gebleken, huisarts moet ik dus de rest van m'n leven AD's slikken.

Een psychiater heeft in een vrijgevige bui m'n perspectief eens haarfijn uitgelegd: naarmate ik ouder wordt, worden de depressieve periodes steeds heftiger en volgen steeds korter op elkaar, totdat je een leeftijd bereikt waarin geen enkel medicijn nog gaat werken. Wat, als ik die leeftijd mag bereiken, een flink zwartgallige oude dag betekend. Kans is aanzienlijk dat mijn laatste uitzicht op de rand van een hele hoge brug zal zijn.."Maar 't blij vooruitzicht dat ons streelt"..

Recidiverende depressiviteit. Zo heet het. Maar ik heb er nu al 3 maanden nauwelijks last van, dat is een hele verademing Het leven even kunnen waarderen voor wat het is, heerlijk.

[volhoudertje]

Mijn jeugd heeft in het teken gestaan van de oorlogstrauma’s van mijn ouders en vooral het trauma van mijn moeder. Pas veel later begreep ik waar al haar gekte vandaan kwam en kon ik dingen plaatsen en logische verbanden leggen. Als je op je dertiende verkracht bent door soldaten draag je daar voor eeuwig de sporen van mee. Later begreep ik de oorzaak van mijn moeders’ extreme smetvrees. Tja, je kunt lichaam nooit meer schoonwassen en terugkrijgen wat de soldaten je hebben ontnomen ...

Er was natuurlijk nog veel meer dan die extreme smetvrees, maar die details zijn op dit moment niet van belang. Ik kon veel aan en het leed van mijn ouders verdringen en doen alsof het me niets kon schelen, althans dat dacht ik.
Op een bepaalde dag werd ik overspannen en niet zo’n beetje ook. Ik vond het een eye-opener om overspannen te raken. Feitelijk is dat toch waar overspannen raken voor dient? Het is een waarschuwingssignaal dat je het te ver hebt laten komen. Best een bizarre ervaring als ‘het licht uit gaat’ en je denkt gek te worden. Ik gun het niemand, maar ik vond het wel leerzaam.

Nou ja, ik heb een paar therapeutjes en psychs versleten, maar dat is al weer jaren geleden. Het is ongeveer twintig jaar geleden dat ik voor het laatst overspannen ben geweest. Dus ze zullen hun werk wel goed gedaan hebben, hè? [027]

Hoe ‘normaal’ ik verder ben laat ik verder in het midden. Ik mag mezelf graag kenschetsen als prettig gestoord.

[ementee]

Het lijkt mij voor mezelf heel moeilijk om te zeggen welke 'soort' depressie ik heb. Laten we het houden op een vieze, vuile, smerige depressie .

Om mijn verhaal kort te schetsen: zeer gelukkige, onbezorgde jeugd. Geen enkel overlijden meegemaakt of om het even wat, echt quasi zorgeloos.

Op 18-19 jaar bij verlaten humaniora en naar universiteit een eerste moeilijke periode. Reden: onbekend, wellicht de overgang niet verteerd, de comfortzone moeten verlaten. Luidde ook het einde in van de jeugdliefde ergens in februari. Deze periode was wellicht, achteraf gezien, een eerste depressie, mild.

Enkele maanden later in juli (ik was weer 'ok): diagnose vader ziek, kanker. Slechte vooruitzichten. Gewoon doen alsof er niets aan de hand is. Op kot gaan in oktober, en bij eerste start van verblijf overvallen geworden door een mega-paniekaanval (ook achteraf gezien, toen was me dat onbekend). Duurde drie weken, letterlijk non-stop. Terug naar huis gaan wonen.

In januari overleed vader. Ik was 19. De 'stress' - dus paniekaanvallen - bleven komen en werden erger, zodanig dat ik dit 24/24 had, 7 dagen op 7. Uiteindelijk dan toch even gepauzeerd in de studies. Geen behandeling gezocht.

Door studies gesparteld, louter dankzij intellect, en werk gevonden etc. Paniekaanvallen bleven komen, zeer vaak en zeer intens. Geen behandeling gezocht. Na enkele jaren, rond mijn 25, zijn die uiteindelijk langzaam verdwenen, op uitzonderingen na.

Enkele jaren goed tot zeer goed (huisje, tuintje, kindjes, carrière). Soms nog paniekaanval, maar zeer zelden. Wel stressgevoelig. In al die jaren wel een zekere gereserveerdheid en dergelijke meer.

Rond mijn 30: slecht beginnen slapen en dergelijke. Blijven doorgaan. Definitieve crash in februari 2014 (daarvoor ook mindere periodes). Sedertdien in behandeling, eindelijk, voor depressie, verlaat verdriet, trauma (zie ook topic). Wel blijven werken. Strijdend. Langzaam omhoog en soms weer omlaag, hopelijk deze keer dankzij behandeling met meer blijvend resultaat.

[Dromen1983]

Hier geen labeltjes voor mij. Gewoon omdat ik er zelf niet echt behoefte aan heb.
Ik heb een rotjaar achter de rug en daarmee weet ik voor mezelf voldoende.Er is wel eens wat gevallen qua termen maar dan niets specifiek: depressie, trauma en hechtingsproblematiek.
Mijn verhaal kan je lezen bij "onder ons", warboel aan gedachten en gevoelens.

Het gaat met mij gelukkig al een stuk beter, mede dankzij de hulp van mijn psychologe en toch ook wel de lieve reacties hier.

[anoniem2909]

In 1999 kreeg ik, met een beginnende depressie maar vooral met wat andere (shock)verschijnselen Seroxat voorgeschreven door de huisarts. Hoogste aantal mg, dubbele dosis.

Naar toen al vermoed werd en inmiddels wetenschappelijk is aangetoond, is het niet heel verstandig om Seroxat en aanverwanten (Parexotine e.d) aan mensen voor te schrijven die nog niet volwassen zijn. Of nog niet volgroeid zijn, daar gaat het vooral om (maar die twee hangen vaak samen).
Ik was toen 14, dus nog niet volgroeid/volwassen.

Deze medicijnen houden je brein 'voor de gek' middels neurotransmitter-blockers, waardoor je brein 'geloofd' dat er voldoende endorfine wordt aangemaakt, wat in realiteit dus niet waar is. Da's de beste uitleg die ik als niet-neuroloog kan geven Als je dat als niet-volgroeide slikt, kan je brein daar aan gewennen en voor de rest van je leven onvoldoende endorfine aanmaken. Wat dus precies bij mij is gebeurd. En met onvoldoende endorfine is een mens flink depressief. En dan had ik ook nog de allerhoogste dosis (500 mg), en ook nog 2x per dag..
Dankzij deze, op wel meerdere vlakken incompetent gebleken, huisarts moet ik dus de rest van m'n leven AD's slikken.

Een psychiater heeft in een vrijgevige bui m'n perspectief eens haarfijn uitgelegd: naarmate ik ouder wordt, worden de depressieve periodes steeds heftiger en volgen steeds korter op elkaar, totdat je een leeftijd bereikt waarin geen enkel medicijn nog gaat werken. Wat, als ik die leeftijd mag bereiken, een flink zwartgallige oude dag betekend. Kans is aanzienlijk dat mijn laatste uitzicht op de rand van een hele hoge brug zal zijn.."Maar 't blij vooruitzicht dat ons streelt"..

Recidiverende depressiviteit. Zo heet het. Maar ik heb er nu al 3 maanden nauwelijks last van, dat is een hele verademing Het leven even kunnen waarderen voor wat het is, heerlijk.

Dat lijkt me verschrikkelijk,om te horen dat je de rest afhankelijk bent van medicijnen.
Heb je het zelf geaccepteerd of heb je er nog moeite mee om het te accepteren?

[anoniem2909]

Mijn jeugd heeft in het teken gestaan van de oorlogstrauma’s van mijn ouders en vooral het trauma van mijn moeder. Pas veel later begreep ik waar al haar gekte vandaan kwam en kon ik dingen plaatsen en logische verbanden leggen. Als je op je dertiende verkracht bent door soldaten draag je daar voor eeuwig de sporen van mee. Later begreep ik de oorzaak van mijn moeders’ extreme smetvrees. Tja, je kunt lichaam nooit meer schoonwassen en terugkrijgen wat de soldaten je hebben ontnomen ...

Er was natuurlijk nog veel meer dan die extreme smetvrees, maar die details zijn op dit moment niet van belang. Ik kon veel aan en het leed van mijn ouders verdringen en doen alsof het me niets kon schelen, althans dat dacht ik.
Op een bepaalde dag werd ik overspannen en niet zo’n beetje ook. Ik vond het een eye-opener om overspannen te raken. Feitelijk is dat toch waar overspannen raken voor dient? Het is een waarschuwingssignaal dat je het te ver hebt laten komen. Best een bizarre ervaring als ‘het licht uit gaat’ en je denkt gek te worden. Ik gun het niemand, maar ik vond het wel leerzaam.

Nou ja, ik heb een paar therapeutjes en psychs versleten, maar dat is al weer jaren geleden. Het is ongeveer twintig jaar geleden dat ik voor het laatst overspannen ben geweest. Dus ze zullen hun werk wel goed gedaan hebben, hè? [027]

Hoe ‘normaal’ ik verder ben laat ik verder in het midden. Ik mag mezelf graag kenschetsen als prettig gestoord.

Bovenstaande bericht,was een foutje was voor een lid.

Je hebt heel wat meegemaakt,je was nog jong en het is niet niks.
Als ik zo lees wat je hebt meegemaakt,je bent een sterke persoon.
Ik hoop dat het nu beter gaat met je

[volhoudertje]

Ik hoop dat het nu beter gaat met je

Ja hoor. Dit verleden hoort bij mij. Ik ben er van overtuigd dat sommige ervaringen nodig zijn om de persoon te kunnen worden die je moest worden. En ik ben tevreden over de persoon die ik uiteindelijk geworden ben.

[Janneke]

...ik had een depressie, het kreng is gelukkig verdwenen.

Mijn type was: uitputting.
Te lang te hard gewerkt, en toen kwam er een kleine tegenslag, "die er niet meer bij kon". Gelukkig zat ik vrij snel in een goede vrouwen therapie groep, zodat mij op de ene of de andere manier werd gevraagd: "...waar het niet meer bij kon?" (Nou, bij een serie andere trauma's. Maar tja, mijn moeder overleefde een concentratie kamp, dus binnenshuis was dat altijd als onbelangrijk gezien. Wat ook een reden was geweest om zo hard te werken. Ik deed ooit emdr op het zinnetje: "mijn gevoel is niet belangrijk, alleen prestaties tellen! ")

Met goede trauma verwerking en aandacht voor mijn uitgeputte lichaam (orthomoleculaire arts) verdwenen de klachten totaal. Sterker nog: werd het leven veel leuker dan het daarvoor ooit geweest was.
Aan iedereen die nu depressief is: hopelijk vinden jullie ook goede genezers!!