Hallo lotgenoten,
Ik heb een heel verhaal en zou eigenlijk jullie meningen willen weten. Zelf zal ik me eerst even voorstellen. Ik ben 23 jaar en sinds een paar weken heb ik depressieve klachten en waarschijnlijk, volgens mij psychiater, een gegeneraliseerde angststoornis.
Sinds september vorig jaar ben ik met een meisje bezig en heb ik vanaf het begin af aan gezegd dat ik geen relatie wilde, zij wilde dat eerste instantie ook niet maar kreeg later toch gevoelens voor me. Vanaf mijn jeugd heb ik mezelf aangeleerd mijn gevoelens niet te uiten, ben dus erg onzeker en vind/vond het moeilijk om emoties te tonen. Sinds oktober 2012 ben ik weer vrijgezel na een relatie van 2,5 jaar.
Dit heb ik eigenlijk niet verwerkt, ja door me te storten op andere meiden maar niet echt in mijn hoofd dus. Al mijn relaties (3 serieuze) zijn ook, voor mij, onverwachts beëindigd. Nu heb ik met dit meisje waar ik al een tijdje mee zit behoorlijk wat meegemaakt, ze heeft mijn vertrouwen beschadigd en tegen me gelogen en is vreemdgegaan met mij in haar laatste relatie.
In het begin maakte ik me telkens zorgen over dat ze het misschien wel weer zou doen als wij een relatie zouden hebben. Echter, slik ik nu bijna 5 weken venlafaxine 75 mg en merk ik dat ik me ietsjes beter en rustiger voel dan paar weken terug toen ik het niet meer zag zitten.
De eerste paar weken heb ik zelf besloten even afstand van haar te nemen, niet dat het haar schuld is dat ik hierdoor waarschijnlijke depressief geworden ben, want naar mijn mening is het een opstapeling van 23 jaar emoties opkroppen en dit de druppel was. Zelf ben ik, ook in mijn vorige relaties, erg jaloers geweest wat waarschijnlijk door mijn onzekerheid is gekomen.
Sinds 2 weken zie en spreek ik haar weer en vooral als ik me beter voel, voel ik me fijn bij haar en denk heel de dag aan haar. Ik weet dat ik haar leuk vind want moet er niet aan denken dat ze een ander heeft of dat ik haar moet laten gaan aangezien ik er gewoon leuk,lief vind en fijn vind om bij haar te zijn.
Alleen elke ochtend als ik wakker wordt is dat gevoel weer helemaal verdwenen en kan ik alleen maar negatief denken en voel ik helemaal niks.
Ik heb geen kriebels in mijn buik, waarschijnlijk omdat we elkaar al aantal jaar kennen en ook al een tijdje bij elkaar slapen en dingen samen doen.
Dit is ook het punt wat me zo angstig maakt. Heb ik wel gevoelens voor haar? Komt het door de medicijnen dat ik me goed voel bij haar?
Ik weet gewoon niet wat het is. Lees ook veel dingen op internet dat bij een depressie het hoort dat de meeste mensen zich in de avond beter voelen (dit heb ik ook heel vaak en al ik dan met haar ben voel ik me gelukkig) maar toch vind ik het een heel onprettig en vooral erg dubbel gevoel.
Herkennen mensen zich hierin? Het voelt alsof mijn hersenen zeggen; "Je moet dit gevoel hebben", terwijl ik helemaal niets voel, waarschijnlijk door de depressie?
Ik weet zelf ook wel dat ik het gewoon heel graag leuk WIL hebben met haar en soms ga ik dan denken, wil ik juist een gevoel voor haar krijgen dat er niet is? Terwijl als ze met een ander staat te praten ik best jaloers was, waarschijnlijk door de gegeneraliseerde angststoornis en mijn onzekerheid. Ik raakte dan in paniek terwijl ik weet dat ze hartstikke gek op me is. Waarschijnlijk moet ik gewoon geduld hebben en wil ik gewoon te graag en te snel.
Verder heb ik met andere dingen ook vaak geen gevoel, geen plezierig gevoel, meestal wil ik meestal zsm naar huis als ik van huis ben.
Vrijdag heb ik de eerste behandelafspraak met mijn psychiater en zal ik het er ook met hem over hebben.
Alvast bedankt voor de reacties.