Afgelopen winter is mijn schoonmoeder in een depressie geraakt. Ze heeft al een verleden van meerdere depressies. Dit was echter de eerste keer dat ik het heb meegemaakt. Ze is hiervoor opgenomen en inmiddels is ze alweer een paar maanden thuis. Ze slikt nog steeds medicijnen en heeft therapie. Langzaam wordt alles afgebouwd en gaat het redelijk goed met haar.
Inmiddels hebben mijn vriend en ik het blijde nieuws dat we zwanger zijn. We hebben expres tot 9 weken gewacht om dit aan haar te vertellen, na het zien van een kloppend hartje.
We wilden haar geen onnodig verdriet aandoen als het mis zou gaan. Toch wilde wij het blijde nieuws na de eerste echo vertellen. Je ouders vertel je het immers eerder dan rest. De andere vrienden en familie wilde we graag na de 12 weken echo vertellen. We hebben mijn schoonouders dan ook gevraag om het blijde nieuws pas na 12 weken te vertellen. Ze moesten nog even hun mond houden. We hebben hier duidelijk een bevestiging van gekregen dat ze het stil zouden houden.
Tot onze verbazing horen we dat onze halve familie inmiddels op de hoogte is gesteld van onze zwangerschap. Toen we dit nieuws hoorde waren we furieus. Dit is iets wat wij graag zelf verteld hadden. Mijn schoonmoeder geeft aan dat ze niets wist van de afspraak.
Ik ben ik haar bijzijn emotioneel geworden en ben gaan huilen. Ik heb me nog kunnen inhouden en heb het een beetje proberen te relativeren in haar bijzijn. Op de weg terug naar huis ben ik ontzettend boos geworden. Dit doe je gewoon niet!
S avonds kreeg ik te horen dat het niet goed gaat mijn mijn schoonmoeder en dat ze erg verdrietig is. Ergens ben ik bang dat ik een terugval heb veroorzaakt. Maar tegelijkertijd ben ik nog steeds furieus! Moet ik hier nu overheen stappen omwille van mijn schoonmoeder, of kan haar gedrag gewoon echt niet?
Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Moet ik extra rekening met haar houden omdat ze omhoog krabbelt uit en depressie of moet ze zich gewoon realiseren dat ze dit echt niet kan maken?