Jlien schreef:hoi,
bedankt voor je reactie.
Graag gedaan...!
Jlien schreef:Maar men psychologe gebruikt het (endogene depressie, J.) om aan te duiden dat ik zo vast zit in mezelf.
Ach - over woorden valt altijd wel te debatteren.
En je kunt als mens om heel veel redenen "vast zitten" in jezelf.
Jlien schreef:Euhm ja. Eigenlijk ben ik er best wel tevreden mee. Het is een combinatie van creatieve en gesprekstherapie. En ik heb de indruk dat ik in de creatieve therapie nog meer kan aangeven wat de trauma's met me doen,...
Ja - wat leuk, creatieve therapie...!
(Maar de vriendin die dat ooit deed, deed het niet naast, maar in plaats van gesprekstherapie.)
Maar als deze combi voor jou werkt: alleen maar heel erg goed!!!
Jlien schreef:Ik kan niet zonder begeleiding momenteel. Ik besef het maar al te goed.Maar soms vind ik het toch naar. Ik in therapie? Ik die vroeger zo sterk was...
Eh - je bent niet zwak, maar gewond.
En de overleefsterskracht, hm, tja... - In mijn vrouwengroep hadden we het opo gegeven moment over "de vloek van de overleefster". Iedereen blijkt er op gegeven moment in te vliegen - dat heeft iets heel erg verdrietigs. (In feite laat iedereen zich om de tuin leiden. En dat jij je ondertussen naar voelt, ziet of voelt zo ongeveer nieamnd - bah...)
En nogal wat van ons hadden meer dan eens, als ze om hulp vroegen iets te horen gekregen van het chapiter: "Jij? Jij bent zo sterk! Nou moet je niet opeens zielig gaan lopen doen...!"
(Om uit je vel te springen.)
Jlien schreef:echte technieken heb ik nog niet aangeleerd.
Jammer - dat is zo belangrijk...!! Ik zal dadelijk een uitgebreide oefening opschrijven.
Jlien schreef:Ik weet wel wat me triggerd en hoe ik daarop reageer. Ik probeer het meestal te negeren en begin muziek te luisteren ofzo. Altijd afleiding proberen zoeken...
Dat is alvast heel wat: weten "Oh, hier word ik getriggerd, niet op reageren, laat ik iets compleet anders gaan zoeken" - Prima! (Het voorkomt ruzie, nieuwe "rotzooi", etc.)
En: hopelijk als je boos werd van de trigger, dat je jezelf kunt kalmeren, als je bang werd, dat jejezelf moed kunt geven, etc.
Jlien schreef:de zwarte gedachten overheersen men denkwijze de hele dag door en heb wel geprobeerd om ze weg te krijgen en dat lukt me niet. Dusja nu zitten ze daar en vecht ik er niet meer tegen. Weet niet of dat wel zo goed is
...als gezegd: mijn yogaleraar riep dan van "een winnaar heeft het gevoel van wnnen al vanaf het begin te pakken". Heb je dat gevoel niet, wat zal je dan idd een nederlaag riskeren, daar schiet je ook nul komma niets mee op. (Afdeling ratio.)
Ondertussen is het wel heel rot, dat al die negativiteit over je heen spoelt...!!!
Wat mij meestal wel hielp, was mezelf met mededogen ""bekijken"" en toespreken.
"Och, die Janneke - krijgt die arme meid weer die hele zwik ellende over zich heen, geen ontkomen aan, vreselijk hoor...!!"
(Dan heb je het niet nodig, dat de ellende eerst weg zou gaan.)
Jlien schreef:Oei!!
Een van de eerste dingen die je als getraumatiseerd mens nodig hebt, is erkenning.
Dus pillen slikken, om te maken, dat niemand ziet, dat je getraumatiseerd bent - nee, "dat voelt niet".
Bedankt voor deze woorden. Voel ik me toch begrepen! Want de meeste mensen denken dat je de pillen neemt en er beter uitziet, het probleem is opgelost [zucht]...Ik voel me er alleen maar rotter door
Brrr....!!!!!!
Hoe ze het precies bedoelen, en hoeveel onhandigheid en nwetendheid etc.etc.etc. - maar het gaat nu om jou.
En het klinkt mij idd in de oren naar "als het plaatje, de buitenkant nou maar op orde is..." - en dat is zo'n ontkenning van de binnenkant, van je gevoel, van wat er allemaal echt speelt!
Jlien schreef:en ik denk dan dat ik niet kan leven op eigen kracht.
Jlien schreef: Wat ook waarschijnlijk een verkeerd denkpatroon is, maar dat is hoe ik denk.
Eh - cognitieve gedragstherapie kan voordelen hebben, maar ook hele grote nadelen.
Soms kan het zin hebben, om jezelf te corrigeren "nee - zo moet ik niet denken".
Maar dat kost wel bakken met energie - en die heb je sowieso niet.
CGT helpt niet echt teggen depressie en al helemaal niet tegen trauma. Het kan wel zin hebben in de eerste fase van traumaverwerking, om de feitelijke problemen in het hier en nu feitelijk kleiner te maken. Niet minder dan dat, maar ook niet meer. De problemen die we "trauma" en "depressie" noemen, komen niet voort uit je logische denken - je logische denken volgt op trauma en depressie.
En dan kan het zin hebben, om zoals de boeddhisten zeggen, "mentaal een veertje te pakken" en de depressieve gedachte met het veertje aan te raken "alsof je met het veertje de depressieve gedachte zou kunnen laten uiteenspatten als een zepbel". De hele grap is, dat dat dus niet kan, maar je hebt de gedachte ondertussen wel gelabeld als "een depressieve gedachte" - net niet de gehele waarheid.
Wel helaas jouw gevoel op dit moment - en geef jezelf dan troost.
Jlien schreef:Op zich is het wel zo, dat je na een ingrijpende gebeurtenis, als mens doorgaans behoefte hebt aan steun.
Ik kan me voorstellen, dat als je steun gezocht en gekregen had, dat je dan nu niet depressief was geweest
Precies! Soms vraag ik mezelf af waarom ik niet sterker kan zijn..
Eh - ik dacht dat je schreef dat je die steun niet gehad hebt...?
En ik snap donders goed dat je graag zou willen, dat je sterker was, niet depressief was.
Dat is op zich alleen maar heel erg goed en positief.
En puur feitelijk, moet eerst het trauma worden verwerkt, dan klaart de depressie vaak al vanzelf op. (En soms is er dan nog iets extra's nodig.)
Jlien schreef:Maar oma Janneke is incestvrouw. Ik heb steun gezocht en niet gekregen. Het was in vrijwel ieders belang, dat er werd gezwegen, "men" (vooral mijn moeder) wilde er simpelweg niet aan.
Was waarschijnlijk ook een hele rotte periode voor jou. Ik weet wat het is misbruik in eigen familie...
Ja - dat was idd heel naar!!
Ben jij ook incestvrouw, of maakte je het van dichtbij mee...?
Jlien schreef:Therapie gaat ook wel heel langzaam met mij.. Ik ben echt een moeilijk persoon denk ik. Iemand die een handleiding heeft maar hem zelf soms niet begrijpt.. En eigenlijk kan ik ook wel zeggen dat ik in de eerste maanden therapie niet erg veel zei. Ik praten tegen onbekende no way..( Nu verloopt het al wat beter hoor.)
Fijn, dat het nu wat beter gaat...!
En op deze pagina (
http://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_moveme ... processing) staan een aantal belangrijke dingen over trauma en verwerking.
Ik pik er nu even dit citaat uit: "'overlevingsmechanismen' zijn onbewuste, vrijwel volautomatische gedachten en gedragingen, die ten tijde van de ellende een belangrijke, beschermende rol speelden. Maar na afloop van de ellende is hun waarde niet langer positief, maar keert het zich tegen hen. Bijvoorbeeld: "Tot ik iemand echt vertrouw, zeg ik niet dat ik pijn heb, me zwak voel, bang ben - tot die tijd houd ik me groot en stoer". In een nare omgeving is dit functioneel: als nare mensen weten wat iemand pijn doet, is dat voor hen waardevolle informatie, waarmee iemand in de toekomst nog beter pijn gedaan kan worden. Maar in de spreekkamer van de therapeut betekent dit, dat de therapeutische band zeer langzaam en uiterst gedegen moet worden opgebouwd."
Ik heb een hekel aan het woord "functioneel", maar het betekent hier zoiets als: "het is zinnig gedrag". Laat de therapeute idd eerst maar eens bewijzen, dat ze te vertrouwen is - en dat je tot die tijd niet al te veel loslaat: je kunt beslist stommere dingen doen!
Jlien schreef:En ik heb ook de hele zomer niet kunnen gaan omdat ik in het ziekenhuis lag met mijn depressie. Dan is het een klein beetje beter gegaan. Dankzij de psychologe en de omgeving ginder.
Heftig hoor!!
Jlien schreef:Maar na enkele weken en een nare gebeurtenis waardoor het leek alsof voor mij de geschiedenis terug herhaalde. => er had een kennis zelfmoord gepleegd. Wat me op dat moment terug gebroken heeft want één van mijn beste vriendinnen heeft op 15j leeftijd zelfmoord gepleegd. Ik zat terug in de put door die situatie. <= En dan heb ik echt maanden als een zombie rondgelopen echt.
Lieve help nog aan toe - nog veel heftiger!!!
Jlien schreef: Ik denk niet dat de psychologe zoveel kon met mij en ze kon me dus ook niet echt iets bijbrengen. Ze gaf me steun en een luisterend oor.
Dat is idd een vorm van "bewijzen, dat ze te vertrouwen is" - goed zo!!
Jlien schreef:Nu voel ik dat ik terug op dat punt geraak, echt naar.
Geef jezelf alle troost en zorg, die je geven kunt, je hebt het nodig!!
En svp organiseer ook andere mensen, die jou troost en steun en zorg en wat al niet geven!!
Jlien schreef:In de goede wil van mensen geloof ik ook niet echt meer. AL kan ik niet ontkennen dat niet iedereen slecht. Mensen moeten zich maar eerst bewijzen voor ik ze toelaat tot mijn wereld.
Groot gelijk!!
Eerst bewijzen, dan toegang.
En op voorhand maar van alles en nog wat aannemen - nee, niet doen!
Jlien schreef:En ik heb niet graag dat mensen aan mijn lijf zitten. Dus hou ik iedereen op afstand. Terwijl ik dat diep van binnen eigenlijk niet wil en wel een beetje hunker naar wat genegenheid
.
Ja, dat is een dilemma. Maar idd: doe het wel volgens hetzelfde schema van "eerst moet iemand zich nadrukelijk bewijzen, dat hij/zij te vertrouwen is, anders niet aan beginnen".
En als dat goed voor jou voelt, kun je alvast beginnen, met je hand aan te raken met je andere hand, te voelen, hoe dat voor jou voelt - word je er blij van...? Rustig? Of just boos, of nog weer iets anders..?
n dan je gezicht, je onderarmen, je hals, je voeten, etc.etc.
Jlien schreef:Ik zou wel bij enkele vrienden terecht kunnen hoor. En mijn moeder zou het mss wel willen dat ik meer met haar praat, maar ik kan het niet. Ben ook niet zo opgevoed. En trouwens ik wil de mensen rond me heen niet ongelukkig zien omdat ik het ben... Ik wil echt dat ze het goed hebben en wil niet dat ze inzitten met mij. Wat ze wel doen.
...ook van die dilemma's.
Hoe jij bent opgevoed, is grof gezegd eerder de verantwoordelijkheid van je moeder (en zegt waarschijnlijk ook heel veel over de persoonlijkheid van je moeder) en niet van jou.
Maar dat je niet in je opvoeding hebt geleerd om over gevoelens te praten (...en je moeder dat wellicht ook niet goed kan...) helpt helaas niet echt.
En: het siert je, dat je wilt dat andere mensen gelukkig zijn!!
- En ook goed, dat je aanvoelt, dat ze niet 100% gelukkig zijn, omdat ze voelen, dat het rot met jou gaat.
Wat soms kan helpen, is een behoefte benoemen. Zoiets als: "Ik voel me dus niet top, maar iets waar ik wel zin in zou hebben is...." (samen naar een film kijken, een wandeling in de zon maken, vul maar in).
Jlien schreef:
Soms zeg ik tegen een iemand dat ik graag dood zou gaan. Ze begrijpt me wel en weet wat depressie aan kan richten want ze is van opleiding verpleegster. maar toch zeg ik het niet graag omdat die persoon zich zo veel dingen aantrekt.
...maar ga niet te veel voor anderen denken "Ze is zo gevoelig, dan is ze zelf dagenlang van slag..." - mogelijk valt dat wel mee.
De beslissing "...dus ik kan het niet maken, om dingen te vertellen" moest je liever niet in je eentje nemen!
Jlien schreef:En mijn verdriet wil ik haar echt niet aandoen.
Eh - juist huilen kan enorm opluchten. En dat is iets, wat die ander ook voelt, hoe het jou oplucht. Dus verdriet bij een goede vriendin uiten, wees daar niet te benauwd voor.
Jlien schreef:Soms zou ik ook wel tegen mijn moeder willen zeggen hoor dat ik het liefst niet wil leven. Maarja ook dat (vind ik) kan ik haar niet aandoen. Ze is nu al zo bezorgd...
Maar juist die loeizware gedachten uitspreken, (al dan niet tegen je therapeute ipv. je moeder) kan opluchten!!
Jlien schreef: Feit is, dat je therapie nog maar nauwelijks is begonnen, je overlevingsmehanismen zijn nog lang niet afgebouwd, je hebt buiten de spreekkamer weing tot geen steun als ik het zo lees, dus wat dat betreft sta je nog "aan het begin".
Is wel waar wat je zegt. Deels mijn eigen schuld omdat ik vast zit van binnen en niet in staat ben om over mijn gevoelens te praten.
Stap een is, dat je therapeute moet bewijzen, dat ze te vertrouwen is.
Daarna moet je een soort van inhaalslag maken: inhalen, wat je in je opvoeding niet hebt geleerd en door trauma hebt afgeleerd: praten over gevoelens.
EN: heel belangrijk: in de eerste fase van traumaverwerking staan die hele grote gevoelens niet eens op de voorgrond!!
Of nu ja - natuurlijk gaat het er om, hoe jij je voelt, maar dan wel "in het hier en nu". Wat kom je NU tegen, wat zou je NU anders willen zien (...de hele depressie weg, graag, en het trauma ook per zwaaiende toverstaf verdwenen, en snel, svp...!!!). Gecombineerd met "hoe werkt macht". Zoals dus die dilemma's van hoeveel kan ik van mijn ellende laten zien aan anderen (niet voor hen gaan denken, bijv.).
De heftige gevoelens van de trauma's zelf komen pas, als je een stevige "basis" hebt gecreeeerd in de eerste fase. (Dus dat je dat nu nog niet kan, is totaal geen enkele hinderpaal voor de voortgang van de therapie.)
En het zij herhaald: gelukkig leven we in 2014: traumaverwerking hoeft geen lange weg te zijn. Eerst een stevige, goede basis in het hier en nu, dan met een techniek zoals emdr de diepte in, en dan nog eens grondig nagaan, "wat heb ik zoal gemist door alle ellende, en hoe ga ik dat alsnog inhalen, welke vaardighedne wil ik ontwikkelen, etc.etc."
Op yoga (ook een aanrader!) leerde ik ooit deze oefeningen: "gebruik je 5 zintuigen".
Vraag je af: "wat zou ik nu willen ruiken..."
Wellicht parfum. Of bloemen, of wierook. Of van die geuren van essentiele olie.
En: geef jezelf dan die geur!
Je kunt je verdiepen, als je daarvoor voelt in de "vertaling" van die verschillende geuren – en daar eventueel je voordeel mee doen.
Ceder maakt rustig, zo'n boom die STAAT in de grond met een loodrechte penwortel. Of sinasappel maakt blij en geeft een mediterraans optimisme. Of geranium, dat stelt, dat je de nare dingen van het leven kunt wegwerken. Marjolein kan troosten en kaneel geeft een 'omhullend' gevoel.
...of wat je verder maar prettig vind. Geuren werken diep door in je emoties!!
Proef: je favoriete theesoort. Of als je een echte drogist naast je Ap Heijn weet: ruik, of je zoethout lekker vind. Je kunt kruidenthee maken - wat giga veel mogelijkheden heeft. Vrouwenmantel met valeriaanwortel kan kalmerend werken. En thee "moet" vooral ook lekker zijn. Goudsbloem kan zeer smakelijk zijn, of berk, of... Kamille met brandnetel en gemberstukjes kalmeert en geeft warmte en voeding.
Als je hier voor voelt: ga er uitgebreid mee experimenteren, het is een prima manier om goed voor jezelf te zorgen!
Trek je favoriete kleur aan. (Niet te veel zwart, als je je akelig voelt.) Ik heb bijv. T-shirts in alle kleuren van de regenboog in de kast.
Zodat, als ik een "ik wil blauw" dag heb, ik iets blauws aan kan trekken. Uiteraard kun je ook een mooie gekleurde shawl over je bank leggen of een mooie, knalpaarse omslagdoek omdoen...
En mbt. creatieve therapie kun je je hier natuurlijk helemaal uitleven Misschien is "nat op nat" schilderen iets voor jou? Of heb je in bepaalde buien meer zin in wasco en danfiks krassen...?
(En ook hier geldt, dat kleuren allerlei betekenissen zouden kunnen hebben. Rood is een ''warmere'' kleur dan blauw, etc.etc.)
Voel met je handen. Aai je hond - of je pluche beer. Of ga breien of weven. Of masseer jezelf. (Google eens op 'ttouch' van Linda TJ.
http://www.ttouch.com/examplesTTouch.shtml)
Bij yoga is er een oefening, dat je een lapje zijde krijgt, met de opdracht in vervoering te raken van het tasten. En: voelen met andere stukken huid 'mag ook', hoor. Je gezicht tegen een ijszakje uit het vriesvak leggen kan heerlijk zijn als je hoofdpijn hebt.
Of: leg 1 gelpad in het vriesvak en kook er 1tje in de magnetron: dan kun je jezelf (voorzichtig en met mate!) wisselbaden geven. Of zo'n kersenpittenzak (hittepit) voor in de magnetron. Of je slaat een wollen omslagdoek om.
...en dan je 5e zintuig: geluid. Zelf zingen kan leuk zijn, of een instrument bespelen (als dat niet te moeilijk is) maar je kunt ook een cd opzetten. Bach die rustig maakt en structureert. Of "slagerij van Kampen" als je boos bent. Of Mozart, of Vivaldi "die juicht, omdat het leven het leven is" (de boffert...) maar ook van treurnis weet. Of gewoon The Beatles, "van toen we nog jong waren".....Ik heb een CD met harpmuziek, dat troost. Of liedjes uit een periode, dat je je redelijk gelukkig voelde.
Bewegen, bijv. wandelen kan helpen om je hoofd leeg te maken - je kunt ook yoga proberen - of judo. (Het gevoel, dat je nare mannen je letterlijk van het lijf kunt houden, kan schelen.)
Je kunt als mens je emoties vastzetten in je spieren, dus af en toe je schouders losdraaien is prima - maar soms komt er dan prompt een huilbui.
"Dat kun je er maar beter uitgooien" - maar als je je al akelig voelt, "moet" er ook wat troostends tegenover staan.
Welke geur kan jou troosten...?
Welke smaak kan jou troosten...?
Welke kleur wil je nu zien..? Etc.
Ofwel: hoe meer je hebt geoefend met het bovenstaande, hoe makkelijker je er in tijden van ellende op kunt 'terugvallen'.
(Het beste is doorgaans een goed gesprek met vrienden, maar dat lukt niet altijd op stel en sprong, soms hebben je vrienden ook sores en/of heb jij meer troost nodig, dan de vriendschap hebben kan - en als je dan goed voor jezelf kunt zorgen, kun je overbelasting van de vriendschap voorkomen.)
Er zijn CD's in de handel, (voor 10 of 20 euri kun je iets behoorlijks hebben) die jouw hersenen helpen, om alfagolven te produceren. Of theta. (Google eens naar hemisync, brainsync of monroe instituut.) Je hebt er een koptelefoon bij nodig. De techniek draait om bin.aural geluid (letterlijk: 2 oren hebbend) je ene oor krijgt een heel klein beetje ander geluid dan je andere oor. "Jijzelf" hoort het verschil niet, maar je hersenen reageren er wel op.
Sommige mensen vinden het heerlijk om thuis een loudspeaker aan de ene kant van de kamer te hebben en de ander loudspeaker aan de andere kant (ipv. een koptelefoon).
En als je in bed ligt, kan een CD met hetzij alfa, hetzij theta of delta je in slaap helpen. (Als ik klaarwakker ben, werkt alfa of theta, maar doet delta niets, kennelijk is dan voor mij die afstand te groot.)
Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Bijv.:"Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik". Een mooi plaatsjesboek (van sail, of met paarden, of jonge katjes).
Een heerlijke roman "om in te wonen".
Leg een plakboek aan, met mooie herinneringen, lieve briefjes, etc. Waarin je dingen opschrijft, waar JIJ trots op bent, dingen die goed gegaan zijn, mooie dingen die je gezien hebt, etc.
µµ