sporu

Ik ben er klaar mee

Aangezien ik niet zo goed weet waar ik mijn probleem precies moet posten, post ik het hier maar. Ik denk dat mijn problemen wel voornamelijk te wijden zijn aan het hevige depressie.

Ik weet niet zo goed meer wat ik er mee aan moet. Ik wil al tijden verder met m'n leven. De depressie begon eigenlijk halverwege de relatie met mijn ex-vriendin. Hoe het precies zou was gekomen weet ik niet meer, maar het was in ieder geval een moeilijke relatie die mentaal uitputtend was. Ik was een wrak en had nergens zin meer in. Het feit dat mijn ex-vriendin er ook geen steun aan wilde geven hielp niet. Dit heeft mij dan ook wel de das omgedaan. Nadat de relatie op een nog meer vervelende manier uitging had ik het wel een beetje gehad. Ik ondernam een zelfmoordpoging die gelukkig faalde, en sindsdien ben ik bezig mijn leven weer op de rails te krijgen.

Het gaat echter moeizaam, en het lijkt sinds die dag ook niet veel beter te gaan. Sterker nog, sommige problemen zijn nog erger geworden en er zijn een hoop nieuwe problemen bij gekomen. Ik heb een lijstje gemaakt met de problemen waar ik op dit moment mee te maken heb:

- Een leeg gevoel
- Altijd angstig voor bepaalde situaties
- Nog steeds verdrietig/angstig over situaties die in het verleden zijn gebeurd, er niet over kunnen praten met anderen en het feit dat de gedachten gewoon niet weggaan maakt me depressief, bijna suicidaal
- Regelmatig (nagenoeg dagelijks) gedachten over zelfmoord; door onmacht en vermoeidheid van de constante maalstroom aan obsessieve en donkere gedachten
- Een zeer laag gevoel van eigenwaarde, maar toch deze waarde mogelijk proberen op te krikken door goed voor de dag te komen en bezig te blijven met activiteiten
- Zenuwachtig als ik de deur uitga, angst om bepaalde mensen tegen te komen die ik niet wil tegenkomen
- Fatalistisch denken, denkend dat ik voor eeuwig in dit gevoel zal blijven hangen
- Als er negatieve prikkels naar boven komen, door bijvoorbeeld een foto, dan uit zich dit vaak in zowel mentale als fysieke onrust (bonkend hart, erg zenuwachtig)
- Mezelf niet over bepaalde dingen kunnen heenzetten, terwijl je er niets meer aan kan doen
- Goedwillend, maar niet durvend in angst om te worden afgewezen en daardoor een nog lager zelfbeeld te creëren
- Neiging tot mezelf isoleren voor langere perioden
- Zeer veel moeite om te concentreren op mijn dagelijkse activiteiten en hobby's
- Positieve en negatieve gedachten en gemoedstoestanden wisselen elkaar in rap tempo af, waar de negatieve kant vaker de overhand neemt dan de positieve kant
- Ondanks alle mankementen toch een actief sociaal leven, genoeg activiteiten buitenshuis (en binnenshuis) en trek er vaak genoeg op uit om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen mee te maken

Uiteraard was voordat ik die relatie kreeg ook niet alles opperbest. Ik heb al een verleden met depressies en ze komen steeds weer terug. De huidige depressie is echter wel de zwaarste tot nu toe. Soms gaat het goed, soms niet, en eigenlijk altijd wel een somber gevoel wat een beetje achterin blijft hangen.

Ik zit te denken om de psychiater weer in te schakelen, wat mij een goed idee lijkt, maar ik was eerst benieuwd wat anderen hier van vinden en wat er precies aan de hand is. Bedankt voor het lezen alvast.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ik ben er klaar mee

Hoi Sporu,
ik begin even heel eigenwijs met je laatste zinnen:
sporu schreef:Ik zit te denken om de psychiater weer in te schakelen, wat mij een goed idee lijkt, maar ik was eerst benieuwd wat anderen hier van vinden en wat er precies aan de hand is.
...of je nu het beste doet aan een psychiater, een psycholoog of weer iets anders, dat kan niemand via internet echt beoordelen. Idem, voor "wat er precies aan de hand is" - maar ik kan uiteraard wel je tekst lezen en "zeggen wat ik vind".

Ten eerste: heel rot voor je, want je hebt een stevige knauw gekregen toen het uitging en de wond (om het zo maar te noemen) herstelt niet echt, maar "blijft etteren".

Wat ik me verder afvraag, je schreef op gegeven moment, dat de depressie "eigenlijk begon halverwege de relatie met je nu ex-vriendin". Heb je een idee, hoe dat zo nu kwam...? Was er, behalve dat het "een moeilijke relatie was" nog een of andere andere aanleiding voor...? Wat gebeurde er zoal in je maanden voordat die depressie er in sloop...?
sporu schreef:Ik weet niet zo goed meer wat ik er mee aan moet. Ik wil al tijden verder met m'n leven.(...)Het gaat echter moeizaam, en het lijkt sinds die dag ook niet veel beter te gaan. Sterker nog, sommige problemen zijn nog erger geworden en er zijn een hoop nieuwe problemen bij gekomen.
Het &^$*% effect van een depressie is, dat dit soort dingen gebeuren. Je hebt nergens meer energie voor, ziet tegen alles op als een berg - en de puf om "de berg te beklimmen" is er helaas gewoon niet.
sporu schreef:Altijd angstig voor bepaalde situaties (...) Nog steeds verdrietig/angstig over situaties die in het verleden zijn gebeurd, er niet over kunnen praten met anderen en het feit dat de gedachten gewoon niet weggaan maakt me depressief, bijna suicidaal
...en mogelijk kan dit de "motor" achter de depressie(s) zijn.
Bij een fiks aantal mensen is het zo, dat er zoveel energie "weglekt" naar deze angsten, dat dat de depressie in stand houdt.
De betere aanpak met therapie is dan: eerst deze angsten de nek omdraaien - en dan pas de rest van de depressie onder de loupe nemen.
sporu schreef:Regelmatig (nagenoeg dagelijks) gedachten over zelfmoord; door onmacht en vermoeidheid van de constante maalstroom aan obsessieve en donkere gedachten
Hoe banketstaaf ook - dit is normaal bij een depressie.
sporu schreef:Een zeer laag gevoel van eigenwaarde, maar toch deze waarde mogelijk proberen op te krikken door goed voor de dag te komen en bezig te blijven met activiteiten
[045] [applaus]
Het rottige gevoel over jezelf is helaas normaal bij depressie - en je hebt je er niet bij neergelegd!!
sporu schreef:Fatalistisch denken, denkend dat ik voor eeuwig in dit gevoel zal blijven hangen
Helaas, dat is normaal, hetzij bij depressie, hetzij bij trauma komt dit gewoon zo voor.
Leuk is beslist anders - een makkelijk advies zou luiden "dat je het niet moet geloven" (maar de gedachte dringt zich helaas buiten je wil om telkens weer op - dat is gewoon heel erg rot).
sporu schreef:Als er negatieve prikkels naar boven komen, door bijvoorbeeld een foto, dan uit zich dit vaak in zowel mentale als fysieke onrust (bonkend hart, erg zenuwachtig)
Naar is dat!!
Heb je ooit technieken geleerd, om jezelf op zo'n moment weer te kalmeren, gerust te stellen, moed in te spreken....?
Dat is beslist geen luxe!!
sporu schreef:Mezelf niet over bepaalde dingen kunnen heenzetten, terwijl je er niets meer aan kan doen. Goedwillend, maar niet durvend in angst om te worden afgewezen en daardoor een nog lager zelfbeeld te creëren
Ten eerste: rot voor je...!
Ten 2e: dit doet me denken aan een therapeute waar ik een hartgrondige hekel aan heb gekregen.
Wat ik met iedereen (zelfs met dat kreng) eens ben: het verleden kun je niet veranderen.
Maar je dan maar eventjes (dat alleen al!!) "over je verleden heen zetten" is zo ongeveer de grootste kolder die ik heb gehoord.
Let wel: ik heb inmiddels een berg ellende netjes verwerkt, allerlei triggers en hoe je het noemen wilt roepen geen bonkend hart etc. meer op (...wat een opluchting!!!) en allerlei overlevingsmechanismen "blijk ik opeens te hebben afgeschaft, want overbodig" (ook feest!!! Heel fijn!!)
....maar over mijn verleden heenstappen - no way.

En: als je al hetzij gewond bent, hetzij kwatsbaar bent doordat je depressief bent, heb je er ook weing aan, om je over je angst om afgewezen te worden "heen te zetten".
Ten eerste: zo werken die dingen niet.
(Sommige therapeuten zijn helaas erg simpel. In de therapiekamer is het wellicht zinnig, om bevend als een rietje over een angst heen te stappen - maar dan ben je echchies waar heus nog niet klaar en rijp om dat in real life ook te doen. Zo lief zijn niet alle mensen in de buitenwereld.)

Troost jezelf voorlopig liever, met dat je in elk geval voor jezelf betrouwbaar bent - dat is ook iets waard.
En als je het niet vertrouwt, is er van afzien zo ontzettend stom nog niet.
Op daadwerkelijke afwijzing zit je niet te wachten.
sporu schreef:Zeer veel moeite om te concentreren op mijn dagelijkse activiteiten en hobby's
...een vervelende verschijnsel van depressie is dat!
sporu schreef:Positieve en negatieve gedachten en gemoedstoestanden wisselen elkaar in rap tempo af, waar de negatieve kant vaker de overhand neemt dan de positieve kant
1) Dat is algemeen menselijk: om te kunnen overleven heeft moeder natuur ons uitgerust met 4 maal meer zenuwcellen die nare/ gevaarlijke gebeurtenissen vastleggen.
2) Ken je het "trigger"? Dat is per definitie een klein dingetje (..iemand trekt een wenkbrauw op...) dat jou doet denken aan iets groots ("...zo trok mijn moeder haar wenkbrauw op, vlak voor ze onredelijk boos werd...") en je reageert op de grote emoties die dus voor jou bij dat iepkleine dingetje horen.
Met bijv. emdr kun je die triggers een voor een de nek omdraaien en dat geeft heel veel ruimte.
sporu schreef:Ondanks alle mankementen toch een actief sociaal leven, genoeg activiteiten buitenshuis (en binnenshuis) en trek er vaak genoeg op uit om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen mee te maken
[045] [045] [applaus]
Op momenten dat dat gaat, dat dat verantwoord is, is dat alleen maar hartstikke goed!!!
sporu schreef:Uiteraard was voordat ik die relatie kreeg ook niet alles opperbest.
...eh: hoezo is dat voor jou zo natuurlijk...?
sporu schreef:Ik heb al een verleden met depressies en ze komen steeds weer terug. De huidige depressie is echter wel de zwaarste tot nu toe. Soms gaat het goed, soms niet, en eigenlijk altijd wel een somber gevoel wat een beetje achterin blijft hangen.
Naar hoor! Depressies heb je in soorten en in maten en zeker als ze tereugkomen, kan het heel belangirjk zijn, om precies te kijken, wat er nu dan toch precies aan de hand is...!!
sporu

Re: Ik ben er klaar mee

Janneke, allereerst bedankt voor het lezen van mijn bericht. Ik waardeer het ontzettend!
Janneke schreef:Ten eerste: heel rot voor je, want je hebt een stevige knauw gekregen toen het uitging en de wond (om het zo maar te noemen) herstelt niet echt, maar "blijft etteren".

Wat ik me verder afvraag, je schreef op gegeven moment, dat de depressie "eigenlijk begon halverwege de relatie met je nu ex-vriendin". Heb je een idee, hoe dat zo nu kwam...? Was er, behalve dat het "een moeilijke relatie was" nog een of andere andere aanleiding voor...? Wat gebeurde er zoal in je maanden voordat die depressie er in sloop...?
Om een heel lang verhaal kort te maken: ik probeerde haar te helpen met haar problemen (en dat waren er nogal wat) en was daarom mijn eigen welzijn uit het oog verloren. Het helpen van haar heeft wel zijn vruchten afgeworpen uiteindelijk, maar ik bleef achter met een slecht gevoel. Bovendien dumpte ze mij in m'n donkerste uur, wat het allemaal niet makkelijker heeft gemaakt. Heb haar nu ook al een jaar niet meer gezien of gesproken en dat hoop ik zo te houden voorlopig.
Janneke schreef:Het &^$*% effect van een depressie is, dat dit soort dingen gebeuren. Je hebt nergens meer energie voor, ziet tegen alles op als een berg - en de puf om "de berg te beklimmen" is er helaas gewoon niet.
Ik probeer gewoon elke dag dus een vast schema te hanteren en zoveel mogelijk dingen in te plannen zodat ik altijd genoeg te doen heb, maar ook genoeg tijd voor mezelf heb. Meer kan ik ook niet doen denk ik...
Janneke schreef:...en mogelijk kan dit de "motor" achter de depressie(s) zijn.
Bij een fiks aantal mensen is het zo, dat er zoveel energie "weglekt" naar deze angsten, dat dat de depressie in stand houdt.
De betere aanpak met therapie is dan: eerst deze angsten de nek omdraaien - en dan pas de rest van de depressie onder de loupe nemen.
Hm, goed gedacht! Daar had ik zelf nog niet aan gedacht. Het is wel zo dat een hoop van die angsten, als ze zich dan ook daadwerkelijk voordoen, mentaal slopend zijn. Ik kan aan niets anders meer denken en het is uitputtend.
Janneke schreef:Het rottige gevoel over jezelf is helaas normaal bij depressie - en je hebt je er niet bij neergelegd!!
Jezelf ergens bij neerleggen is niet mijn ding... Helaas is dat net zozeer een vloek als een zege. Ik kan gewoon bepaalde dingen niet zomaar neerleggen of mij er over heen zetten!
Janneke schreef:Helaas, dat is normaal, hetzij bij depressie, hetzij bij trauma komt dit gewoon zo voor.
Leuk is beslist anders - een makkelijk advies zou luiden "dat je het niet moet geloven" (maar de gedachte dringt zich helaas buiten je wil om telkens weer op - dat is gewoon heel erg rot).
Geloven doe ik het niet echt, omdat, als ik dan kijk wat ik wel kan en goed gaat, het best goed gaat. Het is echter dat stemmetje in je hoofd waardoor je gewoon wilt dat dingen falen en dat het gewoon raar is om goed bezig te zijn. Dit is ook al iets waar ik vroeger toen ik klein was heel veel last van had. Ook therapie voor gevolgd maar het heeft nooit echt geholpen. Ik ben nu wel op een niveau waar ik er zelf wel goed mee kan omgaan.
Janneke schreef:Naar is dat!!
Heb je ooit technieken geleerd, om jezelf op zo'n moment weer te kalmeren, gerust te stellen, moed in te spreken....?
Dat is beslist geen luxe!!
Nee, maar daarom dat ik ook zeker wil gaan kijken naar zulke opties. Heb jij misschien tips voor mij? :)
Janneke schreef:Ten eerste: rot voor je...!
Ten 2e: dit doet me denken aan een therapeute waar ik een hartgrondige hekel aan heb gekregen.
Wat ik met iedereen (zelfs met dat kreng) eens ben: het verleden kun je niet veranderen.
Maar je dan maar eventjes (dat alleen al!!) "over je verleden heen zetten" is zo ongeveer de grootste kolder die ik heb gehoord.
Let wel: ik heb inmiddels een berg ellende netjes verwerkt, allerlei triggers en hoe je het noemen wilt roepen geen bonkend hart etc. meer op (...wat een opluchting!!!) en allerlei overlevingsmechanismen "blijk ik opeens te hebben afgeschaft, want overbodig" (ook feest!!! Heel fijn!!)
....maar over mijn verleden heenstappen - no way.

En: als je al hetzij gewond bent, hetzij kwatsbaar bent doordat je depressief bent, heb je er ook weing aan, om je over je angst om afgewezen te worden "heen te zetten".
Ten eerste: zo werken die dingen niet.
(Sommige therapeuten zijn helaas erg simpel. In de therapiekamer is het wellicht zinnig, om bevend als een rietje over een angst heen te stappen - maar dan ben je echchies waar heus nog niet klaar en rijp om dat in real life ook te doen. Zo lief zijn niet alle mensen in de buitenwereld.)

Troost jezelf voorlopig liever, met dat je in elk geval voor jezelf betrouwbaar bent - dat is ook iets waard.
En als je het niet vertrouwt, is er van afzien zo ontzettend stom nog niet.
Op daadwerkelijke afwijzing zit je niet te wachten.
Eindelijk iemand die het lijkt te begrijpen! Ik vind het altijd zo knap van een hoop mensen dat ze zich binnen een bepaalde tijd gewoon over dingen kunnen heenzetten en er dan ook maar niet meer naar terugkijken. Misschien is dit wel niet zo, maar een hoop mensen geven deze indruk wel.

Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens. Ik geloof wel in deze uitspraak alleen zijn het wel hele diepe wonden die gewoon niet dicht lijken te gaan.
Janneke schreef: 1) Dat is algemeen menselijk: om te kunnen overleven heeft moeder natuur ons uitgerust met 4 maal meer zenuwcellen die nare/ gevaarlijke gebeurtenissen vastleggen.
2) Ken je het "trigger"? Dat is per definitie een klein dingetje (..iemand trekt een wenkbrauw op...) dat jou doet denken aan iets groots ("...zo trok mijn moeder haar wenkbrauw op, vlak voor ze onredelijk boos werd...") en je reageert op de grote emoties die dus voor jou bij dat iepkleine dingetje horen.
Met bijv. emdr kun je die triggers een voor een de nek omdraaien en dat geeft heel veel ruimte.
De trigger ken ik absoluut, en ik doe er ook alles aan om deze te vermijden. Soms kan je ze helaas niet vermijden. Ik heb gelukkig de mogelijkheid om ze te ontlopen maar soms kan het ook gewoon niet. Ik probeer mezelf zo nu en dan wel bloot te stellen aan de trigger, en ik merk dan ook wel dat ik er dan anders op reageer. Soms minder hevig, soms heel heftig. Dit is voor mij een soort leerproces, al weet ik niet echt of het juist is wat ik doe.
Janneke schreef:...eh: hoezo is dat voor jou zo natuurlijk...?
Ha, dit was misschien wat verkeerd verwoord. Ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat ik voor de relatie al problemen had. :)
Janneke schreef:Naar hoor! Depressies heb je in soorten en in maten en zeker als ze tereugkomen, kan het heel belangirjk zijn, om precies te kijken, wat er nu dan toch precies aan de hand is...!!
Soms vraag ik me af wat er nou precies aan de hand is. Stel ik me aan over bepaalde dingen? Als ik reëel nadenk valt het allemaal wel mee, maar waarom kan ik er dan toch zo ongelukkig en boos over worden? Waarom doen sommige dingen mij zoveel en anderen zo weinig, terwijl ze in soortgelijke situaties hebben gezeten? Afijn, dat soort vragen stel ik mezelf de hele tijd. Ik weet het gewoon niet zo goed meer.
JoeyRMD

Re: Ik ben er klaar mee

sporu schreef: Ik weet niet zo goed meer wat ik er mee aan moet. Ik wil al tijden verder met m'n leven. De depressie begon eigenlijk halverwege de relatie met mijn ex-vriendin. Hoe het precies zou was gekomen weet ik niet meer, maar het was in ieder geval een moeilijke relatie die mentaal uitputtend was. Ik was een wrak en had nergens zin meer in. Het feit dat mijn ex-vriendin er ook geen steun aan wilde geven hielp niet. Dit heeft mij dan ook wel de das omgedaan. Nadat de relatie op een nog meer vervelende manier uitging had ik het wel een beetje gehad. Ik ondernam een zelfmoordpoging die gelukkig faalde, en sindsdien ben ik bezig mijn leven weer op de rails te krijgen.
Ik herken je verhaal man.. Ben zelf voor het eerst depressief geworden op m'n 14e, en me leven is toen uiteindelijk na een rotjaar toch weer beter geworden. Alleen had ik nog geen enkel idee van wat me overkomen was. Er kwam een hele goeie tijd na die 1e depressie, ik werd weer sociaal en werd voor de 1e keer verliefd en had een relatie. Maar na een aantal maanden werd die relatie ook slopend, m'n vriendin had problemen thuis en ik wou haar helpen maar ze liet me niet toe ofzo, na een tijdje zag ik haar nog amper terwijl ik haar elke dag duidelijk maakte dat ik haar wilde zien. Ik begon mezelf weer op te sluiten op me kamer en elke dag maar te hopen dat het zou veranderen, dat ze me weer wou gaan zien. Na een tijdje zei ze me dat het niet meer werkte en ze me als een vriend zag, ik begon al weer sombere gedachten te krijgen en dit trok me echt weer in de put. Aan het begin deed de relatie me zoveel goeds ik begon meer vrienden te krijgen en had werk. Maar uiteindelijk heeft het me geleid toen weer een depressie..
sporu schreef:
- Een leeg gevoel
- Altijd angstig voor bepaalde situaties
- Nog steeds verdrietig/angstig over situaties die in het verleden zijn gebeurd, er niet over kunnen praten met anderen en het feit dat de gedachten gewoon niet weggaan maakt me depressief, bijna suicidaal
- Regelmatig (nagenoeg dagelijks) gedachten over zelfmoord; door onmacht en vermoeidheid van de constante maalstroom aan obsessieve en donkere gedachten
- Een zeer laag gevoel van eigenwaarde, maar toch deze waarde mogelijk proberen op te krikken door goed voor de dag te komen en bezig te blijven met activiteiten
- Zenuwachtig als ik de deur uitga, angst om bepaalde mensen tegen te komen die ik niet wil tegenkomen
- Fatalistisch denken, denkend dat ik voor eeuwig in dit gevoel zal blijven hangen
- Als er negatieve prikkels naar boven komen, door bijvoorbeeld een foto, dan uit zich dit vaak in zowel mentale als fysieke onrust (bonkend hart, erg zenuwachtig)
- Mezelf niet over bepaalde dingen kunnen heenzetten, terwijl je er niets meer aan kan doen
- Goedwillend, maar niet durvend in angst om te worden afgewezen en daardoor een nog lager zelfbeeld te creëren
- Neiging tot mezelf isoleren voor langere perioden
- Zeer veel moeite om te concentreren op mijn dagelijkse activiteiten en hobby's
- Positieve en negatieve gedachten en gemoedstoestanden wisselen elkaar in rap tempo af, waar de negatieve kant vaker de overhand neemt dan de positieve kant
- Ondanks alle mankementen toch een actief sociaal leven, genoeg activiteiten buitenshuis (en binnenshuis) en trek er vaak genoeg op uit om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen mee te maken
Je beschrijft echt precies waar ik ook mee zit, ik zou het zelf niet zo kunnen beschrijven denk ik
het zit echt diep allemaal, je weet het niet meer.
Het veranderd leven in overleven.
Elke dag is het weer een nieuwe dag waarbij je moet dealen met jezelf en die problemen..
Ik kan me ook niet over me verleden heen zetten, het blijft overal aan me knagen.
Bij elke persoon die ik tegenkom die mij heeft gekend als de persoon die ik was toen ik depressief was
raak ik in paniek. Ik weet niet waarom maar het doet me echt veel wat anderen van me denken of gedacht (zouden) hebben..
Wanneer ik depressieve gedachten heb voel ik me buik ook altijd direct vast zitten, beetje zoals jij zegt met bonkend hart en nerveus zijn. Me buik voelt dan echt als een achtbaan soms maar geen leuke achtbaan. Of soms ook als een blok beton, constant gespannen en het lukt me dan maar niet door me buik heen te ademen.
Isoleren van de rest heb ik ook enorm veel gedaan, sinds me 14e al. Ik wou gewoon altijd alleen zijn wou niet met mensen praten wou met rust gelaten worden vond niks meer leuk om te doen. Je deelt je leven niet meer met niemand.. Gelukkig is er wel veel veranderd sinds toen ik praat er nu ook over met me ouders, krijg hulp van een therapeut. Probeer meer te sporten enzo, vaak met vrienden afspreken.
Ik heb niet echt de beste tips voor je maar ik zou iig naar een therapeut gaan. Het helpt mij enorm veel. Ik durf er nu eindelijk over te praten terwijl ik een paar maanden terug er nog woord over kwijt kon. Wat me vader me ook vaak zegt is vergeef jezelf, vergeef jezelf in alle tijden. Gevoelens wegdrukken of tegen vechten laat het alleen maar dubbel hard zo terug komen heb ik gemerkt.
Vind het nog wel moeilijk om mezelf echt te vergeven maar ik wil er wel naar toe.
Ik ben nu 17 en wil echt verandering in me leven brengen, en dit achter me kunnen laten, het kunnen accepteren..

Weet niet of je veel aan mijn verhaal hebt maar ik snap waar je mee zit, het heeft mijn leven ook naar
een hell veranderd..
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Ik ben er klaar mee

Kop op. Je gedachten zijn niet sterker dan jij. Er zullen evenveel goede als slechte dingen aan je bewustzijn verschijnen. Hoe je daarop inspeelt is wat het verschil maakt.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
sporu

Re: Ik ben er klaar mee

Ik snap zeer goed wat je allemaal bedoelt. Ik ben zelf 25 jaar oud en heb al last van deze klachten zolang ik mij kan herrineren. Hopelijk wordt het voor jou wel snel beter!

Gewoon een tip voor jou: probeer je zo min mogelijk te isoleren van andere mensen en probeer er zo vaak mogelijk op uit te gaan, desnoods in je eentje. Ik ga vaak alleen wandelen in het bos tegenwoordig, nu het weer wat beter aan het worden is. Dit helpt mij tot rust komen, het is gezond en bovendien ben je even buiten. Vaak kom je niet eens zoveel mensen tegen, dus dat is ook prettig als je daar geen zin in hebt.
Het is goed dat je therapie hebt gezocht en vaker met je vrienden iets gaat doen. Blijf dat ook volhouden. Van niets doen en isolatie raak je alleen maar verder verwijderd van de rest van de wereld. Ik heb het zelf ook gedaan, op een punt gekomen dat ik zelfs begon te geloven dat er niet echt iets met mij aan de hand was maar dat het allemaal 'normaal' was wat er gebeurde. Nu weet ik wel anders gelukkig.

Gevoelens wegdrukken is ook een van de stomste dingen je kan doen. Heb ik ook jarenlang gedaan. Mijn attitude is echter nog wel een beetje hetzelfde als vroeger, ik wil er altijd zelf doorheen komen zonder hulp. Als het echt heel erg slecht gaat trek ik meestal wel aan de bel, maar vaak los ik het toch zelf wel op. Ik heb genoeg goede vrienden en familie waar ik mijn verhaal altijd aan kwijt kan mocht dat nodig zijn.

Ik voel me nog steeds wel erg geïsoleerd van de wereld om mij heen, maar dat komt mede omdat ik denk dat veel mensen mijn probleem niet begrijpen noch weten hoe ik echt in elkaar zit. Het is lastig allemaal. Ik ben er ieder geval wel van overtuigd dat het beter kan, omdat ik gewoon merk dat er vooruitgang is. Het gaat niet makkelijk en het gaat moeizaam, maar het is er wel. Ik hoop dat dat bij jou ook zo is.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ik ben er klaar mee

sporu schreef:
Janneke schreef:(...)dat de depressie "eigenlijk begon halverwege de relatie met je nu ex-vriendin". Heb je een idee, hoe dat zo nu kwam...? Was er, behalve dat het "een moeilijke relatie was" nog een of andere andere aanleiding voor...? Wat gebeurde er zoal in je maanden voordat die depressie er in sloop...?
Om een heel lang verhaal kort te maken: ik probeerde haar te helpen met haar problemen (en dat waren er nogal wat) en was daarom mijn eigen welzijn uit het oog verloren. Het helpen van haar heeft wel zijn vruchten afgeworpen uiteindelijk, maar ik bleef achter met een slecht gevoel. Bovendien dumpte ze mij in m'n donkerste uur, wat het allemaal niet makkelijker heeft gemaakt. Heb haar nu ook al een jaar niet meer gezien of gesproken en dat hoop ik zo te houden voorlopig.
Heel naar hoor...! Zo ben je geliefden, en dan gaan er dingen fiks mis en wil je elkaar iet meer zien!!
Maar mbt. het begin van je depresie, lijk je mij een goede kandidaat voor "een fikse tijd te veel stress, te weinig zelfzorg" en daarna is je lichaam in de depressie gestapt, om verdere schade te vermijden.
(En dat is best op te lossen, die vorm van depressie - maar dan moet je dus beginne bij het begin: heel goed voor jezelf zorgen, veel stresreductie, je lichaam laten voelen, dat er nu geen stres meer is, etc.etc.)
sporu schreef: Ik probeer gewoon elke dag dus een vast schema te hanteren en zoveel mogelijk dingen in te plannen zodat ik altijd genoeg te doen heb, maar ook genoeg tijd voor mezelf heb. Meer kan ik ook niet doen denk ik...
Prima!!
En: hopelijk staan er ook rustmomenten, zelfzorg dingen etc.etc. op dat lijstje!!
sporu schreef:
Janneke schreef:...en mogelijk kan dit de "motor" achter de depressie(s) zijn.
Bij een fiks aantal mensen is het zo, dat er zoveel energie "weglekt" naar deze angsten, dat dat de depressie in stand houdt.
De betere aanpak met therapie is dan: eerst deze angsten de nek omdraaien - en dan pas de rest van de depressie onder de loupe nemen.
Hm, goed gedacht! Daar had ik zelf nog niet aan gedacht. Het is wel zo dat een hoop van die angsten, als ze zich dan ook daadwerkelijk voordoen, mentaal slopend zijn. Ik kan aan niets anders meer denken en het is uitputtend.
Ja, zo doet angst dat.
Angst i sgeen emotie, maar je overlevingsinstinct. Als je lichaam het gevoel heeft "dat er gevaar is", dan handel je (of vindt je lichaam, dat je moet handelen) alsof er een tijger in de buurt is.
Dat is niet een kwestie (...een gevaarlijk roofdier in de nabijheid...) die je kalm en rustig onderzoekt, het is niet iets, waar je rationeel over na moet denken, etc.etc.
(Als die mensen er al waren, die in de oertijd dachten van "Hm, ik hoor een verdacht geluid - dat kan natuurlijk nog van alles betekenen, laat ik de mogelijkheden eens op een rijtje zetten..." - dan hebben ze geen nakomelingen achtergelaten.)
Kortom: cognitieve gedragstherapie heeft op een bepaald moment ook gewoon geen zin meer. Er zijn wel therapieen die goed helpen tegen angst: emdr, gespecaliseerde kinesiologie, somatic experiencing.
sporu schreef:
Janneke schreef:Het rottige gevoel over jezelf is helaas normaal bij depressie - en je hebt je er niet bij neergelegd!!
Jezelf ergens bij neerleggen is niet mijn ding... Helaas is dat net zozeer een vloek als een zege. Ik kan gewoon bepaalde dingen niet zomaar neerleggen of mij er over heen zetten!
Goede zaak!!
("Je er overheen zetten" - alsof dingen niet belangrijk zouden zijn - vaak werkt zo'n 'advies' ook gewoon niet.)

sporu schreef:Geloven doe ik het niet echt, omdat, als ik dan kijk wat ik wel kan en goed gaat, het best goed gaat.
cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5
sporu schreef: Het is echter dat stemmetje in je hoofd waardoor je gewoon wilt dat dingen falen en dat het gewoon raar is om goed bezig te zijn. Dit is ook al iets waar ik vroeger toen ik klein was heel veel last van had. Ook therapie voor gevolgd maar het heeft nooit echt geholpen. Ik ben nu wel op een niveau waar ik er zelf wel goed mee kan omgaan.
Naar hoor!!

Min ervaring is, dat dit soort stemmetjes vaak overlevingsmechanismen zijn.
Bijv.: ik was ooit bang om tentamen te doen. Had niets met faalangst te maken, zo bleek. Eerder: de angst om te slagen... Als ik nl thuis zou komen 'met een mooi punt', dan werd ik in elkaar geramd door mijn agressieve exbroer, zonder dat mijn moeder zich daar tegen durfde te verzetten.
Dus ik kan me heel veel voorstellen, bij een zinnetje dat zegt: "Nee!!! Doe dat nou maar NIET goed, laat nou maar NIET merken, dat je daar verstand van hebt - daar komt alleen maar ellende van!!!"
En in mijn situatie - binnen bepaalde kaders (oogkleppen) had dat stemmetje nog wel gelijk ook.
Nadat ik emdr had gedaan op "dat geram van hem" was het hele stemetje verdwenen - het was niet meer nodig.
(En gesteld, dat je geen idee hebt van de 'oorzaak', de reden van zo'n stemmetje - dan nog kan het zin hebben om emdr te doen op situaties, waarin dit stemmetje jouw leven zuur maakt. Soms komt dan de oorsprog alsnog te voorschijn, soms ook niet, maar verdwijnt het stemmetje lekker toch.
sporu schreef:
Janneke schreef:Naar is dat!!
Heb je ooit technieken geleerd, om jezelf op zo'n moment weer te kalmeren, gerust te stellen, moed in te spreken....?
Dat is beslist geen luxe!!
Nee, maar daarom dat ik ook zeker wil gaan kijken naar zulke opties. Heb jij misschien tips voor mij? :)
1) Lieve help, wat een klingel van een theraeut heb jij dan gehad....
2) ik zal zo het verhaal over de zintuigen posten, ik heb daar veel aan gehad.
sporu schreef:Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens. Ik geloof wel in deze uitspraak alleen zijn het wel hele diepe wonden die gewoon niet dicht lijken te gaan.
Mijn idee wil nog wel eens zijn, dat dat vooral zo is, als je het in het hier en nu goed hebt.
sporu schreef:De trigger ken ik absoluut, en ik doe er ook alles aan om deze te vermijden. Soms kan je ze helaas niet vermijden. Ik heb gelukkig de mogelijkheid om ze te ontlopen maar soms kan het ook gewoon niet. Ik probeer mezelf zo nu en dan wel bloot te stellen aan de trigger, en ik merk dan ook wel dat ik er dan anders op reageer. Soms minder hevig, soms heel heftig. Dit is voor mij een soort leerproces, al weet ik niet echt of het juist is wat ik doe.
Het leukste is natuurlijk, dat je op gegeven moment de lading kuntlaten verdwijnenen van de triggers die je zoal hebt. Want idd: iedere keer maar beleid maken van "dit ontlopen, dat niet te veel, etc." - je kunt stommere dingen doen (jezelf telkens maar de pijn laten ervaren is het ook niet) maar het geeft maar tijdelijke verlichting.

sporu schreef:Soms vraag ik me af wat er nou precies aan de hand is. Stel ik me aan over bepaalde dingen? Als ik reëel nadenk valt het allemaal wel mee, maar waarom kan ik er dan toch zo ongelukkig en boos over worden?
Bij triggers is dit een valkuil.
De trigger zelf kan zijn, dat iemand een wenkbrauw optrekt. Tja - dat kun je toch moeilijk gaan vermijden, iemand gaan verbieden, etc.etc.
En op zichzelf genomen, puur rationeel *zet oogkleppen op* van die opgetrokken wenkbrauw krijg je toch niets...?
Nee - dat klopt wel.
Maar het triggerde mij wel naar uiterst bedreigende ervaringen.
sporu schreef:Waarom doen sommige dingen mij zoveel en anderen zo weinig, terwijl ze in soortgelijke situaties hebben gezeten? Afijn, dat soort vragen stel ik mezelf de hele tijd. Ik weet het gewoon niet zo goed meer.
Tja - wellicht vechten die mensen ook 'in het verborgene' - en weet jij dat niet?
Wellicht hebben ze andere triggers zodat ze glansrijk doorgaan, als jij in elkaar krimpt, maar haken ze af (al dan niet na een elegante aftocht, een beleefd smoesje, etc.) op iets compleet anders, dat voor jou dus in de verre vere niet bedreigend is....?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ik ben er klaar mee

Op yoga (sowieso een aanrader!) leerde ik deze oefneing: "gebruik je 5 zintuigen".

Vraag je af: "wat zou ik nu willen ruiken..."
Wellicht parfum. Of bloemen, of wierook. Of van die geuren van essentiele olie.
En: geef jezelf dan die geur!
Je kunt je verdiepen, als je daarvoor voelt in de "vertaling" van die verschillende geuren – en daar eventueel je voordeel mee doen.
Ceder maakt rustig, zo'n boom die STAAT in de grond met een loodrechte penwortel. Of sinasappel maakt blij en geeft een mediterraans optimisme. Of geranium, dat stelt, dat je de nare dingen van het leven kunt wegwerken. Marjolein kan troosten en kaneel geeft een 'omhullend' gevoel.
...of wat je verder maar prettig vind. Geuren werken diep door in je emoties!!

Proef: je favoriete theesoort. Of als je een echte drogist naast je Ap Heijn weet: ruik, of je zoethout lekker vind. Je kunt kruidenthee maken - wat giga veel mogelijkheden heeft. Vrouwenmantel met valeriaanwortel kan kalmerend werken. En thee "moet" vooral ook lekker zijn. Goudsbloem kan zeer smakelijk zijn, of berk, of... Kamille met brandnetel en gemberstukjes kalmeert en geeft warmte en voeding.
Als je hier voor voelt: ga er uitgebreid mee experimenteren, het is een prima manier om goed voor jezelf te zorgen!

Trek je favoriete kleur aan. (Niet te veel zwart, als je je akelig voelt.) Ik heb bijv. T-shirts in alle kleuren van de regenboog in de kast.
Zodat, als ik een "ik wil blauw" dag heb, ik iets blauws aan kan trekken. Uiteraard kun je ook een mooie gekleurde shawl over je bank leggen of een mooie, knalpaarse omslagdoek omdoen..

Voel met je handen. Aai je hond - of je pluche beer. Of ga breien of weven. Of masseer jezelf. (Google eens op 'ttouch' van Linda TJ. http://www.ttouch.com/examplesTTouch.shtml)
Bij yoga is er een oefening, dat je een lapje zijde krijgt, met de opdracht in vervoering te raken van het tasten. En: voelen met andere stukken huid 'mag ook', hoor. Je gezicht tegen een ijszakje uit het vriesvak leggen kan heerlijk zijn als je hoofdpijn hebt.
Of: leg 1 gelpad in het vriesvak en kook er 1tje in de magnetron: dan kun je jezelf (voorzichtig en met mate!) wisselbaden geven. Of zo'n kersenpittenzak (hittepit) voor in de magnetron. Of je slaat een wollen omslagdoek om.

...en dan je 5e zintuig: geluid. Zelf zingen kan leuk zijn, of een instrument bespelen (als dat niet te moeilijk is) maar je kunt ook een cd opzetten. Bach die rustig maakt en structureert. Of "slagerij van Kampen" als je boos bent. Of Mozart, of Vivaldi "die juicht, omdat het leven het leven is" (de boffert...) maar ook van treurnis weet. Of gewoon The Beatles, "van toen we nog jong waren".....Ik heb een CD met harpmuziek, dat troost. Of liedjes uit een periode, dat je je redelijk gelukkig voelde.



En een paar verwante "artikelen": bewegen, bijv. wandelen kan helpen om je hoofd leeg te maken - je kunt ook yoga proberen - of judo. (Het gevoel, dat je nare mannen je letterlijk van het lijf kunt houden, kan schelen.)
Je kunt als mens je emoties vastzetten in je spieren, dus af en toe je schouders losdraaien is prima - maar soms komt er dan prompt een huilbui.
"Dat kun je er maar beter uitgooien" - maar als je je al akelig voelt, "moet" er ook wat troostends tegenover staan.
Welke geur kan jou troosten...?
Welke smaak kan jou troosten...?
Welke kleur wil je nu zien..? Etc.

Ofwel: hoe meer je hebt geoefend met het bvenstaande, hoe makkelijker je er in tijden van ellende op kunt 'terugvallen'.
(Het beste is doorgaans een goed gesprek met vrienden, maar dat lukt niet altijd op stel en sprong, soms hebben je vrienden ook sores en/of heb jij meer troost nodig, dan de vriendschap hebben kan - en als je dan goed voor jezelf kunt zorgen, kun je overbelasting van de vriendschap voorkomen.)

Er zijn CD's in de handel, (voor 10 of 20 euri kun je iets behoorlijks hebben) die jouw hersenen helpen, om alfagolven te produceren. Of theta. (Google eens naar hemisync, brainsync of monroe instituut.) Je hebt er een koptelefoon bij nodig. De techniek draait om bin.aural geluid (letterlijk: 2 oren hebbend) je ene oor krijgt een heel klein beetje ander geluid dan je andere oor. "Jijzelf" hoort het verschil niet, maar je hersenen reageren er wel op.
Sommige mensen vinden het heerlijk om thuis een loudspeaker aan de ene kant van de kamer te hebben en de ander loudspeaker aan de andere kant (ipv. een koptelefoon).
En als je in bed ligt, kan een CD met hetzij alfa, hetzij theta of delta je in slaap helpen. (Als ik klaarwakker ben, werkt alfa of theta, maar doet delta niets, kennelijk is dan voor mij die afstand te groot.)

Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Bijv.:"Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik". Een mooi plaatsjesboek (van sail, of met paarden, of jonge katjes).
Een heerlijke roman "om in te wonen".
Leg een plakboek aan, met mooie herinneringen, lieve briefjes, etc. Waarin je dingen opschrijft, waar JIJ trots op bent, dingen die goed gegaan zijn, mooie dingen die je gezien hebt, etc.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Ik ben er klaar mee

Janneke schreef:
Angst i sgeen emotie, maar je overlevingsinstinct. Als je lichaam het gevoel heeft "dat er gevaar is", dan handel je (of vindt je lichaam, dat je moet handelen) alsof er een tijger in de buurt is.
Dat is niet een kwestie (...een gevaarlijk roofdier in de nabijheid...) die je kalm en rustig onderzoekt, het is niet iets, waar je rationeel over na moet denken, etc.etc.
(Als die mensen er al waren, die in de oertijd dachten van "Hm, ik hoor een verdacht geluid - dat kan natuurlijk nog van alles betekenen, laat ik de mogelijkheden eens op een rijtje zetten..." - dan hebben ze geen nakomelingen achtergelaten.)
Kortom: cognitieve gedragstherapie heeft op een bepaald moment ook gewoon geen zin meer. Er zijn wel therapieen die goed helpen tegen angst: emdr, gespecaliseerde kinesiologie, somatic experiencing.
Ehmmm ... hoe kom jij in vredesnaam daar nu weer bij? Natuurlijk is angst wel een emotie! Het is zelfs een basisemotie.

Correct het kan een overlevingsmeganisme zijn, maar gezonde angst is gewoon een emotie. Dus vind ik het niet terecht dat je gelijk meld angst is geen emotie.
(En als het goed is, heb je dat weldegelijk zo geleerd. Want het lijkt mij één van de beginselen die je leert.)
Angst is samen met woede, verdriet, vrolijkheid en ga zo maar door, de basis.
Dat je van iets niet te veel moet hebben of op "momenten dat het niet echt nodig is", is juist. Maar een mens heeft weldegelijkeen bepaalde mate van angst nodig als dat nodig is of dat de situatie daartoe er is.
-Een echte held, bestaat niet zonder angst.-

Dat het bij de topicstarter wellicht anders ligt nu rondom angst, dat kan. Maar dat angst over het algemeen geen emotie zou zijn, dat is gewoon flauwekul.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
JoeyRMD

Re: Ik ben er klaar mee

Radius schreef:Kop op. Je gedachten zijn niet sterker dan jij. Er zullen evenveel goede als slechte dingen aan je bewustzijn verschijnen. Hoe je daarop inspeelt is wat het verschil maakt.
kan je wel zo makkelijk vertellen maar depressie is een ziekte, het overkomt je en het kost tijd om
er vanaf te komen. Ik weet ook heus wel dat ik invloed heb op m'n gedachten maar dit is gewoon een vast patroon/ denkwijze die opgeslagen is, die kan je niet 1 2 3 kwijt raken.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”