Dag iedereen!
Het gaat al een hele tijd slecht met me. In eerste instantie merkte ik ongeveer een jaar geleden, dat ik sociale problemen kreeg. Ik vond het meer en meer vervelend en vermoeiend om met mensen af te spreken. Ik was tevens ook bang om met een persoon alleen te zijn. Wat als er ongemakkelijke stiltes boven komen? Hier had ik vroeger geen last van, ik kon een boeiende conversatie voeren. Ik heb me hier een lange tijd bij neergelegd, en mezelf dan ook wat meer teruggehouden. Ik kwam wel buiten, maar enkel met wat betere vrienden, waar ik niet bang van was. En dan gingen we meestal wat feesten of wat drinken. Maar nooit voelde ik me helemaal op men gemak.
Ik heb een relatie van zo'n jaar ondertussen. Alles ging in het begin heel goed, we hadden elkaar gevonden! Maar ondanks ik niet zo'n blijf weet met mezelf, takelt deze relatie zienderogen af. We maken vaak ruzie. Vaak omdat ik geen fut heb om iets te doen, zelf nooit iets voorstel, en evengoed of misschien zelfs liever gewoon thuis in de zetel neerplof. Ik kan hier niet aan doen. Ik voel me rot. Ik mag er niet aan denken om ergens naar toe te gaan met haar. Ik heb er helemaal geen zin in. Nu dit weegt wel heel zwaar op onze relatie. We zien elkaar doodgraag. Maar zij wil meer interactie van mijn kant. Vaak weet ik ook niet wat te zeggen tegen haar. Onze conversaties gaan soms nergens heen. Ik ween ook heel erg veel. Ze moet nog maar iets verkeerds zeggen of ik huil me moord en brand. Ook na sexuele interactie huil ik vaak. Geen idee van waar dit komt.
Op thuisvlak is het nooit heel erg goed gegaan. Gescheiden ouders. Vader die rijk is, nieuw gezin heeft opgestart. E n ik zit vast bij men alcoholistische moeder. Dit heeft nooit goed gedaan voor men zelfvertrouwen. Niets was goed genoeg voor haar. Men schoolwerk niet, men muziek niet... met gevolg dat ik nu niets nog uit mezelf durf te doen. Bang voor afkeuring. Terwijl ik weet dat ik wel kan tekenen,.. ik durf niet...
Onlangs heb ik besloten om naar de psycholoog te gaan. Na enkele sessies kwam hij pas tot de conclusie dat ik lijd aan een depressie. Morgen begin ik antidepressiva te nemen. Vond dit allemaal heel erg eng. Maar ik hoop zo hard dat dit mij terug het zelfvertrouwen gaat geven dat ik kwijt ben. Zowel op sociaal vlak als op activiteiten ondernemen met men vriendin. Vermits de pillen pas na zo'n maand inslaan, zit ik dus nog een maand met dit vreselijke gevoel. zin in niets. Heeft er iemand enige tips. Ik ben zo bang om men relatie kwijt te geraken? Waar vind je tijdens een depressie de zin om dingen te doen? Hoe bouw je achteraf je sociale contacten terug op etc?
Alvast bedankt!
-
fietsbel
Re: Ai ai.. depressie
Hoi Fietsbel,
goed, dat je in elk geval actie hebt ondernomen...! Je bent naar de psycholoog gestapt, en naar de (huis)arts (een psycholoog kan geen pillen voorschrijven). En je zoekt hier om steun. Allemaal alleen maar prima...!
Maar: bedenk wel: het gaat aleen maaar om een zetje, om symptoombestrijding. Dat zetje kan waardevol zijn, daar gaat het niet om.
Kwijtgeraakt, of misschien beter gezegd kapotgemaakt zelfvertrouwen, daar zul je denk ik ook zelf stappen in therapie voor moeten zetten. Wat ik bedoel met kapotgemaakt zelfvertrouwen:
Ik hoop ook van ganser harte, dat de psych daar mee aan de slag gaat, vroeger of later, want dit soort dingen laat beslist schade na - en die schade is heel goed op te ruimen!!! (En dat is andere koek dan "depressie"!)
En bespreek je je depressie met je vriendin...? Dat kan helpen. Sowieso voor haar: dat ze weet, dat het geen desinteresse is van jouw kant, maar een ziektesymptoom. Soms geeft dat al heel veel 'lucht'.
Wat ook een aspect is van depressie: stress. Als de psych er niet zelf mee komt: vraag tips om stress af te bouwen. En ook belangrijk: denk na over hoe je zou kunnen voorkomen, dat de stress te hoog oploopt.
Een weetje is, dat een wandeling van plm. een half uur in enig tempo kan werken tegen depressie. Wellicht dat zij zin heeft, om in elk geval in de weekends met jou "op stap" te gaan? Denkbaar heb je na dat halve uur plus uitblazen meer puf hebt om nog weer andere dingen te ondernemen.
goed, dat je in elk geval actie hebt ondernomen...! Je bent naar de psycholoog gestapt, en naar de (huis)arts (een psycholoog kan geen pillen voorschrijven). En je zoekt hier om steun. Allemaal alleen maar prima...!
Wat betreft tips: slik vitamine B complex: als je een ssri hebt gekregen, dan heb je de eerste 6 weken idd "bij"werkingen. (Het is in feite de werking: de ssri remt jouw eigen serotonine - de "werking" is dat je eigen lichaam in reactie daaropp extra serotonine gaat aanmaken.) De vitamine B complex zorgt ervoor, dat de "beginverergering" niet te erg wordt en de eigenlijke werking (= je lichaam dat zelf extra serotonine gaat aanmaken) vlotter verloopt.fietsbel schreef:Morgen begin ik antidepressiva te nemen. Vond dit allemaal heel erg eng. Maar ik hoop zo hard dat dit mij terug het zelfvertrouwen gaat geven dat ik kwijt ben. Zowel op sociaal vlak als op activiteiten ondernemen met men vriendin. Vermits de pillen pas na zo'n maand inslaan, zit ik dus nog een maand met dit vreselijke gevoel. zin in niets. Heeft er iemand enige tips. Ik ben zo bang om men relatie kwijt te geraken? Waar vind je tijdens een depressie de zin om dingen te doen? Hoe bouw je achteraf je sociale contacten terug op etc?
Maar: bedenk wel: het gaat aleen maaar om een zetje, om symptoombestrijding. Dat zetje kan waardevol zijn, daar gaat het niet om.
Kwijtgeraakt, of misschien beter gezegd kapotgemaakt zelfvertrouwen, daar zul je denk ik ook zelf stappen in therapie voor moeten zetten. Wat ik bedoel met kapotgemaakt zelfvertrouwen:
Een vader die jou laat barsten en een moeder die jou afkraakt (en aan de fles lurkt) tja: zo breek je iemands vertrouwen wel af, ja...fietsbel schreef:Op thuisvlak is het nooit heel erg goed gegaan. Gescheiden ouders. Vader die rijk is, nieuw gezin heeft opgestart. En ik zit vast bij men alcoholistische moeder. Dit heeft nooit goed gedaan voor men zelfvertrouwen. Niets was goed genoeg voor haar. Men schoolwerk niet, men muziek niet... met gevolg dat ik nu niets nog uit mezelf durf te doen. Bang voor afkeuring. Terwijl ik weet dat ik wel kan tekenen,.. ik durf niet...
Ik hoop ook van ganser harte, dat de psych daar mee aan de slag gaat, vroeger of later, want dit soort dingen laat beslist schade na - en die schade is heel goed op te ruimen!!! (En dat is andere koek dan "depressie"!)
En bespreek je je depressie met je vriendin...? Dat kan helpen. Sowieso voor haar: dat ze weet, dat het geen desinteresse is van jouw kant, maar een ziektesymptoom. Soms geeft dat al heel veel 'lucht'.
Wat ook een aspect is van depressie: stress. Als de psych er niet zelf mee komt: vraag tips om stress af te bouwen. En ook belangrijk: denk na over hoe je zou kunnen voorkomen, dat de stress te hoog oploopt.
Een weetje is, dat een wandeling van plm. een half uur in enig tempo kan werken tegen depressie. Wellicht dat zij zin heeft, om in elk geval in de weekends met jou "op stap" te gaan? Denkbaar heb je na dat halve uur plus uitblazen meer puf hebt om nog weer andere dingen te ondernemen.