Ik ben 32 jaar, moeder van 2 dochters, toen ik zwanger was van de 2e ging het fout, wij hadden heel veel problemen met onze oudste dochter en dat koste mij zoveel energie, dat ik in de zwamgerschap instorte, ik kwam in een prenetale depressie, even na de geboorte van mijn jongste ging het even goed, maar al snel ging het toch weer fout....
Niet happy, maar niet uit kunnen leggen waarom... huilbuien, paniek aanvallen, ik kon mijn kids niet meer aan, ik werd gek in mijn hoofd en wilde ook echt niet meer dit leven.... als ik bij de trein stond, dacht ik regelmatig.. hoe zou het zijn als.... maar al snel wist ik dat ik niet zo stom moest doen! ik ging aan de anti depressia...ik voelde me na 2 weken beter, het ging even goed, ik had geen rare gedachtes meer en voelde me een stuk sterker. maar kwam enorm aan.. na 4 maanden stopte ik met de pillen, het ging zo goed en ik wilde niet nog meer aankomen... ik kreeg een operatie ergens aan en kwam meer en meer aan.. als ik nu naar mezelf kijk, walg ik van mezelf.. thuis heb ik weer paniek aanvallen, kan mijn kids weer niet aan, ben niet gelukkig, ik voel me HEEL eenzaam!!! ik wil dit niet meer, ik wil me niet meer zo voelen, ik wil me ook gelukkig voelen en blij en niet somber!!
Het erg is, ik heb heel erg veel vrienden... ik kan goed de schijn op houden, want de meeste denken dat ik een happy leven heb, getrouwd, kids, mooi huis, werk, veel vrienden, leuke dingen doen.... ja, ik vlucht veel, met vriendinnen lekekr eten of drankjes drinken.. daar word ik blij van en doe ik dan ook vaak.. er zijn een paar vrienden die weten dat we veel problemen hebben met de kinderen... en er zijn 2 vriendinnen die echt weten dat ik soms niet meer wil leven.... ik wou dat ik mensen kon laten voelen wat ik voel, maar ze zullen me wel niet begrijpen en mij voor gek verklaren.... in een aangeschoten bui heb ik het mijn broer gezegd, dat ik soms niet meer wilt leven, maar erg serieus neemt hij me niet, want hij vraagt mij er nooit meer om.... ik heb dus veel mensen om me heen, maar het enige hoe ik me voel is, heel erg alleen en eenzaam en verdrietig///
-
vivian1981
-
quodpersortem
Re: mijn probleem
Wat betreft je broer, het kan ook zo zijn dat hij er niet naar vraagt omdat hij niet weet hoe hij er mee om moet gaan.
Ben je naar een psycholoog geweest? Want een antidepressiva doet vaak niet al het werk, het is namelijk geen wondermiddel. Een therapie (of zelfs alleen maar praten/je hart luchten) in combinatie met de pillen werkt meestal beter. Je geeft aan dat je aankwam van de medicijnen--heb je overwogen om een ander type te nemen? Er zijn namelijk heel veel verschillende soorten antidepressiva op de markt.
En mag ik vragen wat er aan de hand is met je oudste dochter? Ik kan me voorstellen dat daar inderdaad problemen vandaan komen. Er zijn mensen die je kunnen helpen bij de opvoeding van je kids--waar je leert hoe je ze behandelt etc. zodat je wellicht wat meer grip op de situatie krijgt.
Ben je naar een psycholoog geweest? Want een antidepressiva doet vaak niet al het werk, het is namelijk geen wondermiddel. Een therapie (of zelfs alleen maar praten/je hart luchten) in combinatie met de pillen werkt meestal beter. Je geeft aan dat je aankwam van de medicijnen--heb je overwogen om een ander type te nemen? Er zijn namelijk heel veel verschillende soorten antidepressiva op de markt.
En mag ik vragen wat er aan de hand is met je oudste dochter? Ik kan me voorstellen dat daar inderdaad problemen vandaan komen. Er zijn mensen die je kunnen helpen bij de opvoeding van je kids--waar je leert hoe je ze behandelt etc. zodat je wellicht wat meer grip op de situatie krijgt.
Re: mijn probleem
Hoi Vivian,
een van de redenen om depressief te wordne is: uitputting. Je stortte nota bene in tijdens een zwangerschap. Dat is sowieso al een periode, die veel van je lichaam (en je psyche!) vraagt. En helaas: de standaard AD daar kom je wel van aan, maar met de eignelijke uitputting doen die pillen niet zo veel.
Wel heel jamer, dat er nog steeds/ weer problemen zijn met de kinderen. Het kan zin hebben, dat eerst te regelen. Er zijn instellingen, die jou kunnen helpen met de opvoeding. Ik veroed, dat een en ander gaat over grenzen stellen Kinderne barsten - als alles goed is - van de energie en die heb jij juist niet, dus dan IS het ook gewoon heel lastig, m de kids te begrenzen. Maar het is zeer zeker de moeite waard, om dat nu aan te pakken, dat geeft ''nu'' alvast veel rust - en later heb je er ook profijt van.
Naar hoor!
Een goede psycholoog kan doorgaans veel doen.
En DE manier om af te vallen is... geen stress hebben! (Vetverbranding, dat kan je lichaam heel goed, maar ze doet het nauwelijks tot niet als je in de stress zit. In stress wil je snelle koolhydraten - en meestal, ik ben zelf een trstter, zijn die al naar binne voor je het goed en wel weet...)
En, hoe paradoxaal het ook klinkt: naarmate je leert om je stresslevels meer naar beneden te brengen, ga je geleidelijk aan je vrienden vertellen, hoe of je je echt voelt. Ook dat geeft weer lagere stresslevels.
Maar met enige zorgvuldigheid kan openheid wel degelijk.
(Ik snap, dat je met alcohol op wel iets opener durft te zijn: alcohol remt angst en zelfkritiek. Dus daar zit ook een invalshoek voor de psychologe: werken aan minder angst en zelfkritiek!)
een van de redenen om depressief te wordne is: uitputting. Je stortte nota bene in tijdens een zwangerschap. Dat is sowieso al een periode, die veel van je lichaam (en je psyche!) vraagt. En helaas: de standaard AD daar kom je wel van aan, maar met de eignelijke uitputting doen die pillen niet zo veel.
Wel heel jamer, dat er nog steeds/ weer problemen zijn met de kinderen. Het kan zin hebben, dat eerst te regelen. Er zijn instellingen, die jou kunnen helpen met de opvoeding. Ik veroed, dat een en ander gaat over grenzen stellen Kinderne barsten - als alles goed is - van de energie en die heb jij juist niet, dus dan IS het ook gewoon heel lastig, m de kids te begrenzen. Maar het is zeer zeker de moeite waard, om dat nu aan te pakken, dat geeft ''nu'' alvast veel rust - en later heb je er ook profijt van.
vivian1981 schreef:ik kreeg een operatie ergens aan en kwam meer en meer aan.. als ik nu naar mezelf kijk, walg ik van mezelf..
Naar hoor!
...bakken en bakken stress. Je hebt niet per se AD nodig, om dit achter je te laten, dus schep moed.vivian1981 schreef:thuis heb ik weer paniek aanvallen, kan mijn kids weer niet aan, ben niet gelukkig, ik voel me HEEL eenzaam!!! ik wil dit niet meer, ik wil me niet meer zo voelen, ik wil me ook gelukkig voelen en blij en niet somber!!
Een goede psycholoog kan doorgaans veel doen.
En DE manier om af te vallen is... geen stress hebben! (Vetverbranding, dat kan je lichaam heel goed, maar ze doet het nauwelijks tot niet als je in de stress zit. In stress wil je snelle koolhydraten - en meestal, ik ben zelf een trstter, zijn die al naar binne voor je het goed en wel weet...)
En, hoe paradoxaal het ook klinkt: naarmate je leert om je stresslevels meer naar beneden te brengen, ga je geleidelijk aan je vrienden vertellen, hoe of je je echt voelt. Ook dat geeft weer lagere stresslevels.
Sommige aspecten van een depressie ZIJN idd erg moeilijk te verklaren, als je het kreng zelf niet hebt meegemaakt.vivian1981 schreef:ik wou dat ik mensen kon laten voelen wat ik voel, maar ze zullen me wel niet begrijpen en mij voor gek verklaren....
Maar met enige zorgvuldigheid kan openheid wel degelijk.
(Ik snap, dat je met alcohol op wel iets opener durft te zijn: alcohol remt angst en zelfkritiek. Dus daar zit ook een invalshoek voor de psychologe: werken aan minder angst en zelfkritiek!)