Gebruikersavatar
eithnec
Berichten: 1867
Lid geworden op: 03 aug 2012 21:38
Locatie: alosta
Contacteer: Website

Re: diagnose depressief en nu?

lieve renee
ik wordt even stil van jou verhaal
ik hoop dat je wat uit je hsp gesprek kan uithalen want gevoelens kunnen voor een hsper dubbel zo intens ervaren worden
ik geef je nog een knuffel en wens je veel sterkte toe vandaag

:knuffel: :knuffel:
caro
puur op het gevoel
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: diagnose depressief en nu?

Nooit verwerkt en nu met de pijn van mijn dochter heb ik dubbel pijn. Ik voel haar pijn zelfs. Pijn van mezelf en die van haar, o help. Wat lijkt ze op mij, zo confronterend om met haar te praten en te zien hoe ze reageert terwijl ik zlef ook zo reageer. Ik geef haar tips, maar pas ik die zelf wel toe? Ik begrijp de manier waarop ze met de pijn om gaat..
Gisteren veel verdriet in mijn lijf, ik stoot mezelf en ik vind de lichamelijke pijnsensatie prettig omdat het me even afleidt van mijn innerlijke pijn. Ineens viel het kwartje hoe zij de pijn oplost.
Erg confronterend als je jezelf terug ziet in je dochter en ja dat is helaas vaak zo met kinderen. Ze zijn onze spiegels, ze laten ons zien hoe we zelf zijn, wat we ze hebben meegegeven en hoe we als rolmodel zijn (geweest). Tevens hebben ze jouw genen, misschien wel jouw temperament of jouw karaktertrekken en dan krijg je dat als een spiegelbeeld terug. En zie er maar mee om te gaan. Vooral als je dan zelf niet lekker in je vel zit of met onverwerkte emoties en gevoelens zit, dan triggert dat. Dat trekt oude wonden open als je ze ziet lijden en mee voelt.

Zoals je zegt met het kwartje dat valt, dat is de mooie kant er van. De spiegel die je voor je krijgt maakt je gelijk bewust van wat je doet of hebt gedaan. Puzzelstukjes kunnen plotseling op zijn plaats vallen, dingen helder maken. Soms pijnlijk duidelijk..
Ik wil alles in een laatje verstoppen en er niet meer aan voelen. Maar juist dat moet ik afleren....en dat ben ik me bewust maar o wat is dat moeilijk. Ik wil naar een onbewoond eiland en helemaal geen mensen om me heen, geen prikkels, geen emoties voelen. Alles komt zo heftig bij me binnen momenteel.
Goed van je dat je het "verstoppen" niet meer wilt, niet meer doet. Je hebt ervaren dat ook al stop je het nog zo diep weg, eens komt het als een boei die lang onder water gedrukt is, met een rotvaart terug naar boven vanuit het onbewuste, zo in je waakbewustzijn. In volle omvang. En dat is heftig.. Laat het gebeuren.. het hoort erbij. Het gaat ook weer voorbij als het verwerkt is. Wat je evt. kan doen is het opschrijven, weg schrijven, uiting er aan geven, niet door alleen de pijn te voelen maar echt te externaliseren. Het er uit te gooien. Dat wil nog wel eens helpen om die scherpe psychische pijn kwijt te raken en weg te laten ebben.
hopelijk kan zij mij tips geven om de pijn te veraangenamen en minder van mijn stuk te zijn. En ik heb nog twee boeken liggen om te lezen dus vooruit maar weer. Ondanks de pijn, kan ik wel positief blijven en dat had ik maanden geleden niet gekunt maar een dagje zonder verdriet is ook wel welkom. Dus ik zelf gavooruit. Dit had ik maanden geleden echt niet aangekunt.
De pijn wordt minder zodra je steeds meer verwerkt hebt. Zodra je andere manieren vindt om er invulling aan te geven. Dingen te herstellen in jezelf, recht te zetten. Knap dat je positief blijft! Enorme stap voorwaarts :)
Vanavond kwam ik erachter dat ze zich zelf afgelopen zondag weer gesneden heeft...(door een ruzie met haar zus) Ze bagataliseert het hele probleem en ik ben weer verdrietig. Maar we gaan het traject in of ze wil of niet. En o god wat doet ze stoer mijn kleine grote meid.

Zo dubbel. Eigen verdriet en haar verdriet. Pff waar is hier de nooduitgang.
Het snijden is ook een uiting geven aan de pijn. Het is alleen gedrag wat je liever niet hebt want het is schadelijk. Kijk of ze er over kan praten, over kan schrijven, het op een andere manier kan uiten? Wat werkt voor haar?

Er is geen nooduitgang behalve dan net wat je doet, er doorheen gaan, delen, uiten, verwerken. Je doet het hartstikke goed Renee, ook al voelt dat nou misschien nog niet altijd zo!
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

Re: diagnose depressief en nu?

Hoi,

na mijn laatste berichtje weer weken verder. Hoe gaat het. Tja, ups en downs. Ik heb hele goede dagen en ook dagen dat ik uitgeput ben.

Afgelopen vrijdag bij de psychotherapeut een beetje op mijn donder gehad. Pas sinds 1 febr hebben we de juiste balans gevonden met de medicatie en ik ben dus nu 2 mnd redelijk op weg. Maar ik was het vrijdag zo zat, ik voel me zo beperkt in mijn energie en wil zo graag weer de oude zijn.
Dat de psychotherapeut weer zei: Je beseft niet waar je vandaan komt, je wordt nooit meer de oude, je wordt een nieuwe renee en dat heeft tijd nodig en energie. Je bent nu 2 mnd goed op weg en het kost je nog wel een jaar..... Je moet leren om met de prikkels om te gaan en je staat nu als een soort in de wachtruimte...dat is moeilijk welke kant moet je op, maar het komt goed. Neem de rust en de tijd om jezelf terug te vinden.....Je zal nooit meer het niveau krijgen als waarop je zat, moet je ook niet willen, want dat was niet normaal. Je vroeg teveel van jezelf. Bijna burnout. Je lichaam staakte ermee. Nu moet je een andere levensstijl ontwikkelen. Makkelijk gezegd. Ik weet het alles kost tijd. Maar ik ben al een jaar er mee zoet.

As woensdag mag ik weer beginnen met werken drie uur.....de aankomende drie mnd blijft dat het maximum. Moeilijk om te accepteren, maar het is een stapje. Ik zie mijn collega's weer na 8 mnd. En na drie uur ben ik weer weg. Is dit de juiste baan voor mij, moet ik aan iets anders gaan denken. Dat is een vraag waar ik nog geen antwoord op weet en waar ik nog niet over na durf en wil denken.


Afgelopen 2 dagen waren hele fijne goede dagen, maar vandaag ben ik uitgeput. Ik ben dan zo moe en kan alleen maar slapen. Net alsof mijn lichaam alle energie heeft verbruikt en dat is moeilijk te accepteren, al ben ik wel blij dat ik al de dingen kan doen vergeleken met een aantal maanden geleden. Ik heb een paasbrunch gehouden en ben 3 uur op een verjaardag geweest op 1 dag. Dat had ik een aantal maanden geleden niet gekunt dus ik ga vooruit. Moet ik mijn energie meer verdelen? Of gewoon uit de dag halen wat er inzit en een dag uitgeput nemen op de koop toenemen...moeilijk.

Maar die moeheid. Vreselijk. Ik slaap 12 uur per nacht momenteel als het kan en dan nog ben ik in de middag moe moe moe. En dat is normaal dus. Hoef ik niet bezorgd om te zijn en dit gaat over. Maar ik weet hoeveel energie ik vroeger had. Krijg ik die ooit nog terug.

Ik zit nu op 0,5 diazepam per dag. Nog 5 dagen en dan stop ik met de laatste pil.....Eindelijk na al die maanden dat rotspul slikken. Hopelijk komt mijn concentratie ook langzaam terug. Want ik ben af en toe ook heel moe in mijn hoofd. Is ook normaal...
Tevens ben ik ook bang om de laatste pil te nemen. Na al die maanden afbouw is het bijna zover. Dubbel gevoel. Volgens mij doet die 0,5 mg ook al niets meer. Ik kom van 20 mg af. Wat een gevecht is het geweest met die pillen.

Elke week is een week. Het is nu april. 29 april begon vorig jaar alle ellende. Ben nu bijna een jaar verder. Sta wel anders in het leven, maar ben eigenlijk nog steeds aan het bijkomen van alle ellende en ziek zijn en paniekaanvallen en opname paaz etc. Was ik maar een jaar verder. Dan moet het toch beter gaan? Ik ben niet meer zo verdrietig, paniekaanvallen zijn weg. Ik snak naar de lente. Beetje fietsen van de zon genieten en van de goede momenten.

En er komt een dag dat ik me helemaal goed voel weer, daar houd ik me aan vast. Ik word weer beter.
Gebruikersavatar
eithnec
Berichten: 1867
Lid geworden op: 03 aug 2012 21:38
Locatie: alosta
Contacteer: Website

Re: diagnose depressief en nu?

lieve renee
dat je je zo moe voelt lijkt me normaal
je lichaam en geest in volle herstel
ik duim voor je woensdag dat je van die 3 uurtjes kan genieten en nadien weer flink je rust kan nemen

ik wens je nog een fijne avond toe

liefs
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
caro
puur op het gevoel
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: diagnose depressief en nu?

lieve renee ,
zo herkenbaar ... dat ongeduld , het `genezen` moe zijn.
en toch meid , kijk waarvan je komt , welke lange en moeilijke weg je reeds hebt afgelegd.
ik weet het wel : aanvaarden en accepteren van wat voorbij is en van wat nu is , is heel moeilijk. maar ik weet ook dat als je dat kan , het een stuk makkelijker wordt.
je hebt misschien nu minder energie dan vroeger , maar ging je vroeger ook niet over je grenzen heen??? terwijl je nu leert luisteren naar je lichaam.
en ja , goede fijne dagen worden groter in aantal , maar ook minder goede en ronduit slechte dagen zijn er. dat is nu eenmaal zo. maar ook de donkerste dagen gaan voorbij en ook dan wordt het weer licht.
blijf vasthouden aan je eigen kracht en geloof in jezelf.
heel veel sterkte!!
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: diagnose depressief en nu?

Doseren is zeker een belangrijk als je vanuit een burnout situatie komt. Het accepteren dat het niet meer de oude wordt (moet je volgens mij ook niet willen) is moeilijk maar net wat je therapeut zegt, je wilt een nieuwe Renee worden. Eentje die hier doorheen gegaan is, die het doorleeft heeft en die daaruit een hoop ervaring heeft geput. Nee dat is niet makkelijk, dat is zwaar en dat gaat met ups and downs, zoals je al hebt gemerkt. Neem je tijd. Dat terug gaan werken zal best nog veel van je gaan vragen. Doe het rustig aan. :knuffel:
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

Re: diagnose depressief en nu?

Goh, lange tijd niet geschreven en ben ook niet meer zo actief hier.

Ik heb zitten teruglezen en dan zie ik dat ik duidelijk stappen heb gemaakt. Maar als je me vraagt hoe het nu gaat, heb ik twijfel. Gaat het nu goed, ben ik al beter. Hoelang duurt het nog. Word ik ooit weer normaal. Was ik vroeger wel normaal haha.

Het gaat goed, maar ook weer niet. Is het inderdaad de acceptatie dat je nooit meer wordt zoals vroeger(wil ik ook niet). Ik voel zoveel. In tegenstelling tot vroeger. En wat is dat vermoeiend. Ik weet dat het bij het leven hoort. Maar vind het allemaal moeilijk. Vroeger voelde ik niets, raasde ik maar door. Wat was het leven toen eigenlijk gemakkelijk, maar niet zoals het hoort natuurlijk.

Ik heb het gevoel dat niets meer zeker is. Twijfel aan veel dingen. Mijn baan, is dat wel wat ik wil en goed voor mij maar gezien de crisis heb ik niet echt veel kans om iets anders te gaan doen, weet nog niet eens wat, twijfel aan mezelf, wie ben ik nou eigenlijk. Kom er maar niet achter. De enige zekerheid is momenteel mijn gezin en daar ben ik blij om. Maar toch....ik kan me niet openstellen voor mijn partner, heel vervelend. Is geen onwil, maar ik zit klem, dicht.


Probeer daarnaast met beide benen op de grond te blijven staan, blijf bang voor een terugval. Van de therapeut moet ik regelmatig schrijven, maar mijn emoties zijn zo diep verborgen, zitten zo vast. Moeilijk om die te laten plaatsvinden. Alleen tijdens zijn therapie komen ze naar boven en de rest van de tijd zitten ze verstopt. Voel me af en toe verdrietig en dan probeer ik te schrijven maar heb dus last van een writesblock o help.

Ik verstop mezelf in mezelf. Snap je dat? Wil geen intimiteit van mijn partner. Hij snapt het wel maar vindt het moeilijk. En ik kan het niet en wil het wel. Zelfs een simpele aanraking is nu al teveel. Ik snap er niets van. Voel me soms erg eenzaam in mijn gedachtes en gevoelens en stom dat ik er niet uit kan komen.
We praten er over, maar ik kan nog niet eens uitleggen waarom....

As week ga ik 12 uur werken. We gaan vooruit en hopelijk gaat dat ook goed. Ik probeer zo te genieten van alles om me heen, van het leven en de goede momenten en de sombere gedachtes te accepteren. Acceptatie is het woord de afgelopen maanden. Maar dat is ook moeilijk. Blij te zijn met de mensen om me heen. Wat is gelukkig zijn? Het leven is niet vlak. Maar zit gewoon vol hobbels en emoties. Maar toch ben ik blij als elke dag voorbij is en ik kan gaan slapen. Ik heb me voorgenomen om niet vooruit te kijken, te genieten van de dag, het leven te nemen zoals het is. Niet teveel piekeren, twijfelen, nadenken.
Bah, wat is het leven toch ingewikkeld, of maak ik het gewoon ingewikkeld. Waarom niet leven alsof elke dag je laatste is. Zucht, het wordt een beetje een warrig verhaal. Misschien snapt niemand wat ik wil zeggen. Ik snap het zelf nog niet eens, dus ik neem het je niet kwalijk

Mijn gedachtes zijn rommelig. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ben van slag. Mijn stemming slaat dan om en ik twijfel aan mezelf. Grgrgr, word zo moe van mezelf. Ik ben 41 jaar. Kom op zeg. Waarom ben ik niet meer zo sterk als vroeger. Of ben ik nu juist sterker en alleen maar gevoeliger.

Ik hou maar op met schrijven, misschien later meer.
Gebruikersavatar
eithnec
Berichten: 1867
Lid geworden op: 03 aug 2012 21:38
Locatie: alosta
Contacteer: Website

Re: diagnose depressief en nu?

lieve renee

ik heb al jaren geen partner meer maar herken wel een stukje van 'te gevoelig zijn' voor zelfs een simpele aanraking eigenlijk wel graag willen maar het niet aankunnen het is te overweldigend. helaas ja hooggevoeligheid maakt dat wij op allerlei vlak veel meer gaan voelen en beleven en dat kan soms erg vermoeiend zijn. en die piekergedachte uitschakelen is helaas ook niet in 1 2 3 gedaan. het proberen genieten van elke dag is een goed voornemen genieten van de kleine dingen

verder heb ik niet zoveel te zeggen ik wil je wel nog een hartverwarmende knuffel geven en jou een fijne dag toe wensen

:knuffel:

caro
puur op het gevoel
Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

Re: diagnose depressief en nu?

Hoi,

Vier weken vakantie zitten erop.Goede tijd gehad. Maandag gaat alles weer echt beginnen. Vrijdag naar de therapeut na vier weken. En die zal vragen hoe het gaat.

Eigenlijk wel oke. Ik ben de afgelopen periode zo rustig geworden. In mijn hoofd, in alles eigenlijk. Ik hoef niet meer zo veel tegenwoordig en dat schept rust. Heerlijk is dat. Geen dwang meer, geen dingen die perse moeten. Moeten moeten moeten, dat is de samenvatting van de afgelopen jaren geweest. Genieten stond niet in mijn woordeboek.
Dat is echt wel een hele vooruitgang. Voorheen had ik altijd een dwingend stemmetje in mijn hoofd, alle dingen die moesten gebeuren. En nu denk ik kan morgen ook wel. Is echt een hele verandering. Ook in mijn gezin schept het veel rust. Ik wil dit zo graag vasthouden.

Daarom heb ik besloten om minder te gaan werken. Ik moet dit nog met mijn werkgever over leggen, maar hopelijk gaat hij er mee accoord. Om te zorgen dat er minder druk op de ketel komt. Wil vier uurtjes minder per week. Dus hopelijk schept dit geen problemen. Ik wil werk en prive meer in balans hebben. Ik rende me met 20 uur vaak voorbij. Had het gevoel dat ik niets helemaal kon doen, kinderen, huishouden werk.

Dat is iets wat ik zeker geleerd heb de afgelopen tijd. Niets is belangrijk, alleen balans!!!

Verder ga ik pas as vrijdag beginnen met verwerken van alles. Bij de therapeut, dus ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan. Nu is het de afgelopen vier weken rustig geweest. heb ik nergens aan gedacht.
Net alsof er niets aan de hand is.

De afgelopen dagen ben ik weer aan het afkicken geweest, nu van de risperdal. En deze keer is het gelukt!!! Ik doe dit wel stiekem, zonder dat iemand het weet, maar ik ben die troep zo zat. Ben er 10 kg dikker van geworden. Zware medicatie bah.

Ik weet niet hoe dit afloopt, maar ik zelf denk dat ik wel toe ben aan minder medicijnen. Ik wil niets meer slikken. Nu alleen de antidepressiva nog, maar dit is de volgende stap.

Ik houd me vast aan een tekst die ik las: Hoe meer aandacht ik schenk aan een gevoel van geluk hoe meer geluk ik zal aantrekken.

groetjes Renee
Gebruikersavatar
eithnec
Berichten: 1867
Lid geworden op: 03 aug 2012 21:38
Locatie: alosta
Contacteer: Website

Re: diagnose depressief en nu?

lieve renee

fijn dat je weer wat rust mag ervaren in je hoofd je doen en laten en je idd die balans ziet als een streven. ik denk dat dit wel een verstandige keuze is om wat minder te gaan werken.

het is rot dat je van zulke medicatie bijkomt he ik ben 20 kg zwaarder geworden en nog elke dag kei hard bezig met het kwijtspelen van die kilo's.

ik wens je heel veel moed en succes toe met de start van die verwerking!

geniet van je dag
:knuffel:

caro
puur op het gevoel
Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

Re: diagnose depressief en nu?

Hoi,

Stoppen met de medicatie is weer is mislukt. Waardeloos. ik kan gewoon niet zonder.

En hoe frustrerend is het om dingen niet te kunnen doen omdat je zo moe bent?

Ik werk nu 12 uur per week volgende week naar 16 uur en ik sleep mezelf door de week heen. Werken gaat prima maar daarna gaat het licht uit. Ik ben zo moe.
ik baal er zo van want ik wil zo graag. Ergens gaat er iets niet goed maar ik weet niet wat. Ik ben flink gefrustreerd. Hoe lang gaat dit nog duren wanneer ben ik ooit weer de oude. Mijn stemming heb ik nu onder controle, het controlfreak gebeuren etc ook. Ik ben een stuk rustiger, maar nu werkt mijn lichaam niet mee.

Ik moet het op de een of andere manier in balans zien te krijgen. Minder werken moet ik nog vragen. maar ik weet nog niet eens of ik de 16 uur wel ga redden....Ik ga ervoor, maar ik val als ik thuis kom letterlijk in slaap en het duurt uren voordat ik mijn moeheid kwijt ben. Ik probeer het rustig aan te doen op mijn werk. Maar vergt het me misschien teveel concentratie?

vervelend is het ook dat je niets ziet aan de buitenkant. Hoe leg ik mensen uit dat ik zo moe ben? Ik zie er gezond uit.Balen Balen Balen

Zo naar mijn therapeut kijken wat hij hier te zeggen op heeft. Hij heeft het maar over mijn zenuwstelsel en dat ik van zo ver kom en dat ik trots op mezelf moet zijn. Ben ik ook, maar ik wil verder met mijn leven.

Ik wil gewoon werken en daarnaast functioneren. Iemand ervaring met moe zijn? Wat moet ik er tegen doen? Ik ga op tijd naar bed. Ik neem pauzes. Ik weet het niet meer. Ik wil weer zijn zoals vroeger maar dan zonder mijn bagage. Ik heb nu weer het idee dat ik tegen een muur aanloop. Muur van moeheid. Een beetje moe vind ik echt niet erg maar dit is belachelijk.

gr

Renee
Gebruikersavatar
eithnec
Berichten: 1867
Lid geworden op: 03 aug 2012 21:38
Locatie: alosta
Contacteer: Website

Re: diagnose depressief en nu?

lieve renee,

moeheid is echt rot heb ook ooit extreme periodes gekend van moeheid maar wist er vaak ook geen raad mee.
voldoende rust nemen en eventueel eens je bloed laten trekken om te kijken of alle vitamines nog wel voldoende aanwezig zijn ook het nemen van extra magnesium kan helpen. ik hoop dat het lukt met werk enzo

ondanks de moeheid ben ik trots op je hoor en wat je al bereikt hebt [045] !

sterkte en hartverwarmende knuffel
:knuffel:

caro
puur op het gevoel
Marcus Geleyn

Re: diagnose depressief en nu?

Dag renee,

Als ik dat hier allemaal zo lees, dan vraag ik mij eigenlijk af waar die hulpverlening blijft. Iemand zoals jij had zich al lang stukken beter moeten voelen als de oorzaak zou zijn aangepakt. Zolang de oorzaak blijft bestaan, blijven de gevolgen ook bestaan. Neem de oorzaak weg en de gevolgen hebben als het ware nooit bestaan.
Als hypnotherapeut heb ik zo al veel mensen meegemaakt en meestal lost medicatie de oorzaak niet op, in tegendeel. Mijn advies: overweeg eens om onder hypnose al je problemen recht te zetten en op zoek te gaan naar de ware oorzaak. Neem die weg en je zult je snel weer terug helemaal normaal voelen. Zonde van de tijd die voorbij gaat in je ellendige situatie. Iets moet je toch doen inzien dat je niet de juiste hulp hebt gevonden, toch?
Wat mij ook opvalt is dat contacten met lotgenoten de klachten vaak nog erger en langduriger maken. Men raakt in een vicieuze cirkel omdat het aangepraat is om van lange duur te zijn, terwijl dat eigenlijk niet zo hoeft te zijn. Niemand zoekt lotgenoten voor een griepje, omdat men weet dat dit van voorbijgaande aard is. Depressies zijn ook van voorbijgaande aard, maar men moet het wel goed aanpakken. Mensen worden er niet beter van door elkaar te schrijven hoe slecht ze zich voelen, ze moeten willen genezen en de juiste hulp zoeken.
Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

Re: diagnose depressief en nu?

Hoi,

Einde vh jaar. Tijd voor bezinning. Hoe gaat het. Het gaat goed. Ik werk nu 16 uur, ben minder gaan werken en ik functioneer.

Ik ben alleen ontzettend aan het vechten tegen de medicatie.....

Afgelopen maanden alleen maar bezig geweest met afbouwen en dan mislukte het weer en weer opnieuw proberen.

Afgelopen periode de lexapro naar beneden gehaald naar 3 druppels per dag en ben nu met de risperdol bezig. Ik ben totaal sinds februari na start vd risperdol 17 kilo aangekomen en ik wil het niet meer.

Maar wat een gevecht. Die risperdol heb ik nu al 5x eerder proberen af te bouwen en elke keer mislukt het. Ben nu weer met een poging bezig.
De risperdol geeft me namelijk rust. Als ik deze niet slik, krijg ik weer onrust en paniekgevoelens. Ik ben nu vastbesloten om door te zetten. Halfje van de pil aan het slikken. Maar wat is het zwaar.

Ik moet het toch zonder kunnen. Therapie heb ik niet. Ik moet elke maand terugkomen bij de psycholoog en die doet eigenlijk niet zoveel. Ik derealiseerde heel veel en toen ik een paar weken geleden opperde dat het van de lexapro kon komen, zei hij misschien. Ik de lexapro afgebouwd. En inderdaad, derealissatie is godzijdank verdwenen. Conclusie is inmiddels dat therapeut het ook niet weet. Voel me nogal in de steek gelaten door hem. Ik heb het gevoel dat hij me maar wat laat aanrommelen.

Toen ik vrijdag er was en mopperde over de kilos, had hij het alleen maar over dat dat een bijwerking van de risperdol was en dat ik nog minimaal een jaar dat spul moest slikken. Zat hem in de neurotransmittors en ik moest het maar accepteren.

Ja, niet dus.

Nu moet ik dus zelf een manier vinden om de rust en de paniek te bewaken. Vind het eng, maar als die risperdol weg is kan ik eindelijk die kilos gaan aanpakken.

Zucht. Vind het allemaal maar moeilijk en weet wel dat ik een stuk verder ben als vorig jaar, daar ben ik ook blij mee, maar ben er eigenlijk ontzettend klaar mee. Voor mijn gevoel kan ik het boek pas sluiten als ik de risperdol en lexapro afgebouwd heb.

gr

Renee
Gootje

Re: diagnose depressief en nu?

Hey Renee,

Goed om te horen dat het opzich al stukken beter met je gaat!
Maar toch, vind het wel vreemd dat als je zegt dat het zoveel beter gaat waarom het dan niet lukt om de medicatie af te bouwen. Is er misschien toch nog iets onderliggends dat het gaande houdt?

Vind het vervelend voor je dat die psychologische gesprekken zo niets opleveren. Lijkt me vrij frustrerend om er dan nog heen te moeten.

Succes verder en hoop dat je nog altijd vooruitgang blijft boeken (en mocht er eens een terugval zijn, don`t panic.... het hoort erbij)
Gebruikersavatar
reneemulder
Berichten: 68
Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21

Re: diagnose depressief en nu?

Hoi

Lexapro heb ik afgebouwd, risperdal lukt niet. Begin januari samen met de psychiater met druppels bezig geweest, maar er is inderdaad een onderliggende oorzaak waardoor het niet gaat. Diagnose is biologische overgevoeligheid. Wat moeten we daar nu weer mee.Andere term is licht psychotische trekken zei de psyc. Ik liep toch met een apart gevoel naar buiten toen ik dat hoorde. Klinkt niet zo lekker. maar blijkbaar ben ik altijd zo geweest maar totdat ik ziek werd 1 /2 jaar geleden had ik een strategie door overal voor weg te rennen en nu is die strategie dus verdwenen. Ik ren niet meer.


Positieve nieuws is dat ik weer met therapie ben begonnen.Is vrij heftig allemaal, maar er gebeurt tenminste iets. 1x per twee weken nu en na een sessie ben ik lichamelijk en geestelijk gewoon ziek. Hopelijk wordt dit minder.

Verder ben ik na mijn zoveelste poging met de druppels het op een andere boeg gaan gooien. Ik ben begin januari mijn eetpatroon drastisch aan het aanpassen geweest. Ik dacht elke maand 2 kilo erbij, dan moet ik gaan eten dat er elke maand 2 kilo afgaat. En waarempel het gaat zo goed dat ik inmiddels al 8 kilo weer kwijt ben. Nog 8 kilo te gaan en ik ben een gelukkig mens!!! Ik eet geen koolhydraten meer, veel groente en kwark, dit ism een dietiste. Zeker omdat ik dit zeker minimaal nog 1 of 2 jaar moet volhouden. Zolang zal ik die risperdal nog moeten slikken. Maar het werkt.

Een van de dingen die ik moet gaan accepteren is dat ik nooit meer de oude wordt als voorheen. Als ik nu intensief bezig ben geweest met iets, zit mijn hoofd letterlijk overvol en moet ik rusten. Niets om me heen, geen geluid of andere dingen. Dan herstel ik langzaam weer. Dit is heel frustrerend. Vanochtend met mijn dochter naar open dag geweest van de hoge school en daarna was ik helemaal op. Van de mensen en de vele indrukken. Heel bizar.
In het dagelijks leven heb ik mijn werk in de ochtenduren en daarna smiddags moet ik rust zoeken anders gaat het mis. Maar met een kleintje in huis is de rust moeilijk te zoeken.
Ik had niet gedacht dat dit blijvend zou zijn. En ik vind dit heel moeilijk te accepteren.

Maar ja we vechten door.Lang geleden trouwens dat ik echt op dit forum ben geweest. Groetjes aan de mensen met wie ik contact had via de chat. Hoop dat het goed met jullie gaat!!!

gr

Renee
Gebruikersavatar
eithnec
Berichten: 1867
Lid geworden op: 03 aug 2012 21:38
Locatie: alosta
Contacteer: Website

Re: diagnose depressief en nu?

hoi
fijn dat je hier weer bent :nod:

van die term had ik nog nooit gehoord biologische overgevoeligheid klinkt als een ernstige vorm van hooggevoeligheid en heel erg lastig

ik hoop dat de nieuwe therapie aanslaat en vind het knap van je dieet, ik ben verslaafd aan bepaalde koolhydraten hihi ik zou ze niet kunnen missen

verder herken ik bij mezelf ook wel dat ik soms zo danig heftig overprikkeld ben en men hoofd helemaal vol zit met rotzooi dat ik nadien moet slapen of alle prikkels weg moeten om bij te komen (vandaag zo een prikkel arme dag ingelast omdat ik weet dat er morgen veel prikkels op me afkomen)

ik wens je veel sterkte en succes met het verdere verloop van alles

:knuffel:
caro
puur op het gevoel

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”