diagnose depressief en nu?

[reneemulder]

Hoi,

Mijn verhaal kort samengevat: Na een aantal maanden behoorlijk ziek te zijn geweest wat begonnen is met het trekken van een kies, bleef ik maar pijn houden in mijn kaak. Dokters hebben me van morfine,pillen tegen aangezichtspijn , oxynorm gegeven en uiteindelijk diazepam.
Van de diazepam ben ik uiteindelijk in mijn vakantie geflipt, had opeens zelfmoordneigingen en toen zijn we naar huis gereden en ben ik heel snel met de diazepam afgebouwd in 4 weken tijd. (van 20 mg naar 1.5 mg).

Opeens had ik paniekaanvallen, wist niet wat me overkwam. Kreeg Lexapro voorgeschreven en ben van de eerste 10 mg die ik voorgeschreven kreeg, vreselijk ziek geworden, doorgestuurd naar een psycotherapeut en nu zit ik op 5 mg lexapro en heb de diagnose gekregen dat ik licht depressief ben.....

Oke, nu 5 weken in behandeling bij de psycotherapeut en ik vind de gesprekken met hem heel erg fijn. Ik kom erachter dat ik een aantal dingen in het verleden nooit heb verwerkt en dat ik de afgelopen jaren ook nooit mijn emoties heb toegelaten....
En dit komt nu allemaal naar boven na een periode ziek te zijn geweest. Godzijdank zijn de paniekaanvallen weg, volgens mijn therapeut was de oorzaak angst om emotie te krijgen en juist die emotie moet ik toelaten. Dat heb ik gedaan en dat helpt.
Nu ben ik alleen in een fase beland waarbij alle sluisen openstaan.....ik huil en huil en huil en voel me zo verdrietig en down.
Daarna ben ik bekaf. En god wat is het moeilijk om op de been te blijven. Ik zou het liefste de hele dag in bed willen blijven liggen, maar dat gaat niet. Ik heb drie kinderen waaronder eentje van drie jaar. En ik werk nu 2 x 3 uur om te beginnen. Dus ik moet dat bed uit.

Blijkbaar hoort dit zo en is dit een stukje verwerking. maar hoe lang gaat dit duren? Ik ga me ook strakjes is inlezen op het forum in de hoop wat te herkennen....
Je wordt toch wel weer beter van een depressie neem ik aan.

[katleen]

hey renee ,
eerst een antwoord op je eindvraag : ja , je wordt weer beter van een depressie.
maar jammer genoeg ; niet vanzelf : zoals je zelf al gemerkt hebt , kost dat veel energie , kracht en doorzetting.
je gevoel van uitputting lijkt me logisch : al die onverwerkte gevoelens die er nu naar boven komen , dat vergt veel van je. en als dat gaat met huilen , veel huilen zelfs : laat maar gebeuren!
ik hoop dat je hier op het forum wat herkenning , medeleven , steun en raad zal vinden.
veel sterkte!!

[Janneke]

Hoi Renee,

Lastig hoor - alle sluizen die openstaan...! Maar zie het idd maar als een grote schoonmaak: nu komt alle troep naar buiten. Maar: hopelijk krijg je van je pscholoog ook tips, om de zaken binne de perkten te houden, zodat je kunt blijven "functioneren". (k vind dat altij zo'n woord: je ebtn ene mans - en geen machine!!!) Maar idd: goed voor jezelf zorgen, voor je knderne zorgen, di eboodschappen doen, eten koken, dat zijn dingen die hoe dan ook door moeten gaan.

Enne: die paniekaanvallen, dat was vooral denk ik een reactie op de verslaving die de artsen je hebben aangedaan. Wel heeft het zin, als (zodra je daar aan toe bent) alle stress "op'' het hebben van een paniekaanval wordt weggehaald. (Daar zijn goede technieken voor: hypnose, emdr, somatic experiencing, gespecialiseerde kinesiologie.)
Al geloof ik grif, dat je "jezelf kwetsbaar maakte" door (wellicht om een goede reden) je emoties niet te uiten.

Hoe lang verwerken gaat duren is moeilijk te zeggen. belangrijk is, dat je in deze fase veel steun krijgt en veel tips en info om goed voor jezelf te kunnen zorgen. Aangezien de nare dingen nu sowieso al bovenkomen, hoef je daar voorlopig weinig aandacht aan te besteden (ook niet in therapie) prioriteit is nu, dat je weer goed kunt even met/ondanks alles wat nu bovenkomt.

[reneemulder]

Bedankt voor de reacties. Voor mij is het nu nadat ik 5 weken de diagnose kreeg, al heel wat, dat ik het nu accepteer. En inderdaad heb ik als advies gekregen van de psycotherapeut: laat maar komen, maar niet te lang. Het is goed als alles eruit komt. Dat begrijp ik ook wel, maar god wat is het zwaar. Ik ga tijdens het huilen helemaal stuk van binnen. Weet niet wat me overkomt.

Ook vreemd om je zo somber te voelen, terwijl de wereld om je heen gewoon doordraait. Inderdaad begrijp ik dat het belangrijk is om je ritme aan te houden, maar dan op een lager pitje. Gelukkig heb ik familie om me heen die me steunen en de jongste dochter opvangen zodat ik kan rusten.

Ik ben af en toe ook heel licht in mijn hoofd en sinds deze week ga ik dan maar een paar uurtjes slapen. alles om maar weer gauw de oude te zijn. Ook al is het maar een beetje.

Ik vind het ook ongeloofelijk hoe alles met elkaar te maken heeft. Ik ben altijd maar doorgegaan. (13 jaar geleden gescheiden met twee kleine kindjes)postnatale depressie gehad, maar die is nooit behandeld alleen met seroxat. veel gewerkt, ontslag gekregen 2 jaar geleden, weer een kindje gekregen met nieuwe partner. Weer ontslag, inmiddels weer een leuke baan, maar ben de afgelopen jaren in de overdrive geraakt en bleef maar rennen en toen kwam die kies, waardoor ik dus echt 4 maanden doodziek ben geweest. Nu heb ik nog steeds last van de kaak, maar dat schijnt dan weer spanning te zijn en volgens de psychotherapeut heb ik ook een posttraumatisch trauma. En nu komt alle sjit van 14 jaar geleden weer naar boven....

Aan de ene kant ben ik er zo klaar mee en aan de andere kant moet ik hier maar doorheen, om een nieuw ander mens te worden?

Gelukkig is mijn nieuwe werkgever heel aardig en begripvol. Heb zitten lezen dat het wel een half jaar kan duren voordat je jezelf weer een beetje op de been hebt. Een half jaar!!! Jeetje. Depressie is iets anders als een griep maar dat het zo lang zal duren. Enfin, ik laat alles maar op me af komen. En hopelijk gaat het elke week iets beter.
groetjes

[katleen]

hey ,
fijn om te lezen dat je familie rond je hebt die je steunen en helpen daar waar kan en nodig is. en een begripvolle werkgever maakt dat stukje van je leven toch ook iets makkelijker denk ik.
tja , een depressie is inderdaad niet zoals een griep : ten eerste gaat het herstel niet in een mooie rechte lijn , maar eerder met vallen en opstaan en ja , het duurt ook langer dan enkele weken.
ik dacht aanvankelijk ook dat ik dat even snel zou aanpakken en oplossen. maar de ervaring leerde me al snel dat hoe meer ik me fixeerde op die tijd , hoe moeilijker het ging , hoe meer ik mezelf onder druk zette.
dus je houding lijkt me een goede : probeer het dag per dag te bekijken en aan te pakken , en als er een mindere dag komt , weet dan dat ook die weer voorbij gaat.echt waar!!

[Janneke]

Bedankt voor de reacties. Voor mij is het nu nadat ik 5 weken de diagnose kreeg, al heel wat, dat ik het nu accepteer. En inderdaad heb ik als advies gekregen van de psycotherapeut: laat maar komen, maar niet te lang. Het is goed als alles eruit komt. Dat begrijp ik ook wel, maar god wat is het zwaar. Ik ga tijdens het huilen helemaal stuk van binnen. Weet niet wat me overkomt.

Hoi Renee,
idd: goed om alles er uit te laten komen. En zo te lezen heb je ook idd wel het nodige voor je kiezen gehad...!
Even een malle vraag: wat maakt, dat je tijdens het huilen 'helemaal stuk gaat van binnen'...? (Het zou zoveel leuker zijn, als huilen ook opluchtte of rust gaf, maar dat is momenteel niet zo bij jou, helaas.)

Waar het mij aan doet denken: wat in mijn vrouwengroep ooit hebben genoemd: het typische gedrag van de overleefster". We hadden allemaal een verleden met hard werken, veel sores en doorgaan. Op het moment dat er dingen mis gingen wisten we bij wijze van spreken niet, wat ons overkwam: 'ik ben toch een sterk iemand...? Hoe kan dit nou...?'

Ook vreemd om je zo somber te voelen, terwijl de wereld om je heen gewoon doordraait.

Ja, ooit was ik overspanne na 3 jaar loeihard werken - ik zat met stomme verwondering te kijken hoe alles doordraaide. Heel onwezenlijk.

Inderdaad begrijp ik dat het belangrijk is om je ritme aan te houden, maar dan op een lager pitje.

Precies: depressie kan gebaseerd zijn op uitputting, dus is het belangrijk, dat je langzamerhand energieker wordt. (En: psychotherapie kost energie. Het is een uiterst nuttige besteding van je energie, maar het kost energie, dus ook dat gaat voor.)

Fijn, dat je familie je steunt..!! Heel belangrijk!

Ik ben af en toe ook heel licht in mijn hoofd en sinds deze week ga ik dan maar een paar uurtjes slapen. alles om maar weer gauw de oude te zijn. Ook al is het maar een beetje.

Prima: als dat het signaal van je lichaam is voor 'ik heb nu rust nodig', dan is het alleen maar goed om daar naar te luisteren.

Aan de ene kant ben ik er zo klaar mee en aan de andere kant moet ik hier maar doorheen, om een nieuw ander mens te worden?

Nou, "dit ben ik zat!!!" is een prima gevoel, dus geef dat vooral veel ruimte! En geef ook ruimte aan gedachten over hoe je het voortaan anders zou willen. (Dat hoef je nu nog niet echt in te vullen, maar gewoon de vraag "hoe wil ik het wel....?" is zinnig.)
En je hoeft niet per se alle sjit in extenso op te halen en je hoeft je ook niet te laten overspoelen.

En bedenk ook: dat deze hele toestand in wezen is opgebuwd in 15 jaar. Ik gun het je van harte, dat het snel over is, maar een half jaar is idd reeel.

[reneemulder]

Hoi Janneke,

Jeetje je slaat de spijker op zijn kop. Dat is wat ik van de psycotherapeut ook hoor: het typische gedrag van overleven en niet willen accepteren dat het minder kan. Ik ben nogal een perfectionist. Ik wilde alles perfect en stel hele hoge eisen aan mezelf.

Ik merk nu al na 5 weken (waarschijnlijk ook door de lexapro) dat ik een stuk rustiger ben geworden. Maar dat is de afgelopen 5 weken ook een proces geweest. Niks moet, alleen wanneer ik het wil...dat moet ik leren.
Nu scheelt het ook wel dat ik maar 2 x 3 uur werk natuurlijk, maar de bedoeling is wel dat ik mijn gedrag verander. De arbodienst doet ook niet moeilijk gelukkig en heeft zelfs contact met de psycotherapeut. En dat zie ik ook zelf wel in. Als ik zo aan het schrijven ben, zie ik nu wel al vooruitgang m.b.t. een aantal weken geleden.
Ook mijn partner ziet dat al heel sterk. Ik laat al wat meer dingen los en maak me minder druk.
Ik denk ook dat ik over mezelf huil....ik weet even niet meer wie ik ben. Heel typisch. Net alsof ik verloren ben en niet meer weet welke kant het nu op moet.

De psycotherapeut heeft ook gezegd, laat alle verdriet er maar uit komen en dan behandelen we op den duur wel het hoe en het waarom. Ik heb 15 jaar niet gehuild en nu opeens komen er emoties waarvan ik het bestaan nog niet eens wist. Hij zegt ook dat ik het hartstikke goed doe. Maar ja inderdaad de gedachte: Ik ben toch een sterk iemand hoe kan dit nu?
En dan komt mijn perfectionisme weer om de hoek kijken, want ik wil weer normaal zijn. Terwijl ik weet dat mijn perfectionisme juist mijn valkuil is en dat zal ik moeten veranderen/ stabiliseren.
Ik heb me nu ook voorgenomen om alle adviezen op te volgen, huilen, rusten, niet teveel doen en 1 activiteit per dag en alles maar over me heen te laten komen. Af en toe heb ik wel een momentje dat ik er van baal, maar blijkbaar heb ik geen keus en ooit wordt het beter.....

En ik denk ook al wel is hoe zal ik het straks anders doen....nou echt heel anders. Veel rustiger en meer genieten en minder stress etc etc. Terwijl ik dit opschrijf, denk ik al jeetje wat heb ik nu eigenlijk al andere gedachtes.

Bedankt voor je reactie. Steunt me heel erg. Ik denk de afgelopen weken regelmatig dat ik gek aan het worden ben en ken niemand in mijn omgeving die hetzelfde herkent. Maar ik begrijp dat jij ook het een en ander mee hebt gemaakt (ervaringsdeskundige) en dat is wel heel pretig om zo te lezen dat alles herkenbaar is.
En je hebt natuurlijk gelijk, wist ik ook wel, iets wat al 15 jaar aan de gang is, is ook niet zomaar weg. En het huilen lucht wel op hoor, ondanks dat ik stuk ga. Heel vreemd, maar omdat ik nooit huilde is het nu een vreemde gewaarwording dat ik nu zoveel moet huilen.

Mijn moeder zegt het glas is halfvol en niet halfleeg en daar probeer ik me aan vast te houden. En goh wat ben ik nu weer positief. Haha, dank je. Ik print dit emailtje uit en ga het regelmatig herlezen

[Janneke]

Hoi Janneke,

Jeetje je slaat de spijker op zijn kop. Dat is wat ik van de psycotherapeut ook hoor: het typische gedrag van overleven en niet willen accepteren dat het minder kan. Ik ben nogal een perfectionist. Ik wilde alles perfect en stel hele hoge eisen aan mezelf.

Hoi Renee,
nou, perfectionisme heb je in soorten en maten . Het harde werken van de overleefster is bittere noodzaak - dat kan niet minder, punt uit. (Houd je op met hard werken, komt alle psychische ellende, waar je geen andere strategieen meer voor hebt. Nu ja, dat hoeft dadelijk niet meer bij jou.)
"Geen rommel willen afleveren" is een uitstekende eigenschap, die je vooral moet koesteren. (Alleen: het moet niet met jou op de loop gaan, want dan wordt het een rommeltje in je eigen leven.)
En wat je maar beter ook de nek kunt omdraaien, is 'de angst voor de zweep': "Oh stel je voor, dat er een fout in zit, wat zullen ze dan wel niet van me zeggen...!" (Tegen angst zijn hele goede en snelle therapieen anno 2012.)

Als ik zo aan het schrijven ben, zie ik nu wel al vooruitgang m.b.t. een aantal weken geleden.

Hiephoi!!!
En: de eerste weken met middelen als lexapro kunnen extra vervelend zijn. Jij zit nu oop 5 weken, dat scheelt, na 6 weken zijn de meeste mesnen "ingesteld" op de werking van de pillen.

Ook mijn partner ziet dat al heel sterk. Ik laat al wat meer dingen los en maak me minder druk.

[045]

Ik denk ook dat ik over mezelf huil....ik weet even niet meer wie ik ben. Heel typisch. Net alsof ik verloren ben en niet meer weet welke kant het nu op moet.

Oj - "de crisis als kans". Als je er goed doorheen komt, kan het resultaat prachtig zijn - maar er midden in zitten is geen feestje.

Maar ja inderdaad de gedachte: Ik ben toch een sterk iemand hoe kan dit nu?

Ook sterke mensen hebben een grens.
En: je kunt ''de crisis die ook een kans is'' op een krachtige manier aanpakken, echt datgene doen, wat kennelijk gedaan moet worden (en niets onder dat tapijt vegen).
...en reken maar, dat het dan beter wordt!!!

En ik denk ook al wel is hoe zal ik het straks anders doen....nou echt heel anders. Veel rustiger en meer genieten en minder stress etc etc. Terwijl ik dit opschrijf, denk ik al jeetje wat heb ik nu eigenlijk al andere gedachtes.

[reneemulder]

bah, denk ik eindelijk dat ik op de goede weg ben, ik had een paar goede dagen, voel ik me weer vreselijk.

Proberen te stoppen met een halfje diazepam en dit heeft weer zoveel angst opgeleverd dat ik vandaag na-angst heb. Dit zegt mijn psychotherapeut: Neem jezelf dit niet kwalijk!! Je onderschat de angst. Dit heeft meer tijd nodig dan jij jezelf gunt. We komen er vrijdag op terug. Accepteer het nu maar gewoon even...

Gelukkig is het morgen vrijdag en kan ik er weer over praten. Ik weet dat alles tijd nodig heeft en dat ik de goede momenten moet koesteren. Over 2 weken mag ik 3 uurtjes er bij gaan werken. Dit zegt toch ook dat er verbetering in zit? Maar ik wil weer normaal functioneren. Ik word gek van dit alles.

Ik ben af en toe zo duizelig. En elke middag zo moe. Volgens de psyg zijn dit onderdrukte emoties en zit ik vol spanning. En komt dit de aankomende maanden wel goed door therapie. Maar gatver. Ik wil morgen al beter zijn, normaal zijn.

Ik moet accepteren dat ik in een diep dal zit, maar o wat is dat af en toe moeilijk.

[reneemulder]

Na vier dagen alleen maar paniekaanvallen, bin ik gisteren doorgestuurd naar een psychiater van de GGZ en daar is uiteindelijk besloten om de diazepam naar 4 mg te verhogen per dag en lexapro naar 7 druppels.

In de hoop weer een beetje stabiel te worden.....

Maar vanochtend weer paniek. Het komt uit de lucht vallen. En dan huil ik en dan wordt het minder. Maar ik huil nu overal om. Net alsof er een soort barriere open is gebroken. Zal wel goed zijn, gelukkig ga ik naar de psychotherapeut vanmiddag. Maar jeetje wat een verdriet kan je hebben. En het is allemaal verschillend. Het heeft te maken met van alles van vroeger. Ik heb flashbacks en huil weer en zo gaat het maar door.

pfff, zal er wel doorheen moeten.

Vanochtend bij de fysio geweest en volgende week krijg ik een lymphedrainage massage....Zou goed zijn tegen de stress en om de boel op te schonen.

Tja, we zien wel.

Ik weet dat alles stapje voor stapje gaat en dat ik er nog lang niet ben, maar ooo wat zou ik graag een half jaar verder willen zijn. Bah wat een nachtmerrie

[Janneke]

Na vier dagen alleen maar paniekaanvallen, bin ik gisteren doorgestuurd naar een psychiater van de GGZ en daar is uiteindelijk besloten om de diazepam naar 4 mg te verhogen per dag en lexapro naar 7 druppels.

In de hoop weer een beetje stabiel te worden.....

Hoi Renee,
"een mens moet wat", maar rot is het wel. (Doe je al die moeite om te minderen - ben je weer teug bij af of wat is het. Jammer, dat de psychiater geen alternatieven beschikbaar schijnt te hebben, L-Glutamine werkt in op een ander systeem en kan paniekanvallen wat verminderen, zonder de benzo te versterken. Verslavend is het niet, ieder mens eet het elke dag, het is een voedingssupplement.)

Maar mensenkinders nog aan toe, 4 dagen alleen maar paniekaanvallen...!!!

Maar vanochtend weer paniek. Het komt uit de lucht vallen. En dan huil ik en dan wordt het minder.

De therapeute die het beste tegen angst bleek te werken, had oa. een verhaal over een berkeboom.
Stel er staat een berkebom 100 meter van je slaapkamerraam - die blaadjes hoor je dus niet, als je 'snacht wakker wordt om een plasje te plegen.
Gesteld, dat je wakker wordt uit een nachtmerrie: dan bonkt je hart, je lichaam is in staat van paraatheid (vechten of vluchten) EN: je zintuigen zijn wagenwijd open.
Dus hoor je die berkeboom, die je anders nooit hoort.
(De akelige gedachte, dat er wellicht inbrekers zijn, is volstrekt logisch: je hoort allerlei dingen de je dus nooit hoort.)
En hoor je een paar keer achter elkaar die berkeboom, dus op momenten, waarop jij je hartstikke rot voelt - dan kan dat maken (helaas) dat als je gewoon een wandelinkje aan het maken bent en langs een berkenboom loopt, dat je lichaam zich dat geluid herinnert en je spontaan een angstaanval krijgt...

En daar IS nog heel veel aan te doen - ook zonder (of ondanks) benzo's!!

Maar ik huil nu overal om. Net alsof er een soort barriere open is gebroken. Zal wel goed zijn, gelukkig ga ik naar de psychotherapeut vanmiddag.

Ja, huilen en getroost worden lucht driedubbel op...!

Maar jeetje wat een verdriet kan je hebben. En het is allemaal verschillend. Het heeft te maken met van alles van vroeger. Ik heb flashbacks en huil weer en zo gaat het maar door.

je zit gegezegd midden in het moeras...
Maar laat idd alle rottigheid er maar uitkomen, dat helpt beter dan het binnenhouden.
(En: telkens na flashback plus huilbui weer proberen om jezelf rust te geven, te belonen, van mooie muziek draaien tot een lekker geurtje of hoe het maar uitkomt.)
En geef jezelf en dik compliment, elke keer, dat je het aangaat. (Okee, het komt spontaan, maar je gaat het ook aan. Dat is goed!!)
Er is geen barst aan, maar je communiceert er welover en dat is ook heel belangrijk.
Kortom: toppie!!

pfff, zal er wel doorheen moeten.

Het is een rotfase!!
Maar het is een fase en het gaat voorbij!!!

Vanochtend bij de fysio geweest en volgende week krijg ik een lymphedrainage massage....Zou goed zijn tegen de stress en om de boel op te schonen.

Nou, opschonen en lymphedrainage, dat kan ik rijmen.
En 'troep eruit' is in principe erg goed (maar daar ben je emotioneel ook al mee bezig). (En het kan ook zwaar zijn, troep er uit, ook fysiek.)
Hoe ontspannend het precies werkt, dat ga je volgende week gewoon merken.
(En is het niets: gewoon assertief zijn!)

[Caio]

Ik moet accepteren dat ik in een diep dal zit, maar o wat is dat af en toe moeilijk.

Het diepe dal trekt zich er niets van aan of jij het wel of niet accepteert, alleen daarom al kun je het beter accepteren. En de ervaring is dat diepe dalen altijd voorbij gaan al is dat onvoorstelbaar op het moment dat je er in zit. Huil gerust zoveel je wilt, de flashbacks kunnen pijn doen, ook als ze over iets gaan wat indertijd geluk was, kortom, alle herinneringen doen pijn.
Ik hoop dat je vanmiddag een goede sessie hebt met je therapeut!

[theeleutje]

hoi,
allereerst wil ik zeggen dat ik je heel dapper vind dat je emoties toelaat.
Ik herken het gevoel van weer normaal willen zijn wat voor mij helpt is bedenken dat normaal zijn
betekend dat iemand huilbuien heeft en nog meer emoties. Eigenlijk ben je de afgelopen jaren niet normaal geweest en ben je nu opweg naar normaal worden. Verder heeft verdriet geen reden nodig, als je het hebt moet het eruit. Dan kan het kleinste iets de emmer doen overlopen. Er is inderdaad een barrière open en het verdriet moet eruit. En het enige wat helpt is inderdaad erdoorheen gaan.
Ik heb nog een tip: ga opschrijven wat er goed ging, welke overwinningen je al hebt behaald.
Dat kan van alles zijn zelfs iets kleins als de was doen als je daar 0.0% zin in had. Dat zou kunnen helpen met het focussen op het al bereikte in plaats wat je nog wil bereiken.
Als laatste nog: zonder dalen geen pieken.

[reneemulder]

bedankt voor de reacties weer. Steunt me echt. En inderdaad ik heb de afgelopen jaren nooit emoties toegelaten en momenteel voel ik van alles. Pijn en verdriet.... Emoties en flasbacks van meer dan 15 jaar geleden. Vreselijk. Wat een zielepijn kun je voelen. Ik word er helemaal akelig van.

Ik heb ook inderdaad vd psychotherapeut een map moeten aanmaken met tabbladen en per tabblad moet ik gaan schrijven. En dat haalt ook een boel sjit naar boven. Ik heb ook een tablad en dat heeft positief . dus dat advies heb ik overgenomen.

Positieve is dat mijn paniekaanvallen minder zijn, dus de medicatie helpt. Maandag nog een keer naar de GGZ en dan met een psychiater de situatie nog is doornemen. (medicatie) Mijn psychotherapeut en psychiater zijn tot de conclusie gekomen dat ik de 20 mg diazepam waar ik op zat, te snel heb afgebouwd. Nu zit ik weer op 5 mg verdeeld over 3x per dag en dat moet ik voorlopig zo houden. Wil er niet over nadenken, en ook nog niet eens over het ooit afbouwen....

Vandaag was de verjaardag van mijn middelste. En ik voelde me vandaag down, maar toch geprobeerd om overeind te blijven. Wat een hel. Het is een vrolijke dag, maar ik kan me niet vrolijk voelen, alleen maar pijn. Ik weet dat ik hier door heen moet, dat ik hier doorheen kom, maar vreselijk wat een hel.

Ik ga nu ook 2x per week naar de psychotherapeut en waarschijnlijk blijf ik op 2x 3 uurtjes werk zitten. Ook een tegenvaller.
Zonder dalen geen pieken...o wat zal ik blij zijn als ik een half jaar verder ben en die dalen minder diep worden en die pieken wat vaker komen....

Mijn familie steunt me aan alle kanten, maar je moet het zelf doen. En ik ga ook gewoon naar buiten en ik ga morgen ook nd dierentuin. maar o wat ben ik blij als de dag voorbij is en ik mag gaan slapen.....

[theeleutje]

hoi,
ja je kan echt even door een hel gaan in een 'emotionele bui'. Helaas er is niks aan te doen. Probeer jezelf voor te houden dat het gevoel ook weer voorbij gaat.
Wat fijn dat de paniekaanvallen minder zijn!
En ook goed dat je weet dat erdoorheen komt. Dat is een belangrijk iets.
Eigenlijk blijf ik zeggen dat je het goed doet. Je laat je niet kennen en maakt er het beste van.
In plaats te blijven hangen in het verdriet en het op te geven. Ik snap dat de verjaardag van je kind lastig was maar volgend jaar kan je dat dubbel en dwars goedmaken.
Hoe was de dierentuin?

[reneemulder]

dierentuin was leuk we hebben een abo, dus we kunnen altijd eventjes gaan. Ik maak er ook het beste van, maar het gaat zo langzaam. Ik dacht wel eventjes binnen een paar weken genezen te zijn...

Vandaag heb ik de keuze van de psychotherapeut gehad....Ik werkte 6 uur per week en zou volgende week naar 9 uur gaan en daarna naar 12 uur.
Vanmorgen kreeg ik te horen: of je stopt nu met werken en neem je rust, of ik laat je opnemen in het ziekenhuis voor verplichte rust....

Slik.

Dat was niet leuk om te horen. Ik stop dus nu maar weer met werken en ga proberen zoveel mogelijk te rusten.....en 2x per week in therapie. Zucht. Meer kan ik even niet opschrijven......

[katleen]

hey renee ,
het lijkt me inderdaad serieus even slikken als je `verplicht` je moet richten op jezelf , op je herstel.
hoe voelt dat voor jou? als een stap terug , als falen , als ...??
en toch ; ook al ervaar je dat nu niet zo ; is het misschien wel goed om even alleen met jezelf bezig te zijn , om je enkel te richten op beter worden. zodat je dan ook alle energie (die je weinig hebt) kan gebruiken voor de therapie.
dus ik hoop voor je dat je hierop kan richten , hoe moeilijk ook.
maar ja , het is en blijft kl.te dat je er zelf zo weinig vat op hebt heh , en dat het toch niet zo loopt als je zou willen.
maar lieve renee , het wordt echt wel weer beter : gun jezelf de tijd en de kans.
veel sterkte!! [AAI]

[reneemulder]

dank je kathleen. Ja hoe het voelt...heel dubbel. Aan de ene kant als een bevrijding. Heel vreemd. Ik moet nu eigenlijk helemaal niets en kan de dag in plannen zoals ik wil.(niet helemaal, ik heb natuurlijk drie kinderen, maar de jongste wordtt opgevangen regelmatig.
Maar ook wel weer als falen. maak me druk over mijn baan. Ik ben eerst vier maanden ziek geweest lichamelijk en nu dus al 2 maanden geestelijk....
Ik voel me een beetje buiten de maatschappij staan, maar weet ook wel weer dat het momenteel niet anders kan. Ik heb het geprobeerd en het ging niet. Ik heb twee hele heftige weken achter de rug, mede ook door stoppen met medicatie, en nu is dat weer opgevoerd en mijn angstaanvallen zijn weg. Dus ik heb die medicatie nu nodig.
De toekomst voelt een beetje leeg, snap je. Ik weet dat ik ooit wel weer beter wordt, maar momenteel moet ik per dag kijken en dat is moeilijk. De psychotherapeut wil dat ik rust en lees en wandel. Oke, dat doe ik ook. Ik blijf niet binnen, maar het voelt zo apart. Ik ga zo naar de bibliotheek, maar het is net alsof de wereld verder draait en ik sta stil. Nu ben ik altijd aan het rennen geweest, dus ik zou dit positief kunnen bekijken en ervan kunnen genieten....Maar ik heb zoveel gedachtes en emoties. Gelukkig ga ik nu twee x per week naar hem toe. Dat is wel heel prettig. Maar ik mag mijn grenzen niet overschrijden en dat vind ik heel moeilijk. Ik ben heel erg snel nog geneigd om in de overdrive te gaan staan....
Verder kan ik niet eten. Ik eet drie x per dag en hou angstvallig de weegschaal in de gaten. Wil niet nog meer gewicht kwijt.
Ik loop momenteel op een broos lijntje en dat is heel eng. Psycho zegt dat dit de aankomende weken steeds sterker word als ik er aan toe geef. Dus dat is mijn voornemen. Moet wel. Ik heb een gezin en ik wil ooit weer werken. Moeilijk. Maar ik moet eerst stabiel zijn en dan pas kunnen we de therapie verder doen. En dat hoor ik al weken. Dus de stap om nu te stoppen met werken moest wel. En nh ziekenhuis zie ik helemaal niet zitten. Zou niet weten hoe dat dan hier thuis zou moeten draaien.
Ben moe. Moe van alles en probeer toch positief te blijven. Niet teveel te piekeren. Wat wel heel fijn was is dat mijn man naar mijn werk is gereden gisteren om het uit te leggen. Ik werk in een klein bedrijf. En de psyg heeft contact met de arbodienst. Ik wil alleen mijn baan niet kwijt. Terwijl mijn genezing natuurlijk belangrijker is. Voor mij waren die 6 uurtjes het idee dat het beter ging....

Maarja, las dat jij het ook moeilijk hebt ivm je stoppen met de medicatie. Ik hoop dat jouw psyh positief is en dat je het kunt blijven volhouden. Jij dus ook sterkte. Ik lees in jouw verhalen heel veel herkenbaars en zit elke keer naar de datums te kijken hoe lang het bij jouw duurde . Ik heb alleen geen problemen om de antidepressiva te slikken. Lexapro reageer ik prima op. Mijn gevoelens worden niet afgevlakt. Ik heb ooit seroxat geslikt ttien jaar geleden en toen was dat wel en ik kwam 30 kilo aan....
Dus die lexapro werkt eigenlijk prima. ook al moet ik die de rest van mijn leven blijven slikken, oke dan maar. Ik slik ook een lage dosering en de psyc is daar ook voor. Ik baal alleen van de diazepam. Die vind ik erg. Ik slik nu 4 a 5 mg per dag en ook al is dat ook een lage dosering, die vind ik vreselijk. Maar die houdt mijn paniekaanvallen weg, dus daar moet ik me bij neerleggen. En die gaat volgend jaar wel weg.

Is een lang verhaal geworden. Veel dingen door elkaar. Wens jou ook veel sterkte toe en bedankt voor je reactie
groetjes

[tins]

hoi renee,

We hebben inmiddels al een aantal keren in de chat gesproken. Vind het erg goed van je dat je je emoties aangaat. Die hel waar je over spreekt heb ik ook gehad. Van die momenten dat je het zat bent en je afvraagt waarom je zo'n moeite hebt met dingen die al zover achter je liggen.
Ik denk dat als je jezelf er door heen hebt geslagen/ gevochten dat je blij bent, dat je veranderingen gaat merken aan jezelf die je nooit had verwacht. Dat je de vrouw kan zijn die je altijd hebt willen zijn. En denk eerlijk gezegd zelfs dat je blij bent dat je kies dit allemaal heeft boven gebracht. Emoties opslaan en en niet naar handelen, je lichaam vind een manier zodat je er niet meer om heen kan en zodat jij er aan toe geeft.
Ik heb zelf tien jaar in angst geleefd, als het niet langer was en heb daarna een hel van twee jaar door moeten maken om mijn verleden een plekje te geven.
Achteraf bekeken zoals ik nu ben/ me voel daar zou ik het zo nog een keer voor doen als het nodig zou zijn. ik voel me nu zo bevrijd en geweldig. Had nooit verwacht zo te worden.
Dat gevoel ga je zelf ook ervaren. Als alle rommel door de sluizen heen is.
Het belangrijkste daarbij is om jezelf geen tijd limiet op te leggen. Het neemt toch zijn tijd, het verwerken. En als je jezelf te veel druk oplegt, duurt het waarschijnlijk alleen maar langer. Wat mij erg heeft geholpen is mediteren, tijdens mediteren kwamen bij mij flashbacks eerder, omdat ik rustig was en mijn emoties de kans gaf.

Heel veel succes en sterkte, hoop voor je dat het snel voorbij gaat

tins

[theeleutje]

hoi,
je zegt dat je stilstaat maar dat is niet zo. Geestelijk ben je nu aan het rennen waar anderen veel stiller staan. Je bent hartstikke druk bezig met het omgaan met deze depressie. Dus stil staan doe je zeker niet.
Ik snap dat het stoppen met werken voelt als een stap achteruit, maar zie het zo' je hebt de verkeerde afslag genomen en gaat nu terug zodat je weer op de goede weg kan komen'. Klinkt dit een beetje logisch?

[reneemulder]

dank je voor de lieve reacties theeleutje en tins.

Ik had vandaag sinds 2 weken een goede dag.Ben rustig.Heerlijk, zo kan het ook. Nu heb ik ook geslapen van 1 tot half 6 , kun je nagaan hoe moe ik ben.
Vind het fijn om te lezen dat ik de emoties die ik ervaar herkenbaar zijn voor andere mensen. Fijn dat ik dit forum heb ontdekt. Helpt me echt.
Tins, wat zij schrijft over dat je het zo weer mee zou willen maken, omdat je er sterker bent uitgekomen, geeft me moed. Dank je voor deze woorden. Daar hoop ik op. Dat ik een nieuwe Renee wordt en dat denk ik ook, ik weet zeker dat ik nu al aan het veranderen ben. Volgens de mensen om me heen in ieder geval al wel. Ik denk ook dat je gelijk hebt, heeft me alleen ruim 8 weken gekost om alles te aanvaarden, te accepteren. En ik heb het idee dat er gisteren een knop om is gegaan en dat ik het nu werkelijk accepteer. Tijd heeft het nodig en dat moet ik dan maar ondergaan.

Als alle rommel door de sluizen is. Mooi gezegd.

Dank je voor de reacties. Doet me heel erg goed. Ik ga nu in bad en weer slapen denk ik. Ik ben uitgeput van de afgelopen weken en ik ga nu exact doen wat de therapeut ook zegt.
En tins wat jij zegt is ook waar. Woorden om over na te denken.

[reneemulder]

Wat een hel. Ik zit in een depressie en een angststoornis en ik heb de moed verloren. Ik kan niet meer reeel nadenken. Alles is zwart en somber. Ik moet huilen en alles laten komen en voelen wat ik voel en er niet voor weg rennen en niet perfectionistisch zijn en de dagen nemen zoals ze komen en er niet tegen vechten.

Maar wat is dat moeilijk. Vandaag had ik nergens zin in, geen puf, de hele dag op de bank en in bed gelegen en ik voelde me zo ellendig en ik kreeg mezelf maar niet uit de put.
Dacht zelfs aan zelfmoord.
Waar gaat dit naar toe?

Ze zeggen dat je beter wordt ooit en dat je door een diep dal gaat en dat je er sterker uit komt, maar god wat is dit moeilijk. Ik moet de moed terugvinden om door te blijven gaan, ook voor mijn gezin. Maar ik wil alleen maar in de auto stappen en keihard rijden en zien wat er gebeurt...

Zo'n geestelijke pijn in mijn buik. Ik ben aan het rouwen. Maar wat een ellende. Ik die jaren niets voelde en nu voel ik alles.

Ik lees van alles over het einde vd tunnel die ooit komt. Maar ik zie nu alleen maar zwart, ik draag zelfs zwart. Kan niet genieten van de dingen, waarvan ik zo graag van genieten wil. Ik voel me tot last voor iedereen in mijn gezin. Ik ben niet vrolijk, ik ben zo verdrietig.

Wat een hel. Ik leef niet, ik overleef de dagen. Elke dag is weer een verloren dag.
Sorry voor de somberte van mijn berichtje, maar zo voel ik het deze 3 dagen. Pijn, pijn en pijn. Vrijdag weer naar de psyg. Hij probeert me te helpen, maar ik voel me zo verloren. Ik ga heel langzaam vooruit volgens hem, maar de dagen zijn eindeloos ellendig.
Ik moet elke dag dat bed uit, maar wil in een diepe winterslaap gaan zitten. Ik zie even geen toekomst meer.

[eithnec]

lieve renee
heb even geen passende woorden voor je verhaal
alleen dat ik je desondanks toch een sterke vrouw vind en hoop dat je hulpverleners jou de nodige hulp kunnen blijven bieden

caro

[Felix]

Kan niet genieten van de dingen, waarvan ik zo graag van genieten wil. Ik voel me tot last voor iedereen in mijn gezin. Ik ben niet vrolijk, ik ben zo verdrietig.

Renee laat het gewoon over je heen komen, geniet even niet, ben even niet vrolijk en ben lekker verdrietig, met andere woorden: voel je niet verplicht om vrolijk te zijn, zin te hebben, te genieten. Ga lekker op bed liggen, vecht niet maar zwem een eind met de stroom mee zonder je ergens schuldig over te voelen.

[katleen]

lieve , lieve renee ,
even een warme knuffel en een schouder om eens uit te huilen of gewoon even te steunen. want ja , die `zwarte` dagen zijn moeilijk , vooral omdat je er zo weinig vat op hebt.
maar die gaan echt over , en zullen ook minder en minder worden.
maar tja , het is inderdaad een lange en zware weg die je aan het afleggen bent.
wel fijn dat jij (net zoals ik) hier steun en begrip ervaart op het forum.
heel veel sterkte renee ; en bedenk : zelfs na de zwaarste bewolking breekt de zon weer door. ook voor jou.
[AAI]