Straatvrees enzo
Geplaatst: 21 jun 2017 16:44
Hallo, ik wou vandaag een beetje mijn verhaal delen met jullie en misschien een ander er mee uit de brand helpen.
Ik heb 10 jaar lang geworsteld met extreme straatvrees, van mijn 15e tot mijn 25ste. Ik woonde bij mijn vader, die op zich ook een beetje als een kluizenaar leeft. Ik kwam hooguit 1 x in de 3 maanden even buiten, dan haalde mijn moeder mij op, anders durfde ik niet. Mama ging overal mee naar toe. Ik durfde niks alleen.
Ik ben toen ik 17 was wel even in behandeling geweest met scholing, dat was de voorwaarde toen ik met school stopte want ik was nog leerplichtig. Echter ben ik er vroegtijdig mee gestopt toen ik 18 was want ze wouden mij intern opnemen en dat wou ik absoluut niet.
Daarna ben ik echt volledig thuis komen te zitten. Geen vrienden meer, alleen mijn ouders.
Vanaf mijn 11de loop ik al bij GGZ, toentertijd 't RIAGG, voor faalangst, depressie, straatvrees. Ik had allerlei therapieën doorlopen omdat mijn moeder dat graag wou, maar ik stond er zelf nooit achter.
Pas rond mijn 25ste was ik het zelf beu, zwaar depressief want ik had niks meer eigenlijk om voor op te staan en ben ik zelf hulp gaan zoeken, ik deed echt helemaal niks meer behalve achter de computer zitten.
Ik ben toen een jaar opgenomen geweest, met veel oefeningen doen en je angsten aangaan en het was een succes. Ik kreeg wel medicatie maar vooral het oefenen heeft mij heel veel geholpen; observeren en afleiding zoeken. Rode auto's tellen bijvoorbeeld als ik angstig werd, of lantaarnpalen, etiketjes lezen, enz.
Van daar uit ben ik bij beschermd wonen terecht gekomen. Kreeg er drie huisgenootjes bij, maar hield dat nog geen jaar uit. Ik kreeg daar een relatie en we zijn al vrij vlot gaan samenwonen maar dit werkte niet. Weer terug naar mijn vader, een beetje angstvallig want ik was bang dat ik een terugval zou krijgen. Gelukkig bleef die uit en al gauw had ik weer een woning gevonden en ging ik voor het eerst helemaal op mezelf.
Toen ik 30 was ontmoette ik een leuke man waar het goed mee klikte en we woonde al zowat samen vanaf dag 1. Hier voor had ik wel relaties gehad, maar had bij niemand het gevoel dat ik mezelf kon zijn en bij hem wel. Hij begrijpt wel niet alles maar we zijn inmiddels al bijna 4 jaar bij elkaar, wonen samen en hebben een zoontje van 2. Ik breng hem zelf (alleen) naar school, ik ga alleen boodschappen doen of het dorp in, dat soort dingen. Ik ga niet ver van huis in mijn eentje maar ik kom wel de deur uit.
Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn en het blijven gevoeligheden, maar mijn leven is zo veel beter dan het was en ik weet zeker dat het feit ik ZELF hulp zocht het verschil heeft gemaakt ipv dat het opgedrongen werd. Het werkt niet als je er niet zelf 100% achter staat.
Vragen staat vrij.
Ik heb 10 jaar lang geworsteld met extreme straatvrees, van mijn 15e tot mijn 25ste. Ik woonde bij mijn vader, die op zich ook een beetje als een kluizenaar leeft. Ik kwam hooguit 1 x in de 3 maanden even buiten, dan haalde mijn moeder mij op, anders durfde ik niet. Mama ging overal mee naar toe. Ik durfde niks alleen.
Ik ben toen ik 17 was wel even in behandeling geweest met scholing, dat was de voorwaarde toen ik met school stopte want ik was nog leerplichtig. Echter ben ik er vroegtijdig mee gestopt toen ik 18 was want ze wouden mij intern opnemen en dat wou ik absoluut niet.
Daarna ben ik echt volledig thuis komen te zitten. Geen vrienden meer, alleen mijn ouders.
Vanaf mijn 11de loop ik al bij GGZ, toentertijd 't RIAGG, voor faalangst, depressie, straatvrees. Ik had allerlei therapieën doorlopen omdat mijn moeder dat graag wou, maar ik stond er zelf nooit achter.
Pas rond mijn 25ste was ik het zelf beu, zwaar depressief want ik had niks meer eigenlijk om voor op te staan en ben ik zelf hulp gaan zoeken, ik deed echt helemaal niks meer behalve achter de computer zitten.
Ik ben toen een jaar opgenomen geweest, met veel oefeningen doen en je angsten aangaan en het was een succes. Ik kreeg wel medicatie maar vooral het oefenen heeft mij heel veel geholpen; observeren en afleiding zoeken. Rode auto's tellen bijvoorbeeld als ik angstig werd, of lantaarnpalen, etiketjes lezen, enz.
Van daar uit ben ik bij beschermd wonen terecht gekomen. Kreeg er drie huisgenootjes bij, maar hield dat nog geen jaar uit. Ik kreeg daar een relatie en we zijn al vrij vlot gaan samenwonen maar dit werkte niet. Weer terug naar mijn vader, een beetje angstvallig want ik was bang dat ik een terugval zou krijgen. Gelukkig bleef die uit en al gauw had ik weer een woning gevonden en ging ik voor het eerst helemaal op mezelf.
Toen ik 30 was ontmoette ik een leuke man waar het goed mee klikte en we woonde al zowat samen vanaf dag 1. Hier voor had ik wel relaties gehad, maar had bij niemand het gevoel dat ik mezelf kon zijn en bij hem wel. Hij begrijpt wel niet alles maar we zijn inmiddels al bijna 4 jaar bij elkaar, wonen samen en hebben een zoontje van 2. Ik breng hem zelf (alleen) naar school, ik ga alleen boodschappen doen of het dorp in, dat soort dingen. Ik ga niet ver van huis in mijn eentje maar ik kom wel de deur uit.
Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn en het blijven gevoeligheden, maar mijn leven is zo veel beter dan het was en ik weet zeker dat het feit ik ZELF hulp zocht het verschil heeft gemaakt ipv dat het opgedrongen werd. Het werkt niet als je er niet zelf 100% achter staat.
Vragen staat vrij.
.